«اتاق افسران» روایتی است از سربازان جنگ جهانی اول؛ از مهندس نظامی که دقیقاً در روزهای اول جنگ مورد اصابت ترکش خمپاره قرار می گیرد و بخش های مهمی از صورت و دهانش را از دست می دهد. این نقص که برآیندی  است از ویژگی های خاص جنگ جهانی اول، انسان خاصی را هم به وجود می آورد. بیشتر فضای رمان در بیمارستان نظامی می گذرد، در سالنی که صورت ازدست داده هایی همچون شخصیت اول در آن بستری هستند و آرام آرام ناچار می شوند با زیست جدید خود خو کنند. دوگن از امر خشن در رمان بسیار استفاده می کند و در این امر نیز خونسرد است. به همین دلیل «اتاق افسران» نوعی رمان جنگ است که در آن انسان حاضر در متن ترحم نمی کند، درگیر استعاره های کلان نمی شود، اما به وضعیت خود فکر می کند. هر چند این  را هم باید گفت که رمان به هیچ عنوان جزء رمان های رئالیستی سیاه یا اکسپرسیونیستی طبقه بندی نمی شود. زیرا نویسنده خوش بینانه به جهان بیرونی می نگرد و علی رغم حجم بالای جنازه ها و زخم هایی که در این رمان وجود دارد، می توان گفت «اتاق افسران» نوعی روایت است از یک شرایط خاص. حال زیستن با این شرایط خاص برای پاره ای شخصیت ها، مصیبت ها و وضعیت هایی تراژیک پیش می آورد و برای پاره ای قابل حل است. در خوانش این رمان باید توجه داشت که این اثر تلاش دارد استعاره ی از دست دادن صورت، زبان، فک، یا عناصری را که مهم ترین سازندگان چهره ی انسانی به حساب می آیند، به شکلی غیرنمادین و کاملاً رئالیستی روایت کند. برای همین ناچار است از روابط سه قهرمان اصلی و چند راوی فرعی به نحوی استفاده کند که رمان سمتِ سمبلیک شدن پیش نرود و همان حالت رئالیستی خود را حفظ کند. دوگن که اصولاً علاقه ی خاصی به فضاهای عجیب و موضوع های خاص دارد، در این رمان نیز می کوشد یک فرایند نسبتاً طولانی زمانی، یعنی از شروع جنگ جهانی اول تا پایان جنگ جهانی دوم را با حالتی گزارشی به تصویر بکشد تا ساخته شدن نوعی انسان جدید زخم خورده در جنگ را برای خواننده به نمایش بگذارد. «اتاق افسران» دقیقاً از چنین فرایندی استفاده می کند. زیرا امر تاریخی با وضعیت انسانی خلط شده و به نویسنده اجازه می دهد تا جهان بی رحم زیستی پیرامون را به نحوی بازسازی کند که قهرمان ها بتوانند سیر تطور آن را نشان دهند و این مهم ترین تکنیک نویسنده در نوشتن این رمان است.