در مقدمه  نوشته شده که کتاب سال‌ها در قفسه ادبیات شهرستانی خاک می‌خورده و در نیمه قرن بیستم و اوج جنبش‌های زنان، مورد توجه قرار می‌گیرد.
به نظر من اهمیت کتاب از این بالاتر هم نمی‌رود، صرف نشان دادن نارضایتی زنان از وضع موجود. 
بیداری داستان خانم پونتلیه است. زنی در آستانه سی سالگی، متاهل و صاحب دو فرزند. خانم پونتلیه از وضع زندگی و زناشویی ناراضی است. به هنر و دوباره عاشق شدن و فرار از آقای پونتلیه پناه می‌برد و باز هم راضی نیست.
کتاب از گفتن جملات و توضیحات کلی بالاتر نمی‌رود. دلیل اصلی نارضایتی چیست؟ مشکل کار کجاست؟ ما هیچ‌وقت نمی‌فهمیم و همه چیز به طرز آزاردهنده‌ای در سطح باقی می‌ماند.  شخصیت اول داستان از خانواده خود می‌برد، همسر و فرزندانش را ترک می‌کند، عاشق می‌شود، خیانت می‌کند و هیچ دلیلی، هیچ پیش‌زمینه‌ای برای این اعمال ندارد. خانم پونتلیه نتوانست مرا راضی و همراه خود کند تا از استقلال و عاشق شدن دوباره‌اش کیفور شوم. برعکس پیرزن درونم هی شماتش می‌کرد.
اگر اهل مطالعه جدی و دانشگاهی در حوزه ادبیات زنان هستید این کتاب را هم بخوانید، زمانی از شما نخواهد گرفت. اگر قصدتان خواندن از زنان است و آشنایی با احوالاتشان دنبال کتاب‌های دیگری باشید.

        

          ادنا داشت جای خودش رو توی دنیایی پیدا می‌کرد که به رسمیت نمی‌شناختش.
        

          ‌
مدتی پیش یه داستان کوتاه نوشتم. به نظرم خیلی جالب شده بود، یا حداقل اون موقع فکر می‌کردم شاهکار شده! چرا؟ چون تا حالا شبیه‌اش رو جایی ندیده بودم. فکر می‌کردم هر کسی که اون دو هزارتا کلمه رو بخونه احتمالا چشم‌هاش روی برگه خشک می‌شه، خودکار از دستش میوفته و دنبال اسم این عجوبه می‌گرده:) 
من فکر می‌کردم «تازگی» تمام داستانه! مثل یک خلق جدید. بله فکر «می‌کردم»، تا قبل از خوندن #بیداری. بیداری یه روایت تکر‌اری داشت؛ خیانت یک زن. وقتی برای بار اول کتاب رو برگردوندنم دوباره یاد «آناکارنینا» در ایستگاه قطار مسکو و «مادام بواری» در مجلل‌ترین مهمونی پاریس افتادم. حتی «افی بریست» که البته به جز خونه‌ی سردش نتونستم جایی تصورش کنم. 
کتاب، قبل از خونده شدن برای من باخته بود، منتظر تکرار بودم. منتظر مردی نجیب و ثروتمند در قامت همسر زنی شرور و سر به هوا. اما چیزی نگذشت که فهمیدم دارم یه شاهکار می‌خونم. خیلی سخته که تصمیم بگیری تو لیگی بازی کنی که تولستوی و فلوبر، توش حضور دارند. و حتی موفق هم بشی:)
برای بار اول تونستم «درک» کنم. شاید «حق» ندادم ولی این زن رو فهمیدم. داستان این کتاب هوا و هوس و یه پسر خوشگل نبود، داستان آشوبی درونی بود. پیدا کردن یک هویت، آیا تو فقط همسر و مادر هستی؟
و احتمالا دفعه بعدی که ته مدادم رو در جستجوی یک ایده خلاقانه گاز بزنم، دنبال «تازه‌ها» و «نبوده‌ها» نیستم. این بار شاید منم تلاش کنم تکراری‌ها رو از زاویه جدید ببینم. نمی‌دونم شاید بشم پیرزن «جنایت و مکافات»:)