کتاب یحیا را به پیشنهاد صفحه‌ی سنگر کتاب مشهد خواندم. کتابی کوتاه و خوش‌خوان که ماجرای طلبه‌ای بود که از قبل از به دنیا آمدنش نذر طلبگی شده بود.
ماجرای اصلی از اولین سفر تبلیغی سید یحیا به یکی از روستاهای سرسبز شمالی آغاز شد. روستایی که اهالی‌اش   پابه‌پای اشک برای روضه‌ی ائمه، برای روضه‌ی سر بریده‌ی #میرزا_کوچک_خان هم گریه می‌کردند.
داستان این سفر تبلیغی در عین سادگی، جذاب و پرکشش بود.
پیشنهاد می‌کنم در اولین فرصت یکی دو ساعته این داستان را بخوانید و شیرینی‌اش را به جان بخرید.
        

          جذابیت یادداشت های اینستاگرامی نویسنده برای من، اشتیاق خوندن کتاب رو به دلم انداخت
من توقع خواندن متنی با نگارشی چه بسا جذاب تر همچون یادداشت های صفحه اینستاگرامشون رو داشتم اما از خواندن کتاب پشیمان نشدم
متن کتاب، ساده تر بود و روان و شخصیت های داستان، خاکی و دل نشین
تجربیاتی که سید یحیا ( طلبه جوان داستان ) در طول سفر کسب می‌کند و روایت و ظرافت هایی که در اخلاق و رفتارش رعایت، ارزشمندند و قابل توجه
        

          داستانی کوتاه، روان و زیبا از رفتن یک مبلغ به روستایی در گیلان در ماه‌ رمضان و زندگی یک ماهه او بین مردم
و ارتباط دلی و قلبی، همکاری و هم زبانی و خلاصه زیست او با مردم روستا که چقدر اثر گذار بوده و صرفا به مسئله خواندن و نماز جماعت و احکام قناعت نکرد.
        

          لطافت روحیه سیدیحیا با فضایی که به آن وارد می‌شود کاملا همخوانی دارد.
تلنگرهای گاه و بیگاهی که با او می‌خوردم، تا انتها مرا به دنبال خود می‌کشاند.

        

          کتاب خنکی بود. خنک مثل آب طالبی های اطراف حرم امام رضا یا لیموناد های پر یخی که شیرینی شان دل را نمی زند یا شبیه خانه  هایی که کف شان را آب می زند و باعث می شود یک نسیم خوشی بوزد. یا شبیه دار ال... های حرم که خنک خنک ند با بوی گلاب.

چقدر خیلی ها یک سیّد ضیا در زندگی کم داریم...
        

          شخصیت دوست داشتنی سیدضیا و حرفهای عمیق او
و از سلام اول سید یحیا تا وداع آخر او از زمین ناخانه!
در کل کتاب شیرینی بود.
        

          کتاب فوق العاده بی نظیریه پیشنهادمیکنم اونایی که نخوندن حتما بخونن
        

          💫چقدررررر حس خوبی داشت... لطیف و سبز مثل جنگل های شمال...
حس میکنم تو ریه هام بوی بارون و کتاب قدیمی و شالی کاری پر شده...🌿🌾🌳🪷
        

          تاثیرگذار
        

          حمید حسنی:
#کتاب_خواندم
#کتاب_یحیا 
کتاب رو در مهرماه زیبا سال 1400 حین شیردهی خواندم. کتاب رو از طاقچه بینهایت خواندم. کتاب یک حال خوب مقطعی تولید میکند. یک سرچی در اینستا و اینترنت زدم در مورد کتاب؛ هیچ مطلب یا نقد جدی نیافتم. حتی تعریف های کتاب هم کپی بودند که میتوانید با یک سرچ ساده پیداش کنید. کتاب داستان یک روحانی است که برای اولین بار تبلیغ میرود و تنها فرزند یک خانواده روحانی است که در سن 50سالگی به دنیا امده است. محیط تبلیغ یک روستای شمالی با فرمت سنتی  است. اصلی ترین نکته داستان به نظر من حضور تاریخ و هویت روستا و زنده بودن این دریچه برای تحلیل مسائل پیرامونی ست. خطر لو رفتن داستان مانع توضیحات بیشتر است. جایگاه میرزا کوچک خان در بین مردم حتی در مراسم عاشورا این امید را ایجاد میکند تاریخ و پرداخت تاریخی وارد حوزه رمان کشور شده است. طبق آنچه در اینترنت دیدم کتاب  بازنویسی یادداشت های روزانه یک روحانی در روزنامه همشهری است و شکل رمان گرفته است. و اما چند نکته مهم در رویایی مردم با روحانی وجود دارد که جالب است! عدم اصرار مردم برای انجام کارهای شخصی او؛ حضور در میان مردم به صورت واقعی نه حضور فیزیکی مکانی بلکه رسوخ در قلب های مردم که ان راهم تماما از نکات عملی و تذکری پدر وام گرفته است. یک نکته مهم دیگر مواجهه جایگاهی مردم با روحانیت است که ابتدا صندلی نشستن و بعد اجازه منبر رفتن؛ که نشان دهنده یک تیزهوشی یا شاید نوعی سواد رسانه ای مردم ان خطه یا بزرگانشان است.
نفهمیدم هدف از نگارش کتاب چیست!  
ایجاد چهره مطلوب از روحانیت؟ ایجاد حس خوب؟ در واقع انچه این جوان انجام میدهد ناشی از تذکرات پدر است نه تربیت مبلغ دین در حوزه که خلا امروز جامعه است. و چهره به روحانیتی شبیه شاید قبل انقلاب. با خواندن کتاب یاد استاد ادبیات ترم اول دانشگاه 12سال پیش افتادم که نقد میکرد طرف رفته روستا برای تبلیغ و در طول چند روز فقط احکام وضو و غسل گفته. روز اخر بهش گفتن ما اب خوردن هم نداریم و روحانی مورد نظر چه قدر رابطه قطع و متکلم وحده ای با مردم داشته است. نکته بعدی کتاب که نظرم را جلب کرد. یک نقد دیگر جدی که با خواندن کتاب به نظرم رسید این بود که روحانی مشکلات ریشه دار روستا را انگار با یک چشم بندی حل میکند یاد توصیه های مادربزرگ های قدیم افتادم که هر کس مشکل روحی روانی داشت پیشنهاد میکردند برایش زن بگیرید؛ در حالی که حل مسائل جامعه فرایندی و پیوسته و پیچیده است. برای مثال در ماجرای مراد قصاب پرداخت ناقص است و حل مشکل کمی عجبیب..... در کل کتاب در ارائه تصویر صحیح در رسالت های کوچک و تبیین ان موفق عمل کرده است. 
دوستان شمالی گیلکی؛ سیماله و باسوره یعنی چه؟
        

          ریکه سید طلبه ای که برای تبلیغ یک ماهه ماه رمضون راهی روستا میشه و اونجا با اهالی هم دل و همراه میشه ‌و .... 
●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●
بنظرم مفید ترین مطالب و قشنگ ترینش  ارجاعات به زندگی شخصی یحیا و آموزه های پدرش بود .. 
مثل اون دعای حمام یا ذکر صلوات در حالی که دست روی شانه گذاشته میشه  موقع ترس ...

        

          چقدر زیبا،درعین سادگی بی نظیر بود 💕
روایتی از یک طلبه ی ساده،درمیان مردمی ساده تر،اما چنین داستان شیرین ودلنشینی را رقم میزند که سرتاسر داستان اون شیرینی وحلاوت خواننده را تا انتها مجذوب خود میکند.....بی نهایت لذت بردم..... طلبه ی جوان چه رنگ خدایی قشنگی در کارها داشت این است ثمره ی یک تربیت دینی، با دلی ساده وزلال درتمام احوال ذاکر بود .
برای همین کلامش چنین زیبا هم بر جان اهالی نشست ،هم بر جان ودل ما....گاهی برای دلنشین بودن فقط کافیست ساده باشی اما به رنگ خدا 💙
🌼تو کلام خدا را برسان هرکه امدنی باشد خودش می اید 🌼
        

          کتابی که میشه با خوندنش تا چند روز پر شد از حسِ قشنگِ لطافتش.
        

          چه خوب بود  این کتاب ،سبز سبز شبیه جنگلای شمال.
خوشمان آمد .
نمی‌دانستم قرار است  این ماه رمضان با قصه یحیایی آشنا بشم که از قضا یک رمضان متفاوت را تبلیغ رفته بود.
به قول سید ضیا:
تو حرف خدا را برسان آن‌کس که آمدنی باشد خودش می‌آید.
۱ رمضان المبارک ۱۴۴۶
همین ماه مبارک بخوانیدش میچسبد به تن روحتان مثل چای هل آتیشی وسط سرمای زمستون مثل طالبی بستنی وسط گرمای تابستون
        

          با تشکر از انتشارات احیا 
درحال تهیه ی کتاب هستم
        

          کتاب  روان و جذابی درباره سید یحیا، طلبه جوانی است که قبل از تولد نذر طلبگی شده و خاطرات روزهای تبلیغش و بیان میکنه..
درکنار متن روان ، داستان خیلی قشنگی داره..
نویسنده به خوبی موفق شده سادگی و پاکی مردم و به نمایش بذاره..
کتاب کم حجم و خوشخوانی هست ولی با همین سادگی و حجم کم درس های قشنگی بهمون میده :)
        

          حس و حالِ این کتاب واسه من مثل خوردنِ یه دمنوشِ ویژه ❤️ تو استکان چینی با نقش و نگارهای زیباست ..  همینقدر دلنشین .. 🥰☕️🌿

        

          متوجه  نشدم که کتاب خاطره است یا داستان. هر چند که در طاقچه نوشته شده بود خاطره است اما باز بیشتر باید نگاه کنم. روایت یک طلبه از اولین تبلیغش در یکی از روستاهای شمال که فوق العاده شیرین و جذاب بنظر می رسد و دوست داشتنی. نکات طلبگی قشنگی دارد.
برای کمال گراها خوب نیست خواندنش ولی در کل برای طلبه ها خوب است و لازم حتی! که ذهنیت را راجع به تبلیغ اصلاح کند.
        

          زبان روایت شیرین و نثر کتاب خوب و خوشخوان است.

کتاب ماجرای یک طلبۀ سید به نام «سید یحیا» است، که به یک سفر تبلیغی در دل جنگل‌های شمال و در ارتفاعات می‌رود... .

داستان ساده و معمولی بود؛ با نمایش صفا و صمیمیتِ دل‌ها و جان‌های پاک و روابط مردمانی به زلالی آب روان که در این دوران کمتر پیدا می‌شوند.

«سید یحیا» هم که طلبۀ جوان و مهربان و با صفایی است؛ با آنها ارتباط می‌گیرد و در طول این یک ماه، چنان به دل مردم می‌نشیند که همه او را چون فرزند خود می‌بینند و می‌دانند و لحظاتی بسیار ناب و زیبا، از احساساتِ پاک رقم می‌خورد که دل خواننده را می‌لرزاند.

نکتۀ دیگر اینکه مردم به خاندان پیامبر و سادات علاقه دارند و مومن هستند و این نزدیکی دیدگاه‌ها و بینش‌ها، باعث محکم‌تر شدن رابطۀ روحانی جوان با مردم می‌شود.

اما با تمام این نکات و مسائل عالی و خوب، دو نقد بر این داستان و کار «سید یحیا» دارم: 

اول اینکه؛ چقدر خوب بود، نویسنده کمی بیشتر وقت و انرژی می‌گذاشت و نوشته را با شرایطی بهتر می‌نوشت و منتشر می‌کرد تا یک گزارش صِرف تبلیغی و به سبک خاطره‌نویسی نباشد و به یک داستان، با تمام ویژگی‌ها نزدیک‌تر باشد و چه بسا در آن صورت، تاثیر بیشتری بر خوانندگان می‌گذاشت.

دیگر اینکه؛ چقدر خوب بود، «سید یحیا» زمانی که مردم به خرافاتی بی‌اساس و بی‌ریشه معتقد بودند، آرام‌آرام آنها را به این مسائل نادرست آگاه می‌کرد و لااقل قدمی کوچک در این زمینه برمی‌داشت تا برای روحانیان و مبلغان بعدی، زمینه آماده شود؛ زیرا هر مُبَلّغی قدرت و نفوذ کلام «سید یحیا» را در بین آن مردم نداشت.

در مجموع از خواندن این کتاب زیبا، خوب و خواندنی لذت بردم و چندین بار در بین صفحات کتاب و اوج ماجراهای کتاب، دلم لرزید و به خودم که آمدم؛ اشکم جاری بود و حال دلم خوش شده بود.

بابت این حال خوشی که گاه به من دست می‌داد؛ از «سید یحیا» و نویسندۀ کتاب صمیمانه سپاس گزارم.
        

          
.
«کتاب یحیا» داستانی است بر اساس روزنوشت های یک روحانی که در ایام ماه مبارک رمضان به دیار شهید میرزا کوچک خان سفر کرده است.
نویسنده، در تلاش است زوایایی ناشناخته از زندگی روحانیونی را به نمایش بگذارد که بدون هیچ چشم داشتی و با عشق به دین و اهل بیت (علیه السلام)، عطر اسلام و مذهب را در اقصا نقاط کشور می پراکنند و نشان می‌دهد که زندگی و جامعه‌شناسی مخصوص این قشر بزرگ دینی، تا چه حد می تواند پیچیده ترین مشکلات، چالش ها، اختلافات و سوء تفاهم‌های مردمان جامعه را در لفافه‌ای از دعا و متون ناب دینی و مذهبی حل و فصل نماید.
.
تجربه‌ی شخصی:
کتاب یحیا یه کتاب بسیار خوش‌خوان و جمع و جوره که میتونین برای دقایقی کنار گذاشتن دنیا و ما فیها‌ برین سراغش و از لذتی که مثل وزیدن چند ثانیه باد خنک وسط یه گرمای شدید بهتون میده کیف کنین! و همچنین یه پیشنهاد خوبه برای دوباره گرم کردن موتور خوندنتون اگر مدتیه که بین شما و کتاب جدایی افتاده.
موضوع کتاب به شدت تلنگر زننده است که چقدر میشه از ظرفیت مساجد و روحانیت استفاده کرد ولی در خوشبینانه‌ترین حالت این اتفاق بیشتر در روستاهایی که مبلغ به اونجا اعزام میشه میفته...
یادمه یه بار استاد غلامی میگفتن چقدر از جوونامون وقتی یه مشکلی دارن میتونن برن سراغ امام جماعت محل؟ برای درد و دل کردن حتی...!
و این اتفاق چقدر قشنگ در این داستان دیده میشه... محل امن و محل رجوع بودن روحانی مبلغ و البته تلاش‌هایی که در این راه داره و دقت نظرش برای تعامل بهتر با مردم روستا 
داستان با یه سرعت معقول پیش میره، توصیفات خیلی بجا و به اندازه و تاثیر گذار. اونقدر که مثلا من موقع خوندن توصیفات مه جنگل واقعا سردرد گرفتم همون‌طور که در واقعیت هم در هوای ابری و مه دچار افت فشار و سردرد میشم! 
دلیل دیگه‌ی دلچسب بودن کتاب هم پرداختنش به یکی از آرزو‌های زندگیم بود -یعنی تجربه‌ی بودن در روستا در ماه مبارک و ایام اعتکاف- و با توصیفات کتاب میتونم بگم چند درصدی به آرزوم رسیدم!😬
.
#کتاب_یحیا
#امیرحسین_معتمد
#نشر_احیا
#کتاب_خوب_معرفی_کنیم
#روزی_۳۴_صفحه_کتاب_بخوانیم