دلم میخواد که حتما ازش بنویسم.
اما الان نمی‌تونم. حالم رو خیلی بد کرده. واقعا اثر عجیبی روم گذاشته و به همین دلیل می‌گم که واقعا قویه. واقعا خوندنیه.

——

در داستان نیست. زندگینامه هم نیست. شما از صفحه اول آخرش رو می‌دونید. خودش بهتون می‌گه. و در طول کتاب هم تا جایی که الان یادم میاد‌، اتفاق خارق‌العاده‌ای نمیوفته. گرچه... سراسر اتفاق‌های خارق‌العاده ست. :) شرح احساسه. شرح رابطه دو آدم. شرح یک شخصیت؛ گوشه و کنارش. روزمرگی...
و واقعا روی چیزهای خاصی دست می‌ذاشت. طوری که فضا و شخصیت‌ها رو به تصویر می‌کشید، بی‌نظیر بود.
طوری که نقاط ضعفش رو بیان می‌کرد.. از کارهایی ازشون پشیمون بود حرف می‌زد، و ما رو تا این حد به خودش نزدیک می‌کرد، برام درخشان و هولناک بود. 
از اون کتاب‌هایی بود، که می‌دونم باهام می‌مونه. امرنس در خاطرم خواهد موند. و هر سگی که ببینم یاد ویولا میوفتم.
خوشخوان بود. ترجمه خوبی هم داشت.
توصیه می‌کنم.
        

          انقدر درگیرم کرد که قطعا از این نویسنده باز هم میخونم
        

          شاید در شروع به نظر نمی‌آمد کتاب مورد توجه م باشه و دوست ش داشته باشم ولی الان که  کتاب رو خوندم ، باید بگم واقعا  ازش لذت بردم از تک تک لحظه ها و روابط بین ماگدا _نویسنده_و امرنس. 
یه جاهایی باهاش خندیدم و یه جاهایی غصه خوردم .
کتاب روانیه و حس آرامش بهم میده .
به نظر من قلم سابو شبیه نویسنده ی دیگه ای نیست ،
و برام جالبه که سابو _ مثل سخنران ها که برای جلوگیری از خسته کنندگی و حس کسالت با صدای بالا و پایین صحبت می‌کنند _ جایی که فکر میکنی داستان داره خسته کننده و کش دار میشه یه فراز هایی رو وارد داستان میکنه مثل یک راز یک حادثه یک ارتباط جدید که هوشیارت میکنه و دوباره جذب داستان میشی .
.
عجایب امرنس تمام شدنی نیست و همینطور که پیش میری بیشتر از سرگذشت ، رفتار و افکارش شگفت زده میشی ، گاهی کاملا عشق ورزی میکنه گاهی غر میزنه گاهی به طرز باورنکردنی یه بمبه متحرکه ، ولی در عمق وجودش که نگاه میکنی یه پیرزن مهربون میبینی که علیرغم پیشرفت جامعه هنوز با تفکرات قدیمی و منحصربه‌فرد خودش داره زندگی میکنه .
و از همه مهم تر اینکه امرنس در دنیای خودش زندگی میکنه نه به سیاست کار داره نه جامعه و تغییرات ش 
نه اخبار میبینه نه روزنامه میخونه و از تمام اتفاقات سیاسی و اجتماعی اطراف ش فرقه و انگار داره تو یه دنیای دیگه زندگی میکنه .
.
و پایان ش خیلی غمگین اما شکوهمند بود .
        

          سلام
هم راحت بود هم نه(درگیر می شدی با داستان)
راوی داستان که یک نویسنده زن است اوج و فرودهای رابطه اش با امرنس - پیرزنی متفاوت و بس مستقل- که بعنوان خدمتکار  وارد زندگی اش شده را بیان می کند ولی...
این کتاب پر بود از اشاره به اشخاص و اساطیر و مناسک مذهبی که چندان برای من آشنا نیست.
حین خواندن داستان فقط مجذوب اِمِرنس بودم. با شیوه بی همتای زندگی اش. حیف که بعضی حسرتها تا ابد بر دل می ماند
        

          شروع شگفت‌انگیزی نداشت و داشت. اول کتاب آخرش رو میگه، ولی چون نه خواننده تصوری از راوی نداره و نه با فضای داستان آشناست فکر میکنه قراره یک رمان جنایی بخونه! اما نهایتاً وارد یک داستان زیبا از رابطه‌ی یک زن جوان که نویسنده است و یک پیرزن که قراره براشون کار کنه می‌شیم.
این داستان حقیقتا تاثیرگذار بود و حس می‌کنم هرگز خاطره‌ی اِمِرِنس از خاطرم پاک نمی‌شه.
این اولین کتابی بود که از یک نویسنده‌ی مجارستانی می‌خوندم، خوندنش رو خیلی توصیه می‌کنم از لحاظ ترجمه هم خوب بود، و امیدوارم بازم بتونم از این نویسنده کتابای این چنینی بخونم.
        

          این کتاب را وقتی دست گرفتم که تازه طعم مادر شدن را برای سومین بار می چشیدم و آنقدر جذب سوژه ی جذاب و نابش شدم که با آن حال نزار با یک دست کتاب می خواندم و با دستی دیگر به وظایف مادریم می رسیدم...
        

          چقدر قلم ماگدا سابو زیبا و عجیب بود! همه چیز کتاب به اندازه ست. زندگی کردم باهاش :")
        

          اگر يكي از وظايف ادبيات رو اين بدونيم كه از ما انسان هاي بهتر و مشفق تري بسازه ، ميتونم بگم كه  "در" چقدر خوب تلاش كرده تا در جهت اين هدف حرت كنه.
از طرفي كتاب هايي هستند كه شخصيت هاي ماندگار خلق مي كنند. بعد خوندن "جنايت و مكافات" ، هيچ وقت تصوير "راسكلنيكوف" از ذهنمون پاك نميشه .بعد از خوندن "زورباي يوناني" ، "زوربا" هميشه يه گوشه اي از ذهنمون زندگي خواهد كرد . "در" تونسته "امرنس" رو خلق كنه .امرنسي كه انقدر خوب به تصوير كشيده شده كه هرگز از يادمون نميره...
        

          امرنس!
شخصیت جاندار جذاب و مرموز  کتاب که حتی تا آخر کتاب‌هم حس میکنی هنوز رازهایی از او لای ورقه‌های کتاب جا مانده و تو نمیدانی‌شان!
امرنس خدمتکار یک نویسنده زن است که روایت زندگی‌اش را از زبان همان نویسنده می‌خوانیم.
قاب در قابِ جالب و خواندنی‌ای است.


        

          .
در، قبل از هرچیز برای کسانی نوشته شده که کارهای روتین و ساده انجام میدن، بارها و بارها و بارها و تا آخرِ عمرشون. جارو کردنِ برگ های پیاده رو، پختِ چندباره ی یک غذا و راه انداختنِ جروبحث و قهر و تلافی و دوباره آشتی...
شاید ندونن چقدر درست زندگی میکنن و چقدر برای بقای انسانیت ضرورین
.
در، داستانِ رابطه ی میان آدم هاست. با غریبه هایی که پیوند خونی دور هم نگه شون داشته، آشنایی که سالها پیشْ انتخابش کردن برای هم اتاق بودن، با حیوانهای خانگیشون -که اصولا تنها رابطه‌ صادقانه را با همین دوست داشتنی ها دارند- و البته با همسایه ها و جامعه شون
.
در، درباره ی پیچیدگی و نامفهوم بودنِ چیزی از انسانیت میگه که دلیلِ تمام حسادت ها و بدخُلقی ها و خواستن ها و سوءتفاهم های منجر به جنگ و قتل و خودآزاری و پیشرفت و تنهاییِ همه ما بوده و صدباره هزار تعریفْ برایش داشتیم و هربار هم جز به همین یک اسم نرسیدیم:  عشق 
.
در، یه #داستان عاشقانه ی معمولیه مثل تمومِ داستانهایی که زندگی میکنیمشون و همون قدر هم غیرمنتظره و خارق العاده است و ارزش خوندن داره
        

          خیلی دوستش داشتم، خیلی خیلی.
چطور روابط انسانی و توصیفشون می‌تونه اینقدر در عین پیچیدگی، زیبا باشه؟
 پی‌نوشت: شخصیت‌پردازی‌ امرنس و خانم نویسنده فوق‌العا‌ده بود.
        

          این کتاب با اعتراف راوی داستان به قتل آغاز می‌شود. داستان درباره زن نویسنده‌ای است که برای اینکه بتواند با خیال راحت به کارهایش رسیدگی کند، خدمتکاری به‌نام "اِمِرِنس" را استخدام می‌کند. 
امرنس پیرزنی است که با وجود سن بالا، کارهای زیادی انجام می‌دهد و به دیگران یاری می‌رساند. او که شخصیت متفاوتی دارد، خودش تصمیم می‌گیرد برای چه کسی کار کند و کارها را به همان شیوه‌ای که دوست دارد انجام می‌دهد. امرنس درِ خانه‌ی خود را به روی کسی باز نمی‌کند و کسی نمی‌داند داخل آن چه می‌گذرد که همین باعث می‌شود به مرموز بودنِ این شخصیت افزوده شود. 
با گذشت سال‌ها، ارتباط عاطفیِ عمیق و پیچیده‌ای بینِ دو شخصیت اصلی داستان شکل می‌گیرد. این دو زن با وجود اینکه تلاش می‌کنند تا یار و همراهِ روز‌های سختِ هم باشند اما بعضی مواقع‌ هم به‌یکدیگر آزار می‌رسانند. 
کتاب "در"، موفق شد در سال ۲۰۰۳ به عنوان برگزیده جایزه ادبی فمینا اعلام شود
        

          حالا که کتاب تمام شده، اعتراف میکنم فکر نمیکردم این همه در جانم اثر بگذارد. با همه ی تلخی و زیبایی اش بی نهایت متأثرم کرده قصه ی رابطه ی آدمها و درهایشان. ممنونم از معصومه و قبلتر از رعنا به خاطر تجربه ی خواندن این کتاب.
        

          معرفی این کتاب رو توی فصلنامه رود خونده بودم. خانم فرزانه کرم پور این کتاب رو در سطح زوربای یونانی معرفی کردن.
جدا از اینکه عاشق نقدها و معرفی های این خانم شده ام، به نظرم این کتاب سطح پایین تری نسبت به زوربا داشت.
نمیدونم چقدر از چیزی که چند سال پیش خونده ام و توی ذهنم مونده درسته، ولی زوربا برای من کتابی پر از شور و شعف و زندگی بود.
کتاب "در" کمتر این حس رو بهم میداد، بیشترین درسی که ازش گرفتم این بود که زود قضاوت نکنم!
در کل بین سه ستاره و چهار ستاره مردد بودم، ولی به خاطر خوش خوان بودن، ترجمه خوب، و اندازه مناسب فونت و کتاب، چهار رو انتخاب میکنم.
        

          وای! وای از این کتاب :))
این کتاب مثل دری بود، به یک داستانی عجیب!!

داستان کتاب همانجوری که از خلاصه ش پیداست درباره ی دو زن است! درباره ی رابطه ی یک خدمتکار و خانم نویسنده ی جوانی که کارفرمای اوست. این داستان یه داستان معمایی نبود یک رمان بود! درباره ی عشق عجیبی که یهو بین این دوشخص رشد کرد. بین امرنس و خانم نویسنده!!
داستان درباره ی عشق امرنس بود! عشقش به خانم نویسنده، به آدلکا به سوتو به پالت! به تمام افراد محل که براشون کار می‌کرد.
کتاب درباره ی زندگی سخت امرنس بود، درباره ی روح و عقل عجیبی که داشت
یک چیز عجیبی درباره ی شخصیت امرنس وجود داشت؛ او هیچوقت عادی نبود. شبیه کسایی نبود که ما هرروز می‌بینیم. امرنس شبیه کسی بود که برای مدت کوتاهی کنارماست، روی ما تاثیر می‌ذاره، میره و درنهایت همیشه یادش با ماست.
امرنس روی کل ادم های روستاشون تاثیر گذاشت. بدون اینکه اون ها بخوان بهشون عشق ورزیدن یاد داد.
بدون اینکه خانم نویسنده بخواد اون رو درگیر خودش کرد. درگیر زندگی‌ش، درگیر گربه‌هاش، درگیر در!
        

          یک‌سومِ پایانی کتاب به طرز عالی‌ای دردناک بود. کم پیش میاد با کتاب‌ها انقدر حس عمیقی تجربه کنم. "دَر"احساسات آدمی رو نه بلکه ادراک و احساسات آدمی رو در کنار هم نشانه می‌گیره و این واقعا درد بیشتری منتقل می‌کنه.
خوشحالم که خوندمش.
اخیرا حوصله ندارم ریویویی برای کتاب‌ها بنویسم
فرصت و حال و حوصله که داشتم خواهم نوشت.
۳ خط ابتدایی این عبارات هم بخشی از ریویو به حساب میان البته*.
        

          کابوس‌های یهودا

کسی نمی‌داند چرا آن «در» بسته است. چرا زنِ جدی و بدخلق، اما محبوب اهالی محل، درِ خانه‌اش را به روی مردم باز نمی‌کند. هیچ‌کس خبر ندارد پشت آن در چه چیز پنهان است و چرا. اما بعد از گذشت روزها، وقتی صمیمیتی هست و صحبتی، بالاخره درِ بسته به روی کسی باز ‌می‌شود و طلسم خانه می‌شکند. اما این اتفاق آغاز ماجراست، چون گرچه از بیگانگان و بی‌خبران انتظاری نداریم، بعید نیست از آشنای آگاه بخواهیم مسئولیت بپذیرد.
آن‌که در را گشوده، شاید از همرازش بخواهد به وقتش سینه سپر کند، در درگاه بایستد و به هیچ‌کس اجازه‌ی ورود ندهد و اگر آن آشنا پذیرفت و قول داد، باید روز واقعه طبق سناریوی نوشته‌شده عمل کند. توقع زیادی نیست. اما آیا ماندن در کنار آدم‌ها به اندازه‌ی گفتن یا نوشتن جملات زیبا آسان است؟ اگر آن‌که قول داده به هر دلیل موجه یا ناموجهی به عهدش وفا نکند، چه خواهد شد؟ چه جوابی خواهد داد؟ چه بر سر رابطه خواهد آمد؟
ماگدا سابو در کتاب «در»، موقعیتی به ظاهر ساده، اما پیچیده خلق کرده: آشنایی دو زن، از خاستگاه‌های متفاوت. زنی که نویسنده است و درگیر نوشتن و اِمِرنس که خدمتکار اوست و درگیر کار‌ خانه‌های دیگران. از نظر اِمِرنس پرکار و مغرور، نویسنده کاری نمی‌کند جز تق‌وپوق راه‌انداختن با کلیدهای ماشین تایپ و از نظر نویسنده (راوی)، اِمِرنس درک درستی از دنیای او ندارد. رابطه‌ی دو زن دو با فراز و نشیب بسیار همراه است. با تندی و ملایمت‌، خشم و خنده، قهر و آشتی. در آن همزیستی گاه مسالمت‌آمیز و گاه قهرآمیز هیچ نشانه‌ای از دشمنی یا درگیری دیده نمی‌شود. پس چرا راوی داستان در همان ابتدای روایتش می‌گوید: «باید رک و بی‌پروا اقرار کنم. اِمِرنس را من کشتم.»؟… دلیل این اعتراف بی‌پروا، رنج پایان‌ناپذیر‌ راوی و کابوس‌هایش چیست؟… در باز است. برای کشف راز کافیست صحنه را تماشا کنیم!
        

          نمی‌دونم چطور باید از تاثیری که ماگدا سابو تو این کتاب روم گذاشت بنویسم که در حقش ظلم نکرده باشم. نمی‌تونم هم البته؛ به روزهای گذشته و وقت‌هایی که خوندمش فکر می‌کنم و می‌بینم هر بار بعد از بستن کتاب تو خودم بودم، به چیزی فکر می‌کردم که نمی‌دونستم چیه، فقط حس می‌کردم غباری از سرب روی تنم نشسته.
حین خوندنِ در انگار من هم مثل ویولا دراز کشیده بودم روی زمین و اجازه می‌دادم همون‌طور که امرنس با ترکه، سابو با کلمات تنبیهم کنه.
امرنس بهم چیزهای زیادی یاد داد و از اون شخصیت‌هاست که قراره در من زنده بمونه. 
بی‌نهایت مشتاق خوندن بقیهٔ کتاب‌های سابو ام.


 از بیدگل عزیزم ممنونم که با ترجمهٔ یک‌دست و خوب فرصت آشنایی با این نویسندهٔ فوق‌العاده رو بهم داد.
و با تشکر از زهرا آیت که من رو نقاشی کرد. اونجا حس کردم برای سالم نگه داشتن نقاشی‌ش نیاز به خریدن یه کتاب دارم که نقاشی رو بذارم بین صفحاتش و در رو خریدم. نقاشی تو صفحهٔ مخصوصش از در، روی قفسهٔ کتابخونه‌م خواهد موند.
        

          سابو نویسنده‌ای مجارستانی است که درونمایه‌ی ضدجنگ را برای آثارش انتخاب می‌کند. "در" روایت زندگی ۲۰ساله‌ی زنی نویسنده است که تازه به محله‌ای جدید نقل مکان کرده و برای کارهای خانه نیاز به مستخدم دارد.
زندگی زنِ نویسنده و زنِ مستخدم به مدت ۲۰ سال به یکدیگر با گرهی عمیق پیوند می‌خورد. زنِ مستخدم ساکت و عبوس است اما رابطه‌ی بیست‌ساله زنِ نویسنده‌ را جای دختری ناداشته برای زنِ مستخدم می‌گذارد و ما کم‌کم با تاریکی‌های زندگیِ زنِ مستخدم آشنا می‌شویم.

کتاب بسیار روان و خوش‌ترجمه است و خواندنش در سه یا چهار نشست به پایان می‌رسد، اثری مدرن که تمام تمرکزش را بر رابطه‌ی بین این کارفرمای مهربان و آن کارپردازِ خشن گذاشته است...
        

          از رابطه‌ی عشق-نفرتی که بیت دو زن داستان بود خیلی خوشم اومد ، بین صفحات ۲۰۰ تا ۳۰۰ هم داستان اوج گرفت و این قسمت موردعلاقه ام: 
یک بار وقتی توی خانه‌ی ما برای اولین بلر ضبط صوت دید و فهمید که میشود متن یا قطعه‌ای موسیقی را از اول دوباره پخش کرد در این باره حرف زد که چه می شد اگر زندگی گسی روی نوار ضبط می‌شد و بعدآ دوباره از اول هروقت خودش میخواست اجرا می‌شد، متوقف می‌شد و دوباره پخش می‌شد.