انقدر درگیرم کرد که قطعا از این نویسنده باز هم میخونم
        

          دلم میخواد که حتما ازش بنویسم.
اما الان نمی‌تونم. حالم رو خیلی بد کرده. واقعا اثر عجیبی روم گذاشته و به همین دلیل می‌گم که واقعا قویه. واقعا خوندنیه.

——

در داستان نیست. زندگینامه هم نیست. شما از صفحه اول آخرش رو می‌دونید. خودش بهتون می‌گه. و در طول کتاب هم تا جایی که الان یادم میاد‌، اتفاق خارق‌العاده‌ای نمیوفته. گرچه... سراسر اتفاق‌های خارق‌العاده ست. :) شرح احساسه. شرح رابطه دو آدم. شرح یک شخصیت؛ گوشه و کنارش. روزمرگی...
و واقعا روی چیزهای خاصی دست می‌ذاشت. طوری که فضا و شخصیت‌ها رو به تصویر می‌کشید، بی‌نظیر بود.
طوری که نقاط ضعفش رو بیان می‌کرد.. از کارهایی ازشون پشیمون بود حرف می‌زد، و ما رو تا این حد به خودش نزدیک می‌کرد، برام درخشان و هولناک بود. 
از اون کتاب‌هایی بود، که می‌دونم باهام می‌مونه. امرنس در خاطرم خواهد موند. و هر سگی که ببینم یاد ویولا میوفتم.
خوشخوان بود. ترجمه خوبی هم داشت.
توصیه می‌کنم.
        

          شاید در شروع به نظر نمی‌آمد کتاب مورد توجه م باشه و دوست ش داشته باشم ولی الان که  کتاب رو خوندم ، باید بگم واقعا  ازش لذت بردم از تک تک لحظه ها و روابط بین ماگدا _نویسنده_و امرنس. 
یه جاهایی باهاش خندیدم و یه جاهایی غصه خوردم .
کتاب روانیه و حس آرامش بهم میده .
به نظر من قلم سابو شبیه نویسنده ی دیگه ای نیست ،
و برام جالبه که سابو _ مثل سخنران ها که برای جلوگیری از خسته کنندگی و حس کسالت با صدای بالا و پایین صحبت می‌کنند _ جایی که فکر میکنی داستان داره خسته کننده و کش دار میشه یه فراز هایی رو وارد داستان میکنه مثل یک راز یک حادثه یک ارتباط جدید که هوشیارت میکنه و دوباره جذب داستان میشی .
.
عجایب امرنس تمام شدنی نیست و همینطور که پیش میری بیشتر از سرگذشت ، رفتار و افکارش شگفت زده میشی ، گاهی کاملا عشق ورزی میکنه گاهی غر میزنه گاهی به طرز باورنکردنی یه بمبه متحرکه ، ولی در عمق وجودش که نگاه میکنی یه پیرزن مهربون میبینی که علیرغم پیشرفت جامعه هنوز با تفکرات قدیمی و منحصربه‌فرد خودش داره زندگی میکنه .
و از همه مهم تر اینکه امرنس در دنیای خودش زندگی میکنه نه به سیاست کار داره نه جامعه و تغییرات ش 
نه اخبار میبینه نه روزنامه میخونه و از تمام اتفاقات سیاسی و اجتماعی اطراف ش فرقه و انگار داره تو یه دنیای دیگه زندگی میکنه .
.
و پایان ش خیلی غمگین اما شکوهمند بود .
        

          سلام
هم راحت بود هم نه(درگیر می شدی با داستان)
راوی داستان که یک نویسنده زن است اوج و فرودهای رابطه اش با امرنس - پیرزنی متفاوت و بس مستقل- که بعنوان خدمتکار  وارد زندگی اش شده را بیان می کند ولی...
این کتاب پر بود از اشاره به اشخاص و اساطیر و مناسک مذهبی که چندان برای من آشنا نیست.
حین خواندن داستان فقط مجذوب اِمِرنس بودم. با شیوه بی همتای زندگی اش. حیف که بعضی حسرتها تا ابد بر دل می ماند
        

          به نام خداوند رنگین کمان

از پایانش زبان لالی گرفته ام ، آخرهای کتاب با نفس حبسی جلو می‌رفتم.
اتفاقات آخرش انقدر تند و واقعی و باورنکردنی بودند که سر درد گرفته ام.
ادبیات خوبی داشت ولی کلماتش مقداری سنگین بودند ولی می‌شد از این روان‌تر هم بشود.
        

          بی اغراق از زیباترین داستان‌هایی بود که تا به امروز خونده‌ام.
        

          سلام و نور
در واقع داستان رو حین انجام کارهای روزمرم گوش دادم و نمیدونم تو کلماتش چه جادوئی نهفته بود که قلب و روحم  رو تحت تاثیر قرار میداد.
داستان در هیچ ربطی به هیچ دری نداره . در واقع داستان در مورد روابط و روزمرگیهای  یک خانم نویسنده با خدمتکار مرموز و عجیبشه  وویولای عجیبتر از خدمتکار که در واقع یک سگ ولگرده و از اواسط داستان همراه این دو زن میشه و توسط امرنس خدمتکار تربیت و اهلی میشه .
  بیشتر داستان شرح تحلیلها و قضاوتهای  خانم نویسنده در مورد جزء به جزء رفتارها ی خدمتکاره و شرح  احساسات و برخوردهاش در برابر این رفتارها که البته خیلی وقتها هم دچار اشتباه میشه.
قصه روح و احساس آدم رو درگیر خودش میکنه، درگیر امرنس و مرموزیت و کارهاش  و غرورش، غرور خیلی زیادش غروری که سالها اونو عقب نگه داشت از هر نوع پیشرفتی که میتونست بهرمند بشه، از محبتی که میتونست از آدمها دریافت کنه و در نهایت همین غرورش و ترسش از قضاوت آدمها  موجب مرگش شد.
شاید باورکردنی نباشه اگر بگم بعد از پایان داستان هنوز دلم ناراحت مرگ امرنسه 🥲💔

        

          چقدر قلم ماگدا سابو زیبا و عجیب بود! همه چیز کتاب به اندازه ست. زندگی کردم باهاش :")
        

          نویسنده بسیار تواناست، ولی متاسفانه روند کتاب برای من یکم کند بود. یک چهارم اول رو سه از پنج می‌دم، یک چهارم آخر رو پنج از پنج و در نهایت با پایانش گریه کردم. نویسنده ارتباط متفاوت و بسیار واقعی از دو شخصیت اصلی کتاب روایت کرده که از درک کردنش لذت بردم. در نهایت این اولین کتابی بود که از سابو خوندم و احتمالا یک فرصت دیگه با خوندن کتاب بعدیش بهش بدم.
        

          بار عاطفی کتاب خیلی برام سنگینه. تاب نمیارم یکسره بخونم 
        

          این کتاب را وقتی دست گرفتم که تازه طعم مادر شدن را برای سومین بار می چشیدم و آنقدر جذب سوژه ی جذاب و نابش شدم که با آن حال نزار با یک دست کتاب می خواندم و با دستی دیگر به وظایف مادریم می رسیدم...
        

          آن‌قدر تعریف این کتاب را شنیده بودم که شروع به خواندنش کردم. به‌خصوص که نویسنده‌اش از کشوری بود که تا به‌حال از آن داستان یا رمانی نخوانده بودم. موضوع بسیار جالب بود. رابطه‌ی دو زن که یکی روشن‌فکر جامعه محسوب می‌شود و برتری‌های زیادی ازجمله جوانی، ثروت و خانواده دارد. بعدها شهرت و اعتبار نیز به آن اضافه می‌شود. دیگری پیرزنی بی‌سواد است که در کودکی خانواده‌اش را از دست می‌دهد و از همان موقع برای خدمتکاری به خانه‌ی دیگران فرستاده می‌شود. شروع آشنایی این دو زن نیز به واسطه‌ی شغل پیرزن است. او خدمتکار زن نویسنده می‌شود. اما او انسانی منحصربه‌فرد است و چنان عزت نفسی دارد که زن روشن‌فکر را به نحوی شیفته و مرید خود می‌کند. پس از مرگش معلوم می‌شود که تنها زن نویسنده نبوده. حضور یهودی‌ها و بی‌دین‌ها و خیلی‌های دیگر در کلیسا بعد از مرگ او و به احترامش نشان می‌دهد شیوه‌ی زیست پیرزن احترام همه را نسبت به او برانگیخته. اما پرداخت این موضوع بکر و جالب برای من چندان جالب نبود. دلیلش ممکن است نشناختن تاریخ مجارستان و ندانستن اسطوره‌های معروف و آیین‌های زیادی که نویسنده به کرات در داستان از آن‌ها نام برده و ارتباطی بینامتنی ایجاد کرده است که طبیعتا این ارتباط برای من بی‌معنا بود و بخشی از لذت مطالعه را از دست می‌دادم. دلیل دیگر شیوه‌ی روایت بود که بیشتر از داستانی بودن شبیه خاطره‌نگاری یا روزنوشت‌های شخصی بود که تعلیق و فضاسازی را کمرنگ کرده بود. وقتی می‌خواست از زبان شخصیتی چیزی بگوید می‌توانست اجازه دهد با استفاده از گفت:«» آن جمله را همان شخصیت به زبان بیاورد. ولی ماگدا این کار را نکرده بود. او حرف آن شخصیت را هم به زبان خودش برای ما گفته بود و این تک‌صدایی مرا آزار می‌داد. آن‌هم صدای نویسنده‌ای که انتظار روایت جذاب از او بالاتر از اینهاست. در یک جمله اگر بخواهم فرم را نقد کنم باید بگویم همه‌اش گفتن بود و از نشان دادن خبری نبود. چنین ایده‌ی زیبایی و چنان شخصیت جالب و منحصربه‌فردی می‌توانست با فرم بهتری شکل بگیرد و ماندگار شود.


        

          به نام او

به دلایلی این رمان را در دو نوبت خواندم به این معنا که نیمی از آن را در یک بازه زمانی و نیمی دیگر را با وقفه‌ای یک‌ماهه پس از آن خواندم. اغلب اگر رمانی را کنار بگذارم تا به کاری برسم و بعد بیایم به‌سراغش به‌دلیل فراموش‌کردن داستان اصلی و خرده‌روایت‌ها و یا حتی دورشدن از فضا، یا هیچ‌وقت آن را به پایان نمی‌رسانم یا اینکه دوباره از اول شروع می‌کنم. ولی «در» نوشته ماگدا سابو قضیه‌اش اندکی متفاوت است.

ما در این رمان با یک داستان اصلی و خرده‌روایت‌های پیرامونی‌اش روبه‌رو نیستیم بلکه موتور محرک رمان یک شخصیت است؛ «امرنس» پیرزنی با شخصیتی غریب که احتمالا در کمتر داستانی مشابه‌اش را دیده‌اید. مگر در دنیای واقعی با فردی از اطرافیان شما مشابهت‌هایی داشته باشد. من بعد از خواندن یکی دو فصل مابه‌ازای بیرونی او را در زندگی‌ام پیدا کردم و اتفاقا به چند نفر از دوستانم که آن عزیز را می‌شناختند توصیه کردم که رمان «در» را بخوانند.

چیزی نمی‌خواهم از کتاب بگویم چون به‌راحتی داستان لو می‌رود. داستان پرکشش و خوبی بود هرچند در نیمه‌ها کمی خسته‌کننده می‌شد و به نظر می‌رسید که نویسنده اگر موجزتر می‌نوشت با اثر بهتری روبه‌رو بودیم. ولی در کل این‌قدر خوبی دارد که این نقص بخشودنی است. ترجمه هم خوب بود. نصرالله مرادیانی یکی از مترجمان کاربلد و قابل اتکای این روزها است.

خلاصه کتاب را بخوانید و لذت ببرید. البته من مانند بسیاری از کسانی که بر این کتاب مرور نوشته‌اند، شیفته این کتاب نیستم، و واقعیتش را بخواهید دلیلش را هم نمی‌فهمم. ولی به‌هررو کتاب خوبی است آن هم از ادبیات جغرافیایی که برای من یکی کمتر شناخته شده است.
        

          شروع شگفت‌انگیزی نداشت و داشت. اول کتاب آخرش رو میگه، ولی چون نه خواننده تصوری از راوی نداره و نه با فضای داستان آشناست فکر میکنه قراره یک رمان جنایی بخونه! اما نهایتاً وارد یک داستان زیبا از رابطه‌ی یک زن جوان که نویسنده است و یک پیرزن که قراره براشون کار کنه می‌شیم.
این داستان حقیقتا تاثیرگذار بود و حس می‌کنم هرگز خاطره‌ی اِمِرِنس از خاطرم پاک نمی‌شه.
این اولین کتابی بود که از یک نویسنده‌ی مجارستانی می‌خوندم، خوندنش رو خیلی توصیه می‌کنم از لحاظ ترجمه هم خوب بود، و امیدوارم بازم بتونم از این نویسنده کتابای این چنینی بخونم.
        

          داستان یک زندگی عادی و روزمرگی‌های نویسنده‌ای موفق و نحوه مواجهه او با آدم‌های مهم زندگیش و پشیمونی‌ها و حسرت‌هایش زنی که در جامعه موفق اما در زندگی شخصی همچون کودکی سرگشته...
نویسنده‌ای که برای جامعه نسخه تجویز می‌کنه اما در زندگی خودش در روابط دوستانه خام و بی فکر...نویسنده‌ای که میخواد تاثیر گزار و نجات دهنده جامعه و کشورش باشه اما در کمک به اطرافیانش عاجزه و نمیتونه به موقع در زندگی آدم های مهم زندگیش حضور داشته باشه و کمکشون کنه...

در نهایت از خوندن کتاب لذت بردم قلم گیرایی داشت و پرکشش و جالب بود مخصوصاً شخصیت پردازی پیرزن واقعاً جذاب بود برام... 

چند جمله از کتاب: 

به این سادگی نمی‌میری اما بگذار به تو بگویند خیلی به مرگ نزدیک می‌شوی بعدش بلاهایی که سرت آمده چنان زیرکت می‌کند که آرزو می‌کنی دوباره ابله بشوی خیلی خیلی ابله.

یک بار هم که شده بخندانش عبادت واقعی این است.
درباره عیسی و خدا چه فکر می‌کنی که طوری درباره آنها اظهار نظر می‌کنی انگار دوستان شخصی تو هستند... 

خدا همه زبان‌های ممکن را بلد است و بعید است تو چیزهایی را که یاد گرفتی فراموش کنی مغزت عین صمغ است و هرچه تویش گیر بیفتد دیگر هیچ وقت نمی‌آید بیرون... 

او در تنها بخش وجود من از همه ناب‌تر است عیب می‌بیند در جنگجویی که با خداوند کشتی می‌گیرد. 

لحظه‌ای که دیگر نمی‌توانست کمکی بکند توجیهی برای هستی خود پیدا نمی‌کرد.


        

          قلم ماگدا سابو دقیقا همونی بود که دنبالش بودم.
بدون پیچیدگی های بی‌دلیل و شخصیت های زیاد مسائل مهم انسانی و اجتماعی رو روایت میکنه.
داستان  «در» یا شهر ممنوعه به زیبایی خیابان کاتالین نبود ولی جز آثار خوبی بود که این مدت مطالعه کردم.
        

          کتاب خوب چجوریه ؟ شاید خیلیا در جواب این سوال بگن که کتاب خوب ، کتابیه که نشه زمینش گذاشت و آدم همش مشتاق باشه که زودتر تمومش کنه. 
اما برعکس اینم هست . کتاب خوب ، میتونه کتابی باشه آدم نخواد هیچوقت تموم شه . دوست داشته باشه که تا ابد ادامه پیدا کنه . از تموم کردنش بترسه ، چون احساس کنه که بعد از اون قرار نیست این احساس رو نسبت به هیچ کتاب دیگه ای داشته باشه . 
و برای من این کتاب دقیقا همینجوری بود . با تمام وجودم دوستش داشتم و آرزو می کردم که تموم نشه . 
کتاب پیچیدگی خاصی نداره . خبری از هیجان و معما نیست ، چون از همون اول کتاب ، پایانش مشخصه . با این وجود بازم آدم از خوندنش لذت می بره . داستان نحوه ی شکل گیری رابطه ای عمیق بین امرنس و خانم نویسنده.  داستان پیرزنی که شاید در نگاه اول یک آدم معمولی باشه ، ولی کم کم با بیشتر شناختنش آدم مجذوبش میشه . 
امرنس عزیزم ، خانم نویسنده و ویولا تا ابد تو خاطرم میمونن . 
خیلی داستان رو دوست داشتم و خوندنش رو پیشنهاد میکنم .

        

          به‌قدری دوستش دارم که می‌ترسم از کلمه‌هایی استفاده کنم که نتوانند حق مطلب را ادا کنم. فقط می‌توانم بگویم که امرنس دوست‌داشتنی‌ترین پیرزنی است که تا به‌حال در عمرم دیده‌ام.
می‌توانم بگویم سابو استاد پروراندن شخصیت‌ها و بسط دادن زندگی‌شان است. به‌قدری خوب این کار را انجام می‌دهد که وقتی کتاب را می‌خوانی به واقعی نبودنش شک می‌کنی، نمی‌توانی تصور کنی که این امرنسی که برایت خلق کرده، وجود خارجی ندارد و فقط یک شخصیت در یک رمان است. 
فقط می‌توانم بگویم سابو استاد خیلی‌چیزهاست. چیزهایی که در قلم کمتر کسی به چشم می‌خورد.
فقط می‌توانم بگویم در را بخوانید. بخوانیدش تا امرنس در را به رویتان باز کند.
        

          خیلی لذت بردم ‌ و میتونم بگم سابو یکی از نویسنده‌های محبوبم شد.