اگر قبل از خرید کتاب از شغل نویسنده باخبر نباشید و روی جلد کتاب هم چیزی در این مورد نوشته نشده باشد ابدا نمی‌توانید تصور کنید که این نوشته‌ها و این حجم از شوخ‌طبعی متعلق به یک قاضی دادگستری است.

و البته این موضوع برمی‌گردد به پیش‌زمینه‌های ذهنی ما که اکثر مواقع اشتباه است و باید اجازه بدهیم تغییر کنند.
پیشنهاد می‌کنم این کتابِ کوتاه و مفرح را بخوانید چرا که قطعا نگاه‌تان بعد از خواندنش به یک قاضی و چه بسا شغل قضاوت دچار چالش خواهد شد.
        

          فوق‌العاده‌ست... مدت‌ها بود انقدر نخندیده بودم 🤣
        

          از ویژگی‌های بارز این کتاب این هست که تصور مخاطب عام را از قاضی و دادگاه عوض می‌کند یا حداقل، کلیشه‌های ذهنی‌اش را به هم می‌ریزد.
به اندازه کافی طنز داشت برای لبخند زدن و خندیدن. البته قهقهه نزدم، گاهی هم ماجرا آنقدر تلخ بود که طنز نویسنده فقط زهرش را می‌گرفت.
ارزش خواندن دارد.
        

          طنز
جالب
گاهی عجیب
        

          کتابی که خوندنش یک الی دو ساعت از شما زمان میبره.
از خوندنش لذت بردم.

        

          بد نبود
داستان های کوتاه راجع به پرونده های یک قاضی دادسراست که بصورت طنز بیان میشه.
بعضی از خاطره ها و داستانک ها بامزه و بعضی دیگه زیاد جالب نبودن و مفهمومی نداشتند
        

          جوری که از روی جلد کتاب مشخصه خاطرات طنز یک قاضی دادگستری رو قراره داشته باشیم به اسم امیر تویسرکانی که این قاضی برخلاف بعضی قضات پا به سن گذاشته و جدی هم جوونه و هم طنازه (از لحاظ نوشتارش)
 
چرا امین تویسرکانی این خاطرات در قالب طنز نوشته شده است، خود نویسنده در این باره می‌گوید: 
«اول این‌که سال‌هاست طنز می‌نویسم و تقریباً مدل دیگری بلد نیستم بنویسم. من حتی گه‌گاه در آرایی هم که صادر می‌کنم، کاملاً به صورت زیرپوستی، تیکه‌ای می‌اندازم و طنزی می‌پرانم. دوم این‌که جَو و اتفاقات دادسرا آن‌قدر تلخ و زمخت است که دیگر نیاز به مرثیه‌سرایی ندارد؛ بلکه قلم طنزی باید تا بتوان این زشتی‌ها و تلخی‌ها را خواندنی و دلپذیر کرد.» 
 
اگر به کتابای طنز علاقه دارید و خسته شدید از اینکه دائم ژانرهایی بخونید که خیلی کم می خندونتتون میتونید این کتابو بخونید 
مشکلش فقط این بود که خاطراتش خیلی کوتاه بود و پایانی نداشت برای بعضی پرونده ها، شایدم داشته تو کتاب نیاورده.
        

          طنز نسبتا خوبی داشت و تقلید از شبکه های مجازی نبود و بنظرم ارزش وقت گذاشتن را دارد.
        

          قلم آقای تویسرکانی رو دوست داشتم ... طنز بانمکی که در داستان جریان داشت  خاطرات قضاوت ایشون  رو جذاب  کرده بود ... 
یه سری حقیقتهای پنهان  درمورد دیدگاه مردم به  قاضی رو هم باز گو میکرد ...بهرحال من نسخه صوتی این کتاب رو از طاقچه خوندم و واقعا شنیدنی بود ... به  همه عاشقای کتاب ، بخصوص دانشجوهای حقوق توصیه اش  میکنم 
        

          خوب بودآقا. من که دوست داشتم‌. اینکه چقدر به اتفاقاتش بخندید، بیشتر بستگی به خودتون داره، من کتاب رو با ضمیری آرام و رویی گشاده خواندم و خندیدم، نصف خندیدنم، صرف تصور کردن اون موقعیت بود. نصف دیگه شم احساس نزدیکی به افکار نویسنده به عنوان قاضی. اصل کار رو هم دوست داشتم. کلا اینکه مشاغل مختلف خاطراتشون رو بنویسن کار خوبیه. حالا چه قاضی چه پزشک چه معلم چه نانوا و خلاصه همه
        

          یه قاضی با زبان طنز و شیرینش، گوشه های از حال و احوال و اتفاقاتی که برای خودش یا پرونده های قضایی  افتاده رو برامون نقل میکنه.
من هم از این کتاب چیزهایی یادگرفتم و هم خیلی جاها لبخند به لبم نشست
        

          یا قاضی الحاجات!

در مقدمه آمده:
"مرحوم باستانی‌پاریزی، به قضات توصیه کرده‌بود که خاطرات خود را بنویسند و منتشر کنند. به عقیده‌ی ایشان تاریخ اجتماعی ایران روزی به کمال نزدیک می‌شود که اطبا و قضات خاطرات خود را بنویسند؛ چرا که این دو گروه با حضور در بطن جامعه با معضلات و گرفتاری‌های مردم ارتباط مستقیم دارند."
نخستین دلیل نویسنده برای نوشتن این کتاب، عمل به این توصیه بوده. و
"دوم هدف بلندپروازانه‌ی من از نگارش این خاطرات این است که فاصله‌ی جامعه با قضات و بالعکس را کم کنم."
اول از همه این را بگویم: هدف بلندپروازانه‌ی نویسنده، محقق نشده. نه به این‌خاطر که کتاب، خوب از آب درنیامده. به این خاطر که اصلا چنین انتظاری از چنین کاری، نامعقول است! شاید اگر نویسنده وبلاگ می‌زد، کانال تلگرامی راه می‌انداخت، در صفحه‌ی اینستاگرامش می‌نوشت و کم‌کم این جریان پا می‌گرفت، به این هدف نزدیک‌تر می‌شد تا با نوشتن یک کتاب طنز، کتاب طنزی که خوب هم هست واقعا. -اگرچه که ماجراها از لحاظ طنزبودن، یک‌دست نیستند. برخی‌شان شادی از ته دل می‌آورند و برخی دیگر، صرفا لب‌خندی.-
دقیقا وجه پررنگ این کتاب -برای من-، طنازی‌اش است، نه قضایی‌بودن موضوع و قاضی‌بودن نویسنده!  کاشکی امین تویسرکانی بیش‌تر طنز بنویسد..
اما نویسنده به هدف اول تا حد خوبی دست یافته‌است و برخی از ماجراها آینه‌ای مناسب برای بازنمایی اجتماع و آسیب‌های اجتماعی هستند.

در آخر؛
اوقات خوشی با این کتاب می‌توان داشت. تفنن و تفریح خوبی است. عجله‌ای هم برای به پایان‌رساندنش نداشته‌باشید. :)

بروم توصیه‌ی باستانی‌پاریزی را به دیگر رفقای حقوق‌خوانم بگویم. خدا را چه دیدید، شاید این جریان نوشتن و خوب‌نوشتن از پشت میز عدلیه، رونق گرفت و نویسنده هم به هدف بلندپروازانه‌اش رسید. :))))))

(((گفتم که به قاضی برمت تا دل خویش
بستانم و ترسم دل قاضی ببری)))سعدی.
        

          بسیار موجز و دلنشین
روی دیگری از تصویری که ما از یک قاضی نمونه ای خشک و جدی داریم
آدمی طناز، اهل تاتر و موسیقی 

        

          من نسخه ی صوتی را به پیشنهاد بهخوانی ها شنیدم و انصافا لذت بردم کتاب شیرینی بود و به قول دوستان قهقهه برانگیز نبود اما خنده دار بود..
        

          بسیار جالب . قلم تان گرم
        

          تا حالا زاویه دید یه قاضی رو ندیده بودم و چیزی ازش نمیدونستم 
اصولا جدیت مسائل حقوقی  بالاست و هیچوقت علاقه ای نداشتم و نزدیکشون نمیشم.
اما طنز محتوا و دیدن جنبه های جدیدی از  ماجرا واقعا منو جذب کرد جوری که تا آخر کتاب لذت بردم.

        

          من نمیدونم آیا یادداشت قبلی من بر روی این کتاب رو بهخوان حذف کرده یا اصلا یادداشت من ذخیره نشده کلا؛ به هرحال باید تکرار کنم که «یک مقوای تمام عیار از شخصی دارای اختلالات روانی که متأسفانه توانسته از گزینش روانشناسی قضات عبور کنه»
        

          از پشت میز عدلیه داستان های کوتاهیه که یک قاضی_نویسنده از اتفاقات بامزه شغلش نوشته. نوشته ساده و روانه که این نکته برام خیلی جالب بود؛ اینکه قاضی چنین روحیه شوخ طبعی داره و می تونه به مسائل خنده دار کاری ش بخنده. کلا خوبی کتاب هایی که از زبان صاحبان یک شغل خاصه همینه که می تونیم با روزمرگی کارهاشون آشنا بشیم و بفهمیم اونا هم آدمای معمولی ای هستن.
اتفاقات کتاب واقعا به نظرم بامزه و خنده دار بودن و البته بعضی ها همزمان گریه دار و تاسف آور.
کلا کتاب خوبی برای اوقات فراغته و از خوندنش پشیمون نمی شید. 
        

          فوق العاده بود، شاید به خاطر این که فضاشون رو در واقعیت درک می کنم جذابیتش رو برای من دو چندان هم می کرد و  یک جورهایی با نویسنده قاضی همزاد پنداری می کردم😄
        

          صرفا جهت تفریح خواندمش! گاهی که ذهنم خسته بود و توان خواندن مطالب جدی را نداشت ،خاطرات بامزه ی این قاضی لبخند به لبم مینشاند‌.تضادی که در فضای جدی دادگستری هست و ذهن طناز قاضی موقعیت های بامزه ای رقم زده