تپشش عادی نبود . آرام و قرار نداشت ؛ درد تمام وجودش را فرا گرفته بود ، به خودش می گفت چیزی نیست ؛به دکتر نیازی ندارد. البته اگر هم می خواست نمی توانست ، او اجازه ی انجام هیچ کاری را به تنهایی نداشت . ترس را شکست و به مطب دکتر رفت . همان پزشکی که مورد تایید خانواده نبود . فرای آنچه انتظارش را می کشید ، متوجه شد که مبتلا به آنژین صدری قلبی شده . بیماری که فقط تا یک سال دیگر به او فرصت زندگی می داد . در 29 سال طی شده ی زندگی اش ، والنسی هیچ گاه احساس خوشبختی نکرده بود . حالا که تنها یک سال فرصت داشت ؛ بهترین کار چه بود ؟ تصمیم گرفت رویایش را تحقق ببخشد . ترس و هر چیزی که تاکنون مانع خوشبختی اش شده بود را کنار گذاشت و راهی طولانی را در جستجوی قصرآبی دنیای حقیقی ، آغاز کرد .
کتاب ، داستان جذاب و پر احساسی داشت . داستان که در مورد والنسی استرلینگ ، پیردختری 29 ساله بود ، توسط سوم شخص روایت شده بود . با اینکه راوی سوم شخص بود اما به خوبی داستان را روایت شده بود اما وقتی راه های دیگری هم وجود دارد ، بهتر است بهترین راه انتخاب شود . روایت این داستان از زبان اول شخص یعنی خود والنسی قطعا جذابیت و انتقال حس بیشتری را سبب می گردد . با اینکه این راوی هم احساسات و شخصیت ها و فضای داستان را به خوبی توضیح داده بود اما به نظر من راوی اول شخص ، مناسب ترین زاویه دید برای این داستان است . 
همین امر تا حدی به شخصیت پردازی ها هم لطمه زده است . از نظر ظاهری و باطنی شخصیت اصلی عالی توصیف شده بود . در قسمتی از داستان ، والنسی روبروی آینه قرار گرفت و تمام خصوصیات ظاهری اش اعم از : لاغر بودن ، رنگِ پریده ، لب های خشک و بی رنگ و... را گفته بود . همچنین از لحاظ باطنی که می توان به خوبی فهمید والنسی فردی احساساتی ، درونگرا و ترسو است که البته در روند داستان ، این ترس کنار گذاشته می شود . اما مشکل اینجاست که این نکات مثبت شخصیت پردازی فقط در مورد خود والنسی صدق می کند و در مورد مادرش ، دخترعمو استیکلز ، ابل و.... نبود . البته که در بخشی از کتاب ، والنسی رفتارها و کارهای این افراد را گفته بود ( در قسمتی که مهمانی عمه ولینگتون به خاطر باران کنسل شد ) . مثل چیستان های مسخره ی عمو بنجامین ، سخت گیری و بی احساسی افراطی مادرش و.... . 
اما از نظر ظاهری خیر . موردی که در بخش شخصیت پردازی توجهم را جلب کرد ، نقش پدر والنسی بود . من به عنوان مخاطب کتاب ، برایم سوال شد که آیا پدرش مرده ؟ آیا از مادرش جدا شده ؟ . به عقیده ی من ، نویسنده نباید بگذارد که برای مخاطبش چنین سوال هایی به وجود بیاید . بهتر بود در بخشی از داستان ، مثلا تحت عنوان دلتنگی والنسی برای پدرش ، به این شخصیت در داستان می پرداخت . جالب این جا است که حتی خود والنسی هم به نقش پدرش در زندگی هیچ اشاره ای نمی کند !
 نویسنده که در این قسمت کار نقاط ضعفی دارد ، در عوض در پرداختن به جزییات ، افراطی عمل نکرده است . در بسیاری از داستان هایی که می خوانیم ، جزییات زیاد سبب کسل شدن خواننده و بی علاقگی به ادامه ی خواندن می شود ، اما نویسنده در این کتاب توانسته بود با استفاده ی درست از جزییات ، تصور کردن فضا را برای مخاطب راحت تر کند . مثل قصرآبی خیالی والنسی ، اتاقش و.... .
 
و اما در نهایت پایان دور از تصور . به عنوان خواننده دو حدس داشتم ، یا همچنان خانواده اش قبولش نمی کردند و نفرین شده بود ، یا خودش می مرد و ناکام می ماند . اما پایان خوشش واقعا خوشحال کننده و شیرین بود . حقش بود ، این همه سختی باید هم پایان شیرینی داشته باشد . آن همه سخت گیری ، رنج و نبود حس خوش بختی .... . با تمام خوبی ها و بدی ها و کاستی ها اما کتاب را خیلی دوست داشتم . احساسات والنسی به خوبی بهم منتقل می شد و با خوندن کتاب لحظات خوبی برام رقم می خورد . 
عشق ، نفرت ، ترس ، محبت و اندوه و شادی حس هایی هستند که ما در زندگی تجربه می کنیم ، اما رفتاری که در قبال این احساس ها داریم ، مهم است و می تواند سرنوشت ما را دگرگون کند . مثل والنسی ...
        

          یک روز بارانی بود بنابر رسم هر سال والنسی باید به پیک نیک کسل کننده خانوادگی شان می رفت .
در خانواده خیلی اهمیت برای او قائل نمی  شدند . 
او دیگر 29 ساله شده بود اما همچنان مجرد بود . به خیال خودش خیلی برای ازدواج دیر بود  .  در خانواده خاصشان نقش کم رنگی داشت . اما او خیلی آرام بود و با مسائل درگیر نمی شد . ولی نمی دانست که همان پیک نیک خسته کننده و عذاب اور نقش مهمی در زندگی اش  خواهد داشت . . . . . . . . 

کتاب زیبایی بود . نویسنده به  طور مشخصی مسائل را به قلم کشیده بود و دید خواننده برای درک مسائل خیلی راحت بود در کنار همین راحتی زیبایی اش را به رخ کشیده بود .

در آغاز کتاب نویسنده سرنخ کوچکی از اتفاق اصلی داده بود و این کار جذابیت زیادی بوجود آورده بود . و کتاب آغاز متنوع و ترغیب کننده ای داشت . اگر بخواهم منظورم را واضح تر بیان کنم می گویم اگر یک خواننده کتاب را بخواند با شروع خوبش جذب آن می شود .

از نظر من پیرنگ داستان خیلی خوب و طبقه بندی شده بود . یعنی وقتی نویسنده یک گره کوچک ایجاد میکرد ، صبر نمی کرد تا آخر داستان آن را باز کند بلکه خیلی زود گره باز می شد . همچنین نقطه اوج داستان دقیقا جای مناسبی بود دقیقا همان لحظه ای که خواننده منتظر همان اتفاق مهم 
بود و این یکی از پر رنگ ترین نکات این کتاب محسوب می شود . در ادامه پیرنگ  شروع و پایان کتاب نقش مهمی داشت و در کل کتاب پیرنگ خوبی داشت . 

اما در میان نکات مثبت نکته منفی وجود دارد . رفتار های والنسی به یک جوان 29 ساله خیلی تشابه زیادی نداشت یعنی دغدغه هایش خیلی نزدیک به جوان 29 ساله نبود بلکه کمتر به نظر می رسید .

از لحاظ داستان خیلی جذاب بود . و از خالق آنه شرلی توقع همچنین قلم خوبی هم می توان داشت که شخصیتی همچون والنسی خلق کند . و داستان را جذاب کند .

در شخصیت پردازی  والنسی پررنگ ترین نقش را داشت . او شخصیت خیلی خاصی داشت چون من در نزدیکی ام کسی را با این اخلاقیات ندیده بودم و برایم فهمیدن آنچه در ذهنش می گذرد جذاب بود و البته نویسنده خیلی وقایع اتفاق افتاده در درون او را واضح بیان کرده بود . اما خیلی شخصیت موجود در کتاب زیاد بود . مثلا والنسی عمو و عمه زیاد داشت و خیلی اسم های متنوع و زیاد وجود داشت . این کمی برای خواننده مشکل دار بود . اما در کل شخصیت های خوبی داشت .

جلد کتاب در نشر افق مانند :زنان کوچک و دشمن عزیز بود اما شاید تکراری ولی زیبا است .
نویسنده اسم خوب و جالبی را برای کتاب انتخاب کرده بود ، یعنی از بین مسائل تکراری
 انتخاب نشده بود  و خاص بود.
در کل کتاب خیلی خوب و ترغیب کننده ای بود .
        

          همه چیز از آن روز بارانی شروع شد. اگر آن روز باران نمی‌بارید، والنسی زندگیش را به افسردگی می‌باخت. همه چیز به سرنوشتش بستگی داشت. سرنوشتی غمگین یا سرنوشتی پر از شادی. او بیست و نه ساله است و از ورود به سی سالگی ترس دارد. ترس از چه؟
از اینکه همه او را به خاطر اینکه بیست و نه ساله است و تا به حال عشقی را تجربه نکرده پیر دختر بنامند. از اینکه بقیه ی زندگی اش هم مثل حالا مجبور باشد در قصر خیالی اش "قصر آبی زندگی کند" او یک روز دچار حمله ی قلبی شدیدی می شود و  ترس از مرگ‌ش باعث می‌شود همان موقع تصمیم بگیرد عشقی واقعی را تجربه کند...

شروع داستان خیلی جذاب بود و ما را مشتاق می کرد که ادامه ی داستان را بخوانیم تا به آخرش برسیم.
مقدمه ای که برای ورود به جریان اصلی و نقطه ی اوج نوشته شده بود، خیلی خوب بود و ما را کاملا با فضای داستان آشنا می کرد. این مقدمه زیاد یا کم نبود و در حد مناسبی نوشته شده بود، طوری که حوصله سر بر نبود.
به نظرم گره های زیادی در طول داستان وجود داشت. اما گره های این کتاب مثل برخی از کتاب های دیگر نبود. در واقع نویسنده زمان مناسبی برای باز شدن گره ها انتخاب کرده بود و هر گره ای آنقدر کوتاه نبود که هیچ چیز در موردش نفهمیم، یا انقدر بلند نبود که دیگر آن گره برایمان روند یکنواختی داشته باشد.
اما نویسنده جزئیات زیادی را در طول داستان برای خواننده شرح می داد و به نظرم لازم نبود که یک سری از جزئیات را بگوید. مثلا خوانند اتاق والنسی یا قصر آبی را بیشتر از خود والنسی می شناخت. در واقع فضا را بیشتر از خود شخصیت ها می‌شناختیم.
شخصیت ها در طول داستان معرفی می شدند که این به نظرم خیلی خوب بود. این معرفی هم خوب بود و مارا از لحاظ ظاهری و باطنی شخصیت به خوبی آشنا می کرد. اما می توانست شخصیت ها را بیشتر از فضا توصیف کند.
نویسنده قلم خوب و قوی ای داشت و تشبیه های داستان خیلی خوب بودند به طوری که مرا غرق خود می کردند.
پایان داستان خوب بود، و خیلی جذاب و ضربه زننده بود.چون خواننده از اول داستان حدس دیگری در مورد پایانش می زد، اما پایان داستان از انتظار  دور بود و برای همین خواننده شگفت زده می شد.
در پایان؛ من این کتاب را دوست داشتم اما فقط به بزرگسالان معرفی اش میکنم ، زیرا آنها بیشتر می توانند شخصیت اصلی را درک کنند :)
        

          سلام
آی که چقدر این داستان شیرین بود.
لذت بردم بسی
.
"بیشتر چیزها مقدرشده، اما بعضی هاشان از سر خوش شانسی محض اند."
.
تا انتها با شوق خواندم
 دلم خواست. خداییش این داستانهای کلاسیک هم عجیب دل آدمیزاد رو می شکنند. 
دخترک تا ۲۹سالگی خوشحال نبود.نه کودکی خوشی داشت نه سالهای بعدش. بیشتر اذیت شد از طرف نزدیکانش بویژه مادر بی احساسش.
ولی خب
عاقبت بخیر شد. 
.
خب من چه کنم که چنین خوش شانس نیستم؟😭
        

          من هم مثل اغلب دخترهای نوجوان «لوسی مادمونتگومری» را از چند مجموعه‌ی معروفش که فیلم و سریال‌های مختلفی از روی آن‌ها ساخته‌شده‌است می‌شناسم یعنی «آنی شرلی» «قصه‌های جزیره» و «امیلی در نیومون».
به خاطر شخصیت‌های لطیف و فضای آرام کتاب و توصیف‌های دلچسب (و شاید خیلی طولانی) کتاب‌های مادمونت گومری پیشنهاد خوبی برای دختران نوجوان است که هر کدام از مجموعه‌ها پیش از این بارها ترجمه و چاپ شده اما تا پیش از اینکه نشر افق رمان تک جلدی «قصر آبی» را منتشر کند حتی پروپاقرص‌ترین خواننده‌ها هم خبر نداشتند که او غیر از مجموعه‌های مذکور کتاب دیگری هم نوشته‌است.
«قصر آبی» رمان تک جلدی عزیزی ست که از جهاتی کاملا به باقی آثار مادمونتگومری شباهت دارد و از جهتی کاملا با آن‌ها متفاوت است. شخصیت اصلی این داستان یعنی «والنسی استرلینگ» نه مانند «آنی»، «سارا» و «امیلی» یتیم است. نه مثل آن‌ها ویژگی خارق‌العاده‌ای دارد که از دختران هم‌سن و سال متفاوتش کند. 29 ساله و مجرد است، خانواده وحشتناک و قسی‌القلبی دارد و هیچ دلیلی برای ادامه‌ی زندگی پیدا نمی‌کند و بعد درست در همین جاست که روزی نامه‌ای از دکترش دریافت می‌کند که خبر ‌می‌دهد تا یکسال دیگر بیشتر زنده نیست و بالاخره تصمیم می‌گیرد پوسته‌ی محافظه‌کار تمام طول زندگی‌اش را بشکند و در این فرصت باقی‌مانده بیرون از سیطره‌ی هیولاوار خانواده‌اش زندگی کند.

چندسال بعدنوشت:
"قصرآبی" فضای متفاوتی با باقی کتاب‌های "لوسی مادمونت گومری" دارد؛ شاید چون شخصیت‌های داستان برخلاف باقی کتاب‌های او، آدم‌های خوبی که بدی‌هایی دارند نیستند و همه شخصیت‌های فرعی به نوعی احمق و شرور‌اند و "والنسی" میان این شخصیت‌ها گیر افتاده. تفاوت دیگر داستان، جذابیت ابتدایی آن است، شخصیت اصلی دارد می‌میرد، یک سال دیگر بیشتر زنده نیست و همین حقیقت کوچک باعث می‌شود روند داستان پرحادثه‌تر از کتاب‌هایی مانند آنی شرلی یا امیلی باشد این بار مونتگمری بر روند رشد شخصیت‌ها تمرکز نکرده و سراغ شخصیت بزرگسالی رفته که می‌خواهد زندگی ملالت‌بارش را تغییر دهد. داستان به همین جا ختم نمی‌شود، گره‌ها و شخصیت‌های مرموزی وجود دارند که بناست در طول قصه راز آن‌ها به تدریج کشف شود.

شخصیت‌های قصرآبی بزرگسال اند و به همین‌ترتیب، اتفاقات داستان فضای بزرگسالانه‌تری دارد. مثلاً در طول داستان با مادر مجردی مواجه می‌شویم که همسرش او را ترک کرده. مادرهایی را دیده‌ام که معتقد بودند این کتاب برای فرزندان نوجوان‌شان مناسب نیست، گرچه به نظر من قصر آبی خصوصاً با ترجمه نشر افق کتاب کلاسیک مناسبی برای نوجوانان است.
        

          اولین بارقه‌های فمنیسم را در این کتاب شاهد هستیم.
جایی که یک شوک، پیش‌بینی مرگی قریب‌الوقوع، مقدمه آزادی زن از قیود ساختار سنتی می‌گردد. قیودی که بخشی از آنها به واسطه درونی‌کردن ارزش‌های جامعه سنتی و فعال کردن مکانیسم ترس از عبور از این قیود، تداوم می‌یابند. تاکید بر استقلال اقتصادی زن، تقدس زدایی از مفاهیم و نقش‌هایی چون احترام، خانواده و مادر، به رسمیت شناختن فرد در برابر جامعه، تحول در نظام زیبایی‌شناسی، تغییر در نوع پوشش، تاکید بر خصلت‌های انسانی به جای کلیشه‌های جنسیتی را در این کتاب شاهدیم. همه این اتفاقات صد و پنجاه سال پیش در ادبیات نمود داشته و به تدریج موجب تغییر شده است. 
و آخرین نکته اینکه چرا آثار مونتگمری را گاهی به شکل رپورتاژ آگهی برای کانادا می‌بینم؟ اینهمه کانادا کانادا کردنش کمی برایم آزاردهنده است وقتی می‌دانیم آنچنان که او توصیف می‌کند هم نیست.
        

          داستان بسیار جذاب و خواستنی یک دختری که ترس از خانواده اش اورا از چیزی که دوست دارد دور میکند .
این داستان ترس از کارهای سخت را کم میکند و باعث میشود که جرات پیدا کنی.
        

          عالیه عاشقشم دوبار خوندمش🥹
        

          یک عاشقانه آرام ( برگرفته از دلفین‌ها پرواز میکنند) اما پر از حس خوب. برای تلطیف روحیه خوب بود👌🏻
        

          بی نهایت زیباست 
هیچوقت فکر نمیکردم از لوسی مود مونتگمری انقدر خوشم بیاید
همه با انشرلی و نهایتا قصه های جزیره او را می شناسند ولی این کتاب شاهکاری است برای خودش 
کتاب درباره زندگی کردن است 
به ما یاد می‌دهد چگونه فقط زنده نمانیم و زندگی کنیم 
در سریال آن با یک ای که کانادا ساخته است در جای انه می‌گوید: " تا به حال شده چیزی را برای اولین بار بشنوی و با اینکه چنین معنی عالی ای داره انگار تمام عمرت منتظر شنیدنش بودی"
برای من قصر آبی همین مفهوم را داشت 
شخصیت هایی عمیق تر از آنچه به نظر می‌رسید داشت 
سوگ داشت غم داشت ترس داشت شادی داشت عشق داشت محبت داشت و...
خلاصه به نظرم همه چیز هایی که باید در یک کتاب جمع باشند را داشت 
قطعا یکی از بهترین کتاب های عمرم بود
        

          همه ما آدما تو زندگیمون یه قصر آبی داریم 
که اون قصر آبیمون خیلیی برامون جذابه و حاصل سال ها فکر و رویاست
گاها قصر آبی ما اون چیزی نیست که با داشتنش خوشحال میشیم
شاید یه کلبه زیبا بتونه قصر آبی ما بشه
قصر آبی هر آدمی اون چیزیه که همیشه توی رویاهاش میسازه
قصر آبی والنسی عزیزم خیلی قشنگ بود و حقیقتا کلبه چوبی اون قصر آبی منه
قصر آبی من مصداق این جمله ست: 
به نظرم یک بشقاب سیب، یک آتش روشن و یک کتاب جذاب می تواند جایگزین بهشت باشد.
روند داستان رو واقعا دوست داشتم و قلم خوب نویسنده رو همچنین

        

          یکی از کلاسیک هایی بود که واقعا عاشقش شدم:) 
محشر بود. 
 داستان با ناامیدی های والنسی شروع شد و هر لحظه غمگین تر میشد. اما به خاطر فهمیدن یه حقیقت تلخ سعی کرد زندگیشو عوض کنه و اونموقع معنای زندگی حقیقی رو فهمید. 
وقتی که جواب اون فامیل های عجوزشو می داد به معنای واقعی کلمه کیف می کردم. 
این داستان واقعا زیبا و به یاد موندنیه و  والنسی و بارنی عزیزم همیشه گوشه ای از قلبم جا دارن:) 
        

          خیلی خوب و دوست داشتنی بود...
قصه یه دختری که در دنیای عذاب آوری زندگی می‌کنه و یه اتفاقی‌ می‌افته که خودش رو آزاد می‌کنه تا طعم زندگی رو بفهمه
        

          وایی اینقدر شوق دارم از اینکه خوندمش واقعا لوسی ماد مونتگومری نویسنده مورد علاقه ی منه از اونجایی که یک enfp  هستم روحمو جلا میده کتاباش 

        

          دومین کتابیه که از مونتگمری خوندم! مورد علاقه‌ترین کتابم که همه منو به این کتاب می‌شناسند هشت‌گانه‌‌ی آن‌شرلی هست.
برای همین همیشه می‌ترسیدم کتاب دیگه‌ای از مونتگمری بخونم و ناامید بشم اما، قصر آبی عالی بود!
توصیفات و حس‌آمیزی‌های دقیق و زیبا، داستان مجذوب کننده و شخصیت‌سازیِ مونتگمری این‌جا هم بالاترین امتیاز رو گرفت.
چقدر حسرت خوردم که ادامه نداشت.
        

          
اول از همه بگم که شگفت زده شدم
مونتگمری و این سبک رمان نوشتن؟🫠

احتمالا بعد آن شرلی، یکی از معروف ترین کتاب های بانو لوسی ماد مونتگمری، همین کتاب قصر آبی است که هر کی خونده عاشقش شده🥲

من که در نیمه اول کتاب در شوک کامل بودم
متعجب از جسارتی که مونتگمری در نوشتن شخصیت "ولنسی" نشون داده
و سرنوشتی که برای این دختر در نظر گرفته😟

ولی کم کم با کتاب همراه شدم
و در نهایت چیزی جز ستایش قلم نویسنده از دستم برنیومد😔💔 

به جرئت میگم یکی از کامل ترین کتاب هایی بود که خوندم
حتی یک جمله اضافه هم نداشت
هر خط کتاب، سرنخی برای درک و ارتباط بهتر با کتاب بود👌😶

و چند فصل آخر کتاب که قطعا شاهکار و جذاب بود✨

یکی از متفاوت ترین کتاب هایی بود که از مونتگمری خوندم
و واقعا لذت بردم

تنها حسرتم اینه که چرا نسخه الکترونیکی کتاب رو خوندم
حتما نسخه چاپی هم میخرم
و تمام قسمت های مورد علاقم رو علامت میزنم🙂

        

          کتاب دوست داشتنی بود..از خوندنش  لذت بردم...لذت در لحظه زندگی کردن و احساس شادی کردن  با کوچکترین چیزهارو به انسان یادآوری میکنه.....