این شماره به رفاقت اختصاص داشت. اوایلش بهتر و اواخر کمی حوصله سر بر. گفتگو را در این شماره نداشت.  اما مدام در نهایت عالی و بدردبخور است.
        

          مدام واقعا داره  هر شماره  قوی و قوی تر میشه. هر دفعه یک  شگفتی برای من داره. بخش داستان رفاقت  واقعا جذاب بود و متنوع.   مهم نیست سوژه یکی باشه و تکراری مهم نوع دید نویسنده به اون سوژه‌است .‌ 
به عنوان یک داستان دوست به شدت توصیه می‌کنم 
        

          جای بخش رو به رو در این شماره خالی بود. البته که در یکی دو شماره‌ی اخیر این بخش چندان قوی هم نبود. از شماره اول تا اینجا تنها شماره‌ای بود که اکثر روایت‌ها و داستان‌ها را دوست داشتم. البته به غیر از داستان خودم😅🤦‍♀️
از حالا منتظر شماره‌ی بعدم و جای خالی‌اش آزاردهنده‌ست.
اگر اهل مدام نیستید، حتما پیشنهاد می‌کنم.
        

          مدام رفاقت در روزهایی به دست رسیدم که سوگ رفاقتی گران‌بها رو پشت سر گذاشتم. سوگی که قابل بیان نبود، چون واژه‌هایی که برای وصف رفاقت از دست رفته لازم داشتم رو پیدا نمی کردم. رفاقت مدام کمکم کرد که بتونم واژه‌های لازم برای وصفش را پیدا کنم. این، یکی از ویژگی‌های ادبیاته. 
مجله مدام، در ششمین جلد خودش از رفاقت گفته، تعریفش، ارزشش، به دست آوردنش، از دست دادنش و زیستنش.
در میان روایات و داستان‌های مدام، سه روایت «معادلهٔ دومجهولی» اثر رامبد خانلری، «آداب جدایی» اثر اگنس کالارد با ترجمه مریم‌حسینی و «خسارت جانبی یا مرثیه‌ای برای کارت پستال‌ها» اثر آزاده عبدی‌فرد توانست در آداب رفاقت و گذر از سوگ رفاقت از دست رفته من رو با خودش همراه کنه. در میان داستان‌ها هم داستان «پروانگی» اثر نادر سهرابی برای من، حرفی تازه داشت.
مدام یک ماجرای دنباله‌دار هست که امیدوارم مثل بعضی سریال‌ها اونقدر دنباله‌اش طول بکشه که کسی نتونه به راحتی از اول تا شماره روزش رو به سرعت بخونه.😁

        

          خوب بود.
بعضی نویسنده‌ی متن ها ایده خاصی را خوب نوشته بودند و دوست داشتنی بودند. 
بیشترشان ایده‌ی معمولی را خوب نوشته بودند.و بعد خواندنشان توی ذهن می‌ماندند.
بعضی ایده‌ی معمولی را معمولی نوشته بودند.
و فقط یکی بود که نه ایده‌اش نه نوشتنش را دوست نداشتم. اصلا آن متن توی مدام چکار داشت؟
        

          شانزدهمین کتاب ۰۴


ششمین شمارهٔ مدام، شبیه شمارهٔ ششم یک مجله نیست. شبیه شمارهٔ شانزدهم یا حتی دورتر است. اینکه ششمین شمارهٔ یک مجله بتواند مجموعه‌ای از نویسندگان متنوع را کنار هم جمع کند واقعا کار سختی است. در کنار چهره‌هایی مثل مجید قیصری، سلمان باهنر، یاسین حجازی، رامبد خانلری، مهدی ربی، رضا زنگی‌آبادی و چند نویسندهٔ صاحب‌نام دیگر، نویسندگان ناشناس مختلفی مطالب درخشانی دارند.


از بین روایت‌های شمارهٔ رفاقت، روایت رامبد خانلری و سلمان باهنر و از بین داستان‌ها، داستان حسین لعل بذری، مجید قیصری و میثاق حسینوند را جور دیگری دوست داشتم.


به امید دنباله‌دار بودن این ماجرا  :)