برخلاف تصور عوام، اکثر اختلافاتی که میان زوجین وجود دارد بخاطر مسائل مالی نیست. ریز ترین جزئیات اخلاقی ست که باید مورد واکاوی قرار بگیرد، حتی خود واژه اخلاق هم خیلی کلی می‌باشد، باید آنرا تقسیم بندی کرد به تواضع، تفکر، مسئولیت پذیری و ...
در این کتاب در شیش بخش کوچک به ریز این موارد پرداخته سپس به پاسخ سؤالاتی که در بستر رادیو معارف پرسیده شده می‌رسیم.
        

          این متن را وقتی در اواسط کتاب بودم در مغزم یادداشت‌ش کردم.

اگر جزو دوست‌داران روزمرگی و روابط انسان ها با یکدیگر هستید، این کتاب گزینه‌ی مناسبی برای شماست.

این موضوعِ روزمرگی، مخصوصا وقتی پای کتاب در میان است من را به هیجان در میاورد.

باخ برای بچه‌ها، در اوایل من را یاد کتاب "هم‌نوایی در پاییز " انداخت و در اواسطِ رو به آخر یادِ "بیداری"، که چه جالب که هر سه‌ی این کتاب برای بیدگل هستند.

بدون اینکه کسی معرفی‌ش کند، در کتابفروشی اسم‌ش جذبم کرد و موضوع پشت کتاب هم برای خریدش مصمم‌م کرد.

در صفحات آخرین کتاب، مقاله ای بود که برای مقدمه‌ی کتاب از زبان نفری دیگر نوشته شده بود، که چقدر دلنشنین بود و زیر جمله به جمله‌اش قابل خط کشیدن.
        

          لطفا اول این شعر صائب را بخوانید بعد اگر دوست داشتید متن را

سودای عشق، ما را بی نام و بی نشان کرد
 از ما چه می توان برد با ما چه می توان کرد

بهترین توصیف من برای شخصیت مرد عاشق‌پیشهٔ خیال‌پرداز داستان، این است که او را عاشقی "بی‌نام‌ونشان "بدانم؛ با دو تعبیر: اول اینکه این شخصیت در داستان نامی ندارد. او بارها معشوقش ناستنکا را صدا می‌زند؛ ولی معشوقش و سایر افراد هیچگاه او را با نام صدا نمی‌زنند. پس به تعبیری "بی‌نام" است.

اما تعبیر دوم را می‌خواهم جور دیگری توضیح دهم. دسته‌ای از افراد هستند که ادعای عاشقی دارند؛ اما در واقع بسیار خودخواه‌اند. معشوق را برای خودشان می‌خواهند، شخصیت مستقل، علایق و احساسات او را به رسمیت نمی‌شناسند، مستقیم و غیرمستقیم به معشوق یادآوری می‌کنند که آن‌چنان باش که ما می‌خواهیم؛ یک‌جور اسارات مهرورزانه. اگر به اینها بگوییم «عاشق خودخواه». شخصیت عاشق داستان شب‌های روشن، نقطه مقابل عاشق خودخواه است. آن هم به حد افراط. او همه چیز را فدای خواست معشوق می‌کند. او معشوقش را رها می کند تا به آنچه اولویت اوست برسد و برای خودش چیزی نمی خواهد. انگار خودش اصلا وجود ندارد. هیچ نشانه ای از خودخواهی در او نیست به جای آن نوعی رها کردن، بی توقع بودن و دل نبستن در او به چشم می خورد.

نکته دیگر درباره‌‌ی این شخصیت تنهایی و خیال‌پردازی اوست. اوایل کتاب، داستایفسکی توصیفاتی را که از ذهن این شخص می‌گذرد بازگو می‌کند. البته که من توصیفاتش را دوست داشتم و احساسم این بود که مخاطب را مثل یک پروانه سبک‌بار به این‌سو و آن سو می‌برد.

اما بخش‌هایی از توصیفات صفحات نخستین هم هست که مفصل و با جزئیات است و شاید برای مخاطب مدرن که در دنیایی پرشتاب زندگی می‌کند، بعضی توصیفات مفصل و خسته‌کننده به نظر بیاید؛ ولی راهی که داستایفسکی برای پرورش شخصیتش انتخاب کرده خردمندانه است. 
ما می‌توانیم با توصیفات صفحات نخستین کاملاً دنیای یک انسان رؤیاپرداز را درک کنیم. با این توصیفات است که ما می‌فهمیم آدم‌های رؤیاپرداز چگونه‌اند. اگر سریع و سطحی معرفی‌اش می‌کرد برای بخش‌های دیگر داستان که او به نحوی بسیار فداکارانه و عاشقانه رفتار می‌کند آماده نمی‌شدیم.

نکته آخر که وقتی کتاب تمام شد، احساس کردم و با آن غم پایانی به آن فکر کردم این بود که عشق تصویر شده در کتاب، چندان رنگ و بوی عشق‌های زمینی متعارف را ندارد و داستایفسکی بیشتر تصویرگر یک عشق متعالی است. متعالی ازاین‌جهت که ما را متوجه جوهر و معنای عشق می‌کند، فراتر از عشق میان یک زن و مرد خاص. معنای عشقی که من از این اثر دریافت کردم دیدن جهان از دریچه چشم معشوق، فهم دنیای او، ترجیح دادن خواست او و نادیده گرفتن خود است. شروع کتاب این جمله ایوان تورگنیف است که این حس مرا تقویت می‌کند:

"و شاید تقدیرش چنین بود که لحظه‌ای از عمرش را با تو همدل باشد."

پ.ن: این متن را قبلا نوشتم و اینجا بازنشر کردم.
        

          کتاب "سوگ" نوشته ی مایکل چلبی به برسی عمیق و فلسفی مفهوم سوگ و تاثیر آن بر هویت و زندگی انسان ها می پردازد. این کتاب با اتصال فلسفه به سایر علوم انسانی دیدی عمیق و درکی غنی از این رویکرد عاطفی پیچیده به خواننده می بخشد تا در نهایت، این کنکاش فرصتی باشد برای شکل دادن به هویتی نو.
•
در کتاب "سوگ" فصلی هست به  نام 《اتکای ما به مردگان》 و جمله ای قابل تامل:
《مرگ دیگران به همان اندازه شایسته سوگواری است که موجب زیر و رو شدن اتوبیوگرافی ما می شود.》
بنا به عقیده ی نویسنده آن چیزی که همه آدم هایی را که برایشان سوگوار می شویم به هم پیوند می دهد این است که هویت عملی ما در گرو آنهاست.
•
به تعبیری ساده تر ما سوگوار کسانی میشویم که نقشی کلیدی در برداشت ما از خود و زندگی مان دارند. 
به شکلی که پس از جدایی یا فوت آن افراد دچار گم گشتگی اخلاقی می شویم.
چیزی شبیه به احساس بی جاومکانی، غریب بودن، این که واقعا چه کسی هستیم، و چه علایق و باورهایی داریم.
•
از متن کتاب:
گم گشتگیِ ملازم سوگ می تواند مثل "از دست دادن مختصات" باشد، چون شخصی که وجودش در استقرار و تحقق رفتار و اعمال ما کمک می کرد دیگر نمی تواند مثل قبل دستمان را بگیرد. به قول کالین پارکس، 《وقتی کسی می میرد، تمام مفروضات و تصورات ما درباره جهان،که اعتبارشان متکی به آن شخص بود، به یکباره بی اعتبار می شوند.》
•
به نوعی جهانی که با آن فرد ساختیم بی اعتبار می شود.
ممکن است از خودمان بپرسیم حال که آن فرد نیست آیا واقعا علایق و باورهای حال حاضر ما با ارزشند؟!
اگر نیستند پس من چه کسی هستم؟!
و بدین شکل فرد سوگوار خود دچار مرگ خویش می شود.
•
در اسطوره ی گیلگمش، دوستی گیلگمش و انکیدو آنقدر عمیق است که از دست دادن انکیدو  برای گیلگمش به مثابه از دست دادن همه چیز و همه کس است.
در جایی از مرثیه ی انکیدو گیلگمش می گوید:
Kima lallariti unambar śarpiš
یعنی:
《همچون پیرزنی که حرفه ایست در مویه کردن میخواهم بر این درد ضجه بزنم.》
.
همچون پیرزنی که داغ زیاد دیده است.
درصورتی که گیلگمش در تمام عمرش فقط یک نفر را از دست داد که آن هم انکیدو بود.
این فقدان هستی شناسیست.
از دست دادن انکیدو همچون از دست رفتن خود گیلگمش است.
از دست رفتن فعلیت او 
به همین علت است که گیلگمش از مرگ او به مرگ خودش رسید.
گیلگمش که تا پیش از این مرگ، به دنبال جاودانگی و قدرت بود، ناگهان با واقعیت فناپذیری و مرگ روبرو می‌شود و این تجربه او را به سفری درونی برای یافتن معنای زندگی و جاودانگی واقعی می‌کشاند.
•
در حالی که گیلگمش از طریق سوگ به درکی جدید از زندگی و جاودانگی می‌رسد، چلبی نیز معتقد است که سوگ می‌تواند به ما کمک کند تا هویت و معنای زندگی خود را بازسازی کنیم. این ارتباط نشان می‌دهد که سوگ، با وجود درد و ناراحتی و شاید احساس شکست شدید، می‌تواند به رشد و شناخت بهتر خودمان کمک کند.
•
جلد این کتاب با اثری درخشان از "کته کلویتس" آراسته شده است. 
اثر “یادبود کارل لیبکنشت” یکی از شاهکارهای این هنرمند برجسته آلمانی است که در سال ۱۹۲۰ برای یادبود کارل لیبکنشت، یکی از رهبران کمونیست آلمان که در همان سال به قتل رسید، خلق شده است.
این اثر به نوعی تأثیرات عمیق اجتماعی و سیاسی زمان خود را نیز منعکس می‌کند. 
کلویتس با بهره‌گیری از تکنیک‌های چاپ دستی،  لیبکنشت را در خوابی آرام و ابدی به تصویر کشیده. این تصویر به نوعی بیانگر احترام و ادای دین به یک رهبر سیاسی است که برای آرمان‌های خود جان باخته است.
این یادمان،بیش از نمایان کردن پیام  سیاسی یا اجتماعی، احساسات عمیق و تاریک کلویتس نسبت به مرگ و فقدان را به نمایش می‌گذارد. او که خود نیز فرزندش را در جنگ جهانی اول از دست داده بود، با این اثر به نوعی درد و رنج خود را نیز بیان کرده است. پیام این اثر، علاوه بر ادای احترام به این رهبر سیاسی، نقدی بر جنگ و خشونت نیز هست.
•
انتخاب اثری از این زن دردمند و هنرمند به عنوان جلد، پیامی اندیشمندانه در جهت فهم بهتر این کتاب را در پیش دارد.
کته کلویتس در جایی می گوید:
«ساختن یکی از کارهایی است که باعث می‌شود ما با دردهای بزرگ کنار بیاییم.»
این زن سرسخت به ما می آموزد که می شود از رابطه مان با مردگان دوباره چیزی ساخت.