جایی نوشته بود:
"دوستی با بعضی آدم‌ها مثل نوشیدن چای کیسه‌ای‌ست.
هول هولکی و دم دستی برای رفع تکلیف .اما خستگی‌ات را رفع نمی‌کند.دل آدم را باز نمی‌کند. خاطره نمی‌شود.

دوستی با بعضی آدم‌ها مثل خوردن چای خارجی است.
پر از رنگ و بو.
این دوستی‌ها جان می‌دهند برای خاطره‌های دمِ دستی..
این چای خارجی را می‌ریزی در فنجان،می‌نشینی با شکلات فندقی می‌خوری و فکر می‌کنی خوشحال‌ترین آدم روی زمینی.
فقط نمی‌دانی چرا باقی چای که مانده در فنجان بعد از یکی دو ساعت می‌شود رنگ قیر... سیاه ...

دوستی با بعضی آدم‌ها مثل نوشیدن چای سرگل لاهیجان است.
باید نرم دم بکشد.
باید انتظارش را بکشی.
باید برای عطر و رنگش منتظر بمانی.
باید صبر کنی.
آرام آرام مقدماتش را فراهم کنی.
باید آن را بریزی در یک استکان کوچک کمر باریک.
خوب نگاهش کنی.
عطر ملایمش را احساس کنی و آهسته، جرعه جرعه بنوشی‌اش و زندگی کنی..."

کتاب‌های آقای نادر ابراهیمی برای من چایی‌ست که اگرچه دوست دارم همه را لاجرعه و تا انتها سربکشم،اما اکنون لذت آهسته،جرعه جرعه نوشیدن‌شان و زندگی کردن برایم بیشتر است.

پ.ن:از بین همه‌ی کتاب‌های آقای نادر ابراهیمی(حتی آن‌هایی که خیلی بیشتر از این کتاب دوست‌شان دارم)،یادداشت را لای این کتاب می‌گذارم که می‌دانم افراد کمتری آن را خواهند خواند.

۱۳ خرداد ۱۴۰۴
        

          مانند تمام مجموعه‌های داستان کوتاه خوب و بد داشت. 
بعضی‌هایش شعاری بودند و بعضی‌ها هم پایان بیخودی داشتند. چند تایی هم خلاقانه بودند. و به طرز عجیبی آنها برای چه بر می‌گردند؟ را دوست داشتم. یک جاهایی من را یاد آتش بدون دود می‌انداخت ولی حتی نسبت به آن هفت جلد هم حس بهتری به این داستان کوتاه پیدا کردم و در همین ده پانزده صفحه مهر شَعیرخان به دلم نشست.

به طور کلی من اهل داستان کوتاه خواندن نیستم. معمولا نمی‌توانم در این تعداد کلمه‌ی محدود با داستان ارتباط برقرار کنم. ولی نادر ابراهیمی از معدود نویسنده‌هایی است که از خواندن داستان‌های کوتاهش هم می‌توانم لذت ببرم.
        

          کتاب از چند داستان کوتاه تشکیل شده است که هرکدام در لفافه، ذهن ما را متوجه موضوعاتی قابل تامل می کند. معنای برخی از آن‌ها را نفهمیدم و برخی در ابتدا نامفهوم بودند اما رفته رفته اصل مطلب را دریافتم. از همه بیشتر داستان "شادی های از دست رفته" و "تسلیم شدگان" را درک کردم؛ که داستان هایی با موضوعات خیرخواهی برای دیگران (الجار ثم الدار) و دخالت دیگران در زندگی بودند.