"من خودم را از جهت رسیدگی به فرزندانم، بخشی مدیون این مرد و کتاب این مرد میدانم.
ایشان یک خلأئی را در یک برهه‌ی از زمان برای زنجیره‌ی طولانی فرهنگی این کشور پر کردند."

این‌ها صحبت آقای خامنه‌ای در جلسه‌ای در  سال ۱۳۸۶،که متوجه شدند آقای آذریزدی هم حضور دارند.

این‌که داستان‌های اصیل ایرانی و دینی(کلیله و دمنه،مرزبان نامه،قابوس نامه،قصه‌های مثنوی،قصه‌های قرآن و ائمه،گلستان،و قصه هایی از عطار)به زبان کودکانه آورده شده،آن‌ها را به یک اثر کامل و مطمئن برای تربیت تبدیل کرده است.
کتاب‌ها جذابیت بصری و تصویری ندارند(درواقع اصلا تصویری ندارند) وداستان‌ها کوتاه و مختصر هستند.

به نظرم این کتاب‌ها تعریف کردنی هستند نه خواندنی!
یعنی شما به عنوان والد،معلم ،مربی،خاله،عمه و...این کتاب‌ها را بخوانید تا بتوانید برای عزیزان خود قصه‌های خوب تعریف کنید.
      

        صاحب‌دلی ز مدرسه آمد به خانقاه
با خاطری ملول ز ارکان مدرسه
بگریخت از فریب و ریا، از دروغ و جهل
نابود باد - گوید - بنیان مدرسه

خواندن این کتاب پیشنهاد می‌شود به:
-منتقدان مدرسه فعلی که جز نقد کاری بلد نیستند.
-منتقدان مدرسه فعلی که ادعای راه‌حل دارند(از جمله جماعت تحولی و دیگران).
-برای معلمانی که می‌خواهند در کلاس و مدرسه خود نکاتی که یادگرفته‌اند را تا جایی که می‌شود و می‌توانند به کار ببرند.

۳۰ مرداد ۱۴۰۴
      

        گُمان مَبَر که به پایان رسید کارِ مُغان
هزار باده‌ی ناخورده در رَگِ تاک است!


سکانس محبوب:بعد از بمباران همزمان محل کار و منزل‌ شهید،بر خرابی‌ها روی مبلی بنشیند تا همه ببینند او زنده است بعد به نشست خبری برود و دیالوگ خود را بگوید:حالا این جلسه ما ده دقیقه دیگه تموم میشه،و ما الان داریم به صورت زنده صحبت می‌کنیم،و اونا(صهیونیست‌ها)الان صدای ما رو می‌شنون،و ده دقیقه یا بیشتر طول می‌کشه تا آماده بشم،و بعدش بیست یا نیم ساعت پیاده خواهم رفت، یعنی ما درمورد پنجاه،شصت دقیقه صحبت می‌کنیم یعنی ۳۶۰۰ ثانیه(در این مدت)آن‌ها توانایی تصمیم‌گیری را دارند و توانایی آماده کردن جنگنده و فرستادن اون رو دارند، و من عین خیالم هم نیست.

مَردان‌، نَفَس به یادِ دَمِ تیغ می‌زنند...

سکانس آخر:شهید با چفیه بر گردن و صورت،حمایل خشاب‌های پر بر دوش،تفنگی که با چسب برق بسته و محکم شده،کتاب دعا،تسبیح،بسته دستمال کاغذی،عطر،پول،چراغ‌قوه،چسب برق در جیب،بر روی مبلی در وسط میدان نبرد آخرین مبارزه خود را انجام می‌دهد...


این کتاب را بخشی از مبارزه‌ی شهید باید دانست،آن‌جایی که گفتند:ما تصمیم گرفته‌ایم که از ملت خودمان با تمام قدرتی که در اختیار داریم دفاع کنیم.قدرت او در زندان کلمات بودند.

شوک و القرنفل یا همان خار و میخک
شوک به معنای خار، که به سرنیزه سربازان و اسلحه الشوکه گفته می‌شود.پس خار را می‌توان نماد نیروهای صهیونیستی دانست.
القرنفل به معنای میخک که نماد عشق و محبت است و مادر و سرزمین است،معادل یونانی آن دیانتوس است که به معنی گل خدایان یا گل الهی،که قداست آن سرزمین را نشان می‌دهد.
شهید در انتخاب اسم رندی کرده،محتوا را هم  خودتان بخوانید تا آن‌چه درباره فلسطین تا کنون شنیده/نشنیده یا دیده‌/ندیده‌اید را حس کنید(جزئیاتی که هیچ کس جز یک مبارز نمی‌توانست به این خوبی بگوید).
نقدها را هم بقیه وارد کنند.

۲۴ مرداد،اربعین به وقت کربلا،۱۴۰۴
      

        السَّلامُ عَلَیکَ یا أوَّلَ قَتیلٍ مِن نَسلِ خَیرِ سَلیلٍ مِن سُلالَةِ إبراهیمَ الخَلیلِ صَلَّى اللّهُ عَلَیکَ وعَلى أبیکَ
 إذ قالَ فیکَ: قَتَلَ اللّهُ قَوما قَتَلوکَ، یا بُنَیَّ ما أجرَأَهُم عَلَى الرَّحمنِ وعَلَى انتِهاکِ حُرمَةِ الرَّسولِ!
 عَلَى الدُّنیا بَعدَکَ العَفا.

سلام بر تو، اى نخستین کُشته از تبار بهترین بازمانده از نسلِ ابراهیم خلیل؛ درود خدا بر تو و بر پدرت،
 آن گاه که در باره‌ات فرمود: «خدا بکُشد آن گروهى را که تو را کُشت. پسرم چه جرأتى بر خداى مهربان کردند و چه جسارتى در هتکِ حرمت پیامبر؛
 پس از تو، خاک بر سرِ دنیا».


۲۳مرداد،اربعین ۱۴۰۴
      

        ۱:....

۱۷ مرداد ۱۴۰۴
      

        
السَّلامُ عَلَی أبى الفَضلِ العَبّاسِ 
بنِ أمیرِ المُؤمِنینَ، المُواسى أخاهُ بِنَفسِهِ
الآخِذِ لِغَدِهِ مِن أمسِهِ، الفادى لَهُ الواقى
السّاعى إلَیهِ بِمائِهِ، المَقطوعَةِ یَداهُ

سلام بر ابوالفضل عبّاس فرزند امیرمؤمنان
از خود در گذرنده با جان برای برادر
برگیرنده از دیروزش برای فردایش
فداییِ او، نگهدارنده، کوشنده برای 
رساندن آب به او، و کسی که 
دست هایش بُریده شد ...

۱۵ تیر،عاشورای ۱۴۰۴

      

        خم سپهر تهی شد ز می پرستی ما
کفاف کِی دهد این باده‌ها به مستی ما

هر کدام، گرچه حرف‌هایی دارند و زاویه‌هایی را روشن می‌کنند،ولی آن‌جا که مدعی و میان‌دار تمام میدان هستند،کار را به آشفته‌گویی می‌کشند و خود را با تنگ چشمی و سطحی نگری ،گره می‌زنند.آن‌گاه کارشان تمام است.

بیا و کشتی ما در شط شراب انداز،بیا...

۱۰ تیر ۱۴۰۴
      

        آقای‌شاهرخ مسکوب میگن:
ایرانی بودن با همه‌ی مصیبت‌ها به زبان فارسی‌اش می‌ارزد.

جمالزاده در دوازده سالگی از ایران رفت و  از عمر شصت و هفت ساله خود تنها سیزده سال را در ایران گذراند.
این حجم از وفاداری به زبان مادری‌ ستودنی‌است در روزگارانی که غرب و شرق زدگی مد بود.
داستانی کوتاه در فضای آن دوران (که تا حدی در این زمان هم وجود داره) درمورد مهجور ماندن زبان فارسی.

۱۶ خرداد۱۴۰۴

      

        محتوای کتاب مانند اسم کتاب فلسفی نیست و شاید همین باعث بشه تو ذوق شما بخوره.
جلال آل احمد در آخر کتاب میگه که چرا این کتاب رو به این صورت نوشته پس اگر هدف نوشتنش رو درنظر بگیرم شاید موفق بوده‌.

"اینجور که می‌بینم، این سفر را به قصد کنجکاوی آمده‌ام.عین سری که به هر سوراخی می‌زنم.به دیدی،و نه امیدی و این دفتر، نتیجه‌اش.

روشن‌فکر جماعت در این ماجرا دماغش را بالا می‌گیرد و دامنش را جمع می‌کند.که:سفر حج؟مگر جا قحط است؟غافل از اینکه این یک سنت است و سالی یک میلیون نفر را این‌جا می‌خواند و به یک ادب وا‌می‌دارد و آخر باید رفت و بود و دید داد که از عهد ناصرخسرو چه‌ها فرق کرده یا نکرده..."

 و اینکه حرف‌های جالبی هم داشت در بین آن گزارش‌های روزانه‌‌ی توریستی.
شاید اگر نویسنده آن جلال‌آل‌احمد نبود،نمی‌توانستم تمامش کنم.

روز عرفه،۱۵ خرداد ۱۴۰۴
      

        جایی نوشته بود:
"دوستی با بعضی آدم‌ها مثل نوشیدن چای کیسه‌ای‌ست.
هول هولکی و دم دستی برای رفع تکلیف .اما خستگی‌ات را رفع نمی‌کند.دل آدم را باز نمی‌کند. خاطره نمی‌شود.

دوستی با بعضی آدم‌ها مثل خوردن چای خارجی است.
پر از رنگ و بو.
این دوستی‌ها جان می‌دهند برای خاطره‌های دمِ دستی..
این چای خارجی را می‌ریزی در فنجان،می‌نشینی با شکلات فندقی می‌خوری و فکر می‌کنی خوشحال‌ترین آدم روی زمینی.
فقط نمی‌دانی چرا باقی چای که مانده در فنجان بعد از یکی دو ساعت می‌شود رنگ قیر... سیاه ...

دوستی با بعضی آدم‌ها مثل نوشیدن چای سرگل لاهیجان است.
باید نرم دم بکشد.
باید انتظارش را بکشی.
باید برای عطر و رنگش منتظر بمانی.
باید صبر کنی.
آرام آرام مقدماتش را فراهم کنی.
باید آن را بریزی در یک استکان کوچک کمر باریک.
خوب نگاهش کنی.
عطر ملایمش را احساس کنی و آهسته، جرعه جرعه بنوشی‌اش و زندگی کنی..."

کتاب‌های آقای نادر ابراهیمی برای من چایی‌ست که اگرچه دوست دارم همه را لاجرعه و تا انتها سربکشم،اما اکنون لذت آهسته،جرعه جرعه نوشیدن‌شان و زندگی کردن برایم بیشتر است.

پ.ن:از بین همه‌ی کتاب‌های آقای نادر ابراهیمی(حتی آن‌هایی که خیلی بیشتر از این کتاب دوست‌شان دارم)،یادداشت را لای این کتاب می‌گذارم که می‌دانم افراد کمتری آن را خواهند خواند.

۱۳ خرداد ۱۴۰۴
      

        یهو می‌نشستم کل قصه‌های مجید رو می‌خوندم. کلش رو...

۱۲ خرداد ۱۴۰۴
      

        برای رفیق کودکی‌های گمشده
برای‌ کودکی‌های رفیق گمشده
برای رفیق گمشده‌ی کودکی‌ها
برای تو...

۱۱ خرداد ۱۴۰۴
      

        این جانِ عاریت که به حافظ سپرد دوست
روزی رُخش ببینم و تسلیم‌ِ وی کنم

سیر و سلوک محیی‌الدین ابن عربی با تمام فراز و نشیب‌های زندگی(البته گاهی با تناقضاتی که درک آن برای من سخت بود).

تفاوت این کتاب با کتاب‌های دیگری که زندگی‌نامه علما را نوشته‌اند همچون مردی در تبعید ابدی،کهکشان نیستی،نخل و نارنج و حتی سه‌دیدار،در این است که سایر کتاب‌ها بیشتر به افکار و عقاید عالِم پرداخته‌اند که در این کتاب کم‌تر دیده‌ می‌شود(شاید چون ذهن نویسنده ایرانی با  ذهن نویسنده عربستانی متفاوت است).
اما حوادثی که محیی الدین را محیی‌الدین کرده خیلی‌خوب روایت شده است.و با اینکه کتاب ترجمه‌ است بسیار روان و زیباست.

۱۰ خرداد ۱۴۰۴
      

        یک کتاب معمایی و جذاب با داستان و بیان در ظاهر ساده،که تا لحظه آخر  نمی‌توانید آن را پیش‌بینی کنید.
      

        جهانیان
همه گر تشنگان خون منند،
چه باک ،زان همه دشمن
که دوست دار تویی...

در مورد نویسنده به این بسنده می‌کنم که ، آرتور کوستلر درباره نویسنده که نقاش هم هست(شاید هم برعکس) می‌گوید"فرد اولمن در نوشتن چنین رمان کوچکی بسیار موفق بوده است؛شاید از این رو که مانند همه‌ی نقاشان خوب می‌داند چگونه جزییات تصویری را می‌خواهد بکشد در چارچوب محدود بوم جا دهد،حال آن‌که نویسندگان،متاسفانه،برای نوشتن تا بخواهند کاغذ در اختیار دارند."
این کتاب را برای بار دوم خواندم.
روایت دو هم‌کلاسی با دوستی ساده و پاک دوران نوجوانی،که جهان به یکی لقب خاندان اشرافی می‌دهد به دیگری لقب یهودی فراری،آن‌ها را از هم جدا می‌کند...
نویسنده نوشته"در نوشتن عبارت((دوستی که حاضر باشم جانم را فدایش کنم.))دو دل بودم.اما پس از گذشت سی سال هنوز معتقدم که گزافه نمی‌گفتم و به راستی حاضر بودم،حتی با خوشحالی،که به خاطر  یک دوست بمیرم."

عجب از کشته نباشد به در خیمه دوست
عجب از زنده که چون جان به در آورد سلیم