تپشش عادی نبود . آرام و قرار نداشت ؛ درد تمام وجودش را فرا گرفته بود ، به خودش می گفت چیزی نیست ؛به دکتر نیازی ندارد. البته اگر هم می خواست نمی توانست ، او اجازه ی انجام هیچ کاری را به تنهایی نداشت . ترس را شکست و به مطب دکتر رفت . همان پزشکی که مورد تایید خانواده نبود . فرای آنچه انتظارش را می کشید ، متوجه شد که مبتلا به آنژین صدری قلبی شده . بیماری که فقط تا یک سال دیگر به او فرصت زندگی می داد . در 29 سال طی شده ی زندگی اش ، والنسی هیچ گاه احساس خوشبختی نکرده بود . حالا که تنها یک سال فرصت داشت ؛ بهترین کار چه بود ؟ تصمیم گرفت رویایش را تحقق ببخشد . ترس و هر چیزی که تاکنون مانع خوشبختی اش شده بود را کنار گذاشت و راهی طولانی را در جستجوی قصرآبی دنیای حقیقی ، آغاز کرد .
کتاب ، داستان جذاب و پر احساسی داشت . داستان که در مورد والنسی استرلینگ ، پیردختری 29 ساله بود ، توسط سوم شخص روایت شده بود . با اینکه راوی سوم شخص بود اما به خوبی داستان را روایت شده بود اما وقتی راه های دیگری هم وجود دارد ، بهتر است بهترین راه انتخاب شود . روایت این داستان از زبان اول شخص یعنی خود والنسی قطعا جذابیت و انتقال حس بیشتری را سبب می گردد . با اینکه این راوی هم احساسات و شخصیت ها و فضای داستان را به خوبی توضیح داده بود اما به نظر من راوی اول شخص ، مناسب ترین زاویه دید برای این داستان است . 
همین امر تا حدی به شخصیت پردازی ها هم لطمه زده است . از نظر ظاهری و باطنی شخصیت اصلی عالی توصیف شده بود . در قسمتی از داستان ، والنسی روبروی آینه قرار گرفت و تمام خصوصیات ظاهری اش اعم از : لاغر بودن ، رنگِ پریده ، لب های خشک و بی رنگ و... را گفته بود . همچنین از لحاظ باطنی که می توان به خوبی فهمید والنسی فردی احساساتی ، درونگرا و ترسو است که البته در روند داستان ، این ترس کنار گذاشته می شود . اما مشکل اینجاست که این نکات مثبت شخصیت پردازی فقط در مورد خود والنسی صدق می کند و در مورد مادرش ، دخترعمو استیکلز ، ابل و.... نبود . البته که در بخشی از کتاب ، والنسی رفتارها و کارهای این افراد را گفته بود ( در قسمتی که مهمانی عمه ولینگتون به خاطر باران کنسل شد ) . مثل چیستان های مسخره ی عمو بنجامین ، سخت گیری و بی احساسی افراطی مادرش و.... . 
اما از نظر ظاهری خیر . موردی که در بخش شخصیت پردازی توجهم را جلب کرد ، نقش پدر والنسی بود . من به عنوان مخاطب کتاب ، برایم سوال شد که آیا پدرش مرده ؟ آیا از مادرش جدا شده ؟ . به عقیده ی من ، نویسنده نباید بگذارد که برای مخاطبش چنین سوال هایی به وجود بیاید . بهتر بود در بخشی از داستان ، مثلا تحت عنوان دلتنگی والنسی برای پدرش ، به این شخصیت در داستان می پرداخت . جالب این جا است که حتی خود والنسی هم به نقش پدرش در زندگی هیچ اشاره ای نمی کند !
 نویسنده که در این قسمت کار نقاط ضعفی دارد ، در عوض در پرداختن به جزییات ، افراطی عمل نکرده است . در بسیاری از داستان هایی که می خوانیم ، جزییات زیاد سبب کسل شدن خواننده و بی علاقگی به ادامه ی خواندن می شود ، اما نویسنده در این کتاب توانسته بود با استفاده ی درست از جزییات ، تصور کردن فضا را برای مخاطب راحت تر کند . مثل قصرآبی خیالی والنسی ، اتاقش و.... .
 
و اما در نهایت پایان دور از تصور . به عنوان خواننده دو حدس داشتم ، یا همچنان خانواده اش قبولش نمی کردند و نفرین شده بود ، یا خودش می مرد و ناکام می ماند . اما پایان خوشش واقعا خوشحال کننده و شیرین بود . حقش بود ، این همه سختی باید هم پایان شیرینی داشته باشد . آن همه سخت گیری ، رنج و نبود حس خوش بختی .... . با تمام خوبی ها و بدی ها و کاستی ها اما کتاب را خیلی دوست داشتم . احساسات والنسی به خوبی بهم منتقل می شد و با خوندن کتاب لحظات خوبی برام رقم می خورد . 
عشق ، نفرت ، ترس ، محبت و اندوه و شادی حس هایی هستند که ما در زندگی تجربه می کنیم ، اما رفتاری که در قبال این احساس ها داریم ، مهم است و می تواند سرنوشت ما را دگرگون کند . مثل والنسی ...
        

          یک روز بارانی بود بنابر رسم هر سال والنسی باید به پیک نیک کسل کننده خانوادگی شان می رفت .
در خانواده خیلی اهمیت برای او قائل نمی  شدند . 
او دیگر 29 ساله شده بود اما همچنان مجرد بود . به خیال خودش خیلی برای ازدواج دیر بود  .  در خانواده خاصشان نقش کم رنگی داشت . اما او خیلی آرام بود و با مسائل درگیر نمی شد . ولی نمی دانست که همان پیک نیک خسته کننده و عذاب اور نقش مهمی در زندگی اش  خواهد داشت . . . . . . . . 

کتاب زیبایی بود . نویسنده به  طور مشخصی مسائل را به قلم کشیده بود و دید خواننده برای درک مسائل خیلی راحت بود در کنار همین راحتی زیبایی اش را به رخ کشیده بود .

در آغاز کتاب نویسنده سرنخ کوچکی از اتفاق اصلی داده بود و این کار جذابیت زیادی بوجود آورده بود . و کتاب آغاز متنوع و ترغیب کننده ای داشت . اگر بخواهم منظورم را واضح تر بیان کنم می گویم اگر یک خواننده کتاب را بخواند با شروع خوبش جذب آن می شود .

از نظر من پیرنگ داستان خیلی خوب و طبقه بندی شده بود . یعنی وقتی نویسنده یک گره کوچک ایجاد میکرد ، صبر نمی کرد تا آخر داستان آن را باز کند بلکه خیلی زود گره باز می شد . همچنین نقطه اوج داستان دقیقا جای مناسبی بود دقیقا همان لحظه ای که خواننده منتظر همان اتفاق مهم 
بود و این یکی از پر رنگ ترین نکات این کتاب محسوب می شود . در ادامه پیرنگ  شروع و پایان کتاب نقش مهمی داشت و در کل کتاب پیرنگ خوبی داشت . 

اما در میان نکات مثبت نکته منفی وجود دارد . رفتار های والنسی به یک جوان 29 ساله خیلی تشابه زیادی نداشت یعنی دغدغه هایش خیلی نزدیک به جوان 29 ساله نبود بلکه کمتر به نظر می رسید .

از لحاظ داستان خیلی جذاب بود . و از خالق آنه شرلی توقع همچنین قلم خوبی هم می توان داشت که شخصیتی همچون والنسی خلق کند . و داستان را جذاب کند .

در شخصیت پردازی  والنسی پررنگ ترین نقش را داشت . او شخصیت خیلی خاصی داشت چون من در نزدیکی ام کسی را با این اخلاقیات ندیده بودم و برایم فهمیدن آنچه در ذهنش می گذرد جذاب بود و البته نویسنده خیلی وقایع اتفاق افتاده در درون او را واضح بیان کرده بود . اما خیلی شخصیت موجود در کتاب زیاد بود . مثلا والنسی عمو و عمه زیاد داشت و خیلی اسم های متنوع و زیاد وجود داشت . این کمی برای خواننده مشکل دار بود . اما در کل شخصیت های خوبی داشت .

جلد کتاب در نشر افق مانند :زنان کوچک و دشمن عزیز بود اما شاید تکراری ولی زیبا است .
نویسنده اسم خوب و جالبی را برای کتاب انتخاب کرده بود ، یعنی از بین مسائل تکراری
 انتخاب نشده بود  و خاص بود.
در کل کتاب خیلی خوب و ترغیب کننده ای بود .
        

          همه چیز از آن روز بارانی شروع شد. اگر آن روز باران نمی‌بارید، والنسی زندگیش را به افسردگی می‌باخت. همه چیز به سرنوشتش بستگی داشت. سرنوشتی غمگین یا سرنوشتی پر از شادی. او بیست و نه ساله است و از ورود به سی سالگی ترس دارد. ترس از چه؟
از اینکه همه او را به خاطر اینکه بیست و نه ساله است و تا به حال عشقی را تجربه نکرده پیر دختر بنامند. از اینکه بقیه ی زندگی اش هم مثل حالا مجبور باشد در قصر خیالی اش "قصر آبی زندگی کند" او یک روز دچار حمله ی قلبی شدیدی می شود و  ترس از مرگ‌ش باعث می‌شود همان موقع تصمیم بگیرد عشقی واقعی را تجربه کند...

شروع داستان خیلی جذاب بود و ما را مشتاق می کرد که ادامه ی داستان را بخوانیم تا به آخرش برسیم.
مقدمه ای که برای ورود به جریان اصلی و نقطه ی اوج نوشته شده بود، خیلی خوب بود و ما را کاملا با فضای داستان آشنا می کرد. این مقدمه زیاد یا کم نبود و در حد مناسبی نوشته شده بود، طوری که حوصله سر بر نبود.
به نظرم گره های زیادی در طول داستان وجود داشت. اما گره های این کتاب مثل برخی از کتاب های دیگر نبود. در واقع نویسنده زمان مناسبی برای باز شدن گره ها انتخاب کرده بود و هر گره ای آنقدر کوتاه نبود که هیچ چیز در موردش نفهمیم، یا انقدر بلند نبود که دیگر آن گره برایمان روند یکنواختی داشته باشد.
اما نویسنده جزئیات زیادی را در طول داستان برای خواننده شرح می داد و به نظرم لازم نبود که یک سری از جزئیات را بگوید. مثلا خوانند اتاق والنسی یا قصر آبی را بیشتر از خود والنسی می شناخت. در واقع فضا را بیشتر از خود شخصیت ها می‌شناختیم.
شخصیت ها در طول داستان معرفی می شدند که این به نظرم خیلی خوب بود. این معرفی هم خوب بود و مارا از لحاظ ظاهری و باطنی شخصیت به خوبی آشنا می کرد. اما می توانست شخصیت ها را بیشتر از فضا توصیف کند.
نویسنده قلم خوب و قوی ای داشت و تشبیه های داستان خیلی خوب بودند به طوری که مرا غرق خود می کردند.
پایان داستان خوب بود، و خیلی جذاب و ضربه زننده بود.چون خواننده از اول داستان حدس دیگری در مورد پایانش می زد، اما پایان داستان از انتظار  دور بود و برای همین خواننده شگفت زده می شد.
در پایان؛ من این کتاب را دوست داشتم اما فقط به بزرگسالان معرفی اش میکنم ، زیرا آنها بیشتر می توانند شخصیت اصلی را درک کنند :)
        

          سلام
آی که چقدر این داستان شیرین بود.
لذت بردم بسی
.
"بیشتر چیزها مقدرشده، اما بعضی هاشان از سر خوش شانسی محض اند."
.
تا انتها با شوق خواندم
 دلم خواست. خداییش این داستانهای کلاسیک هم عجیب دل آدمیزاد رو می شکنند. 
دخترک تا ۲۹سالگی خوشحال نبود.نه کودکی خوشی داشت نه سالهای بعدش. بیشتر اذیت شد از طرف نزدیکانش بویژه مادر بی احساسش.
ولی خب
عاقبت بخیر شد. 
.
خب من چه کنم که چنین خوش شانس نیستم؟😭
        

          من هم مثل اغلب دخترهای نوجوان «لوسی مادمونتگومری» را از چند مجموعه‌ی معروفش که فیلم و سریال‌های مختلفی از روی آن‌ها ساخته‌شده‌است می‌شناسم یعنی «آنی شرلی» «قصه‌های جزیره» و «امیلی در نیومون».
به خاطر شخصیت‌های لطیف و فضای آرام کتاب و توصیف‌های دلچسب (و شاید خیلی طولانی) کتاب‌های مادمونت گومری پیشنهاد خوبی برای دختران نوجوان است که هر کدام از مجموعه‌ها پیش از این بارها ترجمه و چاپ شده اما تا پیش از اینکه نشر افق رمان تک جلدی «قصر آبی» را منتشر کند حتی پروپاقرص‌ترین خواننده‌ها هم خبر نداشتند که او غیر از مجموعه‌های مذکور کتاب دیگری هم نوشته‌است.
«قصر آبی» رمان تک جلدی عزیزی ست که از جهاتی کاملا به باقی آثار مادمونتگومری شباهت دارد و از جهتی کاملا با آن‌ها متفاوت است. شخصیت اصلی این داستان یعنی «والنسی استرلینگ» نه مانند «آنی»، «سارا» و «امیلی» یتیم است. نه مثل آن‌ها ویژگی خارق‌العاده‌ای دارد که از دختران هم‌سن و سال متفاوتش کند. 29 ساله و مجرد است، خانواده وحشتناک و قسی‌القلبی دارد و هیچ دلیلی برای ادامه‌ی زندگی پیدا نمی‌کند و بعد درست در همین جاست که روزی نامه‌ای از دکترش دریافت می‌کند که خبر ‌می‌دهد تا یکسال دیگر بیشتر زنده نیست و بالاخره تصمیم می‌گیرد پوسته‌ی محافظه‌کار تمام طول زندگی‌اش را بشکند و در این فرصت باقی‌مانده بیرون از سیطره‌ی هیولاوار خانواده‌اش زندگی کند.

چندسال بعدنوشت:
"قصرآبی" فضای متفاوتی با باقی کتاب‌های "لوسی مادمونت گومری" دارد؛ شاید چون شخصیت‌های داستان برخلاف باقی کتاب‌های او، آدم‌های خوبی که بدی‌هایی دارند نیستند و همه شخصیت‌های فرعی به نوعی احمق و شرور‌اند و "والنسی" میان این شخصیت‌ها گیر افتاده. تفاوت دیگر داستان، جذابیت ابتدایی آن است، شخصیت اصلی دارد می‌میرد، یک سال دیگر بیشتر زنده نیست و همین حقیقت کوچک باعث می‌شود روند داستان پرحادثه‌تر از کتاب‌هایی مانند آنی شرلی یا امیلی باشد این بار مونتگمری بر روند رشد شخصیت‌ها تمرکز نکرده و سراغ شخصیت بزرگسالی رفته که می‌خواهد زندگی ملالت‌بارش را تغییر دهد. داستان به همین جا ختم نمی‌شود، گره‌ها و شخصیت‌های مرموزی وجود دارند که بناست در طول قصه راز آن‌ها به تدریج کشف شود.

شخصیت‌های قصرآبی بزرگسال اند و به همین‌ترتیب، اتفاقات داستان فضای بزرگسالانه‌تری دارد. مثلاً در طول داستان با مادر مجردی مواجه می‌شویم که همسرش او را ترک کرده. مادرهایی را دیده‌ام که معتقد بودند این کتاب برای فرزندان نوجوان‌شان مناسب نیست، گرچه به نظر من قصر آبی خصوصاً با ترجمه نشر افق کتاب کلاسیک مناسبی برای نوجوانان است.
        

          این کتاب رو توی یکی از سیاه ترین دوران زندگیم تلاش کردم بخونمش این کتاب واقعا منو جذب کرد و منو کنجکاو کرد که سرنوشت زندگی این دختر رو بدونم 
و تونست من رو کمی از این دنیا دور کنه و توی دنیای خیالی خودم بتونم قصر آبیم رو تصور کنم
        

          در وصف این کتاب فقط میتونم بگم که...
من باهاش زندگی کردم...
به شدت زیبا بود...
        

          قبل از هرچیز باید بگم این اولین کتابی بود که از لوسی‌ماد‌مونتگمری خوندم..و فکر کنم فقط منم که هنوز  که هنوزه آن‌شرلی رو نخوندم!)
دقیق یادم هست بلافاصله وقتی تو یکی‌از قفسه های کتاب‌فروشی دیدَمِش و چشمم بهش خورد،کلی ذوق کردم از اینکه بعد از مدت ها اعلام ناموجود بودَنِش توی تمامی کتابفروشی هایی که تا اون‌موقع رفته بودم،بالاخره موجود جلوی چشمم داشت دلبری می‌کرد.بلافاصله بعد از رسیدن به خونه شروع کردم به خوندن.
یقین داشتم کتاب موردعلاقه‌ی جدیدم قرار هست باشه و عاشقانه دوستش داشته باشم.با اون حجم از بازخوردهای مثبتی که ازش دیده و شنیده بودم قطعا امکان نداشت کم‌تر از پنج ستاره از طرف من بگیره..:)
کتاب به‌طرز بینظیری شروع شد..شروع داستان بشدت خوب بود.خواننده رو تشویق می‌کرد به ادامه داستان و کسل‌کننده و فقط جنبه‌ی آشنایی خواننده با محیط و شخصیت های داستان،مثل اکثر کتاب‌ها نداشت.
ولی از یک‌جایی به بعد،داستان‌ یکم آروم و شاید برای بعضی کسل کننده بشه اما خیلی زود دوباره هیجان و اوج خودشو بدست میاره.شخصیت پردازی و فضاسازی بشدت خوب بود و قلم‌نویسنده شیرین و سبک.
اما به عنوان کسی که از توصیف های زیاد حتی اگر از طبیعت بکر و بدست قلم شیرین و دلچسب بانو لوسی‌ماد‌مونتگمری نوشته شده باشه خوشم‌نمیاد و خستم میکنه،حدود هفت‌هشت تا فصلی که کلا به توصیف طبیعت گذشته بود،بشدت کسل و خسته شدم.شاید عجیب باشه ولی فکر میکنم توصیفات از اون چیزی که باید خیلی فراتر رفته بود و شخصا من رو خسته کرد و وسوسه میشدم که کلا اون قسمت هارو برم جلو و بگذرم ازشون.از حق نگذریم..به طرز بی‌نظیری زیبا نوشته شده بود اما برای خواننده‌ای مثل من که همیشه توصیفات بیش‌از حد از محیط داستان..هرچند زیبا و دلنشین..خسته کننده بوده،از یک‌جایی به بعد دیگه لذت بخش نبود و برعکس عمل کرد:)
فکر میکنم ترجمه هم بی‌تأثیر نبود و طبق بررسی های اندکی که انجام دادم،فکر می‌کنم نسخه‌ی چاپ شده توسط نشر قدیانی،ترجمه‌ی روان‌تری داشته باشه.(من از نشر افق خوندم.)
نمیدونم چرا ولی هرچقدر با خودم کلنجار رفتم..قانع نشدم بهش پنج ستاره بدم...
اما درنهایت با تمام اینها کتاب زیبا و دلنشینی بود و پیشنهادش میکنم.
        

          

"قلعه آبی" داستان شجاعت، پیدا کردن قدرت درونی برای مبارزه با ترس، رو به رو شدن با زورگویی و ظلم خانواده، پیدا کردن زندگی و زندگی کردن به سبک و سیاق خودمون، و در نهایت، التیام یافتن با کمک طبیعت و عشق هست. 

داستان ساده‌ست، شاید زیادی ساده، ولی به هیچ وجه جلوی رسوندن پیام قوی امید رو نمی‌گیره. تو این روزهای سخت، لحظاتی پیش می‌آید که با ناامیدی از بهتر شدن اوضاع، شجاعتمون رو از دست می‌دیم. 

تو این لحظات ناامیدی، ولانسی استرلینگ بهمون امید می‌ده تا تو دل سختی‌ها به سفر زندگی ادامه بدیم.

کاری که این داستان ساده با پیام قدرتمندش با من کرد، با هیچ کلمه‌ای قابل وصف نیست. هم بهش خندیدم و هم گریه کردم. 

به ندرت پیش میاد یه کتاب بتونه احساسات متضاد رو تو آدم برانگیزه. 

همچنین منو از این واقعیت سنگین، از این زندگی روزمره و محیط‌های بسته به قلمرو جادویی طبیعت با منظره‌ی نفس‌گیر دریاچه، بکر بودن جنگل و فضای دلنشین آرامش و وحدت برد. 

گاهی اوقات، کتاب‌ها قدرتی برای التیام دارند که هیچ چیز دیگه‌ای نداره. روحیه‌بخش هست و آدم رو خوش‌بین‌تر می‌کنه. "قلعه آبی" هم جزو همین دسته کتاب‌هاست. 

شاید حال و هوای فعلی‌ام باعث شده یه حس قوی نسبت به این کتاب داشته باشم، ولی صادقانه بگم، عاشقش شدم. 

حس می‌کنم تو یه زمان درست این کتاب رو خوندم، زمانی که نیاز داشتم به یاد بیاورم با وجود هرج و مرج کنونی، هنوز امید به روزهای بهتر و شادتر وجود داره.

        

          گاهی برای زندگی کردن نیاز به یک تلنگر است و چه تلنگری بهتر از صدای زنگی به نام مرگ ....هر چند دروغی
        

          داستانی مفرح از دختری که بر ترس و نگرانی هاش غلبه کرده و به شادی و خوشبختی دست پیدا میکنه، همراه با توصیفات فوق العاده‌ای از طبیعت کانادا. 
پ ن : شخصاً عاشق صحنه های طغیان کردن علیه اطرافیان بدخواه و خبیثش بودم!
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 💚 

کتاب فوق العاده قشنگی بود برای من جسارت تغییر والنسی
واقعا قابل ستایش بود  و در نهایت عشقی که نصیبش شد برام خیلی ارزشمند بود
        

          مونتگمری عزیزم،ممنونم که دوباره منو از دنیای بی‌روح خودم بیرون کشیدی و زندگی رو بهم یادآوری کردی.
توصیف های فوق العاده زیبا و داستان‌های لطیفی که احساسات آدمو قلقلک میده دقیقا وصف نوشته های مونتگمریه.
اگه تا حالا از این نویسنده کتابی نخوندید پیشنهاد میکنم با مجموعه آنه شرلی شروع کنید.و به شیفته های آنه شرلی پیشنهاد می‌کنم این کتابو از دست ندید.
پ‌ن:توقع یه داستان عجیب و غریب نداشته باشید و از  نوشته ها لذت ببرید.
        

          

این کتاب یه عاشقانه کلاسیکه 
اولاش یکم برام خسته کننده بود ولی از یه جایی به بعد منو جذب خودش کرد، مخصوصا آخراش. من اصلا نفهمیدم کی ۷۰ صفحه آخر رو خوندم . قرار بود این ۷۰ صفحه رو تو ۲ روز بخونم ولی روز اول به خودم اومدم دیدم کتاب تموم شد.
آخرای کتاب رو بیشتر دوست داشتم . حس قشنگ تر و بهتری رو بهم می‌داد ولی اولاش همونطور که گفتم خسته کننده بود برام.
        

          نسخه صوتی و چاپی کتاب با هم مطالعه کردم واقعا عالی بودش داستان زیبایی داش خیلی وقت بود داستان عاشقانه نخونده بودم ولی عاشق این داستان شدم
        

          کتاب به زیبایی نشان دهنده تاثیر خارج شدن از منطقه امن خود و وارد دنیای جدید شدن است .
کتاب نشان داد که چگونه ترس ها و عادت های یک انسان اورا چگونه برده خود می‌سازد و او را از بک انسان صرفا به یک حیوان منفعل تبدیل می‌کند که حتی نمی تواند از زندگی اش لذت ببرد .
خوشبختی در رها شدن از ترس ها است ترس هایی که صرفا در ذهن ماست و در عالم واقع هیچ تاثیری ندارد .
گاهی این روح است که انسان را زیبا می‌سازد یک روح آزاد .
        

          یکی از بهترینا بود و از نظرم واقعا ولنسی لیاقت یه پایان خوب و یه زندگی خوب رو داشت🫶🏻
        

          کلمات سخت دوست داشتم 
        

          ۱:۰۵ صبح هشتمین روز از آذر ۱۴۰۰
.
.
.
به معنای واقعی زیبا:))))))
اصلا بخوام دربارش بگم باید یک صفحه کامل بنویسم..‌...
از والنسی
از آزادی روحش 
از احساسات
از سنگ هایی که خانواده جلوی پای ما میندازند
از تلاش نویسنده برای رهایی از قفس
از صداقت عجیب و شوکه کننده بارنی 
برای من پر از آرمان بود سوای عاشقانه بی غل و غش اون