کتاب را اصلا دوست نداشتم. یکی از بدترین کتابهایی بود که خواندم. مجبور بودم کتاب را بخوانم و البته تمام خوانی کنم  وگرنه بعد از ۱۰۰ صفحه اول قطعا روانه ی زباله دان تاریخ می شد... الان هم این اتفاق برایش افتاد ولی متاسفانه کمی دیرتر.
متن کتاب جذاب و روان است. تصویرسازی ها بسیار زنده است. فضای داستان با قلم نویسنده طوری به تصویر کشیده شده که خودت را آن وسط و کنار شخصیت ها تصور می کنی با آنها زیر آلاچیق نسترن مینشی با پسر عاشق پیشه داستان ترقه در حیاط دایی جان سرهنگ می اندازی، منتظر دیدار لیلی می مانی، در به در به دنبال اسدالله میرزا می دوی و برای توهمات دایی جان ناپلئون حرص می خوری و دل می سوزانی ...
زمان وقوع ماجراهای داستان سالهای حوالی ۱۳۲۰ هجری شمسی است و می گویند نویسنده با این اثر گوشه ای از تاریخ اجتماعی ایران در آن سالها را به تصویر کشیده است. 
و اما محتوا، در این کتاب دو محور اصلی داشت و همین دو محور حالم را به شدت خراب کرد:
۱. محتوای واقعا مستهجن(صفت در خور دیگری پیدا نکردم که بتوانم در یک محیط عمومی به این مطالب نسبت بدهم!) مانند اشاره های متعدد به روابط غیر اخلاقی خارج از چارچوب خانواده، روابط زنان شوهر دار با مردان متاهل، توصیف های متعدد از ویژگی های جسمی زنان از نگاه مردان و ...
۲. انتقام گیری، زیر آب زنی، فخر فروشی های بی پایه و اساس یا با پایه و اساس، بدگویی، بددهنی، اذیت و آزار، دامن زدن به توهمات یک آدم بیمار، از آب گل آلود زندگی کسی ماهی گرفتن، بی احترامی، بی ادبی و ... از جمله محورهای اصلی این داستان است که در هنگام مطالعه روح آنسان را خراش می دهد...
در آخر می خواهم بگویم حیف وقت و عمر آدم که پای سطرهای این کتاب هدر برود حتی اگر به لحاظ ادبی و تکنیک های داستان نویسی اثر ارزشمندی باشد. حیف روح انسان که خوراکش بشود این محتواهای بیهوده و کثیف.
اگر واقعا به دانستن تاریخ اجتماعی ایران علاقه مند باشید کتاب های دیگری بخوانید شاید روحتان اینقدر آزار نبیند.
        

                کتاب دختری کنار شط را چند سال پیش خوانده ام و هنوز شرینی اش را حس می کنم.
شخصیت مریم فرهانیان برایم بسیار جذاب بود. در سالهای نوجوانی و اوایل جوانی برای خودسازی برنامه داشت. هنوز به فکرهایی که در سر داشت فکر می کنم.
امروز که کتاب خانم امدادگر را از پسرم گرفتم و خواندم انگار دوباره نسیمی از کنار شط وزیدن گرفت برای من...
برای معرفی شهیده مریم فرهانیان و آشنا کردن نوجوانان با ایشان شروع مناسبیست.
تصویرگری هایش ولی چندان جذاب نبود. 

        

                کتابی کم حجم و  جالب شاید برای حوالی ۱۲، ۱۳ سالگی و طبق نظر  ناشر برای گروه سنی ج و د
داستان روان و ساده فهم است، پیچیدگی خاصی ندارد ولی جذاب بیان شده است و به نظرم همین جذابیت در بیان، مخاطب بزرگسال را هم سرگرم می کند و دست خالی بر نمی گرداند ولو به اندازه ی یک لبخند در پایان داستان.
آن چیزی که مرا به خواندن این کتاب وا داشت استفاده نویسنده از اصطلاحات عامیانه فارسی در قالب گفتگوی بین شخصیت هاست. در واقع به نظرم این کتاب برای مخاطب کودک و نوجوان می تواند نقش یک دائره المعارف کوچک هم برای یاد گرفتن اصطلاحات عامیانه بازی کند.
می توان با بچه ها این داستان را خواند و در مورد اصطلاحات، معانی آنها و کاربردشان صحبت کرد.
        

                کتابی کوتاه و جمع و جور در مورد اولین فرمانده توپخانه سپاه وقتی توپ های مقر فرماندهیش به قول خودش در عراق بود!و پدر موشکی ایران
برای نوجوان و بزرگسال بد نیست. احتمالا میل به دانستن بیشتر در مورد ابعاد مختلف شخصیتی شهید طهرانی مقدم ایجاد می کند. 
در بعضی روایت ها احساس می کردم نویسنده علاوه بر بیان آنچه که بوده، می خواهد در انتها نتیجه گیری هم داشته باشد و نظر خودش را هم بگوید(با توصیف موافقم ولی نتیجه گیری نه)، در مورد کتابهای زندگینامه و معرفی شخصیت های بزرگ خیلی این روش را نمی پسندم، ترجیح میدهم ذهنم آزادانه برداشت خودش را داشته باشد.
پیام و تم تعدادی روایت ها شبیه هم بود طوری که با خواندن چند خط اول می فهمیدی نویسنده چه هدفی از نوشتن این روایت دنبال می کند. از این تکرار ها این حس را پیدا کردم که انگار نویسنده رو به رویم نشسته و این مکالمه بینمان شکل گرفته است: 
 نویسنده: شهید طهرانی مقدم خیلی خوب بودن.
من: آره فهمیدم
نویسنده: نه، نشد! نفهمیدی. شهید طهرانی مقدم خیلی خیلی خوب بودن.
من: فهمیدما، با اینکه اولین کتابی بود که در مورد ایشون می خوندم ولی همون اوایل کتاب با همون یکی دو تا روایت اول، سخت کوشی و پشتکار و اخلاصشون رو فهمیدم. خیلی نمایان بود در شخصیتشون.
نویسنده: ولی شهید طهرانی مقدم خیلی خیلی خیلی خوب بودن.

طرح جلد کتاب جالب بود و دوست داشتنی. اگر از تکرارها و بعضی قضاوت ها و نتیجه گیری های نویسنده در مورد شهید طهرانی مقدم بگذریم، شاید گزینه ی مناسبی برای هدیه دادن به نوجوانان باشد.
        

                مجموعه ی آبنبات های آقای صدقی هم تمام شد.
اولین جلد این مجموعه را که خواندم و برایش یادداشت نوشتم با خودم گفتم شاید نظر دادن در مورد قلم نویسنده بدون خواندن هر ۴ جلد بی‌انصافی باشد، این شد که مجبور شدم هر ۴ جلد را بخوانم و البته دعاگوی آقای میرطاهر مظلومی هم شدم که جلد آخر را هم صوتی کردند تا مجبور نباشم وقت جداگانه‌ای برایش بگذارم و هنگام انجام کارهای خانه به آن گوش دادم.
بعد از خواندن هر چهار جلد متاسفانه باز هم نظرم همان است که در مورد اولین جلد نوشتم.
نکات مثبتی که در خواندن این مجموعه به نظرم آمد و دوست داشتم:
۱. روان بودن داستان
۲. روایت داستان در بستر سنت ها و آداب و رسوم شهر بجنورد
۳. پیش بردن داستان در بستر اتفاقات و شرایط سیاسی اجتماعی فرهنگی در سالهای بعد از انقلاب و معدود تحلیل‌های سیاسی و اجتماعی نویسنده
۴. کنایه‌هایی که به رفتار تیپ‌های مختلف شخصیتی در کتاب مشهود بود.
۵. استفاده از گویش و لهجه بجنوردی برای شخصیت های داستان به جای زبان فارسی معیار
ولی شوخی‌های جنسی، بی‌ادبی ها، مسخره‌کردن‌ها و سر کار گذاشتن‌ها که متاسفانه زیاد در طول داستان به چشم می‌خورد را دوست نداشتم و نپسندیدم و به کسی هم خواندن این مجموعه را توصیه نمی‌کنم؛ چون فکر می کنم بار اصلی خنده گرفتن نویسنده از مخاطب در این مجموعه همین شوخی‌های جنسی، مسخره‌کردن‌ها، سر کار گذاشتن‌ها و بی‌ادبی‌هاست و معتقدم نباید سطح خندیدنمان این‌قدر پایین باشد...
پ.ن ۱: بعضی به شوخی های این کتاب +18 می گویند، بعضی وقت‌ها با خودم فکر می کنم ۹۹+ هم حیف است خوراک ذهنش این نوشته‌ها باشد.
پ.ن۲: امتیازم به کتاب بابت همان نکات مثبتی است که ذکر کردم.
پ.ن ۳: هنوز به این جمع بندی نرسیدم که نکات مثبتی که در این مجموعه به نظرم آمد بر نکات منفی اش غلبه دارد یا نه...هنوز به این سوالم نتوانستم جواب بدهم که چرا نویسنده محور شوخی و خنده های داستانش را این مسائل قرار داده؟ واقعا سطح خنداندن مخاطب ایرانی همین سطح است یا قرار است به این سطح تنزل پیدا کند؟
        

                رمانی واقعا تاریخی و مستند از روزهای حضور پیامبر (ص) در مدینه
کتابی که با خیال راحت  می توانید وقایع تاریخی ذکر شده اش را بپذیرید.
شاید بهتر است در تعریف این کتاب همان جمله دکتر اسماعیلی را بگویم: "رمان یثرب ترجمه ای (داستانی) از دستاوردهای علمی است"
بخش مقابله ی پیامبر (ص) با یهود بنی قریظه از آن آمارهای وحشتناک کشتار ۸۰۰ نفر از یهودیان توسط پیامبر (ص) و امیرالمومنین (ع) در یک روز خالیست و همین نشان می دهد کتاب بر پایه مطالعات تاریخی نگاشته شده است.

پی نوشت: هنوز خودم کتاب را کامل نخوانده ام. بعد از خواندن، یادداشتم را ویرایش و تکمیل خواهم کرد و امتیاز خواهم داد به امید خدا.
کتاب را به صورت چاپی و الکترونیکی از نشر صاد می توانید تهیه کنید.
        

                کتاب "ناقوس ها به صدا در می آیند" ماجرای آشنایی یک کشیش مسیحی با شخصیت امیرالمومنین (ع) از طریق یک کتاب قدیمیست. نویسنده تلاش کرده است تا گوشه ای از شخصیت امیرالمومنین (ع) را از بین گفتگوهای دو فرد مسیحی به مخاطب بشناساند.

کتاب در چاپ هفتاد و هفتم متاسفانه هنوز ایراد ویرایشی دارد. ویراستار محترم  گویا علاقه ی زیادی به "،" دارد و گهگاهی بی دلیل از آن استفاده کرده است.

خیلی با محتواهای اینچنینی ارتباط برقرار نمی کنم. محتواهایی که می گویند در زمان حاضر می توانی یک مسیحی معتقد باشی و علی (ع) را صدای عدالت و انسان کامل بدانی ولی از او در همه شئون تبعیت نکنی و به عبارتی او را قولی و عملی امام خود ندانی... نمی فهمم چطور می شود علی (ع) را انسان کاملی بدانی ولی به مکتبی که در آن تربیت شده و رشد یافته توجهی نکنی! به نظرم این طی مسیر، ناقص است. شناختی ارزشمند است که به عمل منتهی شود یعنی همان سنت الهی که می فرماید: وَالَّذينَ جاهَدوا فينا لَنَهدِيَنَّهُم سُبُلَنا ۚ وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ المُحسِنينَ.
        

                فعالیت های نظامی و شبه نظامی مسلمانان بعد از هجرت از موضوعات چالش برانگیز در تاریخ صدر اسلام است. در این بین تحلیل و بررسی فعالیت های مسلمانان قبل از غزوه بدر جایگاه ویژه ای دارد. 
کتاب "پنهان در تاریخ" اثری پژوهشی است که همین موضوع چالش برانگیز را محور اصلی بحث خود قرار داده است. نقد و بررسی متون گزارش های تاریخی، واژه شناسی، تحلیل آماری و بررسی اسناد گزارش ها، تلاش هایی است که نویسنده برای اثبات نظر خود در مورد این تحرکات مسلمانان انجام داده است.
نگاه جامع نویسنده به زوایای مختلف بحث و وضعیت فرهنگی و اجتماعی مکه و مدینه، مخاطبان با انگیزه های متفاوت را دست خالی از خواندن این کتاب بر نمی گرداند.
        

                گلستان یازدهم خاطرات همسر شهید علی چیت سازیان از ۲۰ ماه زندگی مشترک، مجروحیت ها و روزهای بعد از شهادت ایشان است. البته ۲۰ ماه تقویمی نه ۲۰ ماه واقعی، شاید روزهای حضور شهید چیت سازیان در کنار خانواده بسیار کمتر از ۲۰ ماه تقویمی باشد...
در این کتاب بیشتر با خصوصیات اخلاقی شهید چیت سازیان آشنا می شوید. آن هم از لابه لای نقل قول هایی که از ایشان می شود یا رفتارهایی که با خانواده یا همسرشان داشته اند.
نثر کتاب ساده و خوشخوان بود. جز چند مورد در ابتدای کتاب پرش زمانی نداشت و به ترتیب اتفاقات روی داده، داستان پیش می رفت.
 برای شناخت شخصیت نظامی شهید چیت سازیان در مقام فرمانده ی اطلاعات و عملیات لشکر انصار الحسین (ع) همدان و اثرگذاری ایشان در دفاع مقدس کتاب "گلستان یازدهم" انتخاب مناسبی نیست.

درود خدا بر شهیدان و همه ی آنانی که این بار امانت را به دوش کشیده و می کشند...
        

                می گویند آثار هوشنگ مردای کرمانی برای گروه سنی ج و د است. شاید همین هم باشد، البته به نظر من هم نثر روان و شخصیت پردازی و خط سیر ساده داستان مناسب گروه سنی ج و د است ولی نمی توانم بگویم معنا و تلنگرهای عمیق پشت این نثرهای ساده هم برای گروه سنی ج و د است. چه قدر این عمیق بودن در عین سادگی را دوست دارم... خلق این کشمش ها  در یک داستان ساده  که آدم را اینقدر به فکر فرو می برد، واقعا ستودنیست. داستان آخر مجموعه یعنی داستان "سنگ روی سنگ" چه قدر شبیه مقاومت مردم عصر بعثت برای حفظ سنت هایشان در برابر پیامبر (ص) است.
این کتاب مجموعه ای از چند داستان است. داستانهایی از جنس همان داستانهای خمره و قصه های مجید و ... ولی کوتاهتر
شاید زیاده گویی نباشد اگر بگویم کتابهای آقای مرادی کرمانی را با بچه ها بخوانید تا فکر کردن را تمرین کنند.
مقاله ای در مورد داستان آخر این  مجموعه خواندم که برایم جالب بود.
بررسی و تحلیل داستان "سنگ روی سنگ" هوشنگ مرادی کرمانی در پرتو نظریه "فلسفه برای کودکان" متیو لیپمن
https://fabak.ihcs.ac.ir/?_action=article&au=99850&_au=%D8%A8%DB%8C%DA%AF%E2%80%8C%D8%B2%D8%A7%D8%AF%D9%87%D8%8C%20%D8%AE%D9%84%DB%8C%D9%84
        

                محتوایی که نویسنده در پی انتقال آن است، محتوای نسبتا خوبیست(بدیهیست که در این مدل کتابها هم مثل سایر کتاب ها، نظرات نویسنده قابل نقد، بحث و بررسی است) ولی متاسفانه مترجم با ترجمه ای نامناسب انتقال این پیام را سخت کرده است😞
نویسنده تلاش کرده  تا به مخاطبانش نشان بدهد در زندگی امروز چه قدر از روح و روانمان و مسائل و مشکلات پیرامونش غافلیم و چه قدر پرداختن به این مسائل می تواند زندگی را برای انسان لذت بخش کند.
رشد و پرورش هوش هیجانی، خودباوری و خودیاوری، شناختن خود، توجه به آسیب‌های روحی گذشته، تلاش برای درمان آنها، تعامل مثبت و مفید با دیگران، نیاز به آرامش، اهمیت اصلاح روابط بین زوجین، تعامل مثبت با همسر، دست و پنجه نرم کردن درست با مشکلات و ... از موضوعاتی است که به عقیده نویسنده پرداختن به آنها ضروری است ولی متاسفانه در مدارس به فرزندانمان آموزش داده نمی شود (درد مشترک همه ی نظام های آموزشی!)...

ظاهرا این کتاب توسط ناشران دیگر با عناوینی مشابه چاپ شده است ولی هنوز ترجمه آنها را ندیده ام. امیدوارم آنها ترجمه‌ی بهتری داشته باشند.
ترجمه ‌ی نامناسب این کتاب دو مشکل را ایجاد کرده است:
۱. ناتوانی مخاطب در فهم موضوع و طرح و سیر بحث و به نتیجه رسیدن آن؛ در واقع مخاطب، به سختی در پایان بحث پیام نویسنده را درک می کند.
۲. در بعضی موارد مثل ص۲۳۶ تا ۲۳۸ ترجمه نامناسب موجب کج‌فهمی برای مخاطب می شود.
پی نوشت: بعضی قسمت ها که ظاهرا متن اصلی پیچیدگی خاصی ندارد، ترجمه هم قابل فهم است.
        

                یک فرا پژوهش یا فرا تحلیل یا پیشینه پژوهش که به جمع آوری و دسته بندی نتایج حدود ۳۰۰ پژوهش دیگر در مورد عوامل موثر بر قلدری در مدارس و پیامدهای این موضوع در زندگی افراد پرداخته است.
شاید برای پژوهشگرانی که در این حوزه مطالعه می کنند مطالعه نتایج حدود ۳۰۰ پژوهش در ۱۵۰ صفحه به صورت دسته بندی شده مفید باشد.
البته برای والدین یا مربیان مدارس مناسب نیست. چون توضیحات مفیدی در مورد چگونگی افزایش یا کاهش عوامل موثر بر وقوع این حالت یا نحوه ی مقابله با آن و چگونگی مدیریت و برخورد با قلدری ارائه نداده بلکه فقط آن ها را برشمرده است.
متاسفانه ترجمه ی جالبی هم ندارد.
        

                آبنبات پسته ای جلد دوم از مجموعه ی آبنبات هاست ولی من بعد از آبنبات دارچینی به دستم رسید و خواندم.
با خواندن این جلد هم نظرم متاسفانه نسبت به این مجموعه عوض نشد. برایم سوال است نویسنده ای که به راحتی می تواند بدون استفاده از شوخی های جنسی و +۱۸ و البته شوخی های بی ادبانه نسبت به بزرگترها و بیشتر خانم ها، فضای خنده دار خلق کند و مخاطب را بخنداند و پای کتاب بنشاند چه اصراری بر استفاده از این شوخی های سطح پایین آن هم در این تعداد در کتابش دارد؟؟!!!!!!
نظرم  در مورد نقاط قوت این کتاب مانند دو جلد دیگر است. طرح داستان خوب، شخصیت پردازی قوی، سیر منطقی داستان، توصیف دقیق فضای داستان و ... از ویژگی های مثبت کتاب است که در ذهن می ماند.
توجه به وقایع سالهای ۷۰ به بعد و توصیف آنها بخش جالب کتاب است. نویسنده نقد خوب و جالبی در قالب طنز درباره نمایندگی مجلس و تغییر مواضع تیپ های مختلف شخصیتی بعد از انقلاب ارائه داده است.
        

                فک می کنم همه آنچه در مورد کتاب باید گفته می شده در مقدمه کتاب آمده است.
یک بررسی کوتاه درباره آنچه خطاب به امام زمان (عج) به زبان می آوریم و آنچه در دل داریم و در آخر یک حسرت بزرگ...
بحث بر سر حضور است و جای خالی ما!
این که عنوان فصل ها زمستان و پاییز و تابستان و بهار انتخاب شده بود، برایم جالب بود. انتخاب عنوان "بهار" برای فصل آخر هم روح نواز.
با بعضی از استدلال های نویسنده قانع نمی شدم. بعضی از جملات هم با برداشت من از آموزه های دینی و روایات متفاوت بود ولی کتاب را دوست داشتم و فکر می کنم خوب است قسمت های ابتدایی کتاب را برای پالایش روحمان و سنجش حالمان چند وقت یک بار یا شاید هر روز بخوانیم...

و در آخر چهار قل را بدرقه ی راه این کتاب آقای شجاعی کردم...

پ.ن: سه فصل اول را با صدای خود آقای شجاعی از نوار گوش دادم و برایم جذاب بود.
        

                خواستم برای معرفی کتاب بنویسم داستان زندگی خانواده ی شهید لشگری، بعد با خودم گفتم کلمه ی داستان انگار از سخت و سنگین بودن این زندگی می کاهد...
شاید بهتر باشد بگویم زندگی فشرده ی همسر و فرزند شهید حسین لشگری را در این کتاب بخوانید. اما توقع نداشته باشید دردها و رنج ها هم فشرده شده باشند، شاید در کلام کوتاه بیان شده اند ولی هر جمله اش قلب آدم را می سوزاند.
در این کتاب زندگی را از نگاه منیژه لشگری می بینید از خوشی های دوران کودکی اش می گوید از خواستگاری و ازدواجش از روزهای با هم بودنشان در دزفول از آغازین روزهای مادریش از مهربانی های همسرش از شوک عظیم مفقود شدن او از زندگی در اوج بی خبری از بزرگ شدن پسرش از اضطراب ها و غم هایش از بیماری ها و رنج هایش از زمزمه های بازگشت همسرش از ترس رو به رو شدن با او از تغییرات روحی که در این سالها اتفاق افتاده از اختلاف ها از ناراحتی ها از صبوری هایش برای ساختن دوباره زندگی و در آخر از سفر بی بازگشت همسرش به منزل ابدی می گوید.
خانم منیژه لشگری در این کتاب بدون روتوش بود خودش بود و از این که خودش باشد ابایی نداشت نقش بازی نکرد بر آن چیزهای که قبول داشت پایبند بود...به نظرم می آید برای تحسین دیگران خاطراتش را نگفت، برای ثبت در تاریخ گفت تا همه سختی های این مسیر را بدانند.
در مصاحبه ای از ایشان پرسیده شد؛ اگر به گذشته برگردید باز هم همین مسیر را انتخاب می کنید، گفتند: نه! دوباره با حسین ازدواج می کنم ولی نمی گذارم به جنگ برود (نقل به مضمون)... این صداقت در کلام ستودنیست.
پیشنهاد میکنم به همراه این کتاب، کتاب ۶۴۱۰ را بخوانید، خاطرات شهید حسین لشگری از روزهای طولانی نبودنش