دلم میخواد که حتما ازش بنویسم.
اما الان نمی‌تونم. حالم رو خیلی بد کرده. واقعا اثر عجیبی روم گذاشته و به همین دلیل می‌گم که واقعا قویه. واقعا خوندنیه.

——

در داستان نیست. زندگینامه هم نیست. شما از صفحه اول آخرش رو می‌دونید. خودش بهتون می‌گه. و در طول کتاب هم تا جایی که الان یادم میاد‌، اتفاق خارق‌العاده‌ای نمیوفته. گرچه... سراسر اتفاق‌های خارق‌العاده ست. :) شرح احساسه. شرح رابطه دو آدم. شرح یک شخصیت؛ گوشه و کنارش. روزمرگی...
و واقعا روی چیزهای خاصی دست می‌ذاشت. طوری که فضا و شخصیت‌ها رو به تصویر می‌کشید، بی‌نظیر بود.
طوری که نقاط ضعفش رو بیان می‌کرد.. از کارهایی ازشون پشیمون بود حرف می‌زد، و ما رو تا این حد به خودش نزدیک می‌کرد، برام درخشان و هولناک بود. 
از اون کتاب‌هایی بود، که می‌دونم باهام می‌مونه. امرنس در خاطرم خواهد موند. و هر سگی که ببینم یاد ویولا میوفتم.
خوشخوان بود. ترجمه خوبی هم داشت.
توصیه می‌کنم.
        

          انقدر درگیرم کرد که قطعا از این نویسنده باز هم میخونم
        

          شاید در شروع به نظر نمی‌آمد کتاب مورد توجه م باشه و دوست ش داشته باشم ولی الان که  کتاب رو خوندم ، باید بگم واقعا  ازش لذت بردم از تک تک لحظه ها و روابط بین ماگدا _نویسنده_و امرنس. 
یه جاهایی باهاش خندیدم و یه جاهایی غصه خوردم .
کتاب روانیه و حس آرامش بهم میده .
به نظر من قلم سابو شبیه نویسنده ی دیگه ای نیست ،
و برام جالبه که سابو _ مثل سخنران ها که برای جلوگیری از خسته کنندگی و حس کسالت با صدای بالا و پایین صحبت می‌کنند _ جایی که فکر میکنی داستان داره خسته کننده و کش دار میشه یه فراز هایی رو وارد داستان میکنه مثل یک راز یک حادثه یک ارتباط جدید که هوشیارت میکنه و دوباره جذب داستان میشی .
.
عجایب امرنس تمام شدنی نیست و همینطور که پیش میری بیشتر از سرگذشت ، رفتار و افکارش شگفت زده میشی ، گاهی کاملا عشق ورزی میکنه گاهی غر میزنه گاهی به طرز باورنکردنی یه بمبه متحرکه ، ولی در عمق وجودش که نگاه میکنی یه پیرزن مهربون میبینی که علیرغم پیشرفت جامعه هنوز با تفکرات قدیمی و منحصربه‌فرد خودش داره زندگی میکنه .
و از همه مهم تر اینکه امرنس در دنیای خودش زندگی میکنه نه به سیاست کار داره نه جامعه و تغییرات ش 
نه اخبار میبینه نه روزنامه میخونه و از تمام اتفاقات سیاسی و اجتماعی اطراف ش فرقه و انگار داره تو یه دنیای دیگه زندگی میکنه .
.
و پایان ش خیلی غمگین اما شکوهمند بود .
        

          سلام
هم راحت بود هم نه(درگیر می شدی با داستان)
راوی داستان که یک نویسنده زن است اوج و فرودهای رابطه اش با امرنس - پیرزنی متفاوت و بس مستقل- که بعنوان خدمتکار  وارد زندگی اش شده را بیان می کند ولی...
این کتاب پر بود از اشاره به اشخاص و اساطیر و مناسک مذهبی که چندان برای من آشنا نیست.
حین خواندن داستان فقط مجذوب اِمِرنس بودم. با شیوه بی همتای زندگی اش. حیف که بعضی حسرتها تا ابد بر دل می ماند
        

          نویسنده بسیار تواناست، ولی متاسفانه روند کتاب برای من یکم کند بود. یک چهارم اول رو سه از پنج می‌دم، یک چهارم آخر رو پنج از پنج و در نهایت با پایانش گریه کردم. نویسنده ارتباط متفاوت و بسیار واقعی از دو شخصیت اصلی کتاب روایت کرده که از درک کردنش لذت بردم. در نهایت این اولین کتابی بود که از سابو خوندم و احتمالا یک فرصت دیگه با خوندن کتاب بعدیش بهش بدم.
        

          چقدر قلم ماگدا سابو زیبا و عجیب بود! همه چیز کتاب به اندازه ست. زندگی کردم باهاش :")
        

          پایان خوبی داشت. اما اواسط داستان حوصله آدم را سر می‌برد. بخشی از حوصله سر رفتن من به این خاطر بود که کتاب قصه نداشت. کتاب از ژانرهایی است که از زبان کودکی، پیرزنی یا بیگانه‌ای حکمت و پند و اندرز می‌دهند و در مورد زندگی سخن‌سرایی ‌می‌کنند. مثل زوربای یونانی. خب من از این ژانر خوشم نمی‌آید..
نوروز ۱۴۰۰
        

          ۴۸ درصد کتاب را که خواندم به کسی که معرفی کرده بود، گفتم من دیگر ادامه نمی دهم. بی هدف کش داده و دیگر لذت‌بخش نیست.گفت صبوری کن. کمی جلوتر ورق برمی‌گردد.
همین‌طور شد.
۵۰ درصد دوم کتاب را بی‌وقفه و بدون مکث خواندم. امرنس شخصیت‌پردازی شگفت‌انگیزی داشت. طوری که حالا زنده است. مثل یک دوست او را می‌شناسم و بین آدم‌ها دنبال امرنس می‌گردم. اما پیدا نمی‌کنم.
ولی ماگدا‌ها (ماگدوشکاهایی که برای بقا به یک امرنس نیاز دارند.) کم نیستند. همذات‌پنداری کردن با ماگدا سخت نبود‌
خوشحالم این کتاب را خواندم.خوشحال‌تر که هنوز کتاب‌های دیگر ماگدا سابو را نخواندم.
        

          کابوس‌های یهودا

کسی نمی‌داند چرا آن «در» بسته است. چرا زنِ جدی و بدخلق، اما محبوب اهالی محل، درِ خانه‌اش را به روی مردم باز نمی‌کند. هیچ‌کس خبر ندارد پشت آن در چه چیز پنهان است و چرا. اما بعد از گذشت روزها، وقتی صمیمیتی هست و صحبتی، بالاخره درِ بسته به روی کسی باز ‌می‌شود و طلسم خانه می‌شکند. اما این اتفاق آغاز ماجراست، چون گرچه از بیگانگان و بی‌خبران انتظاری نداریم، بعید نیست از آشنای آگاه بخواهیم مسئولیت بپذیرد.
آن‌که در را گشوده، شاید از همرازش بخواهد به وقتش سینه سپر کند، در درگاه بایستد و به هیچ‌کس اجازه‌ی ورود ندهد و اگر آن آشنا پذیرفت و قول داد، باید روز واقعه طبق سناریوی نوشته‌شده عمل کند. توقع زیادی نیست. اما آیا ماندن در کنار آدم‌ها به اندازه‌ی گفتن یا نوشتن جملات زیبا آسان است؟ اگر آن‌که قول داده به هر دلیل موجه یا ناموجهی به عهدش وفا نکند، چه خواهد شد؟ چه جوابی خواهد داد؟ چه بر سر رابطه خواهد آمد؟
ماگدا سابو در کتاب «در»، موقعیتی به ظاهر ساده، اما پیچیده خلق کرده: آشنایی دو زن، از خاستگاه‌های متفاوت. زنی که نویسنده است و درگیر نوشتن و اِمِرنس که خدمتکار اوست و درگیر کار‌ خانه‌های دیگران. از نظر اِمِرنس پرکار و مغرور، نویسنده کاری نمی‌کند جز تق‌وپوق راه‌انداختن با کلیدهای ماشین تایپ و از نظر نویسنده (راوی)، اِمِرنس درک درستی از دنیای او ندارد. رابطه‌ی دو زن دو با فراز و نشیب بسیار همراه است. با تندی و ملایمت‌، خشم و خنده، قهر و آشتی. در آن همزیستی گاه مسالمت‌آمیز و گاه قهرآمیز هیچ نشانه‌ای از دشمنی یا درگیری دیده نمی‌شود. پس چرا راوی داستان در همان ابتدای روایتش می‌گوید: «باید رک و بی‌پروا اقرار کنم. اِمِرنس را من کشتم.»؟… دلیل این اعتراف بی‌پروا، رنج پایان‌ناپذیر‌ راوی و کابوس‌هایش چیست؟… در باز است. برای کشف راز کافیست صحنه را تماشا کنیم!
        

          یک‌سومِ پایانی کتاب به طرز عالی‌ای دردناک بود. کم پیش میاد با کتاب‌ها انقدر حس عمیقی تجربه کنم. "دَر"احساسات آدمی رو نه بلکه ادراک و احساسات آدمی رو در کنار هم نشانه می‌گیره و این واقعا درد بیشتری منتقل می‌کنه.
خوشحالم که خوندمش.
اخیرا حوصله ندارم ریویویی برای کتاب‌ها بنویسم
فرصت و حال و حوصله که داشتم خواهم نوشت.
۳ خط ابتدایی این عبارات هم بخشی از ریویو به حساب میان البته*.
        

          اگر يكي از وظايف ادبيات رو اين بدونيم كه از ما انسان هاي بهتر و مشفق تري بسازه ، ميتونم بگم كه  "در" چقدر خوب تلاش كرده تا در جهت اين هدف حرت كنه.
از طرفي كتاب هايي هستند كه شخصيت هاي ماندگار خلق مي كنند. بعد خوندن "جنايت و مكافات" ، هيچ وقت تصوير "راسكلنيكوف" از ذهنمون پاك نميشه .بعد از خوندن "زورباي يوناني" ، "زوربا" هميشه يه گوشه اي از ذهنمون زندگي خواهد كرد . "در" تونسته "امرنس" رو خلق كنه .امرنسي كه انقدر خوب به تصوير كشيده شده كه هرگز از يادمون نميره...
        

          جمله‌ها و ایماژهای سابو به‌طرز غیرمنتظره‌ای به خاطرم می‌آیند و شور و احساسی قوی برمی‌انگیزند. این اثر فهم من از زندگی خودم را تغییر داد. رمان در که اثری است حاوی صداقتی سفت‌وسخت و ظرافتی موی‌بینانه، داستانی است که در آن در ظاهر امر، اتفاق چندانی نمی‌افتد.

*کلر مسوود*
        

          در تمام صفحات کتاب دنبال این می‌گشتم که این امرنس خدمتکار  مادر خانم نویسنده باشد... اما در آخرین صفحات امیدم ناامید شد. از اینکه یک نویسنده بتواند کل کتاب شخصیتش را توضیح دهد و روابط او را با بقیه تبیین کند درحالی که آدم دلش بخواهد ادامه بدهد خودش یک نوع هنرمندی است. البته ابتدای کتاب و مواجهه خواننده با آخر کتاب و نوع نوشته که انگار مه همه جا را گرفته بود، مزید بر علت بود. 
اما در کل روابط بین این دو را نویسنده نتوانسته بود، قابل باور کند. این روزها بیشتر به این موضوع فکر میکنم که چقدر ساخت جهان توسط نویسنده سخت است اگر بخواهد آن را باور پذیر کند. 
        

          معرفی این کتاب رو توی فصلنامه رود خونده بودم. خانم فرزانه کرم پور این کتاب رو در سطح زوربای یونانی معرفی کردن.
جدا از اینکه عاشق نقدها و معرفی های این خانم شده ام، به نظرم این کتاب سطح پایین تری نسبت به زوربا داشت.
نمیدونم چقدر از چیزی که چند سال پیش خونده ام و توی ذهنم مونده درسته، ولی زوربا برای من کتابی پر از شور و شعف و زندگی بود.
کتاب "در" کمتر این حس رو بهم میداد، بیشترین درسی که ازش گرفتم این بود که زود قضاوت نکنم!
در کل بین سه ستاره و چهار ستاره مردد بودم، ولی به خاطر خوش خوان بودن، ترجمه خوب، و اندازه مناسب فونت و کتاب، چهار رو انتخاب میکنم.
        

          شروع شگفت‌انگیزی نداشت و داشت. اول کتاب آخرش رو میگه، ولی چون نه خواننده تصوری از راوی نداره و نه با فضای داستان آشناست فکر میکنه قراره یک رمان جنایی بخونه! اما نهایتاً وارد یک داستان زیبا از رابطه‌ی یک زن جوان که نویسنده است و یک پیرزن که قراره براشون کار کنه می‌شیم.
این داستان حقیقتا تاثیرگذار بود و حس می‌کنم هرگز خاطره‌ی اِمِرِنس از خاطرم پاک نمی‌شه.
این اولین کتابی بود که از یک نویسنده‌ی مجارستانی می‌خوندم، خوندنش رو خیلی توصیه می‌کنم از لحاظ ترجمه هم خوب بود، و امیدوارم بازم بتونم از این نویسنده کتابای این چنینی بخونم.
        

          این کتاب با اعتراف راوی داستان به قتل آغاز می‌شود. داستان درباره زن نویسنده‌ای است که برای اینکه بتواند با خیال راحت به کارهایش رسیدگی کند، خدمتکاری به‌نام "اِمِرِنس" را استخدام می‌کند. 
امرنس پیرزنی است که با وجود سن بالا، کارهای زیادی انجام می‌دهد و به دیگران یاری می‌رساند. او که شخصیت متفاوتی دارد، خودش تصمیم می‌گیرد برای چه کسی کار کند و کارها را به همان شیوه‌ای که دوست دارد انجام می‌دهد. امرنس درِ خانه‌ی خود را به روی کسی باز نمی‌کند و کسی نمی‌داند داخل آن چه می‌گذرد که همین باعث می‌شود به مرموز بودنِ این شخصیت افزوده شود. 
با گذشت سال‌ها، ارتباط عاطفیِ عمیق و پیچیده‌ای بینِ دو شخصیت اصلی داستان شکل می‌گیرد. این دو زن با وجود اینکه تلاش می‌کنند تا یار و همراهِ روز‌های سختِ هم باشند اما بعضی مواقع‌ هم به‌یکدیگر آزار می‌رسانند. 
کتاب "در"، موفق شد در سال ۲۰۰۳ به عنوان برگزیده جایزه ادبی فمینا اعلام شود
        

          سلام و نور
در واقع داستان رو حین انجام کارهای روزمرم گوش دادم و نمیدونم تو کلماتش چه جادوئی نهفته بود که قلب و روحم  رو تحت تاثیر قرار میداد.
داستان در هیچ ربطی به هیچ دری نداره . در واقع داستان در مورد روابط و روزمرگیهای  یک خانم نویسنده با خدمتکار مرموز و عجیبشه  وویولای عجیبتر از خدمتکار که در واقع یک سگ ولگرده و از اواسط داستان همراه این دو زن میشه و توسط امرنس خدمتکار تربیت و اهلی میشه .
  بیشتر داستان شرح تحلیلها و قضاوتهای  خانم نویسنده در مورد جزء به جزء رفتارها ی خدمتکاره و شرح  احساسات و برخوردهاش در برابر این رفتارها که البته خیلی وقتها هم دچار اشتباه میشه.
قصه روح و احساس آدم رو درگیر خودش میکنه، درگیر امرنس و مرموزیت و کارهاش  و غرورش، غرور خیلی زیادش غروری که سالها اونو عقب نگه داشت از هر نوع پیشرفتی که میتونست بهرمند بشه، از محبتی که میتونست از آدمها دریافت کنه و در نهایت همین غرورش و ترسش از قضاوت آدمها  موجب مرگش شد.
شاید باورکردنی نباشه اگر بگم بعد از پایان داستان هنوز دلم ناراحت مرگ امرنسه 🥲💔

        

          به نام او

به دلایلی این رمان را در دو نوبت خواندم به این معنا که نیمی از آن را در یک بازه زمانی و نیمی دیگر را با وقفه‌ای یک‌ماهه پس از آن خواندم. اغلب اگر رمانی را کنار بگذارم تا به کاری برسم و بعد بیایم به‌سراغش به‌دلیل فراموش‌کردن داستان اصلی و خرده‌روایت‌ها و یا حتی دورشدن از فضا، یا هیچ‌وقت آن را به پایان نمی‌رسانم یا اینکه دوباره از اول شروع می‌کنم. ولی «در» نوشته ماگدا سابو قضیه‌اش اندکی متفاوت است.

ما در این رمان با یک داستان اصلی و خرده‌روایت‌های پیرامونی‌اش روبه‌رو نیستیم بلکه موتور محرک رمان یک شخصیت است؛ «امرنس» پیرزنی با شخصیتی غریب که احتمالا در کمتر داستانی مشابه‌اش را دیده‌اید. مگر در دنیای واقعی با فردی از اطرافیان شما مشابهت‌هایی داشته باشد. من بعد از خواندن یکی دو فصل مابه‌ازای بیرونی او را در زندگی‌ام پیدا کردم و اتفاقا به چند نفر از دوستانم که آن عزیز را می‌شناختند توصیه کردم که رمان «در» را بخوانند.

چیزی نمی‌خواهم از کتاب بگویم چون به‌راحتی داستان لو می‌رود. داستان پرکشش و خوبی بود هرچند در نیمه‌ها کمی خسته‌کننده می‌شد و به نظر می‌رسید که نویسنده اگر موجزتر می‌نوشت با اثر بهتری روبه‌رو بودیم. ولی در کل این‌قدر خوبی دارد که این نقص بخشودنی است. ترجمه هم خوب بود. نصرالله مرادیانی یکی از مترجمان کاربلد و قابل اتکای این روزها است.

خلاصه کتاب را بخوانید و لذت ببرید. البته من مانند بسیاری از کسانی که بر این کتاب مرور نوشته‌اند، شیفته این کتاب نیستم، و واقعیتش را بخواهید دلیلش را هم نمی‌فهمم. ولی به‌هررو کتاب خوبی است آن هم از ادبیات جغرافیایی که برای من یکی کمتر شناخته شده است.
        

          حالا که کتاب تمام شده، اعتراف میکنم فکر نمیکردم این همه در جانم اثر بگذارد. با همه ی تلخی و زیبایی اش بی نهایت متأثرم کرده قصه ی رابطه ی آدمها و درهایشان. ممنونم از معصومه و قبلتر از رعنا به خاطر تجربه ی خواندن این کتاب.
        

          از متنِ کتاب:
«وقتی کاری واقعا نابخشودنی ازت سر می‌زند، همیشه نمی‌فهمی کارت نابخشودنی بوده، منتها درباره‌ی کاری که کرده‌ای تردید خاصی توی دلت هست.»

من دارم فکر می‌کنم چطور نویسنده به واقعی‌ترین شکل ممکن شخصیت‌های اصلی رو برای ما به تصویر کشیده که ما می‌تونیم برای اشتباهاتشون عذاب بکشیم، برای ارتباط‌هایی که بینشون شکل می‌گیره تهِ دلمون گرم بشه و برای اتفاقات جبران‌نشدنی و تلخی که تجربه می‌کنن اشک بریزیم و قلبمون هزار تکه بشه…

شاید چیزی که توی این کتاب مهم‌تر از داستان و اتفاق‌‌هاست،
شخصیت‌ها و انتخاب‌هاشونه.

و شاید هم پررنگ‌بودن ارتباط‌ها و مسئولیت‌داشتن در قبال این ارتباط‌هاست؛
ارتباط با انسان‌ها، با حیوانات، با زندگی و حتی با مرگ…

داستان از جایی شروع می‌شه
که یک زنِ نویسنده برای خونه‌ش خدمتکاری رو استخدام می‌کنه؛
پیرزنِ ساکت و عجیبی به نام امرنس.

امرنس تنهاست، رفتارهای عجیبی داره و انگار دژ محکمی اطرافش ساخته تا هیچ‌کس نتونه ازش عبور کنه.
ولی طی مدتی که امرنس به خونه‌ی راوی رفت‌و‌آمد داره کم‌کم بعضی از راز‌هاش رو  برای این زن فاش می‌کنه و بالاخره یک ارتباطی ایجاد می‌شه. ارتباطی که هنوز هم عا‌دی نیست ولی ارزشمنده…

پی‌نوشت:
من جدی‌ جدی جوری گریه کردم که انگار همه چیز واقعی بود.
احساس می‌کنم خیلی بی‌رحمانه واقعی بود.