برای کودکان مدرسه نرفته بهتر است که قصه‌هایی از ادبیات خودمان نیز بخوانیم تا با نمادها و شخصیت‌های سمبلیک بومی آشنایشان کنیم. این داستان در قالب شعر بیان شده که  فرهنگ ایرانی ، صدا و موسیقی و  تشخیص دوست و دشمن را به فرزندانمان می‌آموزد.
      

        «حالا می‌فهمم» لزوم خواندن مقدمه هر کتابی را! شاید اگر نمی‌خواندم اواسط کتاب رهایش می‌کردم اما چون خود نویسنده گفت هر چه بگذرد بهتر می‌شود ادامه دادم و شگفت زده شدم.
      

        موراکامی خوانی مثل نوشیدن چای تازه دم است. نیاز است با خواندنش به خودمان بیاندیشیم. کمی سکوت کنیم . از سرعت زندگی بکاهیم.
      

        خواندن این کتاب مثل گیر کردن در یک کابوس طولانیست. گاهی از خواب می‌پری ولی دو مرتبه در چنگالش گرفتار می‌شوی.
      

        آفرین به ذوق ادبی آقای قاضی👍🏻
      

        خواندن این کتاب جرات زیادی می‌خواهد، بس که سیاه و چرک است. بسیار تکان دهنده است و تلخی‌اش از ذهن پاک نمی‌شود.
      

        ناداستان بود. نباید توقع داستان داشت. ارزش یک بار خواندن را دارد. 👍🏻
      

        عالی بود👌🏻.
      

        درست است که داستان کمی دیر قلابش به دهان ماهی ذهن خواننده گیر می‌کند اما جزو کتاب‌های خوب است و پایانش دلنشین.
      

        آماده بودم که با پایان داستان طولانی ایگنیشس گریه کنم اما جان کندی تول واقعا هنرمندانه لبخند به لبم آورد. ایستاده باید تشویقش کنم.
      

        عالی بود. یکی از شیرین‌ترین داستان‌های تاریخی. شنیدن کتاب صوتی این رمان با صدای خود نویسنده لذتش را دو چندان کرد.😍
      

        موضوع کتاب بسیار قابل تامل بود اما پرداخت به موضوع آنطور که باید انجام نشده بود. شاید هم برگردان از ژاپنی به فارسی کار سختی است و مفاهیم بطور شایسته منتقل نشده بود. انیمه این رمان بسیار تاثیرگذارتر و تکان دهنده تر بود. به هر حال خواندنش را پیشنهاد می کنم.
      

        عالی بود. خیلی خندیدم. به قول خود نویسنده"حقیقت محض!!!!" بود.
      

        این کتاب قلب مرا تکان داد. بیشتر جملاتی که نیکلاس می‌گفت تاثیر گذار بود. شخصیت نگار برایم یک مقداری غیر قابل باور بود. و در کل نثر نویسنده روان و دلنشین بود. اما جمله‌ای که مدام روی مغزم راه می‌رفت این بود:
- برق را خاموش/روشن کردم.(چرا لامپ یا چراغ نه؟)
      

        اگر شبی از شب‌های زمستان مسافری کتابیست که دقیقا مانند اسمش در‌ فضایی سرد و مه‌آلود روایت می‌شود. مثل نورهایی که در یک شب برفی به چشم می‌خورد گاهگاهی وارد داستان‌هایی می‌شویم اما از آنجا که مسافریم زود از آن عبور می‌کنیم. اگر دنبال یک داستان منسجم با خط داستانی مشخص باشیم این کتاب برایمان مناسب نیست. در واقع در این کتاب هنر نویسندگی کالوینو  بیشتر به چشم می‌آید و خود عمل خواندن است که از آن لذت می‌بریم.