راستش را بخواهید حرف آنچنانی برای عرضه نداشت.
آن‌یکی کتاب طلوعی (زیر سقف شهر) را بیشتر پسندیدم
        

          .
#کتاب_خواندم
ویرانه های من از #محمد_طلوعی

اگر به جستار علاقه دارید، بخوانیدش.  محمد طلوعی از روان رنجور خودش، در رابطه با اتفاقات زندگی می گوید. 
چیز هایی که برای من و شما هم اتفاق می افتد. از سوگ و حیرانی و ملال و سرگردانی گرفته، تا اشتباهات جوانی و چالش های میانسالی.
کتاب را تمام کردم اما می توانم بگویم آقای طلوعی، 
جستار نویس مورد علاقه ام نیست!

متن کتاب:
بجنگ یا بمیر، جوانی برای من اینطور بود! 

.
        

          اولین کتابی بود که از محمد طلوعی میخوندم، میتونم بگم بد نبود ولی اون حس حرمان و تنهایی رو توی نوشته ها نتونستم درک کنم، به جز جستار اخر و اون جستاری که درباره ی مهاجرت بود.در کل به نظرم از جستارها نباید انتظار شاهکار بودن داشت چون نویسنده تجربه های خودش رو با ما به اشتراک میذاره و بستگی به قدرت نویسندگی و کلمات داره که چطور به ما منتقل کنه.
        

          جستارهای این کتاب، یکی از منسجم‌ترین جستارهایی بود که تا الان خواندم.
پیشنهاد جدی من، خوندن این کتاب در زمان خلوت و تنهاییه؛ نه در هیاهو و شلوغی‌های روزمره... 
که تجربه‌های زیسته‌ی یک انسان رو بشنوید.
جستار مورد علاقه‌ی خودم هم ضمیر ظالم بود.
        

          بعضی‌ از جستارها خیلییی خوب بود.
کلا خوندن این کتاب رو پیشنهاد می‌کنم.
من قلم محمد طلوعی رو دوست دارم.
        

          تا حدودی از دیدگاه‌ها و نوع تفکر محمد طلوعی خبر داشتم. کارگاه دوساعته «تفاوت مموآر و جستار»ش را که گوش دادم و تقریبا عین دو ساعت را نکته‌برداری کردم، گفتم بروم ببینم در نوشته‌هایش چند مرده حلاج است.
 ویرانه‌های من را بعد از و کسی نمی‌داند در کدام زمین می‌میرد خواندم.
آنقدر متفاوت بود و آنقدر قلم طلوعی قوی بود، که هرچه خشم از «کسی نمی‌داند...» داشتم را شست و برد.
محمد طلوعی به معنای واقعی کلمه بلد است جستار بنویسد. بلد است عقایدش را طوری بنویسد که مخاطبی که با افکارش همراه نیست، نهایتا بگوید «خب این هم یه نظریه دیگه». و بلد است جهان‌بینی‌اش را توی چشم مخاطب نکند. برخلاف مهزاد الیاسی که طوری پرکینه نظرش را می‌نویسد که مخاطب خواه‌ناخواه فک بالا و پایینش را محکم به هم فشار می‌دهد و می‌گوید «چه حرفا.»

بعضی جاها با محتوای کتاب خیلی همراه نبودم. با فرمش اما چرا. با فرم استخوان‌دار و گیرایش.

        

          از وقتی خودم را شناختم میدانستم هر آدمی برای خودش قصه و دنیایی دارد. گاهی برخیها تجربیاتی دارند که هیچ شخص دیگری شاید تجربه اش نکند. نویسنده این کتاب هم رک و رو راست تجربیاتش را با آ مهای دیگر گفته است. از پدری و پسری هایش بیشتر خوشم آمد.
        

          قلم محمد طلوعی جوری هستش که هر وقت متن یا کتابی ازش خوندم وسوسه شدم همون لحظه من هم چیزی بنویسم انگار صحبت‌هاش یک دعوتنامه باشه به اینکه من اینجوری فکر می‌کنم تو چطور! 
        

          «ویرانه های من » شما رو به زخم ها و دردهایی میبره که روزها تلاش کردین فراموش شون کنین. دست تون رو میگیره و وسط رنج ها میگذاره و مجبورتون می‌کنه جوری بهشون نگاه کنین که هیچ وقت نکردین. 
با همه ی این ها چرا دوستش داشتم؟ نمی دونم! شاید به قول خواهرم که همیشه بهم می گفت:« خودآزاری داری و درد رو  برا خودت غلیظ تر از اونی که هست می کنی.»
شاید هم به خاطر همذات پنداری با مفاهیمیه که هیچ وقت جرأت  نمی کنیم تنهایی بهشون فکر کنیم. شاید هم از جسارت نویسنده خوشم اومده باشه...

در کل به جز یکی دو جا باهاش کیف کردم.

        

          یکی از کتاب هایی بود که تا توی قفسه ی کتابخونه چشمم بهش خورد با ذوق خریدمش و با خوندن هر سطر این کتاب حس و حال محمد طلوعیِ عزیز رو هنگام نوشتن این کتاب رو از بند بند وجودم درک کردم..