بعد از "شمسیه‌ی لندنیه" این دومین کتاب طنز ایرانیه که میخونم و شخصیت اصلیش شرلوک هلمزه!
کتاب بامزه‌ایه، یه جاهایی نکات ریز بانمکی میگه که واقعاً از ته دل میخندی. ولی خیلی حجمش کمه، شاید می‌شد با سه جلد بعدی ادغامش کرد و یه داستان مفصل ترتمیز از توش درآورد، ولی خب صلاح‌دید نویسنده این بوده...
تا اومدیم به شرایط خو بگیریم، تموم شد، میل دارم بقیه مجلدهاشو هم پشت سرش بخونم، ولی اینجوری پیش بره، هیچ‌ماجرایی رو اونجوری که باید نمیتونه ساخت و پرداخت کنه.
البته خب شرلوک هلمز برای من خیلی سطح و مرتبه‌ی بالایی داره، خوشم نیومد که در حد پیدا کردن هوو‌های زن یه راننده شوفر بیابون تقلیلش داده، شاید میشد با پرونده‌های بهتری، همچنان روایت طنزش رو حفظ کرد.
در کل توصیه می‌کنم، برای تغییر حال و هوا خوبه...
      

        سرگیجه، حالت تهوع، سیاهی رفتن چشم...
احساسی که از خوندن این کتاب بهم دست داد، مثل این بود که از ابتدا تا انتها دچار سرگیجه‌ی شدید شده باشی.
درباره آثار صادق هدایت خیلی شنیدیم، ولی لازم بود خودم حتماً یکیش رو بخونم تا با اصل مطلب مواجه بشم و مطابق دیده‌های خودم قضاوت کنم.
نویسنده دچار مشکل عمیق معرفتی و یاس فلسفی بود، مثل کسی که دنبال حقیقت گشته باشه ولی پیداش نکرده باشه و درست نفهمیده باشدش، و از یه جایی به بعد زده زیر همه‌چیز و از ریشه همه‌چیز رو منکر شده.
نظریات فروید هم خیلی واضح توی این اثر دیده می‌شد.
شاید بعضیا در توصیف این آثار بگن "سیاهی و سیاه‌نمایی مطلق" ولی خب چیزی که من ازش حس کردم، درماندگی خیلی شدیده. یعنی درماندگی‌ای که خود نویسنده رو اول دچار کرده و چون هنر نویسنده واقعاً قابل توجه هست، خیلی خوب اونو به خواننده منتقل میکنه، همین میشه که میگن توی بازه‌های زمانی خاصی، خیلی‌ها در نتیجه‌ی مطالعه‌ی آثار هدایت در نهایت خودکشی کردن... نکته‌ای که هست اینه که یه وقت نویسنده واقع‌گراست و واقعیت زندگی رو با همه‌ی پدیده‌های مثبت و منفیش به تناسب روایت میکنه، اما یه وقتی مثل الان اینقدر غلبه‌ی پوچی و بیهودگی و درماندگی زیاده که آدم یک آن با خودش میگه راست میگه واقعاً من چرا زنده‌ام؟؟؟ من چرا تموم نمی‌کنم این زندگی رو؟؟؟ و مشکل بزرگتر اینه که چیزهایی رو تمام هدف زندگی معرفی می‌کنه و از نبود اونها نتیجه میگیره که پس بهتره بمیریم، که واقعاً از مسائل کلان و اصلی زندگی نیستن، و از طرفی همه با چنین مسائلی درگیری دارن و با داستان ارتباط نزدیک برقرار می‌کنن و احساسی که منتقل می‌کنه رو به کل زندگی سرایت میدن و این خوب نیست.
 یعنی من خودم با اینکه  همیشه تلاشم رو می‌کنم که نگاه روشنی به زندگی داشته باشم، و شاید فلسفه‌ی دنیا و زندگی تا حد زیادی برام جاافتادست ولی  این حالت ناامیدی شدید و درماندگی به من هم منتقل شد و واقعاً احساس ناپسندی از مطالعه‌اش گرفتم.
چیزی که بنا بودبه عنوان یک فرد اهل ادبیات از آثار صادق هدایت دریافت کنم، کردم، البته خب دربارش قبلاً مطالعه داشتم ولی اولین اثریه که کامل ازش مطالعه کردم و به نظرم آخرین هم خواهد بود، مگر اینکه به فراخور شغلم ناچار بشم...
فکر می‌کنم نیاز به بیان نباشه که توصیه نمی‌کنم به مطالعه‌اش، به خصوص افرادی که به دنبال حال خوب میگردن، به هیچ عنوان سمت آثار صادق هدایت نیان...
      

        توی این کتاب با مسائلی از مدافعان حرم مواجه میشید که شاید براتون خیلی ناخوشایند باشه، البته خب من میزان استناد و اعتبار روایاتش رو نمیدونم ولی خیلی روایت متفاوتی بود و البته کمی حال به هم زن!
بیان نویسنده خیلی تنده و من با خیلی از نظراتش موافق نیستم، ولی شیوه‌ی نگارش نامه‌نگاری، شیوه‌ی جذابیه، دوست داشتم، عیبش این بود که مسائلی رو که هیچ ارتباطی به اصل قضیه نداست بسیار طول و تفصیل داده بود ولی وقتی تازه رسید به موضوع اصلی تو یه صفحه خلاصش کرد و این برای من پذیرفته نیست و از کیفیت کار خیلی کم کرد.
همچنان میزان ادب و عفت کلام متن کتاب مورد انتقاد منه و به هیچ عنوان نمی‌پسندمش.
با ارفاق توصیه میشه...
      

        جلد هفتم از مجموعه‌ای که دنبالش می‌کنم...
برام سواله که آیا واقعاً ضعیف شده یا اون اوایل من جوگیر بودم که اینقد خوشم اومد، باید یه بار برگردم از اول بخونمشون ببینم با نگاه الانم چطورن.
جالب هست، جذاب هست هنوز، ولی ایرادای خیلی فاحشی توش داره، مثلاً توصیف کشته شدن فرشته‌ها طوریه که انگار جسم مادی انسانی دارن، این خوب نیست.
از یه طرف چون بین مجلدها فاصله میفته، روایت‌ها رو آدم فراموش می‌کنه، در حالی که برای خوندن جلد بعدی باید همه ماجراهای قبلی رو دقیق یادت باشه، برای کسی که بخواد یه جا همه رو بخونه این ایراد قابل حله.
هنوزم دنبالش می‌کنم، توی رمان‌های ایرانی هنوز رقیبی براش ندیدم، جذابه برام و توصیه می‌کنم.
      

        سبک داستان‌نویسی مفهومی نویسنده رو می‌پسندم اما این کتاب از کتاب قبلی‌ای که ازش خوندم (روی ماه خداوند را ببوس) ضعیف‌تر بود در نظرم و خیلی نتونست عمیق بشه.
کسایی که این سبک رو دوست ندارن ممکنه این کتاب رو یک داستان بی‌سرو‌ته بدونن ولی اینطور نیست و کتاب تونسته انواع مواجهه با زندگی و مرگ رو تقریباً به تصویر بکشه و مخاطب رو دعوت به تفکر کنه و این نکته‌ی مثبتیه که توی کتاب قبلی خیلی پررنگ‌تر بود.
در توصیه‌اش به دیگران مطمئن نیستم...
      

        فصل شیدایی مجنون‌ها...
روایتی از اصحاب سیدالشهدا در روز واقعه که شاید یکی از راویانش رو نشناسید و ندونید که سر بزنگاه به چه مصیبتی دچار شد و شاید مطالعه‌ی اون تلنگری باشه برای همه‌ی ما.
شاید ما همیشه موقع روضه خوندن، خودمونو یکی از اصحاب تلقی کردیم که اگر بودیم، چه‌ها می‌کردیم و چنین میشد و چنان میشد، در حالی که اطمینانی وجود نداره که هر کدوم از ما، مسیری که ضحاک در پیش گرفت رو در پیش نگیریم و عقل دوراندیشمون وقتی ببینه جان دادن در این مسیر، شرایط رو هیچ تغییری نمیده، نتیجه بگیریم که پس تا همون وقتی که فایده داریم فقط لازمه بمونیم!
از بیرون که بهش نگاه میکنم، تاسف میخورم به حالش، ولی وقتی عمیق میشم، هیچ از خودم دور و بعید نمیدونم که در این موقعیت چنین انتخابی نکنم!
پس شاید لازمه در تعاملاتمون با خودمون و با اماممون یکم دقیق‌تر بشیم که وقت به خاک سیاه ننشونیم خودمونو...
نثر آقای شجاعی بسیار نثر سنگین و با وقاریه و حقیقتاً شایستگی انتقال چنین مفاهیمی رو داره، این دومین کتابیه که از این موضوع ازشون میخونم، ولی با وجود اینکه هر دو از یک واقعه روایت میکنن و اتفاقات یکیه، احساس تکراری بودن بهم نداد. بسیار توصیه می‌کنم.
      

        شیرین و بانمک!
این کتاب هم مثل جلد قبلیش (آبنبات هل‌دار) پر از ماجراهای بانمکی بود که لحظه‌لحظه‌اش میتونست خنده رو روی لب بنشونه.
تفاوت سنی محسن رو از جلد قبلی تا الان خیلی خوب میشد فهمید و این از هنر نویسنده‌ست که طوری روایت کرده که مشخصه راوی کودکه یا نوجوان.
تصورات محسن شدیییییییییداً بانمک بود و از جهتی خیال‌پردازی‌هاش منو یاد خودم مینداخت و آینده‌نگری‌هاش و تلاشش برای کسب تجربه برای آینده هم واقعاً جای درس گرفتن داشت😅
خلاصه کتاب خیییییییلییییی بامزه‌ایه، من تا آخرین جلدشو سعی می‌کنم بخونم، شما هم بخونید.
      

        اللّٰهُمَّ إِنِّى قَدْ قَرَأْتُ مَا قَضَيْتَ مِنْ كِتابِكَ الَّذِى أَنْزَلْتَهُ عَلَىٰ نَبِيِّكَ الصَّادِقِ صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ، فَلَكَ الْحَمْدُ رَبَّنا . اللّٰهُمَّ اجْعَلْنِى مِمَّنْ يُحِلُّ حَلالَهُ، وَيُحَرِّمُ حَرامَهُ، وَيُؤْمِنُ بِمُحْكَمِهِ وَمُتَشابِهِهِ، وَاجْعَلْهُ لِى أُنْساً فِى قَبْرِى، وَأُنْساً فِى حَشْرِى، وَاجْعَلْنِى مِمَّنْ تُرْقِيهِ بِكُلِّ آيَةٍ قَرَأَها دَرَجَةً فِى أَعْلَىٰ عِلِّيِّينَ، آمِينَ رَبَّ الْعالَمِينَ.

خدایا آنچه را از کتابت دستور داده بودی خواندم، کتابی که بر پیامبر راستگویت (درود خدا بر او و خاندانش) نازل کردی، پس سپاس شایسته‌ی توست ای پروردگار؛ خدایا مرا از کسانی قرار ده که حلالش را حلال و حرامش را حرام می‌شمارند، به محکم و متشابهش ایمان می‌آورند و آن را مونس در قبر و قیامتم گردان و مرا از کسانی قرار ده که او را به هر آیه‌ای که می‌خواند در برترین جایگاه بهشت بالا بری، آمین ای پروردگار جهانیان.
      

        سومین کتاب از سطح ۵ طلیعه‌ی حکمت.
کتابی که مقدمه‌اش باعث به شهادت رسیدن شهید مطهری شده باید کتاب مهم و لازم‌التوجهی باشه، اگر سطحی نگاه کنید، تعجب می‌کنید که چرا باید برای همچین حرفایی بخوان یک فرد رو ترور کنن، ولی اگر عمیق ببینید، متوجه میشید، چیزی که اوایل انقلاب برخی از افراد سطحی‌نگر در اوج تلاششون با شاخ و برگش درگیر بودن، شهید مطهری داره از ریشه میزنه و خشکوندن این ریشه باعث میشد دیگه اون دسته از دوستان نیاز نباشه زحمت بکشن.
بخش نارسایی مفاهیم فلسفی غرب جزء مقرری نبود، ولی من چون میخواستم کتاب رو کامل بخونم، اونم خوندم، و الحق که کار خوبی کردن توی مقرری نذاشتنش چون یکم سنگین بود و برای کسایی که فلسفه نخوندن و زیاد با فلسفه آشنایی ندارن میتونه غیرقابل فهم باشه.
در کل پیشنهاد میشه، خیلی کتاب جالبیه.
      

        هرکدوم از آثار شهید مطهری برکت و بهره‌ی خاص خودش رو داره.
از این کتاب، بخش بسیار بسیار بسیار جالب توجهی که لازمه شاید جایگزین برخی از کتابای روانشناسی دانشگاهی بشه و بسیاری دربارش مقاله و تحقیق نوشته بشه، بخش "رشد" هست.
تعریفی که از رشد ارائه شده، چه در جنبه‌های شخصی و چه اجتماعی، بسیار تعریف متقن و عمیقیه، مصداق‌هایی که برای رشد بیان شده، بسیاری از شبهات  در موضوعات مختلف رو از بیخ و بن رد می‌کنه.
شاید عنوان کتاب با بحث رشد کمی متفاوت باشه، اما به لحاظ جاگذاری مقالات، مکمل مبحث امدادهای غیبی در زندگی بشر هست، که اون هم در موضوع خودش، جالب توجه و تفکر برانگیزه.
واقعاً احساس می‌کنم خوندنِ صرف برای این کتاب کافی نیست، نیاز دارم دربارش ساعت‌ها با کسی که حرفم رو بفهمه و خودش هم این کتاب رو مطالعه کرده، بحث و گفتگو کنم، تا مطالبش به روحم بشینه و صد حیف که هنوز چنین کسی رو پیدا نکردم، ان‌شاءالله که خداوند عنایت بفرماید.
      

        درباره‌ی دفاع مقدس کتابای زیادی خوندم، ولی هیچ‌کدوم به اندازه‌ی این کتاب منو با واقعیت جنگ مواجه نکرد.
شاید اولش توقعم این بود که نویسنده یه جایی اشاره کنه که این ماجرا و این شخصیت‌ها چقدرش واقعی بود، اما وقتی پیش‌رفت و باهاشون مانوس شدم، نظرم این شد که اصلاً اهمیتی نداره که این شخصیت‌ها چقد برگرفته از آدم‌های واقعی بودن، مهم روایتیه که از اصل دفاع مقدس داره و اون روایت برای من بسیار ارزشمندتر و مفیدتر از روایت‌های بیش‌از‌حد معنوی و افراطی خیلیای دیگه بود.
از اول تا آخر کتاب توی چند دقیقه‌ای که یه جانباز قطع‌نخاع موقع سقوط از یه پل روی جوی یکی از خیابونای تهران بین زمین و آسمون معلق شده بود روایت شد و این اوج هنر نویسنده رو نشون میده که اینهمه ماجرا رو در این بین توی افکار اون فرد روایت کنه و غیرطبیعی به نظر نرسه.
به طور کلی این کتاب چه زمان دفاع مقدس و شرایط پیش از عملیات‌ها، چه اوقات فرسایشی و کسل‌کننده‌ی رزمنده‌ها، چه وضعیت پشت جبهه‌ها، چه دورانی که بعد از جنگ بر رزمنده‌ها گذشت رو خیلی واقع‌بینانه به تصویر کشیده، چیزی که شاید خیلیا نپسندن و بخوان از جنگ صرفاً یه چیز بیش از حد مثبت توی اذهان عمومی فرو کنن در حالیکه نه با عقل و منطق جور درمیاد، و نه مخاطب از ما چنین چیزی رو می‌پذیره.
به هر حال خیلی از خوندنش لذت بردم و بسیار توصیه می‌کنم بخونیدش.
      

        دلم برای شهید مطهری تنگ شده بود...
این کتاب رو دفعه دوم یا سومیه می‌خونم، خیلی از مطالبش عیناً توی ذهنم بود، ولی چون میخوام دوباره سطح ۵ دوره طلیعه حکمت رو شروع کنم، ترجیح دادم از اول شروع کنم.
بسیار منطقی و عقلی بحث مبارزه بین حق و باطل رو در طول تاریخ بیان کرده، طوری که اگر از مثال‌هاش برای هر فرد غیرمذهبی و حتی ضدمذهبی استفاده کنید، اگر آدم منطقی‌ای باشه، فکرش مشغول میشه و می‌پذیره.
کتاب نقلی و مختصریه، در کنار همه‌ی آثار شهید مطهری توصیه می‌کنم بخونیدش.
      

        سرکاریم قشنگ!
یک کتاب با محتوای طنز و بانمک که برخورد حاج سیاح ایرانی رو با شرلوک هلمز انگلیسی سر یک پرونده‌ی فوق محرمانه‌ی بین‌الدولی روایت کرده و واقعاً موجبات خنده و سرگرمی رو فراهم می‌کنه.
نثر کتاب، از نوع نثر مصنوع قاجاریه، پر از اصطلاحات عربی و انگلیسی (با تلفظ خاص همون وقت) که خب این حسو به آدم میده که جدی جدی توی همون دوره نوشته شده.
نویسنده قشنگ گرفته ما رو، یعنی من مقدمه رو که خوندم اولش باورم شد، بعد که شروع کردم خوندن متن اصلی، متوجه شدم که سرکاریم، تا آخرش منتظر بودم یه جا بالاخره لو بده که سرکارمون گذاشته، دیدم تا آخر همونقد جدی پیش رفت و داستانو تموم کرد، طوری که برگشتم یه بار دیگه مقدمه رو خوندم و گفتم نکنه جدی میگه😐
در هر حال هیچ سند و مدرکی مبنی بر واقعی  بودن یا نبودن داستان وجود نداره و نویسنده اینو سپرده به مخاطب که باور کنه یا نه، که منم باور نکردم😂
کتاب بامزه‌ایه، توصیه میشه.
      

        عشق، خون، جنون، وحشی‌گری...
البته هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم کتابی رو که پر از خون و خونریزیه اینقدر دوست داشته باشم، ولی جادوی کلمات، وقتی به قلم نادر ابراهیمی باشه، توی هر موضوعی آدم رو شیفته می‌کنه.
آخرش نفهمیدم من هرچیزی که نادر نوشته رو دوست دارم، یا نادر هرچیزی رو جوری نوشته که من دوست دارم.
خیلی لذت بردم، خیلی متفاوت بود، حس بودن در صحرا، بین اوبه‌ها و چادرهای یموت و گومیشان.
بسیااااااااار پسندیدم که نوشته‌ها بافت محلی ترکمن‌ها رو به نحو احسن حفظ و منتقل کرده، از کاربرد کلمات محلی که معنیشونو یاد گرفتم، تا رسوم و احوالات مردم. خیلی عجیبه که کسی که اینا رو نوشته خودش ترکمن نیست ولی هر چیزی رو به نحو اعلی روایت می‌کنه.
هرچند اینهمه کشتار و خون و خونریزی رو دوست ندارم، ولی جوری بیان شده که آدم از خوندنش حس بدی نمی‌گیره، برعکس احساسات رو کاملاً درک می‌کردم، عشق، نفرت، غربت، غرور و... همه‌ی اینها رو حس می‌کردم و بعضاً برام تجربه‌ی جدیدی بود.
شخصیت‌ها هرکدوم منش و رفتار ویژه دارن، یکم که با کتاب جلو رفتم، انگار هرکدومو سال‌هاست که میشناسم، توی موقعیت‌های مختلف ازشون توقع رفتاری داشتم که طبق شناختم باشه و عموماً همینجور هم بود، ولی شگفتی‌هایی هم داشت.
ولی اون چیزی که من توی آثار نادر بیشتر از همه عاشقشم، خرده‌کلام‌هاییه که بین حرف‌ها و داستان‌ها از خودش میگه، و همین باعث میشه که هربار یک عالمه بریده از کتابی که خوندم برای خودم یادگاری بردارم.
خیلی دوستش داشتم، ولی ترجیح میدم تا جلد بعدی یکم تنوع بدم به ذهن خودم. به شدت توصیه می‌کنم همه‌ی آثار نادر ابراهیمی رو بخونید.

      

        قهرمان‌سازی به هر قیمت!
اینکه بخوای از دل داستان‌های واقعی، داستان بسازی و زوری اونو تو ماجراهایی که قبلاً اتفاق افتاده جا بدی، کارت سخته و با اینکه اگر بتونی این کارو بکنی، نتیجه خیلی جذاب درمیاد ولی احتمال موفق شدن پایینه، چیزی که از ابتدای خوندن این کتاب خیلی تو ذوق می‌زنه. یعنی ناهمخوانی شدیدی وجود داشت وقتی این شخصیت به ماجراهای واقعی جنگ و دهه شصت اضافه شده بود.
وقتی داستانی می‌نویسی که واقعی نیست ولی با نهادها و ماجراهای واقعی سروکار داره، باید طوری بنویسی که برای مخاطب باورپذیر باشه و سردرگم بشه که آیا واقعاً این اتفاقا اتفاده یا نه، ولی این کتاب طوری بود که مخاطب زیاده‌روی و اغراق نویسنده رو از همون ابتدا توی شخصیت‌پردازی متوجه میشه و این زیاد جالب نیست. به عنوان مثال حتی ماجرای زدن موسی خیابانی با اینکه واقعی بود، ولی جوری نوشته بود که اصلاً باورپذیر به نظر نمی‌رسید و اگر از قبل از جزئیات اون مسئله خبر نداشتم، باور نمی‌کردم که چنین اتفاقی به این صورت افتاده!!!
از طرفی وقتی داستانتو میاری تحت عنوان نهادها و مجموعه‌های خاص، باید مطابق قالب‌های اون‌ها بنویسی و دستت توی تخیلات بسته‌تر میشه، چیزی که توی این کتاب چندان جور درنمیاد و مخاطب رو دچار تناقضات زیاد می‌کنه و هرکس با این نهادها آشنایی نداشته باشه، احساس می‌کنه حتی توی مجموعه‌های کلانشون چقد بی‌در و پیکرن و این موضوع بسیاری از واقعیت‌هایی که وجود داره و بسیاری از ادعاها و ماجراهای دیگه‌ی کتاب رو زیر سوال می‌بره!
مورد بعدی بحث ادبیات محاوراتیه که تو کتاب به کار برده شده، به نظرم این که تصور بشه برای اضافه کردن جذابیت باید هر حرف و فحشی که بین عوام به کار برده میشه رو تو کتاب به کار ببری، فکر غلطیه، منکر کاربرد زیاد این الفاظ نیستم اما رسالت اصلی کتاب‌ها چیز دیگریست  و توقع نمیره اینجور الفاظ رو عادی‌سازی کنه.
البته با وجود تمام این نکات و خیلی چیزای دیگه (از جمله ایرادهای ویرایشی به شدت فاحش!) سیر داستانی جذابی داره و ذهن مخاطب رو درگیر حدس و گمان می‌کنه و باعث میشه با جدیت بیشتری ادامه‌ی ماجرا رو پیگیر بشه و این نقطه‌ی بسیار مثبتی برای این دسته از رمان‌هاست.
تجربه‌ی خوبی بود و پیشنهاد میشه.