اگر قبل از خرید کتاب از شغل نویسنده باخبر نباشید و روی جلد کتاب هم چیزی در این مورد نوشته نشده باشد ابدا نمی‌توانید تصور کنید که این نوشته‌ها و این حجم از شوخ‌طبعی متعلق به یک قاضی دادگستری است.

و البته این موضوع برمی‌گردد به پیش‌زمینه‌های ذهنی ما که اکثر مواقع اشتباه است و باید اجازه بدهیم تغییر کنند.
پیشنهاد می‌کنم این کتابِ کوتاه و مفرح را بخوانید چرا که قطعا نگاه‌تان بعد از خواندنش به یک قاضی و چه بسا شغل قضاوت دچار چالش خواهد شد.
        

          فوق‌العاده‌ست... مدت‌ها بود انقدر نخندیده بودم 🤣
        

          یک فقره خاطره‌نگاری با چاشنی طنز؛ منتها طنزش خیلی رقیق بود و باید دقت می‌کردی تا متوجهش شوی. شاید هم اگر در خاطرات اول، کمی بیشتر  فضاسازی و معرفی شخصیت اصلی انجام شده بود درک مخاطب از لحن و منظور و زاویه‌دید راوی بیشتر می‌شد و حظ بیشتری از خاطرات نصیبش می‌گردید. 
با این‌که انتظار بیشتری از کتاب داشتم ولی باز هم خوانشش بر اطلاعاتم از دادگاه و دادسرا و حال و هوایش افزود. 
هرچند که اکثر خاطرات نهایتا لبخند به لبم آوردند و نه بیشتر، ولی یکی از خاطرات ابتدای کتاب از خنده اشکم را درآورد؛ از بس که غیرمنتظره، عجیب و جالب بود😂
خوانش این کتاب دور از فایده نیست مخصوصا اگر ادعای طنز بودنش را نادیده بگیرید و اجازه بدهید اندک‌طنزی که دارد غافلگیرتان کند.
        

          به نظرم اونقدر طنز نبود.
متن و نوع نوشته بار طنز نداشت و مشکل همین بود.
احتمالا روایت این خاطرات توسط فرد جذاب باشه ولی خب این جذابیت و حس طنز تو نوشتار منتقل نشده بود.
        

          بسم الله

با تعریف‌هایی که شنید بودم توقع داشتم حداقل دو مرتبه‌ای از خنده پخش زمین بشوم که شوربختانه این‌گونه نشد...

کتابی معمولی که گاهی لبخندی به روی لبان شما می‌نشاند...
زیاد خاص و مسحور کننده نیست، آن‌چنان هم که عده‌ای می‌گویند بد نیست...

نکان مثبت کتاب،
اولا نقد اجتماعی اش است و صد البته این نقد از عدم اطلاع مردم نشأت می‌گیرد. 
دوما در جای جای کتاب شما می‌بینید که دستگاه قضا چه اقتضائات و چه مشکلاتی در دل خود دارد که به دید واقع‌گرایانه تر نسبت به این مجموعه کمک می‌کند. کاش مجموعه‌هایی این چنین که محل سوء تفاهم ها و سوء برداشت های شدید هستند، بهتر و بیشتر در یک قالب خودمانی به مردم معرفی می‌شدند.
همین

نمی‌دانم به سراغ جلد دومش بروم یا نه...
        

          خب بالاخره تمام...
کتاب متشکل از یه عالمه خاطرک کوتاه از یک قاضی دادگستری بود که با بعضیهاش قهقهه میزدم و از بعضیهاش چندان دلمو جذب نمی‌کرد. در کل کتاب حال خوب کنی بود ولی خیلی چیز معمولی بود (یعنی مثلا با کتاب های دیگه ی خاطرات طنز اونقدرا هم فرق نداره). در کل خوش گذشت امیدوارم با خوندن اقیانوس وارد عدلیه شد نظرم عوض شه.
        

          زبان طنز قصه قشنگه و میتونه با نگاه متفاوتی از قضاوت و دادگاه آشنات کنه اما همین اول بگم که با کتابی روبه‌رو‌ نبودم که بخوام خیلی توصیه‌ش کنم!
تماشای مجموعه تلویزیونی آقای قاضی که جزو تولیدات موردعلاقه‌م بود باعث شد برم سراغ این کتاب و گرچه داستان مشابه هم بینشون دیدم! اما خب این کتاب به اون اندازه جذبه‌م نکرد!
اینکه کسی بتونه پشت میز عدلیه رو با زبان طنز روایت کنه قشنگه اما خب شاید میشد با کتاب بهتری مواجه شد!
و در پایان باید بگم که پایان‌بندی کتاب خوب بود! 
        

          ارزش کتاب بیشتر به اینه که یه قاضی خوش‌قریحه خواسته بعضی از اتفاقات واقعی رو روایت کنه. ولی واقعیتش طنز زیادی نداره. نمی‌دونم چرا همه جا به عنوان کتاب طنز ازش یاد می‌کنن. شاید اگه تو معرفیش می‌گفتن روایتی بی‌واسطه از دادگاه‌ها بهتر بود.
        

          قاضی خوب هم پیدا می‌شه :دی
        

          بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
سلام و نور. 
کتاب(از پشت میز عدلیه) نوشته‌ی قاضی جوان  و به گمانم  اصفهانی  ، جناب آقای امین خانِ تویسرکانی است.
کتاب خاطرات  خود نوشتِ یک قاضی دادگستری  است  و چاشنی  طنز آن مخاطب را تا آخرین برگه‌ی کتاب (برگه‌ی پرونده ) به دنبال خود می‌کشاند. 
اینکه خیلی‌ها با خواندن این کتاب نظرشان نسبت به قضات عوض شده را انکار نمی‌کنم  ،شایدخیلی از آنها در هیچ کشمکشی ، مواجهه‌ عینی با قضات را در کیسه‌ی تجربه‌ی خود نداشته‌باشند.
اما  نظر من هیچگاه در مورد یک قاضی چه نویسنده باشد ..چه شاعر و یا هرچیز دیگر هرگز تغییر نخواهد کرد.
        

          خوش‌قلم‌ترین قاضی‌ای که میشناسم :)
        

          کتاب جالبی بود. آشنا شدن با دغدغه های یک قاضی و خاطرات خنده دارش، جذاب بود.
هرچند من خیلی باهاش نخندیدم. 
نویسنده ولی مشخص بود از اون گروه آدمهاییه که دنبال سوژه هستن برای خندیدین.

من صوتی گوش دادم‌. کیفیت گویندگی هم خوب بود.
نسخه متنیش هم در طاقچه بی‌نهایت موجوده.

«از پشت میز عدلیه» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/audiobook/122237
        

          همینقدر که با خوندش حس خوبی داشتم و کلی هم خندیدم
        

          کوتاه و خواندنی. روایت یه قاضی از ماجراهایی که تو محل کارش باهاشون سر و کار داره. خنده دار و غصه دار از اینکه واقعاً آیا اینا اتفاق افتادن؟!

«از پشت میز عدلیه؛ خاطرات طنز یک قاضی دادگستری» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/42983
        

          مگر قاضی‌ها هم می‌خندند؟!

اول از همه باید ستود این روحیه طنازی جناب تویسرکانی را که محیط کسل و زمخت قضایی که معمولا با حجم زیاد کار و شلوغی همراه است را به محیطی برای یافتن سوژه‌های طنز تبدیل کرده است. 

اگر دستگاه قضایی را به بیمارستان تشبیه کنیم، بی‌راه نگفته‌ایم؛ در طول روز و بلکه شب، با دردها و مشکلاتی از مردم مواجه می‌شوی که موی سرت را در جوانی سفید می‌کند. البته اگر قبل از آن نریخته باشد!
این‌جاست که اگر بخواهی قضیه را جدی بگیری، بعد از دوران کار باید خودت را به تیمارستان معرفی کنی. 

آن‌چه بیشتر از همه توجهم را جلب کرد، نام‌گذاری خوب و مناسب برای هر داستان بود که با ذوق خوبی نام‌ها انتخاب شده بودند. اگرچه تعدادی از داستان‌ها کشش لازم برای به خنده آوردن را ندارند ولی تصویر سازی خوبی از اتفاقات توسط نویسنده صورت گرفته است.

به هر حال خواندن داستانک‌های طنز قضایی می‌تواند کمی از سنگینی انبوه کتب حقوقی دانشجو بکاهد. ادبیات کتاب به گونه‌ایست که همه فهم است و نیاز به دانش خاصی ندارد و البته نکته خاص حقوقی هم برای آموزش ندارد. خواندنش از این جهت که دقایقی خنده را بر لب می‌آورد مفید است. 

راستی این اولین کتابی بود که در بهخوان با آن آشنا شدم و خواندمش :)
        

          کتاب را وقت بی‌حوصلگی و بیکاری می‌شود خواند و سرگرم شد. برای من دوای شبی بود که بی‌خوابی زده بود به سرم. خاطرات نویسنده شگفت‌زده نمی‌کنند و بعضا بی‌نمک‌اند، اما انصافاً انقدری روان روایت شده‌اند که بخوانی و لذت ببری. قلم نویسنده هم به زعم من بزرگترین حسن کتاب است. کما اینکه یکی از خاطرات بانمکش را خواستم برای اطرافیان بازگو کنم، وسط خاطره خودم از نگاه بقیه فهمیدم که اصل ماجرا چقدر بی‌نمک است و قلم نویسنده لطیف و خواندنی‌اش کرده.
در مقدمه هم نویسنده نکته‌ی بسیار درخشانی به نقل از دکتر باستانی پاریزی می‌گفت که خیلی برایم جالب بود. می‌گفت: تاریخ اجتماعی ایران  روزی به کمال نزدیک می‌شود که اطباء و قضات خاطراتشان بنویسند. چون این دو گروه با بطن جامعه و مشکلات مردم ارتباط مستقیمی دارند. 
واجب شد که بگردم و کتاب‌ خطرات قضات را پیدا کنم و بخوانم! 
        

          راستش کتابی نیست که حوصلتون سر بره و نتونید ادامه بدید توی یکی دوساعت نهایتا تمومش میکنید و واقعا متوجه گذر زمان نمیشید
فقط به خودتون میآید و میبینید عه ، تموم شد که🥲🫠
        

          "پشت میز عدلیه " اگرچه به طنز نوشته شده نتوانسته خنده ای از ته دل به خواننده هدیه دهد، بلکه حداکثر لبخندی کج و معوج بر روی لبان شما می نشاند؛ به عبارت دیگر  روح خشک و غیر منعطف حاکم بر محاکم بر این کتاب هم مستولی است.  علی ایها الحال  به دلیل کوتاهی فصول و حجم کم کتاب، خواننده مشتاق  مطالعه بقیه مطالب است و گاه می تواند یک نفس کتاب را از ابتدا تا انتها بخواند.

خواندن این کتاب برای قضات، دانشجویان حقوق، کارآموزان قضاوت و  وکلا  لازم است اما برای عموم مردم  توصیه نمی شود.
نمونه  و هم ردیف مشابه این اثر ، کتاب"فقط کتابداران می خندند" نوشته فروزان مهر پور است.
        

          موضوع کتاب، خاطرات یک قاضی از پرونده هایی است که رسیدگی به آنها را خود بر عهده داشته البته در یکی دو مورد از پرونده ها، قضاوت بر عهده ی قاضی دیگری بوده و ایشان تنها شنونده یا بیننده جزئیات ماجرا بودند.  
موضوع کتاب را دوست داشتم و زاویه ای که به این موضوع پرداخته شده و همین طور متن ساده و بی تکلف نویسنده را ولی کتاب به نظرم خیلی خیلی معمولی بود. نمی توانم راحت بگویم ارزش خواندن ندارد ولی  توقع خواندن به منظور آموختن هم نداشته باشید.
با یکی دو داستانش لبخند زدم ولی به خنده نرسید!!
        

          اینکه به این کتاب چه امتیازی بدین خیلی بستگی داره به اینکه با چه ذهنیتی شروع به خوندنش کرده باشین
اگر به چشم طنزی به این کتاب نگاه میکنینکه شما رو تا مرز قهقهه زدن ببره اصلا بازش نکنید. این کتاب حتی نمیتونه باعث خنده‌تون بشه
صرفا نثری نمکینه که بر لطافت متن اضافه کرده و کمک میکنه تا مخاطب به فضای پر تشویش و ترسناکی مثل دادگاه نزدیکی بیشتری احساس کنه و همونطور که در مقدمه ی کتاب هم گفته میشه کلیشه ای که سینما و تلویزیون از قاضی در ذهن ما ساخته رو کاملا به هم میریزه

خوندنش خالی از لطف نیست