خلاصه و مفید :)

یکی از دوستان به جای کارت دعوت عروسی این کتاب را به همراه نامه‌ای برای مهمان‌ها فرستاده بود.
      

        بی تو همه ماسوا هدر بود، مامت نه علی(ع) که ماسوا زاد
ای قبله کعبه‌زاد از تو، حق داشت عزیز ماسوا را

لذتی که در خواندن از ابوتراب هست را هیچ جا نیافته‌ام!

هر صفحه پر از سند تاریخی و ارجاع است، شاید تصور کنیم اطلاعات زیادی در مورد حضرت داریم اما مطالبی بود که شگفت‌زده‌ام می‌کرد.

حتما دو جلد دیگر را هم به زودی خواهم خواند.

حتما حتما این کتاب شیرین را به دوست‌داران امیرالمؤمنین(ع) هدیه دهید.

دهم مردادماه ۱۴۰۴ :)
      

        مونولوگ‌های کتاب رو جدا جدا دوست داشتم ولی به صورت یک کل، ارتباط دیالوگ‌ها و داستان رو درک نکردم.

به نظرم خوندن بریده‌ها و هشتگ کتاب کفایت می‌کنه.

مرداد ماه ۱۴۰۴
      

        پرسش‌های مهم و جانداری در باب مدرسه و سیستم آموزشی ایران مطرح می‌شود که تقریبا در ذهن هر معلمِ منتقدی وجود دارد. نویسنده برای مدرسه ایده دارد، محوریت را به آن می‌دهد و راه‌حل را در کوچک‌ کردن ستاد می‌داند. اینکه در ساختار متمرکز و عظیم آموزشی ما قابلیت اجرا داشته باشد فبها ...
ایده‌ی دقت در مراکز کانون پرورش فکری و حرکت مدارس به آن سمت رو می‌پسندم و مدارس طبیعت رو هم به اون اضافه می‌کنم.

با توجه به حجم کم و حرف قابل تامل
به معلمانی که دلسوز ایران هستند، هدیه دهید.

مرداد ماه ۱۴۰۴
      

        کتاب گزیده‌ای از اشعار منزوی رو در خود جای داده، غزلیات شاعر رو بسیار دوست می‌دارم و می‌پسندم ولی با شعر سپید و آزادش نمی‌توانم ارتباط بگیرم.

چه غم که عشق به جایی رسید یا نرسید 
که آنچه زنده و زیباست نفسِ این سفر است

در کل پیشنهاد می‌کنم غزلیات منزوی رو به محبوبات‌تون هدیه بدید:)
      

        استاد مرادی کرمانی زندگیِ خودِ خودِ ما را می‌نویسد.
انگار که قرار است برای ما مهمان بیاید :)


۲۸ تیرماه ۱۴۰۴
      

        داستان‌‌های کوتاهی که نادر از موقعیت کلاس درس و مدرسه نوشته را خیلی دوست دارم و حتی سعی می‌کنم در کلاس خودم برای بچه‌ها بخوانم، نمونه‌ی عالی اون رو قبلا در کتاب آرش در قلمرو تردید خوانده بودم و اینجا با داستان "عقیق"

۲۷ تیرماه ۱۴۰۴
      

        ساده بود، با توجه به اسم توقع اشعار مفهمومی‌ و فلسفی‌تری داشتم‌.

هر آن‌که پا به وجود از عدم گذاشت گریست.
      

        بعد از حدود چهارسال خاک خوردن در کتابخانه بالاخره خواندمش. بعضی کتاب‌ها رزق‌اند و در وقتش خود را به تو عرضه خواهد کرد.
با توصیفات نویسنده از شامات، خود را جای آنان قرار دادم و به خود لرزیدم که روایت و رسانه چقدر مهیب است، شاید اگر ما هم بودیم توجیهات جارچیان و واعظان شامی و زرق و برق اسلام اموی کورمان می‌کرد و علی(ع) را ...

و صفین!
و ما ادراک صفین ...
سخت‌ترینِ نبردهای مسلمانان است!
نیرنگ‌های پیاپی عمروها و سستی‌های متعدد اشعث‌ها ...
به آن چند قدم مانده مالک تا خیمه‌ی معاویه که فکر می‌کنم سرم درد می‌گیرد؛ می‌شد که برای ابد کار تمام شود، نشد، نگذاشتند ...

جایی آن آخرهای کتاب سلیم فریاد می‌زند:
"نفرین بر شما که زخمی را باز گذاشتید که تا قیامت از آن خون خواهد چکید."

دوست می‌داشتم بیشتر از سلیم و راحیلِ در کربلا گفته می‌شد.

شاید حتی قلم نویسنده آنچنان که باید پیوستگی نداشته باشد ولی سیر تاریخی و اهمیت داستان آن‌چنان میخکوب کننده هست که در خواب هم با سلیم و مهاجر هم قدم خواهی شد :)

۱۷ تیرماه ۱۴۰۴
۱۲ محرم ۱۴۴۷
      

        نثری سنگین از جهت استفاده زیاد از کلمات درشت و نه مفهوم (به جهت رد گم کنی و زدن اصل حرف)، با طنزی به سبک دیبی کلاه قرمزی :)
هر کسی نمی‌تواند با متن و طنزش ارتباط بگيرد ولی اگر ارتباط شکل گرفت لذت بخش خواهد بود.
      

        شاید بشه گفت تقلیدی ساده و کوچک از آتش‌بدون‌دود است، خیلی غیرحماسی‌تر، غیرعاشقانه‌تر، غیرملی‌تر و تا حدودی با ادای ضدجنگ، به خصوص آن‌جا که دوگانه‌ی خنجر_دوتار را مطرح می‌کند. بر خلاف اسم‌های سخت ترکمنی، ادبیات ساده‌ای دارد. نویسنده صرفا خواسته تا یاد حمله و جنایت روس‌ها و جدایی ترکمنستان  از ایران و قرارداد ننگین "آخال" را در قالب رمانی زنده نگه دارد.
و چه دردناک است جدا شدن پاره‌های وطن ...
      

        با ساختار متفاوت کتاب و دعوت به پرسش
حس حضور در یک کارگاه فبک را دارد
قطعا دوباره در فرصت مناسب‌تری آن را با تامل بیشتری خواهم خواند.
      

        هر چه از ابوتراب بنویسند و بخوانیم کم است.
شاید توقع زیادی داشتم، آنچه می‌خواستم نبود. اما بخشی از مطالبی که در مورد خوارج بود برام تازگی داشت.
      

        بالاخره خوندمش :)
از همون لحظه‌ی معرفی برادلی، چهره دوتا از دانش‌آموزهام اومد جلوی چشمم؛ و چقدر روان و خوش‌خوان و درست بود. دانش‌آموزهای ناسازگار بیشتر از باید و نباید، شنیده شدن رو می‌خوان، کاری که خیلی برای ماها (معلم و والدین) سخته.
کاش می‌تونستم هر سال این کتاب رو یه بار با والدین کلاسم بخونم.
      

        نکته جالب برای من این بود که میرزا حسن خدمت بزرگ خودش رو تاسیس اولین مدرسه در ایران نمی‌داند (اگر من این کار را نمی‌کردم دیر یا زود دیگری این کار را می‌کرد) خدمت او، ایجاد الفبای صوتی بود که راه آموزش را سهل کرد و نوآموزان بی‌گناه را از آن عذاب‌های پیشین خلاص کرد.

اما کتاب به جهت تکرارهای بی‌قاعده و سیر و نظم نداشتن مطالب، جالب نبود و حق میرزا حسن رشدیه را ادا نمی‌کند.