فضایی را نویسنده خیلی خوب شناخته و با کیفیت عرضه میکند
فضایی کمیاب و دوست داشتنی
        

          بعضی روز ها در زندگی ، هیچ چیز اش به سامان نیست و همه چیز برخلاف روال ما پیش می رود و ما در تمام روز استرس داریم و به افکار بقیه در مورد خودمان فکر می کنیم  . 
آمدن پسر خواهر و عروس به خانه ی مامان ، اضطراب شدیدی را در مادر شکل داده است و همینطور به آن اضافه می شود ، از رانندگی امیر تا کشتن یکی از مرغ های مش مریم ، مامان استرس دارد و سر هر قضیه حالش بد می شود .
موضوع کلی داستان را دوست نداشتم ، خسته کننده  بود و هیچ اوجی نداشت و بعد از خواندن دو فصل واقعا دیگر علاقه ای به خواندن کتاب نداشتم ، سرفصل های کتاب  جذاب نبود و یک تیکه از متن آن فصل بود که بعد از سرفصل تکرار شده بود . 
پیرنگ داستان واقعا کسل کننده بود و هیچ جذابیتی نداشت ، هیچ اوجی خوبی نداشت ، همه ی اتفاقاتی که میافتد در حد اوج نبود و سریع می گذشت و گره ی بعدی شروع میشد .  
از نظر نگارشی هم مشکلاتی داشت ، فعل ها آخر جمله نبود مانند : رسیدند پایین اتاق پله ها ، دم اتاق .  و در بعضی از قسمت ها املای کلمات درست نبود .
در دیالوگ ها محاوره نویسی رعایت نشده بود بعضی از قسمت های جمله محاوره بود و بعضی از قسمت هایش ادبی نوشته شده بود که من خواننده درست نمی توانستم با آن دیالوگ ارتباط بگیرم . 
توصیف مکان اش خوب بود ولی جا داشت که بیشتر بپردازد تا مکان ها را درست تصویر سازی کنیم و من فقط می توانستم قسمتتی از خانه شان را تصور کنم .
شخصیت پردازی خوبی نداشت ، من شخصیت ها را نمی شناختم و با اخلاق و خلقیات شان آشنایی نداشتم و فقط طی روند کتاب چند ویژگی را فهمیدم که کافی نبود . 
به نظرم کتاب خوبی نبود  و داستان جذابی نداشت و بهتون توصیه می کنم وقت خودتون رو تلف نکنید و کتاب جذاب تری بخوانید :)
        

          من یک پادکسترم و خب توی پادکستم این کتاب رو معرفی کردم
Bookscriber
کتاب خیلی جالبیه کوتاهه قیمت مناسبی داره و برای بچه های بالای 10 سال مناسبه البته بزرگتر ها هم میتونن کتاب رو بخونن
قصه خیلی خانوادگی هست و میتونه نگاه خوبی از دهه هفتاد و هشتاد به ما بده
        

          دومین کتاب از هوشنگ مرادی کرمانی که موفق شدم بخونم
کتاب نه آن شلوغی فیلم رو دارد (از نظر تعدد شخصیت‌ها) و نه بریز و بپاش هایی که سر سفره داشت.
آقای مرادی به زیبایی تمام مهمان دوست بودن و همسایه‌داری  و آن جمله صورت را با سیلی سرخ نگه داشتن ایرانی‌ها رو در ۹۴ صفحه و به شکل یک داستان به رشته تحریر در آورد.
لذت بردم
        

          مرادی‌کرمانی را از "شما که غریبه نیستید" بیشتر و بهتر می‌شناسم. همان یک کتاب که موقع نوجوانیم خواندم، مرا وصل زبان ساده و دنیای صمیمیش کرد. باقی داستان‌هاش (که به لطف تلویزیون باهاشان آشناییم) هم همین ویژگی را دارند. یک جورهایی من را یاد سریال‌های عطاران می‌اندازند. موقعیت داستان معمولا خیلی عجیب و پیچیده نیست؛ مثل همین "مهمان مامان" یک اتفاق ساده و دم‌دستی است. هنر مرادی کرمانی است که از همین موقعیت ساده و دم دستی جوری با جزئیات حرف بزند که هزار و یک قصه دیگر توش بچپاند. روایت‌های بدیعی با شخصیت‌سازی‌هاش به آدم می‌دهد که خواننده فکر می‌کند آن موقعیت را در حد چند دقیقه و ساعت زندگی کرده. کتاب را که می‌بندی، می‌بینی هم دلت برای پیری و تنهایی مش مریم سوخته، هم به قد رشید و جان سختی‌کشیده جناب سرهنگ افتخار کرده‌ای و هم به واسطه ناپختگی و شرم و ادب عروس با او فاصله‌ات را حفظ کرده‌ای و فهمیده‌ای باید مثل همسایه‌ها، یواشکی از پشت پرده دیدش بزنی. مرادی‌کرمانی شخصیت‌های اصیلی را دقیق و درست ساخته و پرداخته. به نظرم لطف کل این داستان بلند، به همین شخصیت‌ها و قصه‌‌ی زندگیشان است.
        

          

داستانهای هوشنگ مرادی کرمانی را دوست دارم؛ خیلی خوب توانسته طنز را با موضوعات مختلف اجتماعی بیامیزد. داستان را که می‌خوانی می‌دانی سراسر طنز است، با آن میخندی و لذت می‌بری اما در عین حال، می‌دانی این‌ها همان‌ چیزهایی هست که هرروز با آن‌ها در ارتباطیم... 
او این بار به سراغ مهمان و پذیرایی از مهمان رفته! مهمانی که برای عیادت از مادرِ بیمار خانه می‌آید اما مادر حسابی در زحمت می‌افتد؛ زحمت تمیز کردن خانه و تدارک دیدن پذیرایی از مهمان؛ از تعارفات مرسوم میان ما ایرانی‌ها می‌گوید و وقتی آن را می‌خوانی، با خود می‌گویی من هم همین‌طور به مهمانم تعارف می‌کنم که شام بماند تا غذایی ساده دور هم بخوریم؟

خلاصه که داستانش را دوست داشتم؛ برای من که اهل این تعارفات و اداها نیستم,، این چنین با زبان طنز با این موضوع مواجه شدن، جذاب بود و دل‌نشین ... 

کتاب را به نوجوان ۱۲+ سال کتاب‌خوان، ۱۵+ ساله‌ها و حتی بزرگسالان توصیه می‌کنم. خواندنش زمان زیادی نمی‌خواهد خصوصاً اگر تندخوان باشید، اما شیرینی داستانش تا مدت‌ها در دلتان می‌ماند. 


        

          #مهمان_مامان جزو اولین کتاب هایی ست که از #هوشنگ_مرادی_کرمانی مطالعه کرده ام.وقتی کتاب را شروع میکنید در لحظه شمارا میخکوب میکند.استرس آمدن مهمان وقتی هیچ شرایطی آماده نیست علاوه بر اینکه این مهمانی پاگشای عروس خواهر هم باشد و هم عیادت،خیلی خوب پیاز داغ ماجرا را زیاد کرده.دیالوگ بسیار بومی ست.نه بوم شهر خاص بلکه بوم ایران با تمام آداب و رسوم و مهمان نوازی هایش...امکان ندارند با این دیالوگ ها همذات پنداری نکنید.اوایل هیجان ماجرا به قدری بالاست که نمیتوانید کتاب را رها کنید اما بعد ها با وجود گره های مختلف در داستان هیجان شما به شدت کاهش میابد و همان دیالوگ هاست که متقاعدتان میکند تا انتهای کتاب پیش برودید.زبان صمیمی کتاب،حس بسیار خوبی به مخاطب میدهد.پایان بندی چندان متفاوت و مهم نبوده گویی نویسنده صرفا حال خوبی را به اشتراک گذاشته و نباید دنبال پایان خیره کننده ای باشیم.در مجموع کتاب خوب و جذابی ست.پیشنهاد میکنم بخوانید و لذت ببرید.
#فهیمه_ایمانی‌
        

          اگر چه همه حداقل یکبار فیلمی با این عنوان رو دیدن اما من توصیه می‌کنم که کتابش رو هم مطالعه کنید. کتابی که واقعا جای فکر داره. چرا که جامعه ما داره لطافت و دوستی عنوان شده داخل نوشته رو از دست میده و نیاز داریم که بدونیم چه مردمانی بودیم و داریم توی این جامعه ماشینی شده به کجا می‌ریم.
شاید یسری از روابط و روایات داستان برای جامعه امروزی تعریف شده نباشه اما خیلی الهام بخشه
        

          خواندن آثار آقای هوشنگ مرادی کرمانی (حداقل این تعدادی که من خواندم) نقش همان چای قندپهلوی خانه مادربزرگم را برایم بازی می کند. آن وقتی که می نشستیم روی ایوان، رو بروی باغچه و حوض، حرف می زدیم و می خندیدیم و چای با قند می خوردیم. با اینکه سالهاست در خانه ی خودمان نه قند می خوریم نه چای. ولی چای  با قند در جوار مادربزرگ را هیچ وقت نمی شد کنار گذاشت. عین غذای روح بود برای ما نوه ها، انرژی زندگی می داد به ما...
مادربزرگ دو سالیست که تنهایمان گذاشته ولی هنوز می رویم توی ایوان می نشینیم روبروی باغچه و حوض، حرف می زنیم و میخندیم  با یاد مادربزرگ و چای با قند می خوریم، غذای روح را نمی شود کنار گذاشت...

مهمان مامان داستانی بلند است که می شود در یک وعده کوتاه خواند و لذت برد. داستان خانواده ایست که مهمان دارند و دلواپسی های همیشگی مادر خانواده برای پذیرایی از مهمان، جان کلام این داستان است.
با چای قندپهلو زیر آفتاب رو به فضای سبز بخوانید، لذتش دو چندان می شود و حال دلتان را خوب می کند.
        

          یه کتاب حال خوب کن با یه فضای خیلی ساده و صمیمی😍
که قشنگ میشه توی ذهن تصویر سازی‌ش کرد و با کاراکترها همراه شد

حتما بقیه‌ی آثار استاد رو هم خواهم خوند

+من دلم میخواست بدونم عروس قصه چه نگاه و دیدگاهی به خاله خانم و خونواده ش داشت بعد از مهمونی😁

تماشای فیلم مهمان مامان ساخته‌ی مرحوم مهرجویی که برگرفته از این کتابه هم خالی از لطف نیست
        

          (هو النور)
مهمان مامان یک داستان بلنده که اتفاقاتش در کمتر از ۱۰۰ صفحه اتفاق میفته. ابتدای کتاب و فیلم بسیار به هم شبیهند اما با جلوتر رفتن داستان متوجه میشید که اتفاقات کتاب خیلی ساده‌ترند. توی کتاب مثل فیلم سفره‌ای سر تا سری که همه‌ی همسایه‌ها رو دور هم جمع میکنه پهن نمیشه؛ با وجود علاقم به فیلم، این ساده و واقعی بودن کتاب رو دوست داشتم.
تفاوت دیگه‌ی کتاب سن بهاره، دختر خانوادست که بر خلاف فیلم کوچک‌تر از امیر و ۱۲سالست. در جایی از داستان ما کشمکش‌های مامان و بهاره رو میبینیم که خیلی ملموس و دوست داشتنی بود.
مهمان مامان به زیبای سخت و آسون زندگی، دغدغه‌ها، فرهنگ و سبک زندگی، یک خانواده‌ی ایرانی رو در دهه‌ی هفتاد نشون داده و این موضوع کتاب رو به شدت خواندنی میکنه.
دیالوگ‌های کتاب به صورت محاوره نیستند و علائم نگارشی گاهی به اشتباه استفاده شدند، من تصور میکنم ناشر و نویسنده خواستن کتاب رو به سبک سال ۷۵ که نوشته شده نگه دارند اما خوب میشه اگر حداقل کتاب ویراستاری مجدد میشد.
۷ تا ۱۰ آبان ۱۴۰۲
        

          داستان ساده و سرراستی داشت. حوصلتونو سر نمیبره و خوندنش حس خوبی هم میداد.
        

          بعد از قصه‌های مجید دومین اثری بود که از آقای مرادی کرمانی مطالعه کردم. مثل همان هم بود. من به این‌ها می‌گویم حال خوب کن. واقعا هم چنین اثری دارد برای من.
فیلم را پیشتر دیده بودم و وقت مطالعه‌ی کتاب انگار داشتم تصویری می‌خواندم، تجربه‌ی شیرین و لذت بخشی بود.
کتاب هم کم حجم است و هم خوش خوان. بنده در یک نشست خواندم، اصلا هم خسته نشدم.
اقتباس سینمایی قدری هم با داستان تفاوت دارد البته.
بخوانید حتما، تلخ و شیرین است، مثل زندگی واقعی.
        

          سالها پیش توی یه شب تابستونی درست وقتی ۱۰-۱۲ ساله بودم فیلم مهمان مامان رو از شبکه سه دیدم، جز جشنواره تابستونی بود، یادمه توی عالم بچگی بعد از دیدن این فیلم حس میکردم وااای دمشون گرم چه فیلم قشنگی بودش گ، غافل از اینکه پشت هر فیلم هنری قشنگ یه نویسنده و داستان قوی وجود داره، گذشت و گذشت تا اینکه امسال توی نمایشگاه کتاب مهمان مامان رو دیدم و زنده شدن خاطرات شیرین کودکی و اسم آقای هوشنگ مرادی کرمانی باعث شد که بخرمش و خب چه خوب شد که خریدمش
توصیه میکنم این کتاب رو اصلا از دست ندید