درست است که داستان کمی دیر قلابش به دهان ماهی ذهن خواننده گیر می‌کند اما جزو کتاب‌های خوب است و پایانش دلنشین.
        

          نه تصویر جلد و نه اسم کتاب، این را به من منتقل نمی‌کرد که ممکن است انقدر لذت ببرم
کتاب در مورد شخصیت مردی هست که از دو زاویه متفاوت دیده می‌شود. یک زاویه مربوط به خانواده‌ست که هر آنچه از پدر رویایی خودشان انتظار داشتند را به «مُرده» یا همان «ژواکیم سوارس داکنیا» نسبت می‌دهند و دیگر زاویه مربوط است به دوستانش که شخصیت حالِ حاضر «کینکاس» را ستایش می‌کنند و برای شخصیت او گریه و زاری سر می‌دهند. 
حالا «مُرده» کدام است؟ اولی یا دومی؟
نحوه مرگ او، آنچه را که او می‌خواسته باشد را آشکار می‌کند.
        

          {مرگ با دست غیبش لکه‌های گذشته را محو می‌کند و یاد مرده را مانند الماسی تازه تراشیده می‌درخشاند}

کینکاس، یک پیرمرد بی‌اعتبار، ورق‌باز، آواره، با سوراخ‌هایی در جوراب‌هایش و چربی روی جلیقه دوخته‌شده‌اش، در بدبختی خود به‌تنهایی می‌میرد.
از آنجایی که او زمانی شهروندی برجسته، کارمندی شریف و پدری دلسوز بوده، دخترش می‌خواهد راه‌های شرم‌آور او را برای جلوگیری از شرمندگی افشا کند. او طرفدار تشییع جنازه محتاطانه و بدون هیاهو است.
دوستان بدنام و در عین حال وفادار او، او را تنها به عنوان یک افسانه محلی بسیار دوست داشتنی می شناسند و برعکس خانواده‌اش او را می‌ستایند.
اما...
لطفاً این رمان خورخه(ژرژه) آمادو را دست کم نگیرید. کمتر از صد صفحه است و حاوی انرژی، هیجان و سرخوشی، شادی و شادی محض بیشتری نسبت به یک قفسه کامل آثار است که چندین برابر طول آن توسط تعداد زیادی نویسنده دیگر نوشته شده است :)
        

          بیشتر شبیه به جستاری راجع به مرگ و زندگی بود که به صورت روایی نقل شده بود .  متن  سرشار از طعنه و کنایه بود و چقدر زیبا شد وقتی کینکاس با رفیق هایش تنها شد . کتاب بدون آب بندی و اضافه گویی ، مستقیم سر حرف اصلی رفته بود و در ۵۰ صفحه بسیار خوب جمع شده بود . اسمش را می‌گذارم شاهکار نصفه شبی . از آنهایی که یک لحظه بر میداری تا نگاهی بیاندازی اما ساعتی بعد روی زمین می گذاری و به فکر فرو می روی . یک ساعت تمام در حال خواندن بودی و همه عضلاتت خواب رفته اند اما آن یک ساعت و آن تجربه را با خواب نرفته ترین عضلات هم عوض نمی کنی :))
        

          مردی که سرنوشتش به دریا که موجودی بالذات متلاطم و ناآرام است گره خورده را نمی‌توان به بند کشید و آرام و محجوب و مطیع نگه داشت. مرد دریا، رهاست، هرقدر هم که افعی‌ها او را در خانه یا تابوت محاصره کرده باشند. مرگ و مرگ کینکاس را هم دوست داشتم هم نه. سه ستاره بیشتر بهش نمی‌دهم. :) اگر در حد خواندن حدود ۹۰ صفحه وقت خالی گیر آوردید، به یک‌بار خواندنش می‌ارزد.
        

          آزادی ، رفاقت ، مرگ
        

          داستان با مرگ کینکاس شروع میشود
زندگی کینکاس به دو بخش تقسیم میشود بخش اول وقتی که کارمند  نمونه و آبرودار دولت بود و بخش دوم که به یکباره تبدیل به یک ولگرد افسانه ای میشود
مواجهه خانواده و دوستان بی خانمان کینکاس با مرگش یک داستان جذاب و قابل تامل رو خلق کرده

از بهترین کتاب هایی که امسال خوندم
        

          برخی نویسندگان وجود دارند که نمی‌دانی چرا کتاب‌شان را تا انتها مطالعه می‌کنی در حالی که بنظر محتوای آنچنانی ندارند، جمله قصار و قابل تأملی نمی‌گویند اما یک عاملی شما را جذب آن می‌کند. من اسم آن عامل را می‌گذارم بی‌‌‌بند و باری. یعنی بنظر می‌آید نویسنده در بند آن نیست که شما را تحت تأثیر قرار دهد یا سخن شاقی بگوید که همگان را متحیر سازد. او فقط می‌خواهد یک قصه بگوید، یک روایت، همین و بس. برای من سردسته این تیپ نوشتن‌ها چارلز بوکوفسکی‌ است. شما اصلا نمی‌تونید بگویید چرا کتاب بوکوفسکی‌ را می‌خوانید یا کجای کتاب شما را مجذوب خویش کرد اما بی‌بند و باری قلم او و یک‌جور بی‌نظمی در دل نظم، شما را تا انتها با داستان همراه می‌کند. خب این‌ سبک شاید برای عده‌ای از خوانندگان اذیت کننده بنظر برسد ولی اگر کتاب می‌خوانید برای اینکه اتفاقات بد اطرافتان را لحظاتی فراموش کنید و غرق دنیای دیگری باشید، این مدل نوشتار به کارتان می‌آید. من هر وقت بوی گند وقایع اطرافم، حالم را بد می‌کند به سراغ کثافت قلم بوکوفسکی‌ می‌روم تا کمی حالم را تسکین بخشد.
اما برسیم به نویسنده این کتاب‌. قلم خورخه آمادو را تجربه نکرده بودم. برای من او هم در دسته نویسندگان بی‌بند و بار قرار می‌گیرد البته شاید کسی بگوید اینطور نیست و داستانش کلی نکات فلسفی و روان شناختی و فلان و فلان داشته است اما برای من قصه مهم است که شلختگی آن پیداست و همین آن را زیبا می‌کند.
آمادو چیز خاصی نمی‌گوید. پیرمردی به نام کینکاس نقش اصلی داستان اوست که صفات نکوهیده‌ای چون ورق‌بازی، مشروب‌خوری، آوارگی، هواپرستی و... جای صفات نیکوی گذشته او چون شرافت، عزت، خانواده‌داری، اصالت و... را گرفته است. خانواده او پس از مرگش برای حفظ آبرو می‌خواهند گذشته ننگین اواخر عمرش را از یاد همگان پاک کرده اما رفیقان عیاش و لاابالی کینکاس، او را اسوه‌ای حسنه و قدیسی ستودنی می‌بینند و نمی‌خواهند که در خفا و توسط خانواده‌اش، تدفین و از خاطره‌ها محو شود و خلاصه، داستان را بیش از این باز نمی‌کنم که این رمان کوتاه را بخوانید و لذت ببرید. البته می‌توانید با صدای علی مصفا آن را بشنوید که چون من حسی دل‌انگیز و ناب را تجربه نمایید.
        

          عجب داستانی و عجب ترجمه‌ای!
داستان با گره‌ای شروع میشه که تقریبا تا آخرش هم دلیلش مشخص نمیشه اما انقدر جذابیت داره که تا انتها همراه شخصیت‌ها میشی.
و مثل خیلی از داستان‌های خطه آمریکای جنوبی مسئله مرگ به طور عجیبی جذاب و دوست داشتنی مطرح شده. من عاشق نوع مواجهه مردم اون قسمت دنیا با مسئله مرگ و نیستی و تباهی هستم. طوری ازش میگن که آدم واقعا می‌تونه اون رو جزئی از زندگی ببینه و حس پایان نداره.
ترجمه بی‌نظیری هم داشت. تا حالا از قاسم مومنی چیزی نخونده بودم ولی از این به بعد هرجا اسم ایشون رو ببینم حتما بدون نگرانی کتاباش رو می‌خونم. 

اما متاسفانه یه تجربه بد داشتم و اون اینکه کتاب رو تو اپ نوار با صدای علی مصفا گوش دادم. خیلی بد خونده بود. همون اولش که صداش حالت گرفتگی داشت و آدم همه‌اش منتظر بود یه جا صداش رو صاف کنه‌ چند جا رو با تلفظ‌های اشتباه خوند و خیلی جاها نفسش نمی‌کشید. لحن مونوتن، یکنواخت و خسته ایشون هم کتاب رو حیف کرده بود. شما ببینین چقدر محتوای کتاب جذاب بود که با این مسئله هم گوش کردم. تو حالت صوتی حدود دو ساعت و نیم بود که به بخش‌های کوتاه یک ربع تا بیست دقیقه‌ای تقسیم شده بود اما نیمی از هر بخش موسیقی بود. موسیقی‌هاش البته شنیدنی و متناسب با حال و هوای کتاب بود و گاهی می‌چسبید.