گویی همچون خونی که از زخم می‌رود، هستی را رها کرده بود تا برود.

با این‌همه، در اوضاع و احوالی که مثل حال خود ما روز به روز بدتر می‌شود، هنوز داریم ایستاده می‌پوسیم.

تنها جنگی که در آن پا گذاشت خودی و درونی بود، نبردی با نقاط ضعف و شکنندگی خودش؛ چیزی که او را در دام‌هایش می‌انداخت و به اسارت می‌کشیدش و شکستش می‌داد

وطن؟ کدام وطن که وجبی خاک یا چیزی در آن نداری؟ حتی مالک تنت که در شکم مادرت شکل گرفته نیستی. بدن تو دارایی دولت است و در نهایتِ بزرگواری به تو اجازه می‌دهد در آن زندگی کنی و مانند هر مالک حریصی هروقت هرکاری بخواهد با تنت می‌کند.

چطور می‌توانند نیزه‌شان را در دل زن عاشق فرو کنند و خود نه خُرد شوند و نه از هم بپاشند و نه حتی مثل ما زن‌ها ترک بردارند؟ بعد هم به خواب می‌روند، آن‌هم چه خوابی!