دلم میخواد که حتما ازش بنویسم.
اما الان نمی‌تونم. حالم رو خیلی بد کرده. واقعا اثر عجیبی روم گذاشته و به همین دلیل می‌گم که واقعا قویه. واقعا خوندنیه.

——

در داستان نیست. زندگینامه هم نیست. شما از صفحه اول آخرش رو می‌دونید. خودش بهتون می‌گه. و در طول کتاب هم تا جایی که الان یادم میاد‌، اتفاق خارق‌العاده‌ای نمیوفته. گرچه... سراسر اتفاق‌های خارق‌العاده ست. :) شرح احساسه. شرح رابطه دو آدم. شرح یک شخصیت؛ گوشه و کنارش. روزمرگی...
و واقعا روی چیزهای خاصی دست می‌ذاشت. طوری که فضا و شخصیت‌ها رو به تصویر می‌کشید، بی‌نظیر بود.
طوری که نقاط ضعفش رو بیان می‌کرد.. از کارهایی ازشون پشیمون بود حرف می‌زد، و ما رو تا این حد به خودش نزدیک می‌کرد، برام درخشان و هولناک بود. 
از اون کتاب‌هایی بود، که می‌دونم باهام می‌مونه. امرنس در خاطرم خواهد موند. و هر سگی که ببینم یاد ویولا میوفتم.
خوشخوان بود. ترجمه خوبی هم داشت.
توصیه می‌کنم.
        

          انقدر درگیرم کرد که قطعا از این نویسنده باز هم میخونم
        

          شاید در شروع به نظر نمی‌آمد کتاب مورد توجه م باشه و دوست ش داشته باشم ولی الان که  کتاب رو خوندم ، باید بگم واقعا  ازش لذت بردم از تک تک لحظه ها و روابط بین ماگدا _نویسنده_و امرنس. 
یه جاهایی باهاش خندیدم و یه جاهایی غصه خوردم .
کتاب روانیه و حس آرامش بهم میده .
به نظر من قلم سابو شبیه نویسنده ی دیگه ای نیست ،
و برام جالبه که سابو _ مثل سخنران ها که برای جلوگیری از خسته کنندگی و حس کسالت با صدای بالا و پایین صحبت می‌کنند _ جایی که فکر میکنی داستان داره خسته کننده و کش دار میشه یه فراز هایی رو وارد داستان میکنه مثل یک راز یک حادثه یک ارتباط جدید که هوشیارت میکنه و دوباره جذب داستان میشی .
.
عجایب امرنس تمام شدنی نیست و همینطور که پیش میری بیشتر از سرگذشت ، رفتار و افکارش شگفت زده میشی ، گاهی کاملا عشق ورزی میکنه گاهی غر میزنه گاهی به طرز باورنکردنی یه بمبه متحرکه ، ولی در عمق وجودش که نگاه میکنی یه پیرزن مهربون میبینی که علیرغم پیشرفت جامعه هنوز با تفکرات قدیمی و منحصربه‌فرد خودش داره زندگی میکنه .
و از همه مهم تر اینکه امرنس در دنیای خودش زندگی میکنه نه به سیاست کار داره نه جامعه و تغییرات ش 
نه اخبار میبینه نه روزنامه میخونه و از تمام اتفاقات سیاسی و اجتماعی اطراف ش فرقه و انگار داره تو یه دنیای دیگه زندگی میکنه .
.
و پایان ش خیلی غمگین اما شکوهمند بود .
        

          سلام
هم راحت بود هم نه(درگیر می شدی با داستان)
راوی داستان که یک نویسنده زن است اوج و فرودهای رابطه اش با امرنس - پیرزنی متفاوت و بس مستقل- که بعنوان خدمتکار  وارد زندگی اش شده را بیان می کند ولی...
این کتاب پر بود از اشاره به اشخاص و اساطیر و مناسک مذهبی که چندان برای من آشنا نیست.
حین خواندن داستان فقط مجذوب اِمِرنس بودم. با شیوه بی همتای زندگی اش. حیف که بعضی حسرتها تا ابد بر دل می ماند
        

          شروع شگفت‌انگیزی نداشت و داشت. اول کتاب آخرش رو میگه، ولی چون نه خواننده تصوری از راوی نداره و نه با فضای داستان آشناست فکر میکنه قراره یک رمان جنایی بخونه! اما نهایتاً وارد یک داستان زیبا از رابطه‌ی یک زن جوان که نویسنده است و یک پیرزن که قراره براشون کار کنه می‌شیم.
این داستان حقیقتا تاثیرگذار بود و حس می‌کنم هرگز خاطره‌ی اِمِرِنس از خاطرم پاک نمی‌شه.
این اولین کتابی بود که از یک نویسنده‌ی مجارستانی می‌خوندم، خوندنش رو خیلی توصیه می‌کنم از لحاظ ترجمه هم خوب بود، و امیدوارم بازم بتونم از این نویسنده کتابای این چنینی بخونم.
        

          این کتاب را وقتی دست گرفتم که تازه طعم مادر شدن را برای سومین بار می چشیدم و آنقدر جذب سوژه ی جذاب و نابش شدم که با آن حال نزار با یک دست کتاب می خواندم و با دستی دیگر به وظایف مادریم می رسیدم...
        

          کتاب خوب چجوریه ؟ شاید خیلیا در جواب این سوال بگن که کتاب خوب ، کتابیه که نشه زمینش گذاشت و آدم همش مشتاق باشه که زودتر تمومش کنه. 
اما برعکس اینم هست . کتاب خوب ، میتونه کتابی باشه آدم نخواد هیچوقت تموم شه . دوست داشته باشه که تا ابد ادامه پیدا کنه . از تموم کردنش بترسه ، چون احساس کنه که بعد از اون قرار نیست این احساس رو نسبت به هیچ کتاب دیگه ای داشته باشه . 
و برای من این کتاب دقیقا همینجوری بود . با تمام وجودم دوستش داشتم و آرزو می کردم که تموم نشه . 
کتاب پیچیدگی خاصی نداره . خبری از هیجان و معما نیست ، چون از همون اول کتاب ، پایانش مشخصه . با این وجود بازم آدم از خوندنش لذت می بره . داستان نحوه ی شکل گیری رابطه ای عمیق بین امرنس و خانم نویسنده.  داستان پیرزنی که شاید در نگاه اول یک آدم معمولی باشه ، ولی کم کم با بیشتر شناختنش آدم مجذوبش میشه . 
امرنس عزیزم ، خانم نویسنده و ویولا تا ابد تو خاطرم میمونن . 
خیلی داستان رو دوست داشتم و خوندنش رو پیشنهاد میکنم .

        

          چقدر قلم ماگدا سابو زیبا و عجیب بود! همه چیز کتاب به اندازه ست. زندگی کردم باهاش :")
        

          اگر يكي از وظايف ادبيات رو اين بدونيم كه از ما انسان هاي بهتر و مشفق تري بسازه ، ميتونم بگم كه  "در" چقدر خوب تلاش كرده تا در جهت اين هدف حرت كنه.
از طرفي كتاب هايي هستند كه شخصيت هاي ماندگار خلق مي كنند. بعد خوندن "جنايت و مكافات" ، هيچ وقت تصوير "راسكلنيكوف" از ذهنمون پاك نميشه .بعد از خوندن "زورباي يوناني" ، "زوربا" هميشه يه گوشه اي از ذهنمون زندگي خواهد كرد . "در" تونسته "امرنس" رو خلق كنه .امرنسي كه انقدر خوب به تصوير كشيده شده كه هرگز از يادمون نميره...
        

          به نام خدا.
به گمانم چند سالی بود کتابی نخوانده بودم که اینطور دل به موج کلمه‌هایش بدهم و بگذارم مرا هرکجا می‌خواهد ببرد. جملات شیوای نویسنده در توصیف آنچه می‌خواست بیان می‌کند و ترجمهٔ عالی و روان کتاب دست به دست هم داده بود که تجربه‌ای شگفت را بسازد. امرنس یادم داد نمی‌شود نسخهٔ آدم‌ها را زود پیچید و پرونده‌شان را مختومه و بایگانی کرد. فیلسوف‌ها که همیشه سقراط و افلاطون نیستند؛ بعضی‌هایشان هم مثل امرنس گمنام‌اند.
        

          «الان می‌دانم - چیزی که آن‌موقع نمی‌دانستم - که نمی‌شود محبت همیشه به شیوه آرام و مودبانه و روشن بیان شود؛ و اینکه نباید آدم شکل محبت ورزیدن را برای دیگران تعیین کند.»🌿✨ ...

خانم نویسنده‌ و همسرش به خانه‌ای جدید نقل مکان می‌کنند.( احتمالا منظور ماگدا سابو، خودش و همسرش است.) به دنبال خدمتکاری هستند که در کارهای خانه و پخت‌و‌پز کمک‌شان باشد و اینجاست که امرنس را به آن‌ها معرفی می‌کنند.
«صورت امرنس به هیچ چیز بیشتر از انعکاس آرام و رام دریای دم صبح شباهت نداشت.»
کتاب بر محور برخوردهای خانم نویسنده و امرنس پیش می‌رود. هرچه داستان جلوتر می‌رود، امرنس را بیشتر می‌شناسد. رازهایی که هیچ‌کس درمورد امرنس نمی‌داند برای نویسنده فاش می‌شود و رابطه‌ای صمیمانه‌و عجیب‌ بین آن‌ها بوجود می‌آید ...
«امرنس چیزی حدود بیست سال ما را در زندگی همراهی کرد.»

ماگدا سابو در توصیف شخصیت هایش بی‌نظیر است. تا آخرین صفحات کتاب به آشنا کردن خوانندگانش با شخصیت‌ها ادامه می‌دهد.👥✨

بستر جریان وقایع، کشور مجارستان است، در حدود سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۰. داستان کتاب بعد از جنگ جهانی دوم و زمانی که کشور سابو، تحت کنترل کمونیست‌ها بوده اتفاق می‌افتد.
وضعیت آن روزهای مجارستان در کتاب بازتاب پیدا کرده است و تاثیر جنگ، انقلاب و درگیری‌های داخلی بر روی زندگی شخصیت‌های کتاب نشان داده می‌شود.
«همچنان بر سر این اعتقاد هستم که در آن زمان کشور داشت از دردهای زایمان به خود می‌پیچید، اما این توجیه‌پذیر نبود که قابله‌های چنان فرومایه به بالینش بفرستند.»

یک اقتباس سینمایی هم از کتاب وجود دارد به همین اسم. 
The Door 2012
متأسفانه نتوانستم فیلمُ ببینم. (اگر دیدم و حرفی داشتم بعداً به یادداشت اضافه می‌کنم.😁)

⚪خطر افشای داستان:
چقدر خواندن این کتاب عجیب و جالب انگیز بود. وقتی که فکر می‌کردم دیگر نمی‌تواند چیزی برای رو کردن داشته باشد. سابو یک رفتار مهیج و مرموز دیگر از امرنس رو می‌کرد.
توی بخش‌هایی از کتاب، دیگر از امرنس متنفر شده بودم. چرا همه‌چیز باید آن‌جور باشد که امرنس می‌خواست؟
الان که کمی از خواندنش گذشته است، امرنس را بیشتر درک می‌کنم. او بدون توقع توجهش را نثار همه می‌کرد ولی حدودی را برای خودش مشخص کرده بود که کسی نمی‌توانست از پیشتر بیاید. فقط ماگدا از این حدود عبور کرده بود. پیرزن او را به جای همه کسانی که نداشت، دوست داشت. ولی ماگدا که ویولت یا آن نه گربه خانگی نبود. هرچقدر هم که دوستش داشت نمی‌توانست پر و بالش را ببندد و او را کاملا آن‌طور که می‌خواست پیش ببرد ...

📖بخش‌هایی از کتاب:
〰️امرنس آن‌قدری که می‌فهمید که برای چیزهای ناممکن تقلا نکند.

〰️امرنس از هر نظر بی‌نقص بود؛ و گاهی این بی‌نقصی تحمل ناپذیر می‌شد. در پاسخ سپاس‌گزاری‌های بزدلانه من، نشان می‌داد نیازی به تأیید دیگران ندارد. نیازی به تحسین نبود؛ او خودش خوب می‌دانست چه کار کرده است.

〰️من فقط روی کاغذ می‌دانم چه بگویم. توی زندگی واقعی برای پیدا کردن جمله مناسب مشکل دارم. 

〰️سال‌ها پیش، دورِ خویشاوندانِ بیش از اندازه به قاعده‌ام را، که در زندگی چیز خیال‌انگیزی نداشتند، خط کشیده بودم.

〰️او تنها بود. کی تنها نیست؟ می‌خواهم بدانم. و این شامل حال آن‌هایی هم می‌شود که کسی را دارند اما متوجه تنهایی‌شان نیستند.

〰️اگر نشود به کسی کمک کرد، پس خوش کمک نمی‌خواهد.

〰️جمله‌هایی که ناتمام رها شوند دیگر هیچوقت به آن خوبی که شروع شده بودند تمام نمی‌شوند. 

〰️مسئله این است که، به جز عشق ورزیدن، باید کُشتن را هم بلد باشی. 

〰️فقط یک چیز روشن بود: روستا دیگر از خاطراتش محو شده بود. رفته بود به شهر و شهر توی خوش ذوبش کرده بود.

〰️اگر کسی را نداری که وقتی خانه می‌آیی خوشحالی کند، بهتر است اصلا زندگی نکنی.

〰️از مدت‌ها پیش می‌دانستم که، هرقدر چیزی ساده‌تر باشد، احتمال فهمیده شدنش کمتر است.

〰️اگر کسی کاردی تیز توی قلب آدم فرو کند، آدم بلافاصله از پا نمی‌افتد؛ ما نیز فهمیده بودیم که فقدان امرنس را هنوز در درون‌مان احساس نکرده‌ایم، که لطمه‌اش بعداً به ما وارد خواهد شد.

بیست و سه تیر ۱۴۰۴/یازدهمین یادداشت تابستان
        

          امرنس!
شخصیت جاندار جذاب و مرموز  کتاب که حتی تا آخر کتاب‌هم حس میکنی هنوز رازهایی از او لای ورقه‌های کتاب جا مانده و تو نمیدانی‌شان!
امرنس خدمتکار یک نویسنده زن است که روایت زندگی‌اش را از زبان همان نویسنده می‌خوانیم.
قاب در قابِ جالب و خواندنی‌ای است.


        

          امرنس را از این کتاب بردم ساکن همان محلهٔ خیالی ذهنم کردم که شخصیت‌های محبوبم از کتاب‌های مختلف در آن با هم زندگی می‌کنند. مثلا نلی از رنج‌کشیدگان و خوارشدگان آنجاست، استونر از استونر و مومو از زندگی در پیش رو.

ماگدا سابو، آن‌طور که گشته‌ام و شنیده‌ام، اثر بد که هیچ، حتی اثر متوسط هم ندارد و تمام آثارش درخشان هستند؛ اما نوشتن همین کتاب در و خلق شخصیتی مثل امرنس به‌تنهایی برای این که یک نویسنده جایی را تا همیشه در گوشهٔ ذهن آدم به نام خود کند کافی است.

امیدوارم کتاب‌های بعدی سابو مثل خیابان کاتالین، ترانهٔ ایزا، ابیگیل و سایر آثارش را هرچه زودتر بخوانم.
        

          .
در، قبل از هرچیز برای کسانی نوشته شده که کارهای روتین و ساده انجام میدن، بارها و بارها و بارها و تا آخرِ عمرشون. جارو کردنِ برگ های پیاده رو، پختِ چندباره ی یک غذا و راه انداختنِ جروبحث و قهر و تلافی و دوباره آشتی...
شاید ندونن چقدر درست زندگی میکنن و چقدر برای بقای انسانیت ضرورین
.
در، داستانِ رابطه ی میان آدم هاست. با غریبه هایی که پیوند خونی دور هم نگه شون داشته، آشنایی که سالها پیشْ انتخابش کردن برای هم اتاق بودن، با حیوانهای خانگیشون -که اصولا تنها رابطه‌ صادقانه را با همین دوست داشتنی ها دارند- و البته با همسایه ها و جامعه شون
.
در، درباره ی پیچیدگی و نامفهوم بودنِ چیزی از انسانیت میگه که دلیلِ تمام حسادت ها و بدخُلقی ها و خواستن ها و سوءتفاهم های منجر به جنگ و قتل و خودآزاری و پیشرفت و تنهاییِ همه ما بوده و صدباره هزار تعریفْ برایش داشتیم و هربار هم جز به همین یک اسم نرسیدیم:  عشق 
.
در، یه #داستان عاشقانه ی معمولیه مثل تمومِ داستانهایی که زندگی میکنیمشون و همون قدر هم غیرمنتظره و خارق العاده است و ارزش خوندن داره
        

          خیلی دوستش داشتم، خیلی خیلی.
چطور روابط انسانی و توصیفشون می‌تونه اینقدر در عین پیچیدگی، زیبا باشه؟
 پی‌نوشت: شخصیت‌پردازی‌ امرنس و خانم نویسنده فوق‌العا‌ده بود.
        

          یکی از خاص‌ترین و خوندنی‌ترین شخصیت‌های ادبی رو میتونین توی این کتاب پیدا کنین. مثل امرنس تا حالا ندیده بودم یا حداقل خاطرم نیست. حتی اون لحظاتی بشدت حرصم رو درمی‌آورد و از تصمیم‌ها و رفتارهاش متنفر بودم، با علاقه داستان رو ادامه میدادم. شک دارم که دلم بخواد امرنسی توی زندگیم باشه اما از خوندن در موردش فوق‌العاده خوشحالم.
        

          ۴۸ درصد کتاب را که خواندم به کسی که معرفی کرده بود، گفتم من دیگر ادامه نمی دهم. بی هدف کش داده و دیگر لذت‌بخش نیست.گفت صبوری کن. کمی جلوتر ورق برمی‌گردد.
همین‌طور شد.
۵۰ درصد دوم کتاب را بی‌وقفه و بدون مکث خواندم. امرنس شخصیت‌پردازی شگفت‌انگیزی داشت. طوری که حالا زنده است. مثل یک دوست او را می‌شناسم و بین آدم‌ها دنبال امرنس می‌گردم. اما پیدا نمی‌کنم.
ولی ماگدا‌ها (ماگدوشکاهایی که برای بقا به یک امرنس نیاز دارند.) کم نیستند. همذات‌پنداری کردن با ماگدا سخت نبود‌
خوشحالم این کتاب را خواندم.خوشحال‌تر که هنوز کتاب‌های دیگر ماگدا سابو را نخواندم.
        

          این کتاب با اعتراف راوی داستان به قتل آغاز می‌شود. داستان درباره زن نویسنده‌ای است که برای اینکه بتواند با خیال راحت به کارهایش رسیدگی کند، خدمتکاری به‌نام "اِمِرِنس" را استخدام می‌کند. 
امرنس پیرزنی است که با وجود سن بالا، کارهای زیادی انجام می‌دهد و به دیگران یاری می‌رساند. او که شخصیت متفاوتی دارد، خودش تصمیم می‌گیرد برای چه کسی کار کند و کارها را به همان شیوه‌ای که دوست دارد انجام می‌دهد. امرنس درِ خانه‌ی خود را به روی کسی باز نمی‌کند و کسی نمی‌داند داخل آن چه می‌گذرد که همین باعث می‌شود به مرموز بودنِ این شخصیت افزوده شود. 
با گذشت سال‌ها، ارتباط عاطفیِ عمیق و پیچیده‌ای بینِ دو شخصیت اصلی داستان شکل می‌گیرد. این دو زن با وجود اینکه تلاش می‌کنند تا یار و همراهِ روز‌های سختِ هم باشند اما بعضی مواقع‌ هم به‌یکدیگر آزار می‌رسانند. 
کتاب "در"، موفق شد در سال ۲۰۰۳ به عنوان برگزیده جایزه ادبی فمینا اعلام شود
        

          در تمام صفحات کتاب دنبال این می‌گشتم که این امرنس خدمتکار  مادر خانم نویسنده باشد... اما در آخرین صفحات امیدم ناامید شد. از اینکه یک نویسنده بتواند کل کتاب شخصیتش را توضیح دهد و روابط او را با بقیه تبیین کند درحالی که آدم دلش بخواهد ادامه بدهد خودش یک نوع هنرمندی است. البته ابتدای کتاب و مواجهه خواننده با آخر کتاب و نوع نوشته که انگار مه همه جا را گرفته بود، مزید بر علت بود. 
اما در کل روابط بین این دو را نویسنده نتوانسته بود، قابل باور کند. این روزها بیشتر به این موضوع فکر میکنم که چقدر ساخت جهان توسط نویسنده سخت است اگر بخواهد آن را باور پذیر کند.