نثری سنگین از جهت استفاده زیاد از کلمات درشت و نه مفهوم (به جهت رد گم کنی و زدن اصل حرف)، با طنزی به سبک دیبی کلاه قرمزی :)
هر کسی نمی‌تواند با متن و طنزش ارتباط بگيرد ولی اگر ارتباط شکل گرفت لذت بخش خواهد بود.
      

        شاید بشه گفت تقلیدی ساده و کوچک از آتش‌بدون‌دود است، خیلی غیرحماسی‌تر، غیرعاشقانه‌تر، غیرملی‌تر و تا حدودی با ادای ضدجنگ، به خصوص آن‌جا که دوگانه‌ی خنجر_دوتار را مطرح می‌کند. بر خلاف اسم‌های سخت ترکمنی، ادبیات ساده‌ای دارد. نویسنده صرفا خواسته تا یاد حمله و جنایت روس‌ها و جدایی ترکمنستان  از ایران و قرارداد ننگین "آخال" را در قالب رمانی زنده نگه دارد.
و چه دردناک است جدا شدن پاره‌های وطن ...
      

        با ساختار متفاوت کتاب و دعوت به پرسش
حس حضور در یک کارگاه فبک را دارد
قطعا دوباره در فرصت مناسب‌تری آن را با تامل بیشتری خواهم خواند.
      

        هر چه از ابوتراب بنویسند و بخوانیم کم است.
شاید توقع زیادی داشتم، آنچه می‌خواستم نبود. اما بخشی از مطالبی که در مورد خوارج بود برام تازگی داشت.
      

        بالاخره خوندمش :)
از همون لحظه‌ی معرفی برادلی، چهره دوتا از دانش‌آموزهام اومد جلوی چشمم؛ و چقدر روان و خوش‌خوان و درست بود. دانش‌آموزهای ناسازگار بیشتر از باید و نباید، شنیده شدن رو می‌خوان، کاری که خیلی برای ماها (معلم و والدین) سخته.
کاش می‌تونستم هر سال این کتاب رو یه بار با والدین کلاسم بخونم.
      

        نکته جالب برای من این بود که میرزا حسن خدمت بزرگ خودش رو تاسیس اولین مدرسه در ایران نمی‌داند (اگر من این کار را نمی‌کردم دیر یا زود دیگری این کار را می‌کرد) خدمت او، ایجاد الفبای صوتی بود که راه آموزش را سهل کرد و نوآموزان بی‌گناه را از آن عذاب‌های پیشین خلاص کرد.

اما کتاب به جهت تکرارهای بی‌قاعده و سیر و نظم نداشتن مطالب، جالب نبود و حق میرزا حسن رشدیه را ادا نمی‌کند.
      

        دو داستان کوتاه که سعی دارد گوشه‌ای از رنجی که بر هنرمندانی ستمدیده و نادیده گرفته شده گذشته را با طنزی تلخ و بی‌پرده به تصویر بکشد.
شاید برای افرادی که با ادبیات عامیانه و محلی میانه خوبی ندارند ارتباط گرفتن با داستان سخت باشد و البته که برای کودکان و حتی نوجوانان توصیه نمی‌شود.
      

        هر چه قدر از ابوتراب(ع) بنویسند و بخونیم کمه :)
کتاب شرحی بر خطبه ۳۲ نهج‌البلاغه در شب‌های قدر هست، هر چند استاد صفایی رو همیشه به خاطر ساده‌گویی و مثال‌های شیرین‌شون دوست دارم ولی به نظرم کتاب کردن سخنرانی‌ها جالب نیست!
فرم سخنرانی و کتاب فرق می‌کنه جناب انتشارات لیله‌القدر!!!!
      

        حیدر تا سی‌سالگی سواد خوندن و نوشتن نداشت ولی جانی آزاده داشت و طبعی وارسته، شعر یغما نشانه جنون و روح سرکش اوست؛
من یکی کارگر بیل به دستم بر من
نام شاعر مگذارید و حرامم مکنید!
بزرگترین پیام یغما شاعرانگی‌ست؛ اینکه اگر انسان شاعر زاده شده باشد، هیچ‌چیز و هیچ‌کس مانع او و شعرش نخواهد بود.
      

        با توجه به اینکه سال ۵۸ نوشته شده اما باز هم ناب است، دردهای یک‌سالگی انقلاب  بعد از ۴۰ و اندی سال هنوز ... 
حیف که ادامه این نامه‌نگاری‌ منتشر نشد و خیلی دوست داشتم نادر امروز می‌بود و از این روزها هم می‌نوشت.