انسان‌های محصور در پیله فکر و ذوقی یگانه در همه عمر برایم جالب بوده‌اند، چون هر‌ اندازه آدم به دور خود حصار بکشد، به همان میزان به بی‌کرانگی نزدیک می‌شود.

گویی همچون خونی که از زخم می‌رود، هستی را رها کرده بود تا برود.

با این‌همه، در اوضاع و احوالی که مثل حال خود ما روز به روز بدتر می‌شود، هنوز داریم ایستاده می‌پوسیم.

تنها جنگی که در آن پا گذاشت خودی و درونی بود، نبردی با نقاط ضعف و شکنندگی خودش؛ چیزی که او را در دام‌هایش می‌انداخت و به اسارت می‌کشیدش و شکستش می‌داد

وطن؟ کدام وطن که وجبی خاک یا چیزی در آن نداری؟ حتی مالک تنت که در شکم مادرت شکل گرفته نیستی. بدن تو دارایی دولت است و در نهایتِ بزرگواری به تو اجازه می‌دهد در آن زندگی کنی و مانند هر مالک حریصی هروقت هرکاری بخواهد با تنت می‌کند.