خوب بود سوژه اش قابل حدس بود تا حدی ولی روند و مکالماتش جای تأمل داشت.
      

        نگاه چهار متفکر درباره یک موضوع. یک جلسه کوتاه با مفاهیم مروری پرمغز و روان.
      

        داستان کوتاه و قشنگی بود ...
      

        یک کتابچه زیر پنجاه صفحه اما ترجمه مفصلی از آیه الکرسی. مطالبی که تو این ایام نیاز داریم هممون بشنویم. عالی.
      

        جستارهایی عمیق درباره تنهایی و روان و عواطف آدمی. اولین جستار رو خیلی دوست داشتم و جستارهای بعدی رو کمتر.
      

        کتاب حول محور زنی هست که به میان سالی رسیده و مادرش رو از دست میده و همین واقعه باعث میشه شروع کنه به واکاوی گذشته و سفری به درون خودش و روابطش با دیگران مثل مادر و همسر و ... تعریف دقیقی که از تنهایی و مفاهیم انتزاعی ارائه می‌کنه بسیار جذاب بود. تازه یه حرکت جالب هم این خانم می‌کنه که لو نمیدم ولی اونم قشنگ بود.
یه سری نکات منفی مثل استفاده از دراگ و اینا هست ولی خب ...
      

        کتابی ساده با مفاهیمی عمیق. ترجمه آقای جنت سرای نمین رو خوندم. ترجمه بدی نبود اما شاید گزینه‌های بهتری هم باشه برای ترجمه.
      

        دومین کتابی هست که از خانم شهلا حائری خوندم. قلم روانی دارند. نسبت به کتاب فهرست حسرت‌ها این کتاب رو کمتر دوست داشتم. اما گفت و گوها و درونیاتی که مطرح میشه در کتاب‌های خانم حائری رو ویژه‌تر دوست دارم.
      

        یک نمایشنامه با موضوع بسیار جالب و چالش برانگیز.
      

        بعد از مونسرا این دومین نمایشنامه‌ای هست که با ترجمه آقای مهدی امینی می‌خونم. مثل یک پازل و سوژه بسیار جالب و روند جذاب.
یکی دو مورد ایراد ترجمه داره که به خاطر بسیار قدیمی بودنش قابل اغماضه و ضمن اینکه واقعاً به خاطر سوژه و محتوا ارزش مطالعه رو داره.
      

        برای بار نمی‌دونم چندم خوندمش. البته این بار صوتیشو با صدای خود امیرعلی گوش دادم. به قدر دقایقی یکم از آلام این روزها کاست ...

      

        چقدر کوتاه و صریح هیتلر رو معرفی کرده بود!
سبک نامه‌نویسی رو دوست دارم در کل و ایده‌اش هم جالب بود به طور کلی.
      

        چقدر دوستش داشتم و چقدر تلنگرهاش به جا بود. صحت‌سنجی اطلاعات چندان مقدور نبود اما خب داستان هم باشه دلم می‌خواست باور کنم!
اصلا زمین‌گذاشتنی نبود ولی کاش انقدر هم زود تموم نمی‌شد ...
      

        به صورت کلی سوژه برام خیلی جذاب بود اما حقیقتش نوع نگارش متن اونم در این حد ادبی همون ابتدا به شدت دلزده‌ام کرد. در این حد که روایت رو می‌خوندم و اصلا متوجه نمی‌شدم سوژه کی بود، چیکار کرده بود، نقش زنانگی تو این مسیری که رفته چی بود و دلیل اینکه به عنوان الگو داره معرفی میشه کاملا گنگ و مبهم بود.
نشمردم چند بار کتاب رو رها کردم گاهی حتی دو صفحه پشت هم هم نمی‌تونستم بخونم!
اما خب از یه جایی به بعد واقعاً بهتر شد مثلا روایت خانم نقاشان، خانم طیبه زمانی، خانم زهرا صادقی، خانم احمدیان و ...
روحیه زنانگی، نقش و روش زنانه تو این سوژه‌ها و روایت‌هاشون از نظر من خیلی خوب بود انصافا.
نظر کلیم اینه که کتاب خوبی بود اما می‌تونست خیلی بهتر باشه، مثلا اگر انقدر ادبی نوشته نشده بود! و اینکه یه معرفی از سوژه ابتدای روایت گفته بشه که من خواننده بدونم با کی و چی قراره آشنا شم.
بعضی سوژه‌ها حیف شدن شاید مخصوصاً اون ابتدایی‌ها خانم خطیب، خانم عابدین زاده و ...
بعضی سوژه‌ها با احترام از نظر من جایگاهی برای مطرح شدن به عنوان الگو نداشتن. مثلا خانم سپیده کاشانی (قبلا بحثش رو کردیم)، مثلا خانم زهرا عجمیان (با احترام به شهیدشون ولی اینکه صرفا به جهت نسبت مطرح و شناخته شدن برای الگو شدن کافی نیست، یعنی اینکه صرفاً یه خانم زحمتکش بودن که برادرشون شهید نشده بودن سراغشون می‌رفتید آیا؟ به نظرم جواب خیر هست)

      

        با خانواده تیبو زندگی کردم انگار یه قطاری بود که به مقصد رسید اما من ازش پیاده نشدم و نخواهم شد. به خاطر آنتوان غمگین شدم، به خاطر ژاک و ژنی حتی. یه جاهایی حتی حرصمم دراومد اما در نهایت میتونم بگم تجربه خوبی بود.