مانند تمام مجموعه‌های داستان کوتاه خوب و بد داشت. 
بعضی‌هایش شعاری بودند و بعضی‌ها هم پایان بیخودی داشتند. چند تایی هم خلاقانه بودند. و به طرز عجیبی آنها برای چه بر می‌گردند؟ را دوست داشتم. یک جاهایی من را یاد آتش بدون دود می‌انداخت ولی حتی نسبت به آن هفت جلد هم حس بهتری به این داستان کوتاه پیدا کردم و در همین ده پانزده صفحه مهر شَعیرخان به دلم نشست.

به طور کلی من اهل داستان کوتاه خواندن نیستم. معمولا نمی‌توانم در این تعداد کلمه‌ی محدود با داستان ارتباط برقرار کنم. ولی نادر ابراهیمی از معدود نویسنده‌هایی است که از خواندن داستان‌های کوتاهش هم می‌توانم لذت ببرم.
        

          کتاب از چند داستان کوتاه تشکیل شده است که هرکدام در لفافه، ذهن ما را متوجه موضوعاتی قابل تامل می کند. معنای برخی از آن‌ها را نفهمیدم و برخی در ابتدا نامفهوم بودند اما رفته رفته اصل مطلب را دریافتم. از همه بیشتر داستان "شادی های از دست رفته" و "تسلیم شدگان" را درک کردم؛ که داستان هایی با موضوعات خیرخواهی برای دیگران (الجار ثم الدار) و دخالت دیگران در زندگی بودند.