بیستمین کتاب امسال، کتاب "قتل با کتاب"، تنها اثر ترجمه‌شدهٔ رکس استاوت به فارسی بود که اخیرا نشر هرمس چاپش کرده. ظاهرا رکس استاوت هم مثل آگاتا کریستی و کانن دویل، مجموعه کتابای جنایی، و آقای کارآگاه خاص خودش یعنی "نِرو وُلف" رو داره. بی‌تعارف تنها دلیلی که کتاب رو تا آخرش خوندم، امیدواری به این بود که شاید آخر کتاب چیزی پیدا کنم که بهم بفهمونه چرا مسعود فراستی تو اینستاگرام از این کتاب اون‌قدر تعریف کرده بود و گفته بود اگر شروعش کنید نمی‌تونید زمین بذاریدش. آخرشم چیزی پیدا نشد. کتاب خوبی نبود. هیجان نداشت. تعلیق نداشت و شخصیت کارآگاه نرو ولف هم اصلا جذاب نبود. شاید باید اولین کتاب از کتابای نرو ولف که نمی‌دونم اسمش چیه (مثل اتود در قرمز لاکی برای شرلوک هولمز و ماجرای اسرارآمیز در استایلز برای هرکول پوآرو) به عنوان اولین کتابی که ازش به فارسی ترجمه می‌شد انتخاب می‌شد نه یه کتاب از اواسط یا اواخر مجموعه. در کل حوصله‌م سر رفت. دیگه هر کتاب کارآگاهی‌ای برام جذاب نیست متاسفانه. خوباشو خونده‌م انگار.
      

        هفدهمین کتاب ۱۴۰۴

«مسافر و مهتاب»

یک رمان با شخصیت‌ها، موقعیت‌ها، دیالوگ‌ها و اتفاقات عجیب و غریب و عمیق. تم روانکاوی داشت و شخصیت‌ها مسیرهای جالبی رو برای رسیدن به خودشناسی طی می‌کردن. دویست صفحهٔ اول کتاب این حس رو به آدم میده که انگار مشغول خوندن سفرنامهٔ گاهی‌حوصله‌سربرِ نویسنده به اروپاست؛ اما از حدود صفحهٔ دویست تا آخر کتاب، به مراتب بهتر از دو سوم اولش میشه.

داستان از سفر ماه عسل یک زوج جوون به ایتالیا شروع میشه. اونجا یکی از دوستان قدیمیِ مَرد رو می‌بینن و حرف‌هایی راجع به گذشته می‌زنن که باعث شروع شخم‌زدن گذشته توسط مرد و همسرش میشه. از دل این کندوکاو در گذشته، مرد و همسرش قدم تو مسیر روبه‌روشدن با خود واقعی‌شون می‌ذارن؛ خود واقعی‌ای که مثل خودهای واقعی خیلی از ماها، زیر جبرها و ترس‌ها و فرارها و فریب‌ها دفن شده.

نویسندهٔ نابغهٔ مجارستانی که بخاطر یهودستیزی‌ش در ۴۳ سالگی در اردوگاه‌های کار اجباری کشته و در یک گور دسته‌جمعی دفن میشه، جوری از ایران و مردم و فرهنگ ایرانی و لطفعلی صورتگر :) و کشورهای مختلف اروپا حرف زده بود که انگار یک عمر همهٔ این کشورها بوده.

برای من :) ۴.۷۵ از ۵

📚 @mimremeembook
      

        چهاردهمین کتاب ۱۴۰۴

«پسر خدا»

مدت‌ها بود که رمان ایرانی نخونده بودم. خرید این کتاب و شروع مطالعه‌ش خیلی اتفاقی بود. تعریف کتاب اول نویسنده یعنی «متولد زمستان» رو شنیده بودم و توصیهٔ رفیقی باعث شد که کتاب دومش رو هم بخرم.

صفحات اول و شروع کتاب که واقعا طوفانی بود رو برای چندنفر از دوستانم هم فرستادم و تقریبا همه خوششون اومد. اما در ادامهٔ کتاب، کم‌کم تکنیک‌هایی که نویسنده در شروع کتاب به شکلی حرفه‌ای و به‌یادموندنی ازشون استفاده کرده بود بی‌رمق و گاهی حوصله‌سربر میشن. به اصطلاح منتقدهای حرفه‌ای: تکنیک‌های نویسنده تبدیل به فرم نمیشن.

بگذریم. داستان کتاب راجع به یک نویسندهٔ متوسط‌ه که تو بهزیستی بزرگ شده و حالا چالش‌های متعددی در زندگی مشترکش داره. ارتباطش با همسرش معصومه به مشکل خورده و این که همسرش در دوران بارداری به سرطان دچار شده به این مشکلات دامن می‌زنه. آقای نویسنده همزمان باید دنبال هویت مادر گمشده‌ش هم بگرده که این مسیر هم سختیای خودش رو داره.

محمدهادی عبدالوهاب که بعد از شروع مطالعهٔ این کتاب باهاش رفاقتکی به هم زدم، قلم توانمندی داره و از پس پرداخت دو شخصیت اصلی کتابش خیلی خوب براومده و قصهٔ خوبی هم گفته اما در پرداختن به شخصیت‌های فرعی کتابش کم‌کاری کرده.

تکنیک‌ها و مدل قصه‌گفتنی که کمابیش یادآور «بیوتن» رضا امیرخانی هستن هم در نیمهٔ اول کتاب به شکلی چیره‌دستانه مخاطب رو محو و مبهوت خودشون می‌کنن اما در نیمهٔ دوم کتاب بی‌رمق میشن. اون بنده‌خدا که نقش مرشد نقش اول داستان رو داره و بالای کوه املتی داره و اسمشو یادم رفته هم خیلی یادآور سهراب بیوتن و ارمیاست اما به مراتب از اون ضعیف‌تر و تاثیرنگذارتره. حتی کاملا میشه از داستان حذفش کرد.

در مجموع من این کتاب رو خیلی دوست داشتم و حتما به همه توصیه‌ش می‌کنم که بخونن و جزو کتاب‌هاییه که می‌تونم موقع هدیه دادن به دیگران انتخابش کنم. قصهٔ خوبی داره و نوید این رو میده که نویسندهٔ جوان ۳۱سالهٔ کتاب، در آینده اگر با همین فرمون پیش بره نویسندهٔ بسیار چیره‌دستی میشه.

۴ از ۵

📚 @mimremeembook
      

        سیزدهمین کتاب ۱۴۰۴

«دفتر بزرگ»

۲۰۰ صفحه کتاب رو نفهمیدم کی شروع و کی تموم کردم. من چاپ دهم این کتاب (سال ۹۶) رو دارم. آخرین چاپش امسال و در نوبت بیست‌ودوم انجام شده. حدودا هشت ساله که این کتاب رو دارم و نمی‌دونم چرا تا همین دو سه روز پیش نرفته بودم سراغش.

داستان کتاب داستان دو پسر دوقلوئه که مادرشون اون‌ها رو از شهر بزرگ میاره به روستا و به مادربزرگشون می‌سپردشون تا از جنگ در امان باشن. حالا این دو پسربچه باید برای بقا در شرایط جنگی در کنار مادربزرگی تلاش کنن که از این دو بچه و مادرشون متنفره.

نثر کتاب شدیدا مینیمال (خلاصه و مفید) و خوش‌خوانه. داستان کتاب هم جالب، عجیب، تلخ، گزنده و بهت‌آوره. در واقع کتاب داره تلاش می‌کنه نشون بده که جنگ می‌تونه انسان‌ها رو دچار چه بحران‌های اخلاقی و رفتاری‌ای کنه و این کار رو با بی‌رحمی، با شوخی‌های خیلی تلخ و با گزندگی شدیدِ واقعیت‌هایی که پشت سر هم ردیف می‌کنه انجام میده. گاهی هم البته این‌طور به نظر می‌رسه که نویسنده داره اغراق می‌کنه اما بهرحال اغراقش هم پذیرفتنیه و خوب نوشته و پرداخته شده. نگاه کتاب به جنگ البته با عقاید و مطالعات و حتی با تجربیات ما که جنگ رو انسان‌ساز می‌دونه متعارضه اما خوندنی بود. واقعا خوندنی بود. حتما سراغ دو جلد بعدی این مجموعه هم میرم.


📚 @mimremeembook
      

        دوازدهمین کتاب ۱۴۰۴

«چیزهای کوچکی مثل این‌ها»

یک رمان کوتاه، تلخ، واقعا خوندنی و واقعا باکیفیت که اخیرا یک فیلم با بازی کیلین مورفی هم ازش اقتباس شده، با همین نام. چندین ترجمه از این کتاب در بازار وجود داره؛ من ترجمهٔ نشر بیدگل رو خوندم و پسندیدم. یادگاری از این کتاب:

«یاد خانم ویلسون و مهربانی‌های همیشگی‌اش افتاد. یاد اینکه چطور غلط‌هایش را می‌گرفت و تشویقش می‌کرد، یاد چیزهای کوچکی که گفته و کارهای کوچکی که کرده بود و چیزهایی که نگفته و کارهایی که نکرده بود و چیزهایی که به احتمال زیاد می‌دانست، چیزهایی که اگر همه را با هم جمع می‌بستی حاصلش می‌شد یک زندگی.»


📚 @mimremeembook
      

        یازدهمین کتاب سال ۱۴۰۴

«پرده»

چقدر هیجان‌انگیز و درجه‌یک. هرچند یک مشکل خیلی مهم با یکی از اتفاقات اصلی و مبنایی کتاب داشتم* اما نمی‌تونم منکر جذابیتش بشم؛ جذابیتی که برای من، پرده رو، در کنار ده بچهٔ زنگی و قتل راجر آکروید، جزو سه کتاب برتر آگاتا کریستی قرار میده. این کتاب رو نشر هرمس هم منتشر کرده و نمی‌دونم ترجمه‌ش از ترجمهٔ نشر ماهی بهتره یا نه. من نسخهٔ نشر ماهی رو خوندم و ترجمه‌ش رو بخاطر بعضی خلاقیت‌ها و ترکیب‌سازی‌هایی که داشت، دوست داشتم. این رو هم بگم که مواردی مثل ترجمهٔ سوال و جواب‌های جدول‌های کلمات متقاطع، یک چالش جدی برای مترجم به حساب میاد. چنین موردی در این کتاب وجود داره و خانم شایان، مترجمی که نشر ماهی باهاش کار کرده، این قسمت از کتاب رو واقعا خوب درآورده.


* ببینید اتفاقات کتاب، مثل اولین پروندهٔ پوآرو، در عمارت استایلز اتفاق می‌افته. برعکس اولین پرونده، حضور کاپیتان هیستینگز در عمارت استایلز، نه دلیل مهمی داره و نه در پیش‌برد داستان چندان موثره. دعوت پوآرو از هیستینگز چندان منطقی نیست و عملا دلیلی برای حضور هیستینگز در عمارت وجود نداره و حضورش در گره‌گشایی از جنایت، مفید نیست و عملا کمک خاصی نمی‌کنه جز این که اتفاقات کتاب رو روایت می‌کنه.

- دوتا مسئلهٔ دیگه‌ای که از این کتاب رو مغز من بودن، حضور طولانی‌مدت شخصیت‌ها در این عمارت بود. کل اتفاقات کتاب در مدت‌زمانی شاید بیش از یک ماه رخ میده و این سوال پیش میاد که این همه شخصیت چرا اینجا هستند و آیا خونه زندگی ندارن؟ اگر برای تعطیلات اومدن، چرا این‌قدر طولانی‌مدت؟

- حضور بعضی‌ها هم که شاید اصلا توجیهی نداشت. چرا یه دانشمند و دستیارش باید بیان تو منطقه‌ای به تحقیقاتشون ادامه بدن که اساسا ربطی به موضوع تحقیقشون نداره؟ برعکس ده بچهٔ زنگی که کشیده‌شدن پای شخصیت‌ها به جزیره خیلی منطقی زمینه‌چینی میشه، در اینجا ما شاهد حضور بی‌دلیل (یا سست‌دلیل) و طولانی‌مدت شخصیت‌ها در عمارت استایلز هستیم.

- رفتارهای بچگانهٔ هیستینگز و نفهمی‌ها و حواس‌جمع‌نبودناش هم واقعا رو مخ بود.

با این همه باز هم امتیاز من به کتاب پنج از پنجه.
      

        دهمین کتاب سال ۱۴۰۴

«راه‌های رسیدن به خانه»

این کتاب رو که با اسم راه‌های بازگشتن به خانه هم ترجمه شده، بعد از بندها و قبل از پرده خوندم اما یادم رفت اینجا ازش بنویسم. کتاب راجع به پسربچه‌ایه که شب بعد از زلزله، از طرف دختر همسایه ماموریت می‌گیره که از یکی از همسایه‌ها جاسوسی کنه.

مطالعهٔ این کتاب که ظاهرا در نقد حکومت دیکتاتوری شیلی نوشته شده (چیزی که من خیلی متوجهش نشدم یا ازش اطلاعی نداشتم یا اصلا برام مهم نبود،) تجربهٔ خوبی بود و من شخصا دوستش داشتم. نثر نویسنده منو با خودش همراه می‌کرد. مخصوصا فصل اولش که یادآور «زندگی در پیش رو» از رومن گاری بود که از کتاب‌های محبوب منه.

شاید این که وسط استرس‌ها و اخبار جنگ و درگیری‌های ذهنی این روزها خوندمش باعث شد به اندازهٔ تعاریفی که ازش شنیده بودم ازش لذت نبرم؛ اما مجاب شد کار دیگهٔ نویسنده که نشر خوب چاپش کرده با عنوان «چقدر خوب سیگار می‌کشیدم» رو زودتر بخونم.

از این رمان کوتاه فکر می‌کنم سه ترجمه در بازار وجود داره که من همین ترجمهٔ توسلیان چاپ نشر هیرمند رو خوندم. ترجمهٔ نشر چشمه رو هم به هیچ‌وجه توصیه نمی‌کنم.


📚 @mimremeembook
      

        نهمین کتاب سال ۱۴۰۴

«بندها»

خفن. بیست. شاهکار. درجه‌یک. ده از ده. در فرم و محتوا بی‌نظیر.

اگرچه استونر برای عدهٔ شاید زیادی ملال‌آوره و نمیشه از هر کسی توقع داشت باهاش ارتباط بگیره، اما بندها قطعا هر مخاطبی رو شیفتهٔ خودش می‌کنه. دلیل این که اسم این دو کتاب رو کنار هم آوردم این بود که هردوی این کتاب‌ها منو شدیدا شگفت‌زده کردن.

حرف برای گفتن راجع به این کتاب زیاده و شاید بد نباشه جلسه‌ای با حضور چند استاد روانشناسی پیرامون این کتاب برگزار کرد. من این کتاب رو به همه پیشنهاد میدم.

از اون‌جایی که می‌تونید این کتاب رو در طاقچه بی‌نهایت و فیدی‌پلاس پیدا کنید، نیازی نیست نسخهٔ فیزیکی‌ش رو تهیه کنید. همین الان برید سراغش. مطمئنم تا شب تمومش می‌کنید.


📚 @mimremeembook
      

        سومین کتاب سال ۱۴۰۴

«الکس»

بعضی نشرها هستن که من تقریبا هیچ‌وقت سراغ کتاباشون نمیرم؛ حالا یا موضوعاتشون جزو علایق من نیست یا تو انتخاب کتاب برای چاپ، معمولا سراغ کتابای زرد میرن. نشرهایی مثل نون و میلکان برای من جزو این دسته از نشرها هستن.

الان یادم نیست که چی شد گذرم به این کتاب که نشر نون چاپش کرده افتاد. اسم پی‌یر لومتر که قبلا با دو کتاب «به امید دیدار در آن دنیا» و «سه‌روز و یک زندگی» می‌شناختمش، ژانر جنایی (که بخاطر تعلیق‌ش و بخاطر این که مجبور میشم برای حل گره‌های ذهنیم کتاب رو تا آخر بخونم، همیشه منو به عالم کتاب برمی‌گردونه) و نمرات بالای کتاب در گودریدز منو قانع کرد که احتمالا با کتاب خوبی طرفم.

همین‌طور هم شد و واقعا کتاب رو دوست داشتم. ما تو کتاب‌های جنایی کمتر دنبال شخصیت‌پردازی هستیم و بیشتر دنبال تعلیق، هیجان و البته سلسلهٔ منطقی اتفاقات می‌گردیم. این کتاب علاوه بر اجرای عالی این موارد، ما رو با پلیس، قاتل و جنایاتی روبه‌رو می‌کنه که شاید تا قبل از این کمتر دیدیم. نویسنده هم قلم نسبتا متفاوتی رو برای یک کتاب در ژانر جنایی انتخاب کرده. واقعا هیجان‌انگیز، متفاوت، خفن و خوندنی بود.


📚 t.me/mimremeembook
      

        حداقل ۳۰۰ صفحه اضافه داشت. پایان‌بندی کتاب کمی هندی بود و داستان می‌تونست گره‌ها و تعلیق گیراتر و کِشنده‌تری داشته باشه. کاش شخصیت‌های کمتر اما عمیق‌تری رو در داستان داشتیم و کاش به بعضی اتفاقاتی که در داستان افتاد این‌قدر سرسری پرداخته نمی‌شد.
      

        دو رمان کوتاه (نُوِلا) از تسوایگ که چون دومی رو خوندم و اولی رو شاید نخونم، گفتم اینجا ثبتش کنم. دومی خیلی خوب بود؛ حالا نه این که خیلی عالی و خفن باشه اما به یک‌بار خوندنش واقعا می‌ارزید. ترجمه و چاپ کتاب البته کمی قدیمیه و فکر کنم ترجمه‌های جدیدتر هم ازش تو بازار هست.
      

        بهترین رمان کوتاه وجود ندا...
      

        بعد از این اگر از من بپرسن بهترین کتاب ادبیات دفاع مقدس کدوم کتابه، اسم این کتاب رو میارم.
      

        یک اثر جنایی-ترسناک درجه یک. هم توصیفات هم اتفاقات و هم مضامین مختلف داستان بی‌رحمانه بودن. الان بعد خوندنش جرئت نمی‌کنم تو این تاریکی برم آشپزخونه آب بخورم. کوتاه و خوش‌خوان هم بود. عصر شروع کردم و تا وسطش رفتم الان هم تمومش کردم. فکر کنم نسخهٔ فیزیکی‌ش ۱۰۰ صفحه باشه. من تو طاقچه خوندم که ۱۴۶ صفحه بود.
      

        مردی که سرنوشتش به دریا که موجودی بالذات متلاطم و ناآرام است گره خورده را نمی‌توان به بند کشید و آرام و محجوب و مطیع نگه داشت. مرد دریا، رهاست، هرقدر هم که افعی‌ها او را در خانه یا تابوت محاصره کرده باشند. مرگ و مرگ کینکاس را هم دوست داشتم هم نه. سه ستاره بیشتر بهش نمی‌دهم. :) اگر در حد خواندن حدود ۹۰ صفحه وقت خالی گیر آوردید، به یک‌بار خواندنش می‌ارزد.