"هیچ جایِ دنیا تر و خشک را مثل ایران باهم نمی‌سوزانند!"
        

          کوتاه ، زیبا و دوست داشتنی ...! 
        

          فارسی شکر است و دیگر هیچ!
        

          واقعا فارسی شکر است
        

          این کتاب شامل چند داستان است: فارسی شکر است، دوستی خاله خرسه، درددل ملاقربانعلی.
در داستان «فارسی شکر است» مردی بی‌گناه به زندان می‌افتد. در آن‌جا چند نفر دیگر هم هستند، هر کدام به طریقی حرف می‌زنند اما هیچ‌کدام منظور و مفهوم دیگری را نمی‌فهمند.
«دوستی خاله خرسه» شخصیتی دارد به نام «حبیب‌الله» به طور مفصل در داستان او را توصیف می‌کند و جمله‌ی زیبایی از زبان  او می‌گوید: آدم بهتر است یخه‌چرکین بماند و فاتق نانش نفرین مردم نباشد.
داستان «درددل ملاقربانعلی» ماجرای مردی است که به مشهد می‌رود و در راه برگشت پولش تمام می‌شود. به ناچار در تهران ماندگار شده و از یک ملا، روضه‌خوانی می‌آموزد. بعد از فوت ملا، با همسر او ازدواج می‌کند. ماجرا از زمانی آغاز می‌شود که به خانه‌ی همسایه می‌رود و یک دل نه، صد دل عاشق دختر آن‌ها می‌شود.
        

          این کتاب را نخستین داستان به شکل جدید در فارسی می‌دانند. داستانی در مورد تفاوت زبان و گویش مردم با خواص جامعه که نمادهایی چون روحانی که بیشتر واژه‌های آن به عربی است، به نظر یک سوسیالیست که بیشتر واژه‌های آن به فرانسه است، توریست که به ترکی اسلامبولی حرف میزند و ... با شاگرد مغازه‌ای که زبان هیچ کدام را نمی‌فهمد. البته که جمال زاده در این داستان خود و قشر خود را تطهیر کرده و غرب رفته‌ها را از فرنگی‌مآب‌ها جدا کرده، همانطور که با اغراق نماینده‌های روحانیون و سوسیالیست‌ها را انتخاب 
 کرده است
        

          آقای‌شاهرخ مسکوب میگن:
ایرانی بودن با همه‌ی مصیبت‌ها به زبان فارسی‌اش می‌ارزد.

جمالزاده در دوازده سالگی از ایران رفت و  از عمر شصت و هفت ساله خود تنها سیزده سال را در ایران گذراند.
این حجم از وفاداری به زبان مادری‌ ستودنی‌است در روزگارانی که غرب و شرق زدگی مد بود.
داستانی کوتاه در فضای آن دوران (که تا حدی در این زمان هم وجود داره) درمورد مهجور ماندن زبان فارسی.

۱۶ خرداد۱۴۰۴

        

          معرکه بود ولی یکسری مشکلات داشت به گمان من. ولی زیبایی داستان  توجهات رو از روی این اشکالات بر می‌داشت.
از نظر اجتماعی درک نویسنده بسیار بالا بود و آدم را به حیرت وا میداشت
        

           متأسفم از نوشتن این جمله
اما جمالزاده عزیز چه خوب که اینروز ها نیستی، تا از ادبیات نسل z ها مستفیض شوی. 
        

          به لطف یکی از بهترین اساتید نگارشم در یکی از کلاس ها خواندیم این داستان را خیلی داستان سختی بود ولی جالب بود و چون راهنما داشتیم خیلی روان پیش رفت
        

          اولین داستان نو فارسی :)
داستانی که جمال‌زاده در آن
موازی با تبرئه‌ی خود از شیوه‌ی غرب مآب‌ها 
چند شخصیت اغراق آمیز را در  یک محبس مشترک می‌اندازد
تا با استفاده از موقعیت ساخته شده به ستایش وفاداری به زبان  بپردازد!

        

          چه نازیباست ترکیب لغات  زبان های دیگر در کنار هم
        

          مانایاد «جمال‌زاده» در این داستان، زبان فارسی را از زبان عربی و انگلیسی و دیگر زبان‌ها برتر می‌داند و در واقع خطابه‌ای داستانی در ترجیح زبان فارسی بر دیگر زبان‌ها ایراد می‌کند.

ما در این کتاب، یک نوشتۀ انتقادی نسبت به اوضاع بی‌ثبات کشور و ادارات و سازمان‌ها و تغییر زود به زودِ روسای ادارات و مسائل دیگر را شاهدیم که پر بیراه هم نیست.
        

          اگه بخوام خلاصه بگم باید بگم که این داستان کوتاه هم مثل اسمش ، مثل بقیه قصه‌های جمالزاده  و مثل فارسی، شیرین و شکر است.
اما نکته جالب ماجرا برام این بود که از اون موقعی که این داستان نوشته شده تا الان هنوز درگیر همون مسئله و مشکل هستیم و وقتی داستان رو خوندم انگار جمالزاده برای مشکل امروز ما نوشته بود؛ فقط دیوانه‌های توی سلول کم و زیاد شدند و تغییر کردند.
        

          هیچ جای دنیا تر و خشک را مثل ایران با هم نمی‌سوزانند. خدایا به داده شُکر و به نداده‌ات شُکر.

فارسی شکر است٬ یک داستانِ کوتاهِ فارسی بود که خواندنش چند دقیقه‌ای من را از دغدغه‌های روزمره جدا کرد و خنداند.
        

          با سلام و درود 
حکایتی بامزه و طنزآمیز از زبان فارسی و استفاده از اصطلاحات فرانسوی و عربی و غیره که آن را نمکی تر می کند 
به نظرم در حد یک نمایش کوتاه و طنز باید از این کتاب استفاده کرد 
خود نویسنده هم که من به نظرم نیازی نیست معرفی کنم 😊
        

          داستانی جالب و کوتاه در ستایش پاسداشت زبان فارسی و نکوهش ترکیب بی‌اساس زبان با دیگر زبان‌ها.
        

          تو جستجوهایی که برای پیدا کردن سال انتشار کتاب داشتم به اطلاعات ضد و نقیضی برخوردم، ولی حدودی بخوام بگم، این کتاب تقریبا صد سال پیش نوشته و منتشر شده!
داستان با قالب طنز، به نقد گرایش به زبان‌های خارجی و فراموشی زبان فارسی می‌پردازه.
جالب اینجاست انتقادهایی که آقای جمالزاده توی داستانش مطرح کرده فقط مخصوص جامعه‌ی همون زمان نبوده؛ خیلی از اون رفتارها و طرز فکرها هنوز هم بین مردم هست –شاید با شکل و شمایل جدیدتر– ولی با همون ریشه.
همین باعث شده این کتاب همچنان یه اثر زنده و امروزی به نظر بیاد، نه یه نوشته‌ی قدیمی و از مدافتاده.

اگر کلمات عربی و فرانسه‌ی شخصیت‌های «شیخ» و «فرنگی‌مآب» رو نادیده بگیریم، زبان داستان در کل ساده و روونه.
ولی یه جاهایی آقای جمالزاده از واژه‌ها و اصطلاحات قدیمی یا کمتر شنیده‌شده‌ی فارسی استفاده کرده که ممکنه برای بعضی‌ها (از جمله خودم!) سخت باشه و لازم بشه چند بار بخوننش یا برن معنی‌شو دربیارن.
البته این چیزیه که هم می‌تونه یه‌ کم گیج‌کننده باشه، هم از اون طرف به داستان یه رنگ‌وبوی خاص و ادبی می‌ده.

در کل، خوندن «فارسی شکر است» برام یه تجربه‌ی شیرین و یه تلنگر قابل تأمل بود.
هم از زبان طنز و جمله‌های بامزه‌اش لذت بردم، هم باعث شد کمی بیشتر به زبان فارسی و جایگاهش توی زندگیم فکر کنم.
        

          محمدعلی جمالزاده را چندان نمیشناسم اما اینکه از ۶۷ سال عمر خود تنها ۱۳ سال در ایران بوده و با وجود زندگی در اروپا و غیر آن،  چنین اهتمامی به زبان فارسی دارد برایم لذت بخش است... وقتی او را پدر داستان کوتاه مدرن ایرانی میخوانند، چیزی در دلم دگرگون و بد نمی‌شود و اگرچه شاید در دیدگاه و افق فکری چندان با او همسو نباشم، اما حداقل در همین یک فقره ویژگی یعنی تاکید او بر زبان فارسی و منسجم کردن کارهایش در این زبان، او را شدیدا فردی لایق و ارزشمند میدانم
        

          شکر شکن شوند همه طوطیان هند
زین قند پارسی که به بنگاله می‌رود
این داستان کوتاه امروز‌ها، خواندن دارد! 
می‌خواهم بگویم آقای جمال‌زاده عزیز و دوست‌داشتنی‌ام!
نیستی که ببینی!
فارسی شکرت‌ را ...
که چه تلخ‌دانه‌ها به این شهد شکربارت تلاونگ کرده‌اند. از فارسی‌ت تنها «است و نیست و ها و ناش» مانده است.
آن گردش‌گر فرهنگ رفته، آن شبه‌روشنفکر سیبک بریده، آن ملای ترخت‌سخن، به کنار!
امروز همان جوانک شاگرد دکان هر کوچه و پستویی نیز زخم می‌زند بر نازک‌آرای تن ساق‌گل فارسی!
اگر آن‌روز ناخالص کردن شکر پارسی با لغات فقه و حقوق و مکاتب فلسفی، راه ناگزیر دراییدن این قماس با مردمان کوی و برزن بود،‌ امروز بلغور کردن فرنگی‌جات، ادای دانش‌فهمی و این‌جهانی بودن است.
پیش‌تر شاید این دست سخن‌گفتن‌ها خرده سکه‌ای بود که صدا می‌کرد در انبان فارسی‌زبانان که یعنی من هم فضلی دارم و دانشی که گر در‌آمیزد با شهد فارسی، خورنده‌تر باشد و دل‌نوش تر!
اکنون اما این تنها صدای مشک خشکیده و پوسیده و توخالی دوره‌گردانی است که یعنی بیایید ببینید من هم هستم!
فارسی سخن نمی‌کنم!‌ پس هستم!
آقای جمال‌زاده!‌جای شما خالی!
جای محمود دولت‌آبادی خالی
جای صادق هدایت خالی
امروز‌ها باید برای خواندن آثار سترگ‌شان یک واژه‌نامه مرحوم ده‌خدا کنار دستمان باشد که هم حظ بریم و هم حسرت
هم آه کشیم و هم با ناله سودا....