واسهٔ منِ مخاطب معمولی یکم درکش سخت بود ولی موضوع جالبی رو بیان می‌کرد و فکر می‌کنم برای روان درمانگران مناسب باشه. اما یه نکته‌ای که وجود داشت این بود که نویسنده بنا به تجربه متوجه شده که در انتخاب‌های زنان، مادر نقش تعیین کنندگی بیشتری دارد تا پدر. یعنی زن مرد زندگیش رو در وهلهٔ اول تحت تأثیر رابطهٔ ناهشیار و فکر نشده با مادرش و بعد تحت تأثیر رابطهٔ سطحی‌تر با پدرش انتخاب می‌کنه. این برام قابل تأمل بود چون این رایجه که الگوی انتخابی زن پدرشه نه مادرش.
      

        اوایلش که خیلی کسل کننده بود🤦🏻‍♀️صحبت‌های اضافه و کلیشه‌ای، جزئیات ریز و غیر مهم خیلی داشت. داستان از جایی که دنیا وارد شد، یکم روند بهتری پیدا کرد، البته فقط یکم. اصلا چیشد که مصطفی افسرده! با رفتن به شمال و پس از دو روز زندگی پیش پدربزرگ حالش خوب شد:/؟ دنیا هم که خیلی زود درمان شد. شوهر سابقش که خیلی وحشی بود. مصطفی وسط آتیش سوزی و اضطراب به دنیا می‌گفت سعی کن نترسی:/ حتی یک بار توی داستان به دنیا ابراز علاقه نکرد بعد عنوان کتاب شد راه طولانی بود از عشق حرف زدیم/: پدربزرگ هردوشونم که فوت کرد غصه آن چنانی نخوردن در حالیکه مصطفی یکسال پیش پدربزرگش بود و به قول خودش زندگی کردن با اون نجاتش داده بود. از همه عجیب‌تر اینکه ریز به ریز اتفاق آتش سوزی رو تعریف کرد در حالیکه وقتی آتامان و عمو رحمان رو پیدا کردن اصلا جونی نداشتن انقدر با جزئیات داستانو بگن:/ لابد از غیب به نویسنده رسونده بودن جریان چیه. من با طاقچه خوندم ولی میزان استفاده از علامت تعجب خیلی فراوان و بی مورد بود: تقریبا برای تمام جملات خبری و عادی از علامت تعجب استفاده کرده بود. خلاصه که من به سختی خوندمش چون نمی‌تونم کتابی که شروع می‌کنم به خوندن رو کنار بذارم ولی امیدوارم از این به بعد با دقت بیشتری کتاب‌هام رو انتخاب کنم. آها اون نصف ستاره هم دادم چون از دو سه تا جملهٔ کتاب خوشم اومد.
      

        محتوای کتاب که خیلی جالبه! رابطهٔ سه گروه(اهل دیوان/اهل دین/ اهل عرفان) با زبان فارسی در طول تاریخ پس از اسلام تا انقلاب مشروطه رو بررسی می‌کنه. نکتهٔ قابل ستایش اینه که در این بررسی، خود آقای مسکوب، موضع بی طرفانه‌ای داره و با جسارت و پروای خاصی واقعیت رو بیان می‌کنه، همچنین در مواردی که تخصص نداره و صاحب نظر نیست ورود نمی‌کنه. خلاصه که پسندیدم❤️
      

        متوجه شدم خیلی با فلسفه نمی‌تونم ارتباط بگیرم، شاید اگه کسی برام توضیح بده بهتر متوجه بشم تا اینکه یه متن رو بخونم. در کل کتابش برای اینکه توی ذهنت یه سؤالاتی رو باقی می‌ذاره که بهش فکر کنی جالبه! اما خود متن و محتواش رو خیلی دوست نداشتم. حین خوندن داشتم به این فکر می‌کردم اگر کسانی مثل خیام یا سهراب سپهری به این سؤالات پاسخ می‌دادن، جالب می‌شد. البته توی اشعارشون می‌شه پاسخش رو پیدا کرد.
      

        هر چهار جلدش رو دوست داشتم. انگار با ریتا، جان، جولی و … زندگی کردم و تونستم مشکلات هر کدومشون رو درک کنم. یه جاهایی بهشون حق دادم و یه جاهایی نه! آخر این داستان چهار جلدی هم خیلی خوب تموم شد. فکر می‌کنم بزرگ ترین چیزی که از این کتاب یاد گرفتم این بود که همهٔ ما آدم‌ها هم روی خوب داریم هم روی بد یعنی نه فرشته‌ام نه شیطان :)
      

        کتاب عجیبیه. حتی نمی‌دونم چه امتیازی بهش بدم. خوش خوان بود اما پایان بندیش جالب نبود. حداقل برای من غیر قابل درک بود. انتظار غافل گیری بزرگی رو داشتم که برآورده نشد. بنظرم آرایش دشمن یه چیز دیگه است.
      

        مسئله‌های جالبی داشت که خلاقیت زیادی می‌طلبیدن. از یه تعدادیشون می‌شه موقع تدریس مباحث مختلف ریاضی استفاده کرد تا دانش آموزان مسائل متنوع و جالب رو هم ببینن و حل کنن.
      

        اولین باری که از آقای مرادی کرمانی شنیدم، زیر نور شمع بود که آقای مهدی پاکدل روایت می‌کرد. همونجا از قلم ایشون خوشم اومد و این اولین کتابیه که ازشون خوندم. بعضی داستاناش انقدر شیرین و خودمونیه که تا مدت‌ها طعم شیرینش زیر زبون می‌مونه و بعضی داستان‌ها انقدر تلخ که با هر بار خوندنش اشک‌ از چشم سرازیر می‌شه. بازم از ایشون می‌خونم. دنیاشون رو دوست دارم❤️
      

        داستان‌هاش شیرین و واقعی بود. دو سه تاشون خیلی تلخ بود. معلم جلوی چشمش، مرگ شاگردش رو می‌دید💔 داستان گل کوه قشنگ بود🥹وقتی این گل‌ها در باغچهٔ شما برویند، هر روز به جای من به شما نگاه می‌کنند☘️
      

        ای کاش فیلمش رو می‌ساختند. چقدر قشنگ از زبان فردوسی صحبت می‌کرد🥲با این کتاب اشک ریختم. من تازه با آثار استاد بیضایی آشنا شدم. اولین فیلمی که ازشون دیدم، مرگ یزدگرد بود و اولین کتابی که خوندم، همین کتاب. توی هر دو این آثار، دیالوگ‌های قابل تأمل و تأثیرگذار، فراوان یافت می‌شه. علاقه‌مند شدم بیشتر دنبال کنم.
      

        عجب ترجمه‌ای داشت. واقعا کیف کردم.
دومین کتابی که از داستایفسکی خوندم. شب‌های روشن رو خیلی بیشتر دوست داشتم. چه اسم‌های قشنگی برای هر دو کتاب انتخاب کرده. برازنده و به جا. عمیقا دلم خواست با یکی نامه نگاری کنم!😂
      

        نمی‌دونم چرا اصلا برام جذاب نبود. انتظار یه کار خیلی جالب و خفن مثل اتاق ورونیکا رو داشتم اما انتظارم برآورده نشد :(
      

        وقتی در حال تموم کردن کتاب بودم، این جمله رو یه جا خوندم:
‏تنها آرزویی که میشه براتون بکنم اینه که امیدوارم با یکی در سطح و لول خودتون آشنا شید.
و دیدم که چقدر این جمله با موضوع کتاب هماهنگه… 
آخرش خیلی عجیب تموم شد، با یه خط، یهو من موندم با یه احساسی شبیه حسرت…درسته که خیانت رو نمی‌تونم عشق بخونم، اما راجر واقعا صبوری نکرد…
      

        فضای یه روستا رو بنظرم دقیق و بدون هیچ کم و کاستی روایت می‌کنه. داستان‌ها اغراق های عجیبی دارن ولی واقعا دلت می‌خواد باورشون کنی. تلخ ترین قصه برای من، قصهٔ رمضان و مادرش بود🫠. روستایی ها راستی راستی اپراتور برق رو به جای امامزاده دونستن و براش عزاداری می‌کردن😶‍🌫️. داستان گاو مشد حسن برام جالب ترین بود. کلا توی داستان خیلی به حیوانات اشاره می‌کرد تا جایی که حتی آدم هم تبدیل به حیوون می‌شد. شاید می‌خواست بگه ممکنه آدم انقدر به فلاکت برسه که با حیوون فرقی نداشته باشه. خب این بیلی‌ها یدونه آدم عاقل تر داشتن که اونم آخر داستان از روستا فراری‌اش دادن، نمک خوردن و نمکدون شکستن.
      

        در مورد تاریخ ایران دید کلی به شما می‌ده و احتمال خیلی زیاد انگیزه‌ای می‌شه که بخواید تاریخ ایران رو با جزئیات دنبال کنید✨