فکر کردم موشک‌باران مثل توفان است و تنها کاری که از آدم بر می‌آید این است که بنشیند تا توفان تمام شود؛ مگر کار دیگری هم از ما ساخته است؟!

آلمانی‌ها من را لهستانی می‌دانستند و لهستانی‌ها فکر می‌کردند آلمانی‌ام، اما من هیچ‌کدام این‌ها نبودم.

چه حیف! (یا چه خوب؟) لحظاتی که بشر حس نکند تمدن محاصره‌اش کرده اندک‌اند.

این را در نظر بگیرید که تمام بدبختی این است که قلب او دیگر دقیقا قلب آدم است، نه قلب سگ، آن‌هم مزخرف‌ترین قلبی که در طبیعت نظیرش پیدا می‌شود!

مردن، خفتن؛ نه بیش؛ و پنداری که ما با خواب به درد‌های قلب و هزاران آسیب طبیعی که نصیب تن آدمی است پایان می‌دهیم؛ چنین فرجامی سخت خواستنی است.