یادداشت مریم مهدی زاده

        دختری به نام محیا، اهل شهر حماسه ساز غزه، با نقاشی هایش پیام رسان مظلومیت و اقتدار غزه می شود. در نیمه اول کتاب، داستان به واقعیت نزدیک است و گوشه ای از روزمرگی های فلسطینی ها که بین خانه و بیمارستان می گذرد را بازگو میکند، خانه هایی که البته فقط نامش مانده و خودش به تلی از خاک تبدیل شده. ولی در نیمه دوم کتاب، نویسنده دست مخاطب را می گیرد و به دنیای خیال می برد. خیالی که البته این روزها و بعد از طوفان الاقصی بیشتر رنگ واقعیت گرفته، این روزها صدای حمایت از غزه از اروپا و آمریکا هم بلند است...
نیمه اول کتاب داستان دارد و نیمه دوم کتاب بیشتر به بیان گفتمان مقاومت متناسب با درک و فهم مخاطب کودک می پردازد.
از بعضی اشتباهات تصویرگری‌اش در ابتدا و انتهای کتاب بگذریم، تصویرگری جذابی دارد.
خدا قوت به نویسنده و نشر کتابک