بریده‌ای از کتاب اگر شبی از شب های زمستان مسافری اثر ایتالو کالوینو

آن‌چنان عادت به نخواندن پیدا کرده‌ام که حتی نوشته‌هایی هم که برحسب اتفاق به دستم می‌افتد، نمی‌خوانم. آسان نیست: از بچگی یاد می‌گیریم که بخوانیم. و تمام زندگی، بنده‌ی همه‌ی چیزهایی می‌شویم که نوشته‌اند و به دستمان می‌افتد. شاید برای شروع به این‌که یاد بگیرم چگونه نخوانم، کوشش کردم، اما حالا برایم طبیعی شده. رازش در این است که از نگاه کردن به کلمات نوشته شده احتراز نکنیم: برعکس، باید به آن‌ها خیره شد تا جایی که محو شوند.