دهمین کتاب سال ۱۴۰۴

«راه‌های رسیدن به خانه»

این کتاب رو که با اسم راه‌های بازگشتن به خانه هم ترجمه شده، بعد از بندها و قبل از پرده خوندم اما یادم رفت اینجا ازش بنویسم. کتاب راجع به پسربچه‌ایه که شب بعد از زلزله، از طرف دختر همسایه ماموریت می‌گیره که از یکی از همسایه‌ها جاسوسی کنه.

مطالعهٔ این کتاب که ظاهرا در نقد حکومت دیکتاتوری شیلی نوشته شده (چیزی که من خیلی متوجهش نشدم یا ازش اطلاعی نداشتم یا اصلا برام مهم نبود،) تجربهٔ خوبی بود و من شخصا دوستش داشتم. نثر نویسنده منو با خودش همراه می‌کرد. مخصوصا فصل اولش که یادآور «زندگی در پیش رو» از رومن گاری بود که از کتاب‌های محبوب منه.

شاید این که وسط استرس‌ها و اخبار جنگ و درگیری‌های ذهنی این روزها خوندمش باعث شد به اندازهٔ تعاریفی که ازش شنیده بودم ازش لذت نبرم؛ اما مجاب شد کار دیگهٔ نویسنده که نشر خوب چاپش کرده با عنوان «چقدر خوب سیگار می‌کشیدم» رو زودتر بخونم.

از این رمان کوتاه فکر می‌کنم سه ترجمه در بازار وجود داره که من همین ترجمهٔ توسلیان چاپ نشر هیرمند رو خوندم. ترجمهٔ نشر چشمه رو هم به هیچ‌وجه توصیه نمی‌کنم.


📚 @mimremeembook
        

          زامبرا در این رمان کار استادانه‌ای انجام می‌دهد و تجربیات یک گروه ساکت در شیلی را به زبان می‌آورد. نسلی که تحت حکومت پینوشه بزرگ شده‌اند و دوران کودکی خود را در سایه یک دیکتاتوری بی‌رحمانه زندگی می‌کنند. زامبرا تعادل ناآرام بین دنیای بازی‌ها، مدرسه و دوستان و قوانین والدین را از یک سو و آن لحظاتی را که واقعیت بزرگسالی، سیاست، ترس، ناامیدی و از دست دادن از طریق شکاف به وجود آمده است را آشکار می‌کند.

نویسنده از چارچوبی فراداستانی برای کشف این تجربیات و تنش‌های نسلی استفاده می‌کند، در حالی که داستانی را در داستان توسعه می‌دهد: یکی از راوی‌ها تجربیات خود را در نوشتن رمان با راویی که مانند او زیر نظر پینوشه بزرگ شده است، می‌گوید و اکنون در تلاش است تا تنش‌ها و سردرگمی‌های نسلی را که رابطه او با والدینش را پیچیده می‌کند، باز کند. زامبرا این ساختار را استادانه توسعه می‌دهد و در این فرآیند سؤالات مهمی در مورد ارزش و تأثیر داستان‌گویی، تلاش‌های یک نسل برای رشد در بزرگسالی و پیچیدگی‌های پیرامون تلاش آنها برای یافتن راه خانه در کودکی و بزرگسالی در اختیار خوانندگانش قرار می‌دهد.

اذیت شدم و لذت بردم.