اگر قبل از خرید کتاب از شغل نویسنده باخبر نباشید و روی جلد کتاب هم چیزی در این مورد نوشته نشده باشد ابدا نمی‌توانید تصور کنید که این نوشته‌ها و این حجم از شوخ‌طبعی متعلق به یک قاضی دادگستری است.

و البته این موضوع برمی‌گردد به پیش‌زمینه‌های ذهنی ما که اکثر مواقع اشتباه است و باید اجازه بدهیم تغییر کنند.
پیشنهاد می‌کنم این کتابِ کوتاه و مفرح را بخوانید چرا که قطعا نگاه‌تان بعد از خواندنش به یک قاضی و چه بسا شغل قضاوت دچار چالش خواهد شد.
        

          فوق‌العاده‌ست... مدت‌ها بود انقدر نخندیده بودم 🤣
        

          این کتاب رو در مدرسه باهاش اشنا شدم 
کتاب خاطرات قاضی رو به روایت گزاشته بود قاضی خود نویسنده و قلم طنزی هم دارد 
در کل از خوندنش راضی بودم و مورد تایید هست
        

          خوب بودآقا. من که دوست داشتم‌. اینکه چقدر به اتفاقاتش بخندید، بیشتر بستگی به خودتون داره، من کتاب رو با ضمیری آرام و رویی گشاده خواندم و خندیدم، نصف خندیدنم، صرف تصور کردن اون موقعیت بود. نصف دیگه شم احساس نزدیکی به افکار نویسنده به عنوان قاضی. اصل کار رو هم دوست داشتم. کلا اینکه مشاغل مختلف خاطراتشون رو بنویسن کار خوبیه. حالا چه قاضی چه پزشک چه معلم چه نانوا و خلاصه همه
        

          طنز
جالب
گاهی عجیب
        

          DNF
یکم حوصله سربر بود
        

          جالب بود و بعضی از خاطره‌ها واقعا خنده دار بودن!
        

          خاطرات  کوتاه یک قاضی از جلسه های دادگاه  که به جز چند  خاطره خنده زیادی روی لبم نیاورد ! و بیشتر از حرف های مجرمین عصبی شدم 
و در کل از خاطرات دادگاه هم نمیشه انتظار طنز  داشت ! خیلی کنجکاو  شدم که حکم قاضی رو در خیلی از خاطره ها بدونم که گفته نشده بود 🙃
به فکرم رسید خاطره های طنز تلخ بیمارستانی ام رو بنویسم !
        

          برای یه قاضی با روحیه خشک و خط کشی شده این حد از طنز قابل قبول بود.
شایدم من سخت میخندم
        

          راستش کتابی نیست که حوصلتون سر بره و نتونید ادامه بدید توی یکی دوساعت نهایتا تمومش میکنید و واقعا متوجه گذر زمان نمیشید
فقط به خودتون میآید و میبینید عه ، تموم شد که🥲🫠
        

          بسم الله

با تعریف‌هایی که شنید بودم توقع داشتم حداقل دو مرتبه‌ای از خنده پخش زمین بشوم که شوربختانه این‌گونه نشد...

کتابی معمولی که گاهی لبخندی به روی لبان شما می‌نشاند...
زیاد خاص و مسحور کننده نیست، آن‌چنان هم که عده‌ای می‌گویند بد نیست...

نکان مثبت کتاب،
اولا نقد اجتماعی اش است و صد البته این نقد از عدم اطلاع مردم نشأت می‌گیرد. 
دوما در جای جای کتاب شما می‌بینید که دستگاه قضا چه اقتضائات و چه مشکلاتی در دل خود دارد که به دید واقع‌گرایانه تر نسبت به این مجموعه کمک می‌کند. کاش مجموعه‌هایی این چنین که محل سوء تفاهم ها و سوء برداشت های شدید هستند، بهتر و بیشتر در یک قالب خودمانی به مردم معرفی می‌شدند.
همین

نمی‌دانم به سراغ جلد دومش بروم یا نه...
        

          ارزش کتاب بیشتر به اینه که یه قاضی خوش‌قریحه خواسته بعضی از اتفاقات واقعی رو روایت کنه. ولی واقعیتش طنز زیادی نداره. نمی‌دونم چرا همه جا به عنوان کتاب طنز ازش یاد می‌کنن. شاید اگه تو معرفیش می‌گفتن روایتی بی‌واسطه از دادگاه‌ها بهتر بود.
        

          با این کتاب از همین اپ  اشنا شدم و  خواندمش ، واقعا طنز جذاب و لذتبخش و همزمان آگاهی بخشی داشت . من واقعا باهاش میخندیدم . خوبه که ادم بدونه واقعیت هر شغلی چقدر با تصاویر فیلم ها و .. متفاوت عه . نمیدونم چرا ولی به عنوان   یه دانشجوی پزشکی احساس میکردم اگر جای قاضی داستان یه پزشک میگذاشتی همه ی خاطرات درست از آب درمی اومد. 
        

          به نام خدا
۱
سال‌های دهه هفتاد یک مجله‌ای بود که حالا خاطرم نیست یکشنبه‌ها منتشر می‌شد یا روزی دیگر -فعلاً یکشنبه‌اش در ذهنم پررنگ‌تر است - البته این‌که می‌گویم مجله، با غمض عین است؛ چون ساختار و شکلش مجله‌طور نبود و بیشتر شبیه یک روزنامه منگنه‌شده بود اما بسیار پرفروش بود و خواندنی. نامش؟ مجله حوادث.
کل شاکله این مطبوعه، نوشتن کلی یا جزیی، مفصل یا مختصر از انواع پرونده‌ها و اخبار جنایی و حقوقی و کیفری بود که البته بعد مدتی، چاپ و انتشارش متوقف شد. شایعه بود چون بدآموزی داشته متوقف شد. درباره سال‌هایی حرف می‌زنم که معصومیت سکه رایج بود.
۲
از آن پس تا کنون جز گاهی در ضمایم روزنامه جام جم، حوادث و پرداختن به آن خیلی رایج و روال نبوده است. این در حالی است که پرونده‌های قضایی و نوشتن از آن‌ها چه در قالب پاورقی روزنامه‌ای چه در شکل رمان و چه در ساحت سینما و سریال، یکی از قوالب اصلی پرفروش‌شدن و پرمخاطب‌شدن در عرصه بازار فرهنگی هر کشوری است. شاید بدآموزی‌هایی هم داشته باشند اما، در نهایت عنصر کشش و معمایی و میل انسان به خواندن از حوادث و جنایات کتمان‌ناپذیر است و بگذریم که در عصر حاضر که علامه گوگل آموزش هر بدآموزی‌ای را متولی شده و دیگر آن نگاه معصوم گذشته خریداری ندارد. اما هنوز و این‌جا ژانر یا گونه جنایی‌نویسی، کارآگاهی خیلی رونق ندارد.
۳
موفقیت سریال پوست شیر، پرمخاطب‌بودن سریال‌های امنیتی و جنایی داخلی و خارجی نشانه بزرگی است بر اهمیت پرداختن بیشتر و بهتر به گونه جنایی.
۴
وبلاگ‌نویس‌ها و وبلاگ‌‌خوان‌ها حتماً به‌یاد دارند که صفحه «خاطرات یک عاقد» یا «خاطرات یک پزشک قانونی» چقدر پرخواننده بودند و چقدر نویسندگانش، خوش‌ذوق و خوش‌قلم.
۵
کتاب «از پشت میز عدلیه» را یک قاضی بسیار جوانِ اهل موسیقی و قلم نوشته که می‌دانم پس از نوشتنش دچار دردسرهایی شد و سرزنش‌های سیستماتیک هم شد. بخشی دیگر از تنگ‌نظری و کج‌سلیقگی و کوته‌فکری حاکم بر ساختارهای کشوری. این‌ها در حالی است که کتاب بسیار معصوم است و پاکیزه و محافظه‌کار اما شیرین و خواندنی.
نوشتن از پرونده‌های قضایی و زیر و بمشان، البته با تحفظ بر عدم افشای نام طرفین پرونده و تلاش برای حفظ آبروی انسان‌ها، بخشی از اتمسفر و ساحت آموزش غیرمستقیم قوانین و بزنگاه‌های جرم‌خیز را تکمیل می‌کند. گذشته از آن‌که باعث می‌شود نگاه جامعه به دستگاه عدلیه و آدم‌هایی که در آن مشغولند، تعدیل شود.
و صد البته بخشی از تشنگی بازار کتابخوان کشور را هم سیراب می‌کند.
۶
این‌ها که گفتم را اگر خواندید، حالا وقتش است این کتاب را دست بگیرید، بخوانید و لذت ببرید.
        

          
#از_پشت_میز_عدلیه
چرا این کتاب را خواندم؟
«این سوال مهمی است که باید قبل از خواندن هر کتابی به ان پاسخ گفت و حتی بعد از پایان کتاب چک کرد که انتخابت برای آن سوال و مسئله صحیح بوده است» 
بعد از مطالعه روح مجرد نیاز داشتم کتابی بخوانم که حالتی از طنز داشته باشد. آنقدر روح مجرد وجود آدم را در فشار تفاوت خودت با هاشم نعل بند حداد قرار می دهد که نمی دانی چگونه زندگی از سر گیری. اما این آتش درون را آبی نیست. هر چند که بزرگان اشاره می کنند اگر آتش از عمق جان و واقعی باشد آب حیاط بخش بر تو نازل خواهد شد. برویم سراغ میز عدلیه؛ یکی از جذابترین روایت ها برای من؛ روایت متن جامعه است؛ انهایی که با واقعیت های متن جامعه مواجهه می شوند مانند معلمان؛ پزشکان؛ تاکسیرانان؛... ولی خداییش هیچ وقت به قضات فکر نکرده بودم. برای من عدلیه مساوی بود با پرونده های بزرگ مفاسد اقتصادی؛ شاید کمتر پیش آمده از منظر پرونده های کوچک به ان نگاه کرده باشم. نگارنده کتاب که از نثرش مشخص است فقط قاضی نیست و دل در گرو فرهنگ هم دارد؛ از زاویه ای جدید به پرونده های کوچک دادگاه و حتی به روایت خود نیز پرداخته است. ظاهر بعضی روایتها طنز است ولی در درون ان بسیار نکات مهمی وجود دارد مانند پرونده دزدی شاگرد مغازه و موتور که انگار فقط یک احساس ابراز نشده در روستا او را به زندان می کشد. حتی روایت مشروبات عید کلی نکات قابل بررسی داشت که به نظر من اصلی ترین ان اشاره به ساختار حکم منطقی است تا احساساتی شدن. در کل  اگر مانند من از وقایع عدلیه بی خبرید و دلتان یک روایت طنز می خواهد؛ کتاب را بخوانید. جالب است  قوه قضاییه نویسنده را  از قضاوت برکنار کرده است. هر چه فکر کردم نقطه مثبت در کتاب دیدم. من بودم طرف را به مسئولیت سایت میزان می گماشتم  نه برکنار. مغز مسئولین را نمی فههم🤔جامعه امروز نیاز دارد با نهاد های حاکمیتی  آشتی کند و راه ان شنیدن روایت های واقعی است  دقیقا کار کتاب نه الزاما با اطلاع رسانی پرونده های گل درشت. درواقع کتاب به سریال شبکه دو شبیه است ولی شاید کمی ظریفتر
        

          کتابی حال‌خوب‌کن که متناسب با اینکه کدام یک از شوخی‌هایش شما را جذب می‌کند لبخند به لب میاورید و اصلاً خسته‌کننده نیست.
        

          نویسنده در سرمقاله ادعا کرده طنز نوشته، من آنرا طنز نمی‌دانم. چرا کتاب را خواندم؟ نسبت به موضوعش کنجکاو بودم. انتظار روایت در باب قضاوت تبهکاران واقعی را نداشتم، چنانکه نویسنده خود گفته بود روایت همین آفتابه‌دزد‌ها را خواهم نوشت و پی دردسر نیستم.
از نگاه قاضی به متهم و مجرم منزجر بودم. نگاهی خشک و فارغ از هرگونه همدلی و فهم دنیای سطوح پایین جامعه.
آرزو کردم کاش یک دو واحد جامعه‌شناسی جرم در سیلابس درسی قضات باشد تا اینگونه از موضع بالا به متهم و بلکه بقیه جامعه نگاه نکنند.
        

          هیچ‌کس فکر نمی‌کند که یک وکیل، قاضی، حقوق‌دان چنین روحیه لطیفی داشته باشد که به طنز بپرداز. گرچه ما خودمان خبر داریم که پشت تمام این چهره‌های عبوس‌مان قلبی ملیح داریم. 
این کتاب طنز یک قاضی است که وقایع هرچند خشن(به نوبه خود در جو دادگاه و دادسرا) را به خنده بیان می‌کند. برایم جالب بود. مشتاق شدم جلد دو را هم بخوانم.
        

          بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
سلام و نور. 
کتاب(از پشت میز عدلیه) نوشته‌ی قاضی جوان  و به گمانم  اصفهانی  ، جناب آقای امین خانِ تویسرکانی است.
کتاب خاطرات  خود نوشتِ یک قاضی دادگستری  است  و چاشنی  طنز آن مخاطب را تا آخرین برگه‌ی کتاب (برگه‌ی پرونده ) به دنبال خود می‌کشاند. 
اینکه خیلی‌ها با خواندن این کتاب نظرشان نسبت به قضات عوض شده را انکار نمی‌کنم  ،شایدخیلی از آنها در هیچ کشمکشی ، مواجهه‌ عینی با قضات را در کیسه‌ی تجربه‌ی خود نداشته‌باشند.
اما  نظر من هیچگاه در مورد یک قاضی چه نویسنده باشد ..چه شاعر و یا هرچیز دیگر هرگز تغییر نخواهد کرد.
        

          از پشت میز عدلیه داستان های کوتاهیه که یک قاضی_نویسنده از اتفاقات بامزه شغلش نوشته. نوشته ساده و روانه که این نکته برام خیلی جالب بود؛ اینکه قاضی چنین روحیه شوخ طبعی داره و می تونه به مسائل خنده دار کاری ش بخنده. کلا خوبی کتاب هایی که از زبان صاحبان یک شغل خاصه همینه که می تونیم با روزمرگی کارهاشون آشنا بشیم و بفهمیم اونا هم آدمای معمولی ای هستن.
اتفاقات کتاب واقعا به نظرم بامزه و خنده دار بودن و البته بعضی ها همزمان گریه دار و تاسف آور.
کلا کتاب خوبی برای اوقات فراغته و از خوندنش پشیمون نمی شید.