اگر قبل از خرید کتاب از شغل نویسنده باخبر نباشید و روی جلد کتاب هم چیزی در این مورد نوشته نشده باشد ابدا نمی‌توانید تصور کنید که این نوشته‌ها و این حجم از شوخ‌طبعی متعلق به یک قاضی دادگستری است.

و البته این موضوع برمی‌گردد به پیش‌زمینه‌های ذهنی ما که اکثر مواقع اشتباه است و باید اجازه بدهیم تغییر کنند.
پیشنهاد می‌کنم این کتابِ کوتاه و مفرح را بخوانید چرا که قطعا نگاه‌تان بعد از خواندنش به یک قاضی و چه بسا شغل قضاوت دچار چالش خواهد شد.
          

            از ویژگی‌های بارز این کتاب این هست که تصور مخاطب عام را از قاضی و دادگاه عوض می‌کند یا حداقل، کلیشه‌های ذهنی‌اش را به هم می‌ریزد.
به اندازه کافی طنز داشت برای لبخند زدن و خندیدن. البته قهقهه نزدم، گاهی هم ماجرا آنقدر تلخ بود که طنز نویسنده فقط زهرش را می‌گرفت.
ارزش خواندن دارد.
          

            طنز
جالب
گاهی عجیب
          

            بد نبود
داستان های کوتاه راجع به پرونده های یک قاضی دادسراست که بصورت طنز بیان میشه.
بعضی از خاطره ها و داستانک ها بامزه و بعضی دیگه زیاد جالب نبودن و مفهمومی نداشتند
          

            قلم آقای تویسرکانی رو دوست داشتم ... طنز بانمکی که در داستان جریان داشت  خاطرات قضاوت ایشون  رو جذاب  کرده بود ... 
یه سری حقیقتهای پنهان  درمورد دیدگاه مردم به  قاضی رو هم باز گو میکرد ...بهرحال من نسخه صوتی این کتاب رو از طاقچه خوندم و واقعا شنیدنی بود ... به  همه عاشقای کتاب ، بخصوص دانشجوهای حقوق توصیه اش  میکنم 
          

            خوب بودآقا. من که دوست داشتم‌. اینکه چقدر به اتفاقاتش بخندید، بیشتر بستگی به خودتون داره، من کتاب رو با ضمیری آرام و رویی گشاده خواندم و خندیدم، نصف خندیدنم، صرف تصور کردن اون موقعیت بود. نصف دیگه شم احساس نزدیکی به افکار نویسنده به عنوان قاضی. اصل کار رو هم دوست داشتم. کلا اینکه مشاغل مختلف خاطراتشون رو بنویسن کار خوبیه. حالا چه قاضی چه پزشک چه معلم چه نانوا و خلاصه همه
          

            یا قاضی الحاجات!

در مقدمه آمده:
"مرحوم باستانی‌پاریزی، به قضات توصیه کرده‌بود که خاطرات خود را بنویسند و منتشر کنند. به عقیده‌ی ایشان تاریخ اجتماعی ایران روزی به کمال نزدیک می‌شود که اطبا و قضات خاطرات خود را بنویسند؛ چرا که این دو گروه با حضور در بطن جامعه با معضلات و گرفتاری‌های مردم ارتباط مستقیم دارند."
نخستین دلیل نویسنده برای نوشتن این کتاب، عمل به این توصیه بوده. و
"دوم هدف بلندپروازانه‌ی من از نگارش این خاطرات این است که فاصله‌ی جامعه با قضات و بالعکس را کم کنم."
اول از همه این را بگویم: هدف بلندپروازانه‌ی نویسنده، محقق نشده. نه به این‌خاطر که کتاب، خوب از آب درنیامده. به این خاطر که اصلا چنین انتظاری از چنین کاری، نامعقول است! شاید اگر نویسنده وبلاگ می‌زد، کانال تلگرامی راه می‌انداخت، در صفحه‌ی اینستاگرامش می‌نوشت و کم‌کم این جریان پا می‌گرفت، به این هدف نزدیک‌تر می‌شد تا با نوشتن یک کتاب طنز، کتاب طنزی که خوب هم هست واقعا. -اگرچه که ماجراها از لحاظ طنزبودن، یک‌دست نیستند. برخی‌شان شادی از ته دل می‌آورند و برخی دیگر، صرفا لب‌خندی.-
دقیقا وجه پررنگ این کتاب -برای من-، طنازی‌اش است، نه قضایی‌بودن موضوع و قاضی‌بودن نویسنده!  کاشکی امین تویسرکانی بیش‌تر طنز بنویسد..
اما نویسنده به هدف اول تا حد خوبی دست یافته‌است و برخی از ماجراها آینه‌ای مناسب برای بازنمایی اجتماع و آسیب‌های اجتماعی هستند.

در آخر؛
اوقات خوشی با این کتاب می‌توان داشت. تفنن و تفریح خوبی است. عجله‌ای هم برای به پایان‌رساندنش نداشته‌باشید. :)

بروم توصیه‌ی باستانی‌پاریزی را به دیگر رفقای حقوق‌خوانم بگویم. خدا را چه دیدید، شاید این جریان نوشتن و خوب‌نوشتن از پشت میز عدلیه، رونق گرفت و نویسنده هم به هدف بلندپروازانه‌اش رسید. :))))))

(((گفتم که به قاضی برمت تا دل خویش
بستانم و ترسم دل قاضی ببری)))سعدی.
          

            بسیار موجز و دلنشین
روی دیگری از تصویری که ما از یک قاضی نمونه ای خشک و جدی داریم
آدمی طناز، اهل تاتر و موسیقی 

          

            از پشت میز عدلیه داستان های کوتاهیه که یک قاضی_نویسنده از اتفاقات بامزه شغلش نوشته. نوشته ساده و روانه که این نکته برام خیلی جالب بود؛ اینکه قاضی چنین روحیه شوخ طبعی داره و می تونه به مسائل خنده دار کاری ش بخنده. کلا خوبی کتاب هایی که از زبان صاحبان یک شغل خاصه همینه که می تونیم با روزمرگی کارهاشون آشنا بشیم و بفهمیم اونا هم آدمای معمولی ای هستن.
اتفاقات کتاب واقعا به نظرم بامزه و خنده دار بودن و البته بعضی ها همزمان گریه دار و تاسف آور.
کلا کتاب خوبی برای اوقات فراغته و از خوندنش پشیمون نمی شید. 
          

            #یادداشت_کتاب

#از_پشت_میز_عدلیه

کتاب از پشت میز عدلیه خاطرات خود نوشت یک قاضی جوان به نام امین تویسرکانی، به زبان طنز است. نویسنده در مقدمه کتاب از تلاشش برای تغییر یا اصلاح نگاه مردم به قاضی‌ها می‌گوید. دور از انصاف نیست اگر بگویم در هدفش موفق شده است.

ماجراها درباره پرونده‌های نسبتا ساده و پیش پا افتاده اما گاهی خاص و آموزنده است. ابتدای کتاب غلظت طنازی خاطره‌ها بیشتر است و هرچه به انتهای آن نزدیک‌تر می‌شویم، گویا نویسنده می‌خواهد حرف‌های دلش را بازگو کند و ایرادات و اشکالاتی که در شغل خود می‌بیند را بیان کند.

همان ابتدای شروع کتاب در گروه همخوانی، متوجه شدیم قاضی نویسنده یا نویسنده قاضی، به دلیل چاپ این کتاب دادگاهی شده و خلاصه که صیاد خود به دام افتاده است!

در مجموع کتاب خوش دست و روانی است و خواندنش به من که چیزهای زیادی اضافه کرد؛ حداقلی‌ترینش هم این است که اولا ترسم از دادگاه و دادسرا ریخت و فهمیدم آدم‌های آنجا هم شبیه خودمان هستند و ثانیا دیدم نسبت به قاضی‌ها تعدیل شد و کلیشه‌ها برایم شکسته شد.
          

            یک فقره خاطره‌نگاری با چاشنی طنز؛ منتها طنزش خیلی رقیق بود و باید دقت می‌کردی تا متوجهش شوی. شاید هم اگر در خاطرات اول، کمی بیشتر  فضاسازی و معرفی شخصیت اصلی انجام شده بود درک مخاطب از لحن و منظور و زاویه‌دید راوی بیشتر می‌شد و حظ بیشتری از خاطرات نصیبش می‌گردید. 
با این‌که انتظار بیشتری از کتاب داشتم ولی باز هم خوانشش بر اطلاعاتم از دادگاه و دادسرا و حال و هوایش افزود. 
هرچند که اکثر خاطرات نهایتا لبخند به لبم آوردند و نه بیشتر، ولی یکی از خاطرات ابتدای کتاب از خنده اشکم را درآورد؛ از بس که غیرمنتظره، عجیب و جالب بود😂
خوانش این کتاب دور از فایده نیست مخصوصا اگر ادعای طنز بودنش را نادیده بگیرید و اجازه بدهید اندک‌طنزی که دارد غافلگیرتان کند.
          

            اینکه به این کتاب چه امتیازی بدین خیلی بستگی داره به اینکه با چه ذهنیتی شروع به خوندنش کرده باشین
اگر به چشم طنزی به این کتاب نگاه میکنینکه شما رو تا مرز قهقهه زدن ببره اصلا بازش نکنید. این کتاب حتی نمیتونه باعث خنده‌تون بشه
صرفا نثری نمکینه که بر لطافت متن اضافه کرده و کمک میکنه تا مخاطب به فضای پر تشویش و ترسناکی مثل دادگاه نزدیکی بیشتری احساس کنه و همونطور که در مقدمه ی کتاب هم گفته میشه کلیشه ای که سینما و تلویزیون از قاضی در ذهن ما ساخته رو کاملا به هم میریزه

خوندنش خالی از لطف نیست