دارم سعی می‌کنم که مغزم را منسجم کنم بعد از خواندن چند فصل سرد و سخت  آخر کتاب بتوانم یادداشتی بنویسم که در خور این کتاب باشد.
اول زندگی این مادر دختر برایم خیلی جذاب بود و نویسنده توانایی خیلی بالایی در بیان جزئیات درگیر کننده‌ی ذهن داشت. بوها، لمس کردنی ها  و صداها خیلی خوب و حرفه‌ای توی متن پخش می‌شد و نشان داده می‌شد. داشتم عاشق صدای صندلی ننو و ورق زدن کتاب می‌شدم. خودم را جای دختر جا می‌زدم برای لمس کتاب‌خانه و کتاب‌هایش این روتین زندگی‌ برایم جالب بود ولی رفته رفته داستان به سمت مرموز شدن و مالیخولیایی شدن پیش رفت که آزار دهنده و نا امید کننده بود. دلم می‌خواست دختر یک کار جذاب تر بکند برای غلبه بر ترسش از بیرون. ولی اجازه داد ترسها تاروپود خانه را در بربگیرید و مانع  رشد قرمان‌گونه‌ی دختر بشوند. 
دو فصل آخر فاجعه بود. بیش از حد از تصاویر سیاه و خونی و  منزجر کننده استفاده کرد و تکرار و تکرار و تکرار از سه فصل مانده به آخر  می‌شد فهمید می‌خواهد چه بلایی سر خودش و مادرش بیاورد. 

نکته‌ی‌مثبت این کتاب برای هنرجوهای نویسندگی؛  دیدن  انبوه تصاویر  و دخیل کردن  خیلی زیاد حواس پنج‌گانه خواننده
در این کتاب است به واسطه‌ی نابینا بودن شخصیت کتاب.
اینجا میتوانید یاد بگیرید چطور  از صدا، نور و  بوها به خوبی توی داستان استفاده کنید. 
      

        ما توی کلاس‌های نویسندگی همه‌اش گلوهایمان را پاره‌میکنم  که هنرجوهای عزیز  داستانتان را نشان دهید، گزارش ندهید. آنوقت کتاب جایزه گرفته سرشار از گزارش و مقاله نویسی ‌ست! چطور توانسته این حجم از گزارش را توی یک کتاب جمع کند؟
آزار دهنده و خسته کننده بود.  اما خلاقیت نویسنده برای به هم رساندن سرنوشت این سه زن  را دوست داشتم. بافته سرنوشت این سه زن را با مو به هم بافته بود. 
چقدر دلم برای اسمیتا و لالیتا سوخت و چقدر از یهودی بودن سارا لجم گرفت.  و چقدر خدارا شکر کردم که هند به دنیا نیامدم.  

      

        پیشرفت و رشد قلم نسیم مرعشی را می‌شود توی این کتاب دید. شخصیت‌های زنده  و  تصویرها  خیلی خوب بود. کمپ توی سرم زنده بود انگار.
ولی سیاهی و نا امیدی  توی ذوق می‌زد. یک هماهنگی بین نجات دادن پدرها توسط بچه‌ها شان. شفای پژار با ساز و پیدا شدن بابو با دمام حیدو وجود داشت که می‌خواست فریاد بزند خدایی نیست. و این خیلی برای من سنگین بود توی این کتاب. 

      

        مدام واقعا داره  هر شماره  قوی و قوی تر میشه. هر دفعه یک  شگفتی برای من داره. بخش داستان رفاقت  واقعا جذاب بود و متنوع.   مهم نیست سوژه یکی باشه و تکراری مهم نوع دید نویسنده به اون سوژه‌است .‌ 
به عنوان یک داستان دوست به شدت توصیه می‌کنم 
      

        کتاب فوق‌العاده عالی و  جذاب هستش و من به شخصه خودم خیلی پیشنهاد می‌کنم که اين کتاب را بگیرید و بخوانید 

ح . ص  ۱۰  ساله 
      

        تکنیک و فرم بیست محتوا صفر.‌سیاه کبود. اصلا توصیه نمی‌کنم.  بعد از خواندن کتاب را پرت کردم زیر مبل که نبینمش اصلا.
      

        خاطره‌ها خوبن اما زبان، زبان قصه.گو نیست
      

        چقدر حرف می‌زنه!
توی این کتاب یک درصد شگفتی‌های کورسرخی رو نخواهید دید.
نویسنده زن روایت مرد. تک‌گویی درونی مرد واویلا.
      

        راوی کودک در قالب نامه دلچسب 
      

        من سال‌های قبل پیش آمده که همه‌ی آثار یک نویسنده را خوانده باشم. خصوصا روس‌ها داستایوفسکی  تولستوی و همینگوی آمریکایی!
نمی‌دانم چرا طی این چندسال سراغ ابرنویسنده خودمان احمدمحمود نرفتم و فقط به همسایه‌هایش اکتفا کردم.
یکی دو هفته است دارم با این کتاب زندگی‌می‌کنم.
راه رسم‌نویسنده بودن نویسنده‌ی درست‌درمان بودن را یاد‌می‌گیرم.
حکایت حال حکایت احمدمحمود است و جهان نوشته‌هایش!
بخوانید صد البته.
بقیه‌ی کتاب‌هایش روی میز انتطار خوانده شدن را می‌کشند.
قطعا خواندن ان‌ها بعد از حکایت حال یک مزه‌ی دوچندانی دارد.

      

        اگر عاشق کتاب های کتابی هستید. اگر ماجراجویی در عمق یک زیرزمین پرکتاب را دوست دارید حتما بخوانید.
      

        این کتاب چندتا داستان کوتاه داره از لاهیری که به نسبت کتاب پاتوق‌ها که از همین‌نویسنده خواندم ؛ سبک جستار شخصی، به نظرم یک سرو گردن بهتر بود.
 یادداشت بدو بدویی
      

        .
همیشه به هنرجوهایم گفته‌ام توی انتخاب اسم وسواس داشته باشید.‌اولین اسمی که به ذهنتان آمد را زارت ننویسد بالای برگه و تمام.
وقتی کتاب اسماعيل فصیح را شروع کردم به این انتخاب اسم لو دهنده و تابلو‌ی کوچک معرف کتاب نقد داشتم. ثریا در اغما قشنگ لو می‌دهد یک ثریایی تصادف کرده و رفته توی کما!
اما! نه این ثریا آن ثریا روی تخت‌بیمارستان است و نه این اغما کمایی است که به آن مبتلاست.
ثریا ایران است. اغما هم فضای غبارآلود بین زندگی و مردگی است که هنرمندان مهاجر زمان جنگ در آن گرفتارند.
اسم کاملا مفهومی بود و زیرکانه انتخاب شده بود.
اغمای ثریا بهانه‌ایی‌ست برای راوی به جهت بیان کشف و شهود و روایت وضعیت هنرمندان،متفکران و نویسنده‌‌‌گانی که در کشاکش جنگ ایران و عراق از ایران گريخته ‌بودند. 
و اغما حالت واقعی این ادم‌ها بود.
این کتاب حرف زیاد دارد قشنگ‌می‌شود یک جلسه‌ی آنلاین راه‌انداخت و دو ساعت درموردش حرف زد.
علی‌الحساب بگذارید در اولویت مطالعه‌تان. خصوصا که حالا جنگ و مسائل مربوط به آن پررنگ است.
دوازه‌ از سه‌وسه
#چند_از_چند 
#رمان‌ایرانی
#اسماعیل‌فصیح
@berrrke
      

        امرنس!
شخصیت جاندار جذاب و مرموز  کتاب که حتی تا آخر کتاب‌هم حس میکنی هنوز رازهایی از او لای ورقه‌های کتاب جا مانده و تو نمیدانی‌شان!
امرنس خدمتکار یک نویسنده زن است که روایت زندگی‌اش را از زبان همان نویسنده می‌خوانیم.
قاب در قابِ جالب و خواندنی‌ای است.


      

        راستش را بخواهید حرف آنچنانی برای عرضه نداشت.
آن‌یکی کتاب طلوعی (زیر سقف شهر) را بیشتر پسندیدم