-این کتاب را #بخوانید اگر: می‌خواهید شروع خوب را یاد بگیرید. می‌خواهید با تعلیق آشنا شوید و ایجاد کشش در جملات آغازین را بلد نیستید.
-این کتاب را #نخوانید اگر: تازه رمان خواندن را شروع کرده‌اید چون به قول رضا امیرخانی؛ به درد رمان پنجاهم به بعد می‌خورد.
-این کتاب را #بخوانید اگر: معتقدید هر داستانی را نباید منتشر کرد تا متوجه شوید، می‌شود ده داستان نیمه‌تمام را در دل یک داستان جا داد و شاهکار آفرید.
-این کتاب را #نخوانید اگر: نمی‌دانید پست مدرنیسم چیست.
-این کتاب را #بخوانید اگر: میان نویسنده شدن و خواننده ماندن، مانده‌اید.
-این کتاب را #نخوانید اگر: نمی‌خواهید کتابی متفاوت را تجربه کنید.
        

          این ستاره ها رو هم فقط به خاطر شروع متفاوتش بهش دادم. برای من کسل کننده بود اما خودم رو مجبور کردم تا آخر بخونمش و درست وقتی که فکر میکردم‌باید‌کنارش‌بذارم یه جاهایی از متن بود که سر ذوقم می آورد ولی خیلی زود اون ذوق دوباره کور میشد.
        

          هیچوقت طرفدار پر و پا قرص هزار و یک شب نبوده‌ام... منطق روایت در روایت جالب است اما برای من کمی ملال‌آور...
نویسنده‌ی این کتاب هم همین منطق را در پیش گرفته... شاید کتاب برای یک رمان‌خوانِ حرفه‌ای که مدام به دنبال خواندن شروع‌هایی متفاوت است جالب باشد. احساس من این است که نویسنده برای نوشتن یک رمان واقعاً درگیری زیادی داشته و برای حل این معضل، تن به این پیچیدگی داده است. پایان رمان به نظرم سرهم‌بندی شده و توجیه آن هم بهره‌گیری از پایان‌بندیِ روایت‌های دنیای قدیم است. مثل فیلم فارسی با عروسی تمام شد. این توجیه تا حدود زیادی به داستان می‌نشیند اما من را به عنوان «خواننده» اقناع نکرد.
        

          رمانی که رمان نیست

شما مشغول خواندن معرفی کتاب اگر شبی از شب‌های زمستان مسافری اثر ایتالو کالوینو هستید. این ریویو را علی شاهی نوشته و آن‌را در مجله‌ی اینترنتی «کتابخانه‌ی بابل» منتشر کرده است. شما صفحه‌ی مجله را باز کرده‌اید، به دنبال نوشته‌ی تازه‌ی علی شاهی گشته‌اید، آن‌را بالای صفحه یافته‌اید و تصمیم گرفته‌اید آن‌را بخوانید. راحت روی صندلی‌تان نشسته‌اید، نور صفحه‌ی نمایش‌تان را تنظیم کرده‌اید و با آرامش شروع به خواندن معرفی‌ای کرده‌اید که در آن نوشته شده: «شما مشغول خواندن معرفی کتاب «اگر شبی از شب‌های زمستان مسافری» اثر ایتالو کالوینو هستید. این ریویو را علی شاهی نوشته…».
آیا این نوشته قواعد مألوف معرفی‌نویسی را نقض کرده است؟ آیا انتظار نداشتید چنین معرفی کتابی را در یک مجله‌ی اینترنتی بخوانید و معتقدید که نویسنده نباید فاصله‌ی خودش با شما را بر هم بزند و در نوشته‌اش به خودش، به شما و به خود نوشته اشاره کند؟ حق با شماست. حس عجیبی دارید و نمی‌دانید با این متن چه کنید. این همان اتفاقی است که وقتی مشغول خواندن رمان «اگر شبی…» هستید بارها و بارها برایتان می‌افتد. داستانی درباره‌ی خواننده‌ای که تصمیم دارد رمانی بخواند به نام «اگر شبی از شب‌های زمستان مسافری» اما هر بار به راهی غیر از آن‌چه پیش‌بینی می‌کنید کشیده می‌شود. روایتی که در آن قواعد مألوف داستان‌نویسی به هیچ وجه رعایت نشده و راوی آگاه به این که مشغول روایت برای شماست مدام بین شما و داستان فاصله می‌اندازد. رمانی با چند شروع و چند پایان مختلف که در طول روایت پخش شده‌اند. هزارتویی که در آن از هر راهی بروید به همان جایی که قبلاً بوده‌اید باز خواهید گشت. یک اثر شاخص و تعیین‌کننده‌ در جنبش ادبی پست‌مدرنیسم. کالوینو در بهترین حالت خود.
نویسنده با طراحی یک ساختار بدیع و جذاب، مسائل مهمی را درباره‌ی رابطه‌ی داستان با جهان واقعی، رابطه‌ی نویسنده با خواننده و رابطه‌ی انسان با کتاب مطرح می‌کند. رمان مانند نقاشی‌های فان آیک یا بلاسکز مخاطب را به درون خود می‌کشد و شما با نزدیک‌شدن به شخصیت کتاب‌خوان داستان هم در تجارب او شریک می‌شوید و هم تجارب خود را به اشتراک می‌گذارید.
حال به انتهای معرفی رسیده‌اید و می‌خواهید یک بار دیگر آن‌را بخوانید. نگاهی به کل متن می‌اندازید. جمله‌ی آخر بیش از همه شما را برانگیخته و درگیرتان کرده است: «تجربه‌ی خواندن رمان کالوینو را به هیچ وجه از دست ندهید»…
        

           من تو راوی کتاب را خییییلی دوست داشتم و باید بگویم این کتاب خدای شروع است!
واقعا کتاب خاص و متفاوتی بود! 
آنقدر خاص  که حاشیه‌ی کتاب پر بشود از آدمک‌های چشم قلبی و هم زمان برساندم به بی‌چارگی... به آرزوی زنده بودن نویسنده‌ی کبیر و  دعوتش به دوئل 😑
اصلا خودتان بروید و یاداشت آقای "سیدمرتضی میرعزآبادی" را توی همین بهخوان خودمان بخوانيد. خیلی قشنگ  گفته درمورد کتاب و از #بخوانید، #نخوانید هایش خودتان منظورم را متوجه می‌شوید... 😅🤭



        

          «اگر شبی از شب های زمستان مسافری»
چند کتاب را خوانده اید که نویسنده ی آن خواننده را از حالت ناخودآگاه و شنونده ی منفعل دربیاورد و آگاهانه او را در هنگام نوشتن شریک افکارش کند؟
من تابحال تنها داستایوفسکی «یاد داشت های زیرزمینی» را به چنین خصلتی می شناختم، اما«ایتالو کالوینو» هم بله!
پیش از هر چیز باید دانست که با یک رمان منسجم طرف نیستیم،حداقل داستان های این مجموعه به ظاهر ارتباطی با هم ندارند اما این نگاه نویسنده به این گنگی در ارتباط است که بسان نخ تسبیحی پیوندی از جنس تحلیل روایی به مخاطب می دهد.
برای فهم بهتر دریاچه ای را تصور کنید که سنگ هایی با فاصله ی کم از سطح آب بیرون زده اند و راهی را به افقی مه آلود هدایت می کنند،تعداد سنگ ها زیاد است و انتخاب جهتی خاص مشکل است،اما به هرحال به جایی تو را می خوانند. این وضعیت مخاطب در مواجه با این کتاب است.در چند موقعیت خود نویسنده هم به این نکته اشاره کرده است.
گاهی مرز بین یک اثر مزخرف وشاهکار خیلی بهم نزدیک می شود، این کتاب میان‌این دو مرز با زاویه‌دید خوانندگانش در سیلان است.
پ:لیلی گلستان از مترجمان معروف در عرصه ی فرهنگ است اما در این اثر، من انتخاب واژگان و برخی جملات را مغلق می یابم. نمی‌دانم به خاطر تزریق حس ابهام کتاب بوده و یا زبان مبدا چنین تصوری به او داده ولی به هر جهت این مساله در فراری دادن مخاطب عام از کتاب(وحتی بسیاری از مخاطبان خاص) نقش عمده ای را ایفا می کند.
        

          اگر شبی از شب‌های زمستان مسافری کتابیست که دقیقا مانند اسمش در‌ فضایی سرد و مه‌آلود روایت می‌شود. مثل نورهایی که در یک شب برفی به چشم می‌خورد گاهگاهی وارد داستان‌هایی می‌شویم اما از آنجا که مسافریم زود از آن عبور می‌کنیم. اگر دنبال یک داستان منسجم با خط داستانی مشخص باشیم این کتاب برایمان مناسب نیست. در واقع در این کتاب هنر نویسندگی کالوینو  بیشتر به چشم می‌آید و خود عمل خواندن است که از آن لذت می‌بریم.