و من یتوکل علی الله، فهو حسبه...
یک کتاب مختصر و مفید درباره توکل، شرایط و اثراتش که نثرش منو یاد کتاب دین و زندگی دبیرستان میندازه، ولی بعضی از نکاتش خیلی تکان‌دهنده بود برام.
البته توکل حقیقی و عملی رو با کتاب خوندن نمیشه به دست آورد، ولی این هم یک گام از کسب توکله که انسان به دنبال آگاهی و شناخت درباره توکل باشه و یکم به خودش و اعمالش دقت کنه تا ببینه خیلی از امیدهایی که توی زندگیش داره، مصداق بارز شرک هستن! و بسیاری از ناامیدی‌هاش هم همینطور...
میشد توی یه روز خوندش، ولی دوست داشتم یه مدتی فکرم درگیر محتواش بشه.
توصیه میشه.
      

        یک ماجرای رازآلود با کمی چاشنی ترس...
کتاب جذابی بود، از اونایی که از ابتدا فکر آدمو مشغول میکنه و توی حل تک‌تک پازل‌ها باهاش درگیر میشی. از خوندنش لذت بردم واقعاً، از این کتابای ترسناک آبکی نبود که بیشتر مسخره به نظر میرسه، به اون صورت وحشتناک هم نبود، ولی تصویرگری‌ها و توصیفات خیلی قشنگ و دقیق بود که باعث می‌شد یه جاهایی صدای تق در که میاد، همراه با شخصیتای اصلی، از جات بپری و بترسی.
معمای کتاب خیلی جذاب پیش رفت، یعنی اینجوری نبود که از همون اول قابل حدس باشه، مسیرهای مختلفی رو همراه با شخصیتای اصلی جلو میرفتی و میفهمیدی که اشتباه فکر میکنی، در نهایت توی آخرین واقعه، در حالی که هنوز بخش پایانی شکل نگرفته بود و نویسنده هنوز مشتشو باز نکرده بود، حدس زدم که قضیه چیه و وقتی فهمیدم حدسم درست بود، بازم لذت بردم از چینش مسائل که اینقد خوب نکته‌های ریزو تو خودش حفظ کرده بود.
با اینگه بحث روح، به این صورتی که توی کتاب هست تخیلیه ولی بازم جذابیتای قلم نویسنده یه تجربه‌ی جذابو از مطالعه ژانر فانتزی و معمایی براتون به ارمغان میاره.
توصیه میشه.
      

        جانکاه و طاقت‌فرسا...
شرح سرگذشت و محتوای کتاب رو نمیگم، حال خودمو میگم تا این کتابو تموم کردم.
کتاب بدی نیستا، ولی نمیدونم عیب از کجا بود که اینقد برام طاقت‌فرسا بود خوندنش، ولی بالاخره تموم شد.💪🏻
شخصیت اصلی رو از قبل نمی‌شناختم و درباره گروه دستمال‌سرخ‌ها چیز خاصی نمیدونستم و تازه آشنا شدم باهاشون.
از اواسط کتاب یه احساسی بهم میگفت یکم اغراق توی بیان وجود داره، اولاش هم عذاب وجدان گرفتم بابت این فکر، ولی خب هرچی پیش رفتم مطمئن‌تر شدم که یکم اغراق توی روایت کردن هست که خیلی زیاد جنبه‌های مثبت رو داره بیان میکنه، نمیشه گفت اونقد شدیده که آزاردهنده باشه، ولی خب به چشم میاد.
نثر کتاب خیلی خیلی خیلی عادی و معمولی بود، یعنی بیش از حد معمولی، البته خب چون زندگی‌نامه‌ست، شاید ایجاب میکرد، ولی توی بقیه سرگذشتایی که خوندم اینقد نثر به چشمم معمولی نمیومد، نمیدونم چرا.
یه ویژگی جذابی که داشت، این بود که پرش‌های تاریخی‌ای که بین روایت‌ها داشت، خیلی جالب ترسیم شده بود، یعنی روایت فعلی با هرچی تموم می‌شد، روایت بعدی رو طوری انتخاب کرده بودن که اون موضوع توش باشه و با همون شروع می‌شد، حالا شاید نتونید درست متوجه منظورم بشید، مثال میزنم، مثلاً یه روایت در زمان حال تهش میرسید به موتوسواری، این تموم می‌شد روایت بعدی که مال سالها قبل بود، چیزی بود که درباره موتوسواری بود و با اون شروع می‌شد، این اشتراکا و سلیقه‌ای که نویسنده توی چیدنشون به خرج داده بود رو پسندیدم.
درباره زندان‌های انگلیس و به طور کلی زندانیان سیاسی خارج از کشور یه چیزایی شنیده بودم ولی کتابی تا حالا مطالعه نکرده بودم، چیزی که بر ایشون گذشت جالب توجه بود برام.
توصیه میشه.
      

        فراری رو به بن‌بست...
از بچگی عادت داشتم وقتی وقایع زندگی خیلی ناراحتم می‌کرد، پناه ببرم به دنیای خیال، برای همین به کتاب و فیلم پناه می‌بردم و گاهی اونقد غرقشون می‌شدم که از تموم شدن یه سریال حسی در حد شکست عشقی (! حالا اونموقع که نمیدونستیم شکست عشقی چیه، ولی خیلی سخت بود به هر حال😁) بهم دست میداد. همینم شد که الان ژانر تخیلی رو به شدت دوست دارم چون منو از واقعیت جدا میکنه.
اون روزی که این کتاب رو برای مطالعه انتخاب کردم هم توی همین حال بودم، دلم یه کتاب میخواست که منو یکم از واقعیت جدا کنه و ببره به یه فضای قشنگ و دور، وقتی شروع کردم هم خیلی خوشم اومد از کتاب، خیلی دوسش داشتم. شخصیت آنه خیلی برام بانمک و جذاب بود و حتی اشتراکات زیادی بین خودم و اون احساس میکردم، حسابی جذبم کرده بود و غرقش شده بودم، طوری که پس از مدت‌ها به جایی که خودمو بکشونم برای مطالعه، یهویی به خودم میومدم میدیدم ۵۰ صفحه گذشت...
اما آخر سر با یه اتفاق تلخ همراه شد که همزمان هم برای من و هم توی کتاب اتفاق افتاد، و برام اندوه‌بار تموم شد، اینکه میگم فرار رو به بن‌بست برا این بود که من کتابو برای فرار از واقعیت داشتم میخوندم، قرار نبود اونم با تلخیای من همراه بشه... هرچند که آنه خیلی خوب کنار اومد و سرشار از امید و شور و هیجان مسیر جدیدی برای زندگی خودش ترسیم کرد، ولی من شاید به این زودیا نتونم کنار بیام برای همین حالا حالاها نمیرم سراغ جلدای بعدیش، ولی این چیزی از قشنگیای این کتاب کم نمی‌کنه.
فقط نقدی که به ترجمه داشتم این بود که اسم شخصیت اصلی رو نوشتن آنی که با ضمیر آن قاطی نشه، و اصرار شخصیت اصلی هم این بود که شکل نوشتاریش آنه تصور بشه، اما اگر اینا رو جابه‌جا می‌کردن خیلی بهتر بود، یعنی آنه می‌نوشتن و آنی تصور میکردن خیلی درست‌تر بود.
پیشنهاد میشه، به شدت...
      

        روایتی از اعتقادات پوچ و غرورهای ویرانگر...
در ادامه‌ی ماجرای عاشقانه‌ی خونین کتاب قبلی، این کتاب ماجراهای مربوط به دو نسل بعدی قبایل ترکمن رو در اوایل سلطنت پهلوی روایت می‌کنه...
اولی که کتاب رو شروع کردم به نظرم می‌رسید کتاب قبلی خیلی جذاب‌تر بود، ولی وقتی پیش رفتم، از نظرم این کتاب قوام بیشتری داره. چون بخش اعظمی از جذابیت کتاب قبلی برای ماجرای عاشقانه‌ و متفاوتی بود که روایت می‌کرد و عموماً ماجراهای عاشقانه در بین داستان‌های دیگه جذابیت بیشتری دارن، ولی این کتاب با وجودی که چنین رواتی نداشت، اما همچنان جذاب و پرمغز بود.
کمتر کتابی رو دیدم که اینقد دقیق و ظریف بتونه فرهنگ یک بوم خاص رو منعکس کنه و این از ویژگی‌های اسرارآمیز قلم نادر ابراهیمیه...
با اشتیاق میرم سراغ کتاب بعدی
حتماً توصیه میشه...
      

        انتخابی برای بازگشت...
مدتی بود که به خاطر شرایط، تلاش‌هام برای مطالعه منظم مرتب با شکست مواجه می‌شد. در نهایت تصمیم گرفتم کتابی رو انتخاب کنم که با توجه به جلدهای قبلیش، واقعاً جذابیت اینو داره که در هر زمانی بری سراغش، جذبت می‌کنه، و این جلد هم از این قاعده مستثنی نبود.
خیلی جذاب و بانمک بود، مثل جلدهای قبلی، از طرفی رفتارهای شخصیت اصلی و خانوادش گاهی منو یاد رفتارهای اطرافیانم می‌انداخت و نمک قضیه رو خیلی بیشتر می‌کرد.
بارها و بارها از ته دل خندیدم و خیلی برام جذاب بود. با اشتیاق کامل میرم سراغ جلد بعدی.
حتماً این کتاب و دو جلد قبلیش رو توصیه می‌کنم...
      

        حضرت عباس از تولد تا کربلا...
اگر شما هم مثل من روایت‌های کربلا رو توی کتاب‌های مختلفی خوندید، توی این کتاب زندگی حضرت عباس رو به صورت انحصاری می‌خونید و هم بعضی چیزا تکراریه براتون و هم بعضی ماجراها جدید روایت شده و توی سایر کتاب‌ها اثری ازشون دیده نمی‌شد.
مختصر و مفید و روان نوشته شده، برای رده سنی نوجوان هم میتونه مناسب باشه. و به طور کلی لازمه همه‌ی ما درس برادری رو یه بار از ابتدا تا انتها با زندگی حضرت عباس یاد بگیریم.
اگر شما هم مثل من عاشق حضرت عباسید، خیلی از این کتاب لذت خواهید برد...
      

        کتاب نوشتن سلیقه میخواد!
حتی اگر محتوای کتاب تولیدی نباشه و صرفاً جمع‌آوری نکات فرد یا افراد خاصی درباره موضوعی باشه...
من این سلیقه رو توی این کتاب ندیدم، یعنی اگر نویسنده به جای اینکه صرفاً بیانات آقا رو جمع کنه و بدون اینکه به این دقت کنه که این بخش از فلان صحبتی که ارتباط موضوعی با کتاب داره رو صرفاً برش بده و بذاره توی کتاب، یکم مطالب رو مرتب می‌کرد، تکراری‌ها رو حذف می‌کرد، صحبت‌های نزدیک به هم رو تلفیق می‌کرد، خلاصه یه زحمتی اگه به خودش میداد، اون دغدغه‌ای که حضرت آقا درباره زبان فارسی دارن، بیشتر پاسداشته می‌شد...
صد حیف که نشد و نبود و توی ذوق می‌زد...
مدت‌های مدیدی طول کشید تا رغبت کنم بیام سراغش و تمومش کنم و یکی از دلایلش همین عدم جذابیت ساختاریشه، وگرنه به لحاظ صحبت‌ها و سخنان حضرت ‌آقا درباره زبان فارسی، واقعاً انسان شگفت‌زده میشه از این همه تخصص آقا در این زمینه و این همه حساسیتی که نسبت به این مقوله داره که متاسفانه خیلی‌هاش در سطح کلان جدی گرفته نمیشه که اگر می‌شد، شرایط کف جامعه خیلی بهتر از اینی بود که الان هست...
با وجود تمام نواقص، توصیه می‌شه، فقط به خاطر انتقال سخنان حضرت آقا...
      

        خاطرات یک قاتلِ اهل ادبیاتِ مبتلا به زوال عقل...
محتوای این کتاب یادداشت‌های این فرده که چون مبتلا به فراموشی بوده، می‌نوشته که فراموشش نشه.
خیلی جالب بود به نظرم، رگه‌هایی از بوف‌کور صادق هدایت رو می‌شد توش دید، با این تفاوت که دنیا رو برای پوچ و بی‌معنی تصویر نمی‌کرد و فقط دنیای خود اون فرد رو منعکس کرده بود که یه کارایی انجام میداد و بعد هیچ اثری از اون کار توی ذهنش باقی‌ نمی‌موند.
ماجرایی که از ابتدا تا انتها روایت کرده، خیلی چیز جذابی بود و این قابل حدس نبودنش و شگفتی‌ای که در انتها برای خواننده داشت، توانایی نویسنده رو نشون میده.
توصیه میشه.
      

        همراهی و هم‌نشینی جذابی با استاد سعید تشکری.
خدا استاد تشکری رو رحمت کنه واقعا...
این کتاب رو چندین بار برداشتم که بخونم، هربار نشد. این دفعه بالاخره خوندمش و تازه متوجه شدم که چه کتاب بامزه‌ایه. هرچند موضوعش شاید چیز بامزه و شیرینی نباشه (وقایع قتل عام مردم در مسجد گوهرشاد، زمان پهلوی) اما سبک نویسنده بسیار نو و خیلی دلچسب بود.
علاقه‌ی وافر نویسنده به گوهرشاد بانو، چیز جالب دیگه‌ای بود که من با اینکه چندتا کتاب دیگه ازش خوندم، ولی متوجه نشده بودم که این علاقه اینقدر ریشه‌داره.
تعریف کردن وقایع تاریخی با این شیوه برای نوجوان‌های امروزی میتونه خیلی موثرتر از شیوه‌های دیگه باشه، ای کاش نویسنده‌های دیگه هم از این کار الهام بگیرن.
بسیار توصیه میشه... 

      

        ستایش‌نامه‌ی دکتر مصدق!
جلد قبلی رو که شروع کردم، ابتداش نوشته بود که تقدیم شده به دکتر محمد مصدق، خب از حقوق هر نویسنده‌ای اینه که کتابی که خودش نوشته رو به هرکسی دوست داره تقدیم کنه و نظرم رو درباره‌ی جلد قبل، توی همون بخش نوشتم، ولی این جلد شدیداً حول ستایش و تحمید دکتر مصدق می چرخید، به هر بهانه‌ای. و دیگه نه اون بانمکی‌های جلد قبل توش دیده می‌شد، نه معماهای در حد شرلوک هولمز! فقط آسمون و ریسمون رو جوری به هم بافته بود که بشه تهش از مصدق تعریف کرد.
حرف من رد یا تایید دکتر مصدق نیست، اما خب یه کتاب طنز، باید طنز باشه، نه اینکه خواننده احساس کنه به هر بهانه‌ای قراره برسه به یه موضوع مشخص.
جلد اولو که خوندم، برنامم این بود هر ۴ جلدو بخونم، ولی این یکی پشیمونم کرد.
توصیه نمیشه...
      

        بعد از "شمسیه‌ی لندنیه" این دومین کتاب طنز ایرانیه که میخونم و شخصیت اصلیش شرلوک هلمزه!
کتاب بامزه‌ایه، یه جاهایی نکات ریز بانمکی میگه که واقعاً از ته دل میخندی. ولی خیلی حجمش کمه، شاید می‌شد با سه جلد بعدی ادغامش کرد و یه داستان مفصل ترتمیز از توش درآورد، ولی خب صلاح‌دید نویسنده این بوده...
تا اومدیم به شرایط خو بگیریم، تموم شد، میل دارم بقیه مجلدهاشو هم پشت سرش بخونم، ولی اینجوری پیش بره، هیچ‌ماجرایی رو اونجوری که باید نمیتونه ساخت و پرداخت کنه.
البته خب شرلوک هلمز برای من خیلی سطح و مرتبه‌ی بالایی داره، خوشم نیومد که در حد پیدا کردن هوو‌های زن یه راننده شوفر بیابون تقلیلش داده، شاید میشد با پرونده‌های بهتری، همچنان روایت طنزش رو حفظ کرد.
در کل توصیه می‌کنم، برای تغییر حال و هوا خوبه...
      

        سرگیجه، حالت تهوع، سیاهی رفتن چشم...
احساسی که از خوندن این کتاب بهم دست داد، مثل این بود که از ابتدا تا انتها دچار سرگیجه‌ی شدید شده باشی.
درباره آثار صادق هدایت خیلی شنیدیم، ولی لازم بود خودم حتماً یکیش رو بخونم تا با اصل مطلب مواجه بشم و مطابق دیده‌های خودم قضاوت کنم.
نویسنده دچار مشکل عمیق معرفتی و یاس فلسفی بود، مثل کسی که دنبال حقیقت گشته باشه ولی پیداش نکرده باشه و درست نفهمیده باشدش، و از یه جایی به بعد زده زیر همه‌چیز و از ریشه همه‌چیز رو منکر شده.
نظریات فروید هم خیلی واضح توی این اثر دیده می‌شد.
شاید بعضیا در توصیف این آثار بگن "سیاهی و سیاه‌نمایی مطلق" ولی خب چیزی که من ازش حس کردم، درماندگی خیلی شدیده. یعنی درماندگی‌ای که خود نویسنده رو اول دچار کرده و چون هنر نویسنده واقعاً قابل توجه هست، خیلی خوب اونو به خواننده منتقل میکنه، همین میشه که میگن توی بازه‌های زمانی خاصی، خیلی‌ها در نتیجه‌ی مطالعه‌ی آثار هدایت در نهایت خودکشی کردن... نکته‌ای که هست اینه که یه وقت نویسنده واقع‌گراست و واقعیت زندگی رو با همه‌ی پدیده‌های مثبت و منفیش به تناسب روایت میکنه، اما یه وقتی مثل الان اینقدر غلبه‌ی پوچی و بیهودگی و درماندگی زیاده که آدم یک آن با خودش میگه راست میگه واقعاً من چرا زنده‌ام؟؟؟ من چرا تموم نمی‌کنم این زندگی رو؟؟؟ و مشکل بزرگتر اینه که چیزهایی رو تمام هدف زندگی معرفی می‌کنه و از نبود اونها نتیجه میگیره که پس بهتره بمیریم، که واقعاً از مسائل کلان و اصلی زندگی نیستن، و از طرفی همه با چنین مسائلی درگیری دارن و با داستان ارتباط نزدیک برقرار می‌کنن و احساسی که منتقل می‌کنه رو به کل زندگی سرایت میدن و این خوب نیست.
 یعنی من خودم با اینکه  همیشه تلاشم رو می‌کنم که نگاه روشنی به زندگی داشته باشم، و شاید فلسفه‌ی دنیا و زندگی تا حد زیادی برام جاافتادست ولی  این حالت ناامیدی شدید و درماندگی به من هم منتقل شد و واقعاً احساس ناپسندی از مطالعه‌اش گرفتم.
چیزی که بنا بودبه عنوان یک فرد اهل ادبیات از آثار صادق هدایت دریافت کنم، کردم، البته خب دربارش قبلاً مطالعه داشتم ولی اولین اثریه که کامل ازش مطالعه کردم و به نظرم آخرین هم خواهد بود، مگر اینکه به فراخور شغلم ناچار بشم...
فکر می‌کنم نیاز به بیان نباشه که توصیه نمی‌کنم به مطالعه‌اش، به خصوص افرادی که به دنبال حال خوب میگردن، به هیچ عنوان سمت آثار صادق هدایت نیان...
      

        توی این کتاب با مسائلی از مدافعان حرم مواجه میشید که شاید براتون خیلی ناخوشایند باشه، البته خب من میزان استناد و اعتبار روایاتش رو نمیدونم ولی خیلی روایت متفاوتی بود و البته کمی حال به هم زن!
بیان نویسنده خیلی تنده و من با خیلی از نظراتش موافق نیستم، ولی شیوه‌ی نگارش نامه‌نگاری، شیوه‌ی جذابیه، دوست داشتم، عیبش این بود که مسائلی رو که هیچ ارتباطی به اصل قضیه نداست بسیار طول و تفصیل داده بود ولی وقتی تازه رسید به موضوع اصلی تو یه صفحه خلاصش کرد و این برای من پذیرفته نیست و از کیفیت کار خیلی کم کرد.
همچنان میزان ادب و عفت کلام متن کتاب مورد انتقاد منه و به هیچ عنوان نمی‌پسندمش.
با ارفاق توصیه میشه...
      

        جلد هفتم از مجموعه‌ای که دنبالش می‌کنم...
برام سواله که آیا واقعاً ضعیف شده یا اون اوایل من جوگیر بودم که اینقد خوشم اومد، باید یه بار برگردم از اول بخونمشون ببینم با نگاه الانم چطورن.
جالب هست، جذاب هست هنوز، ولی ایرادای خیلی فاحشی توش داره، مثلاً توصیف کشته شدن فرشته‌ها طوریه که انگار جسم مادی انسانی دارن، این خوب نیست.
از یه طرف چون بین مجلدها فاصله میفته، روایت‌ها رو آدم فراموش می‌کنه، در حالی که برای خوندن جلد بعدی باید همه ماجراهای قبلی رو دقیق یادت باشه، برای کسی که بخواد یه جا همه رو بخونه این ایراد قابل حله.
هنوزم دنبالش می‌کنم، توی رمان‌های ایرانی هنوز رقیبی براش ندیدم، جذابه برام و توصیه می‌کنم.