قشنگ بود و برای توصیه به نوجوان ها، از کتاب هایی که ره‌یافته ی آقا دارن بهتر بود.

      

        کتاب رو تموم کردم و مثل باقی مجموعه ی تولدها ازش لذت بردم...
خیلی دوست دارم این مجموعه رو به همه معرفی کنم منتها دو کتابی که ره یافته شون آقا هست، یعنی همین کتاب و تولد در لس آنجلس،  برای سنین کمتر، شاید محدودیت هایی داره (بخاطر مواردی که از زندگی پیش از هدایت شون میگن)

و در نهایت، برای شخص من، پایان این کتاب حسرت بود و حسرت و حسرت...
      

        با اینکه خیلی راجع به این کتاب شنیده  و بی صبرانه منتظر خوندنش بودم، اما واقعا جذبم نکرد.
حدود ۶۰ درصد کتاب خودم رو مجبور کردم جلو برم، ولی از یه جایی به بعد رها کردم واقعا...
اصل و ایده کتاب چیز بدی نیست،  در مورد نوشتن و تفکر نویسندگی و این چیزهاست اما... انقدررر توی هر فصل ارجاع به کتابهای دیگه، نویسنده های دیگه و  اطلاعات و نامهای ناآشنا داره که پیش رفتن رو سخت میکنه. فکر می‌کنم اگر این کتاب توی کانتکست زبان فارسی می بود، یعنی مثلا از نویسنده های ایرانی و کتاب های ایرانی و ... یاد میکرد، برای خواننده ی فارسی زبان حتی خیلی خیلی جذاب می بود. اما خب با این وضعیت، هر فصل بیش از چیزی که به عنوان جمله ی کلیدی فصل مطرح شده و عنوان فصل هست،  تقریبا چیزی برات نداره ، مگر خیلی محدود...
اینم بگم برای درک اسامی نویسندگان و کتاب‌هایی که اومده واقعا نیازمند اینه که ادبیات نویسنده رو بشناسیم و واقعا در سطح اطلاعات عمومی و حتی کمی بالاتر نیست. هیج معرفی خاصی هم نشدن. بعد خواننده مجبور میشه ازشون رد بشه که خب حس بدی میده. خلاصه تجربه ی جالبی برای من نبود. 
      

        واقعا که چی؟ پیرزن کفاش اول  و پرنسس چه نقشی داشتن؟ الان کفش قرمز چی بود؟  هوای نفس؟
بعد این چنین سرنوشت تلخ نامعلومی،  اونم با این پایان؟ حقیقتا اگر فلسفه ی دین نخونده بودم و با ادبیات دینی مسیحی آشنا نبودم ، میگفتم از هیچ فکری این داستان بر نمیاد ...
      

        کتاب جذابی بود
دوست داشتم زودتر برسم تهش و بفهمم چطور شده
الگوی داستان شبیه، یکی پس از دیگری، کتاب دیگر این نویسنده بود، اما به مراتب از اون بهتر بود و کشش داشت
و شکی هم که داشتم نه کاملا اما تا حدی درست بود 😅
      

        کتاب خوبی بود. کتاب‌های آقای علوی رو دوست دارم،  فکر میکردم این کتاب هم مثل "روضه ی اصحاب چیست" یه کم خوندنش سخت باشه ولی نه، روان بود، من رو شدیدا یاد "دعوا سر اولویت است" انداخت. به‌جهت از خوندنش راضی ام و توصیه می‌کنم 

      

        گاهی بعد از خوندن اثری از افرادی که معروف شدن، فکر میکنم خب که چی؟ داستانی ساده و روان، اما خب که چی؟ داستان به جز توصیف صحنه ای از روستایی، که حتی نمی‌دانیم یک روستای محروم دور افتاده ست یا نه ، چه میزی به ما میگه؟ به عبارتی در همین توصیف هم حتی کامل عمل نکرده...
فکر میکنم جماعت هوادار، چرا و به چه علت از یک نفر هواداری میکنند؟ چه چیزی دارد جز کلاس و پز یک اسم؟
      

        محمدعلی جمالزاده را چندان نمیشناسم اما اینکه از ۶۷ سال عمر خود تنها ۱۳ سال در ایران بوده و با وجود زندگی در اروپا و غیر آن،  چنین اهتمامی به زبان فارسی دارد برایم لذت بخش است... وقتی او را پدر داستان کوتاه مدرن ایرانی میخوانند، چیزی در دلم دگرگون و بد نمی‌شود و اگرچه شاید در دیدگاه و افق فکری چندان با او همسو نباشم، اما حداقل در همین یک فقره ویژگی یعنی تاکید او بر زبان فارسی و منسجم کردن کارهایش در این زبان، او را شدیدا فردی لایق و ارزشمند میدانم
      

        شرایطی که ترسیم شده، زیادی ایده‌ال هست . متاسفانه چخوف نمیتونه دیلماهای خوبی طراحی کنه و به این کار اصرار هم داره.. خیلی کلید اسرار طوری پیش میره.  شرایطی که برای زندانی مهیا شده اصلا نمونه آزمایشی خوبی نیست و تهش هم به سوال ابتدای کار جواب نمی‌ده و سعی میکنه خیلی آرمانگرایانه یه پاسخ رویایی مذهبی بده ولی اونم توی شرایط درست نیست
      

        داستان زیبایی که یادم نیست کجای نوجوانی خوندمش و همیشه یادم موند...
اینکه موفقیت همیشه اون چیزی نیست که ما فکر میکنیم...
راه رسیدن به موفقیت هم الزاما اون چیزی نیست که به نظر میاد...
و گاهی یک تغییر کوچیک، یک ظلم یا یک فشار و یا حتی یک کمبود، می‌تونه عاملی بشه برای دستیابی به چیزی فراتر از تصور...

داستان کوتاهی هست و خوندنش رو به همه توصیه میکنم
      

        کتاب قشنگی بود ، بعد از تولد در لس آنجلس این کتاب رو خوندم و دوست داشتم
توصیف ها به اندازه بود ، متن روان و بدون حاشیه بود
برای کسانی که اهل مطالعه نیستند هم مناسب است
      

        این کتاب هم یک روایت نویسی ساده و جذاب از موضوعی پیچیده و جذاب است!
به مراتب خواندن این کتاب رو از قبلی ها (مثل هفته چهل و چند) بیشتر دوست داشتم، و شاید دلیلش، یکی این بود که مسائل ازدواج و طلاق، مسائل روانشناسی و فلانی ظلم کرد و فلانی بد کرد و فلانی خوب کرد، خاطره گویی و دغدغه ی عام و تفریح عمومی ذاتی ما به شمار میاد...
ما کلا داستان دوست داریم و از فهمیدن چگونگی روابط لذت می بریم..

اما نکته ی  دوم و اصلی تر، حقیقی تر بودن روایت ها بود. کتاب ده روایت دارد که ۹ تای اونها زبان بسیار ساده و صمیمی داشتن... انگار که نشستی پای حرفای یه آدم ساده رو به روت... و وقتی به روایت دهم از حسام آبنوسی میرسی (که در پروژه پدری هم روایت داشت) میفهمی که باگ اصلی اون دو کتاب، همین زبان ادبی و همین تکرار و پیچیده کردن موضوعات ساده و صمیمی هست

یکی از سختی های این کتاب برام این بود که میدونستم تهش چی میشه... دلم میخواست خیلی از آدم ها و زندگی ها رو نجات بدم ولی نمیشد.. تهش طلاق بود... و خیلی وقتها هم ذوق میکردم از یه تصمیم درست و به جا و دلم میخواست یه عالمه حرف بزنم به طرف مقابل...

یکی از جذابیت های داستان اما، خودافشایی بود... اصولا خودافشایی در مورد روابط، عشق، ازدواج و به خصوص طلاق ، سخته.. به دوش کشیدن بار خود توی یک دعوا سخته... رعایت عدالت سخته... (که خب توی همه ی روایت ها نبود) ... اما از همه مهم تر قبول این که بار این اعتراف رو و هجمه های اجتماعی بعدش رو بپذیری بود... خب فهمیدم همه زیر بار این اعتراف نرفتن و خیلی از روایت ها، نویسنده و نقش اول متفاوتی داشت و نویسنده دوست راوی اصلی بود...

در کل تجربه جالب و جذابی بود و اونقدر هم تلخ نبود که به کسی توصیه نکنمش
      

        من واقعا آدمی نیستم که بتونم فضای استعمارزده رو تحمل کنم، حالا تو بگو با رویکرد اگزیستانسیالیستی هم قاطی شده باشه...
سالها قبل که این کتاب رو خوندم فقط تونستم تا یک سوم پیش برم و ببوسم بذارم کنار و حالا به مدد ارائه ی پسااستعماری که داشتم، باز اومدم سراغش .... خود کتاب واقعا برام جذاب نبود اما وقتی با نقد پسااستعماری ادوارد سعید و هومی بابا نگاهش میکردم و در راستای هدف نقد و تحلیل میخوندمش، برام جالب‌تر میشد
      

        نوشتن این متن به سبب این بود که جوجو مویز و کتاب هاش مدت هاست توی هر کتابفروشی ای جلوی چشم هستن و شاید بد نباشه برای کسانی که مثل من قصد خوندن کتاب های ایشون رو ندارن و صرفا تکرار مشاهده موجب جلب توجه شون شده، متنی بنویسم که تکلیف شون با این کتاب مشخص بشه

راستش من کتابهای جوجو مویز رو زرد و بد می دونستم و بهشون گارد داشتم  ؛ دلیلش هم اینکه بعد از خوندن و دیدن من پیش از تو بود که به عنوان یک داستان عاشقانه خیلی طرفدار پیدا کرد ،ولی به نظر من خیانت رو خیلی نرمالایز کرده بود و توی تفکرات نویسنده،  شاهرگ های فمنیستی وجود داشت. اما خب هر کتاب فروشی ای می رفتم کتابهاش بود و اینم دلیل دیگری بر گارد من بود. کلا کتابی که خیییلی معروف بشه به نظرم ارزشش کمتر از معروفیتشه. با این تفاسیر شروع کتاب برای من فقط دو تا دلیل داشت
یکی بودن توی فیدیبو پلاس و دسترسی در اون بازه زمانی بود و دوم اینکه حال روحی خوبی نداشتم و میخواستم ابن کتاب دیگه جلوی چشمم نباشه.

خب.. کتاب چطور بود؟ بر خلاف تصور من که فکر میکردم کتاب یک رمان عاشقانه ی ساده باشه، این طور نبود. کتاب سیر موازی داشت. داستانی از جنگ جهانی اول در ۱۹۱۷ در فرانسه شروع میشه ، تا جایی پیش میره (که اول اول خوندن این قسمت ها برام جذاب نبود بس که تاریخ جنگ جهانی رو بدم میاد اما وقتی سیر داستان رو روال افتاد اوکی شد) بعد این بخش پاز میخوره، میاد قسمت دوم یعنی لندن سال ۲۰۰۶. داستان این بخش تا جایی پیش میره ، و بعد از این به صورت نا منظم ، یه تیکه از این ور میاد جلو یه تیکه از اون ور.

داستان سر یک تابلوی نقاشیه به اسم "دختری که رهایش کردی" ، و رد گیری این تابلو و سرنوشت کسی که سوژه ی این تابلو بوده (سوفی دختری که توی فرانسه ی ۱۹۱۷ بوده).

خب داستان از یه جایی به بعد جالب میشه واقعا. خواننده واقعا منتظره تا ببینه سرنوشت سوفی جی شد و سرنوشت لیو (دختری که توی لندن الان مالک اثر هست) چی میشه. نویسنده قلم خوبی داره. توصیفات چرت و زیاد الکی نداره، خیلی زیاد کشش نداده ، میتونست کوتاه تر هم باشه اما خوبه ، من از روند راضی بودم، از جذابیت ها و افراد هم... پایانش هم شاد بود و گرچه در ظاهر قانع کننده بود اما به نظر من منطق نداشت، یعنی یه جایی فشار و هجمه ی رسانه ای رو خیییلی جدی نشون داد بعد یهو فروکش کرد بی دلیل، ذات رسانه رو نمیشناخت. یه ذره منطق روایی ش کم بود. یه جاهایی هم تو نمی فهمیدی الان این اطلاعات از ۱۹۱۷ از کجا اومد؟ دفتر خاطرات بود؟ نویسنده خودش روایت کرد؟ ملت تو ۲۰۰۶ اینو فهمیدن یا نه؟ که البته روایت نویسنده ست اما یه جاهایی دفتر خاطرات اون زمان ها پیدا میشه، و این مشکل وجود داره که توی خواننده نمیدونی همه ی چیزهایی که تو میدونی و نویسنده روایت کرده رو ، اونایی که تو لندن ۲۰۰۶ دفتر خاطرات رو پیدا کردن و خوندن هم میدونن یا نه.

سرگرم کننده ست؟ بله
 یک شاهکاره؟ خیر
یک اثر خیلی قوی؟ خیر
شخصیت پردازی؟ معمولی، سوفی و لیو خوب بودن، افکار و احساساتشون،  پال یه ذره غیر طبیعی بود و بقیه رسما سیاه یا سفید بودن‌‌. تقریبا شخصیت خاکستری نداشت

توصیه میکنم؟ ممم نه
راستش اگر برای وقت گذروندن، برای رمان خوندن یا برگشت به مطالعه (نه شروع عادت به مطالعه) میخواید احتمالا کتاب خوبیه، یا اگر مثل من می خواید پرونده ش بسته بشه تو ذهنتون یا مثلا بی اعصابی تون رو سرش بریزید، اما اونقدری قوی نیست که بخوام به کسی توصیه کنم و بگم زمانت رو صرفش (یا شاید هدرش) کن😊

نگاه کتاب نسبت به آلمان ها به شددددتتتت منفیه،  خیلی منفی، تا جایی که تهش یه اتفاقی می افته که میتونی یه ذره این نگاهو مثبت کنی ولی نویسنده نمیذاره .
الکی بحث جنگ جهانی دوم و نازی ها رو هم وسط میکشه.
خلاصه قشنگ مانیفست ضد آلمان هست . از اونجایی که نوجوان ها جذبش میشن بدونین روابط دوست دخترپسری و ..... هم توش داره، یه بحث خیانت و فاحشه گری هم پیش میاد،  گرچه بازش نمیکنه صحنه به صحنه توضیح بده اما هست. همجنسگرایی به صورت اشاره ای (برادر یکی از شخصیت ها هم جنس گراست و یه بار هم جنس گرایان هم هست تو داستان) و فمنیسم هم بن مایه ی کار هستن (هرچند اشاره مستقیم نشده به فمنیسم)
و در نهایت هنوز هم نمیتونم بهش نگم کتاب زرد.
      

        هنوز هم به جرات و قوت میگم بهترین کتابی بود که خوندم
اصولی و دقیق، لطیف و شاعرانه، همه چیز سر جای خودش
خسته شده بودم از کتاب هایی که آدم های مذهبی شون بلد نیستن مذهبی باشن، اعتقاد و اخلاق و ریا و شک بی مرودشون بدجایی گیر داستان میفته
اما کتاب یحیا زندگیه
واقعی و اونچه باید باشد
صمیمی و لطیف مثل نسیم گیلان
نویسنده ی این کتاب زندگی مذهبی رو لمس کرده و توصیفی که داره دقیقا این حس رو بهت میده اگر زندگی یک طلبه اونی باشه که باید، چقدر دنیا جای قشنگی میشه