«جهان پهلوان»

همین‌طور که خبر پیروزی‌های پی‌در‌پی  کشتی ایران در جهان شور و شعفم را روز به روز بیشتر می‌کرد گفتم بد نیست به سراغ کتابی در این باره  از نویسنده‌ی نادر ایران بروم. 
معصومه خواب نداشت و با هم خواندیمش. داستان جذابی برای گروه سنی ج و بنظر بالاتر می‌آید. کتاب را دوست داشت و داستان را دنبال می‌کرد. درست است تصاویرش متعارف تصویرسازی امروزی نیست اما جالب بود برایش‌.
اتصال داستان عبدالرزاق پهلوان به عیّاران و جنگ با مغول‌ها و سربداران در سبزوار نقطه‌ی قوت داستان است و در خلال همین می‌توانید آن را تعریف کنید و شرح بدهید.
این داستان‌ها داستان‌هایی هستند که غریب واقع‌ شده‌اند، نوجوان‌ها کمتر آنها را می‌شناسند. باید با برجسته سازی این داستان‌ها به تقویت آن کمک کنیم‌.
کتاب را از طاقچه بی‌نهایت خواندم. ستاره‌ها را تمام تقدیم به این داستان زیبا از نویسنده‌ی محبوبم می‌کنم‌.
*عکس تزیینی است.
      

        «روایت در روایت، محرم در محرم»

شروع محرم با این روایت‌ها برایم جالب‌تر بود، شبی یک داستان می‌خواندم. برایم شیرین و جذاب بودند هر کدام رنگ و بویی از عزاداری و محرم و امام حسین علیه‌السلام داشتند و هر کدام عطر سیب دیگری. برخی تکه‌ی روایت‌ها بود که حتی در روضه‌ها به یادم می‌آمد و رزق اشکم می‌شد.
اما متأسفانه رفته رفته روایت‌ها آب رفتند و جزئیات زیبا و جذاب روایت های اول کم‌کم شدند جزئیات اضافی.. روی کیفیت روایات کتاب باید بسیار کار شود و نحوه چینش هم باید دقیق‌تر باشد.

چند روایتی که خیلی دوستشان داشتم:
مداربسته
سهم گهواره
چطور می‌شود در حسینیه حاجی یوسف با ادب بود؟
به نیت کربلایی محمد رحیم
فوگا
شب اعظم
کربلایی مامان
جان فزاپی‌در‌پی
      

        «نخبگان معنوی، چراغِ مساجد»

کتاب تلنگری است برای بچه مسجدی‌ها و برنامه‌ریزان مساجد و کانون‌های فرهنگی و بسیج و.. . شنیدن و خواندن آن برای بچه مسجدی و مذهبی‌ها لازم است و بسیار توصیه می‌شود.
      

        «انار انار انار..»

از نوجوانی اسم کتاب را خیلی دوست داشتم، خود مژده هم برایم در قاب تلویزیون زن جالبی بود. می‌دانستم کتاب ادبیات سطح مطلوبی ندارد، فقط برای حل کنجکاوی نوجوانی‌ام  یکهو چشمم در طاقچه بی‌نهایت به آن خورد و انتخابش کردم. الان با تمام احترام، این کتاب شبیه نوشته‌های دخترکی شانزده ساله پس از شکست عشقی است. خواندنش را توصیه نمی‌کنم، نیم ستاره هم برای کتاب زیاد است..
      

        «ماه پشت پنجره»

کتاب را از طاقچه بی‌نهایت شنیدم. داستان ماه پشت پنجره را برای بچه‌ها جالب تعریف می‌کند و داستانی خوب برای قبل از خواب بچه‌هاست. برای کودکان گروه سنی الف مناسب است.
      

        «فرزندِ فلسطین »

رمان با فضای جذابی آغاز می‌شود، کریم  قهرمانِ قصه شما را شیفته‌ی خودش می‌کند. شخصیت‌ها خیلی خوب و جذاب توصیف می‌شوند، مخصوصاً خواهرهای کریم. جریان داستان به روانی و زیبایی در حرکت است. فلسطین را در این رمان به شکل دیگری روایت خواهند کرد از دید این پسر شجاع. کریم که عاشق فوتبال است، پر دل و جرئت است‌ و مقاوم برای دفاع از فلسطین.
من نسخه‌ی صوتی کتاب را از ایران صدا شنیدم. نسخه‌ی ترجمه را نیز مطالعه می‌کنم. نسخه‌ی صوتی خیلی خوب اجرا شده بود و جذابیت کتاب را دوچندان می‌کرد.
      

        «خادمِ جمهور»

کتاب را که ورق می‌زنم یاد ظهرهای گرم مسجد گوهرشاد می‌افتم. بعد از نماز ظهر و عصر در ماه مبارک رمضان که خودم را می‌رساندم به جلسه‌ی تفسیرشان. چیزی از انتخابات ۹۶ نگذشته بود و در همان فکرهای نوجوانانه‌ام با دلی خون غصه می خوردم که چرا ایشان رئیس‌جمهور نشدند. تا رسید روزهای هجده سالگی که با قلبی مطمئن اسمشان نقش بست روی اولین برگه‌ی رأیم‌. آن روز نمی‌دانستم لحظاتِ شیرینِ داشتنِ رئیس جمهوری این‌چنین خادم خیلی کم است.. چقدر در این دوران حرف شنیدند و به قول آقا:«دلم سوخت...دلم برای رئیسی سوخت...».
و ما هنوز منتظریم که تلوزیون خبر سفر استانی جدید او را اعلام کند او که اسوه‌ی مبارزه با ظلم و ولایت‌مداری بود..
*/کاش می‌شد که تو با معجزه‌ای برگردی..
این کتاب لحظه لحظه و ورق به ورقش برای من شیرین بود، مثل همان جلسه‌ی تفسیر مسجد گوهرشاد. کتاب  دسته بندی خیلی خوبی داشت و موضوعی قرار دادن سخنرانی ها از نقاط قوت آن بود.
      

        «یک دهه از تشکل»

سال پیش قبل از حلقه‌ی مطالعاتی انجمن، کتاب را تورقی کرده بودم‌، حالا فرصتی شد که آن تورق را تکمیل کنم. دسته‌بندی جذابی دارد کوچک و جمع و جور است و خوراک حلقه‌های مطالعه کتاب. تقریباً به تمام سؤالات ذهنی شما حول تشکل‌های دانشجویی پاسخ می‌دهد. بدرد تازه دانشجوهایی که کله‌شان باد دارد و دنبال کار فرهنگی کردن هستند هم می‌خورد. دیدتان را به تشکل دانشجویی وسیع‌تر می‌کند. برای اعضای تشکل‌های دانشجویی واجب است.
بنظر نیاز است شبیه این کتاب درباره دهه‌ی نود و دهه‌ی کنونی که نزدیک به نیمه است نوشته شود.
      

        «تشنه‌تر»
بندبند پنجره‌های تشنه مرا تشنه‌تر زیارت کربلا می‌کند. با قلم آقای قزلی از قم و تهران مدتی است خیال می‌کنم همسفر ضریح اربابم تا به کربلا. بس که این قلم روایتگر پویا و روان و زنده است.
شخصیت‌های داستان واقعی اند، خیلی واقعی. حاج محمود، حمید آزادگان، کاپیتان رضا، حاج آقا برقعی و تکیه‌ای و قزلی که میان عاشقان اباعبدالله سرگردان است.
توصیه که اگر تشنه‌ی زیارت کرب و بلائید این کتاب را بخوانید.
      

        «آخرین فرصت برای شهادت..»

تقارن زیبایی بود، روز عید غدیر به دنیا آمد، روز عید غدیر ازدواج کرد و روز عید غدیر شهید شد‌. داستان زندگی شهید خیلی خوب روایت شده بود. رگه‌های آموزنده خوب در داستان گنجانده شده بودند. از خواندنش خسته نمی‌شدم.
توصیفات خانه‌ی امام و حسینیه‌ی جماران من را برد به آن کوچه پس کوچه‌ها و حس ناب جماران. رفعت خانم شخصیت پر جنب و جوش ابتدای داستان در انتها هم همان روحیه و همان سر نترس را داشت، داستان بازگشتش به رانندگی را دوست داشتم. مهمتر از همه رفعت هم معلم بود هم مادر بود و هم همسر ‌و جمع میان این سه نقش گرچه برایش سخت بود اما تلاش می‌کرد تک نقش نباشد. علقه‌ی او به انقلاب و حرف‌هایی که در بحبوحه‌ی‌ جنگ می‌زد مرا به وجد می‌آورد.
امید که خضوع و احترام شهید کسایی در رفتار با مادرش، انس او با قرآن و نهج البلاغه، دعاهای نیمه شب‌اش، منش و روش زندگیِ او سرمشق زندگی‌ما باشد.
زندگی‌شان سراسر نور بود و نور..
      

        «تا یادمان باشد.»

کتاب را زمانی که نوجوان بودم خواندم. شخصیت و زندگی شهید می‌توانست به طور بهتری به دور از فانتزیات روایت شود. طوری که کمتر به رمان‌های ایتایی شبیه شود، متأسفانه پر از  روایت‌های فانتزی ست و توصیه نمی‌شود..
      

        «کی بود؟ کی بود؟»

با فاطمه با هم خواندیمش، شعرها که از شاعر برجسته‌ی حوزه کودک بودند مرا یاد کتاب‌های درسی دبستانم انداخت‌. سعی کردم آهنگین بخوانمش طوری که دوست داشته باشد، گاهاً نمی‌شد و آهنگِ بعضی قافیه‌ها به هم نمی‌آمد، یک ستاره کمتر را هم به خاطر همین دادم. تصویرگری بسیار زیبایی هم داشت. برای کودکان کتاب جالبی است و  به کودکان گروه سنی الف و ب پیشنهاد می‌شود.
      

        «بر او صلوات»
راستش را بخواهید نام و جلدزیبایش مرا ترغیب کرد بخوانمش. لحن روان و جذابی داشت. انگار همراه عبدالمطلب در کوچه پس کوچه های مکه قدم می‌زدم، انگاری همراه عبدالمطلب سوره‌ی فیل می‌خواندیم بر سپاه ابرهه، انگاری مثل حلیمه تازه فهمیدیم محمد این جان گرانبها چه برکاتی داشته برای‌ما. انگاری در حجره‌ی بانو خدیجه بودیم، انگاری همراه آمنه بودیم آن لحظه که کعبه شکافته و خلقت با به دنیا آمدن علی نو شد..
اینکه فصل به فصل به روایت عبدالمطلب و ابوطالب و.. پرداخته بود داستان را بهتر می‌کرد. من به صورت صوتی از ایران صدا آن را گوش کردم و از همه لحاظ عالی بود.
دست در دست مادربزرگ تمامش کردم وقتی داشتیم با تسبیح‌های سبزش بر او سلام و صلوات می‌فرستادیم‌.
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم.
      

        «روزهای دهه‌ی نود»

اگر روزی فرزندم از من پرسید دهه‌ی نود چگونه گذشت، به این کتاب اشاره می‌کنم. کتابی که آن روزهای تلخ را طنز روایت کند. کتاب خیلی خوبی است، کمی می‌خندید کمی به فکر دهه‌ی نود و آن "رئیس مصبر" می‌افتید. سی دلار را به نرخ روز حساب می‌کنید. با شوخی‌های میمندیان می‌خندید و می‌خندید.
ایده‌ی جلد را هم بسیار دوست داشتم، اینکه داستان‌ها کوتاه و طبقه‌بندی شده بودند جذابترش می‌کرد.
      

        🖇 | منتشر شده در شماره یازدهم نشریه احیا «ایران جوان بمان» | پاییز 1403 
«باش تا صبح دولتت بدمد» 
«علت اینکه من به مرحوم سعید کاظمی اینقدر علاقه داشتم و الان هم در دلم و در ذهنم برای آن جوان عزیز، ارزش و جایگاه قائلم، همین است. حرکت او، نحوه‌ی کار او، مدیریت او، پیگیری او، یک مجموعه‌ی کاملی بود از آن چیزی که آدم دوست میدارد و آرزو دارد. اگر بخواهم این الگوی مطلوب را در یک جمله معرفی کنم، عبارت است از: ترکیب علم، ایمان، تلاش. هم علم را جدی گرفتند، هم ایمان و پایبندی و تقوا را؛ نه به صورت یک سربار، بلکه به شکل یک عنصر اصلی در بافت مجموعه و در بافت کار. و هم خستگی را فراموش کردند، که به گمان من مرحوم کاظمی جان و سلامت خودش را هم سر همین کار گذاشت؛ یعنی این دنبالگیری و این اهتمامها و خسته نشدنها. » 
رهبر معظم انقلاب در دیدار با دانشمندان و پژوهشگران رویان ۱۳۸۶ 
زمانی می‌گفتند ایرانی بدون کمک غرب لوله هنگ (آفتابهٔ گلی) هم نمی‌تواند بسازد، اما روزهای سخت و غرور آفرینِ تاریخ جمهوری اسلامی را که ورق می‎زنیم، جوانانی می‌یابیم که چون آرش مرزهای علم را به روی ایران گشودند. همان جوانان از جنگ برگشته‌ای که با همت بلند، ایمان و پشتکار یک به یک به سراغ مشکلات کشور آمدند و نگذاشتند ایران از دنیا عقب بماند.  
شاید بارها نام دکتر سعید کاظمی آشتیانی را در سخنرانی‌های رهبر معظم انقلاب شنیده باشید. کتاب «داستان رویان»، روایت تاریخ شفاهی از جهاد مؤمنانه‌ی ایشان و همکارانش در پژوهشگاه رویان از تأسیس تا تثبیت و پیشرفت به قلم محمدعلی زمانیان است. این کتاب اولین کتاب از دسته‌ی تاریخ شفاهی پیشرفت در انتشارات راه‌یار است که در سال ۱۳۹۸ چاپ و اینک به چاپ هشتم رسیده است.  
روایتِ رویان به شما دلیل افتخار برای ایرانی بودنتان می‌دهد. در این کتاب با پستی بلندی‌های راه رویان همراه شده و سربلندی ایران را در اوج ناباوری خواهید دید، آنگاه با روایت‌ها و آدم‌هایی واقعی امیدی برای ادامه دادن خواهید داشت.  
 کتاب به طور کامل به شرح وقایع شکل‌گیری رویان پرداخته و خواننده را نسبت به تاریخ شفاهی رویان قانع می‌کند، اما پس از اتمام کتاب شما هنوز قدری راجع به زندگی و زمانه‌ی دکتر کاظمی کنجکاوید و هنوز جای پرداخت بیشتری به زندگی ایشان در کتاب وجود داشت. 
شهید دکتر سعید کاظمی آشتیانی بنیان‌گذار پژوهشکده رویان و پدر علم سلول‌های بنیادی ایران، متولد اول فروردین ۱۳۴۰ است. 
در دهه شصت «ناباروری» رتبه دوم مراجعه به خارج از کشور برای درمان را به خود اختصاص داده بود. این مسئله هزینه‌های زیادی را به دولت تحمیل کرده بود و مسائل فرهنگی‌ای نیز در پی داشت. در آن زمان بود که جرقه‌ی ابتدایی رویان در ذهن کاظمی جوان شکل گرفت.  
پژوهشگاه رویان، فعالیتش را از سال ۱۳۷۰ آغاز کرد، این پژوهشگاه به همت دانشمندان تراز اول و خوش‌فکر ایران‌زمین، توانست در دنیا، انقلابی علمی به پا کند. آغاز فعالیت رویان به همین سادگی نبود و رویان کنونی حاصل روحیه جهادی و خستگی‌ناپذیر چند جوان دانشجو با کمک رهبر انقلاب و بدون هیچ پشتوانه‌ی قبلی بود که با هر مشکل و سختی که وجود داشت، ساختمان رویان را مجهز و کارشان را آغاز می‌کنند. 
پژوهشگاه رویان هم‌اکنون فعالیت‌های پژوهشی خود را در قالب سه پژوهشکده علوم تولیدمثل، زیست‌شناسی و فناوری سلول‌های بنیادی و زیست‌فناوری دنبال کرده است. 
دانشمندان و پژوهشگران رویان، این حرکت و تلاش جهادی را نوعی ادای تکلیف دینی می‌دانستند و اثر این نوع نگاه اعتقادی در پیشرفت علمی‌شان کاملاً قابل مشاهده بود. این ایمان و اعتقاد عمیق و درکنار آن باور عمیقی که به توانمندی‌های خودی داشتند، بنای اصلی جهش عظیم علمی و تولید، تکثیر و انجماد سلول‌های بنیادی جنینی بودکه ایران را در جمع ده کشور برتر جهان در زمینه‌ی سلول‌های بنیادی قرار می‌داد. 
نیت پاک دکتر کاظمی و اخلاصی که در این کار داشت، خیلی از مشکلات رویان را حل می‌کرد. همیشه دلش می‌خواست رویان در قله باشد، هیچ‌وقت نمی‌گذاشت قد و قواره‌ی مجموعه کوتاه بماند. 
پس از درگذشت مشکوک دکتر کاظمی آشتیانی بر اثر سکته قلبی در ۱۴ دی ۱۳۸۴، رهبر معظم انقلاب در پیام تسلیتی، ایشان را «دانشمند مؤمن و جهادگر»، «شخصیت ارزشمند»، «کانون امید و ابتکار و نوآوری»، «از فرزندان صالح انقلاب» و «از رویش‌های مبارکی که آینده درخشان علمی در کشور را نوید می‌دهند»، توصیف کردند و «فقدان این عنصر خدوم و باارزش» را «ضایعه‌ای دردناک» خواندند.
فعالیت‌های رویان پس از درگذشت پایان نیافت بلکه باقدرت پیش‌رفت. به پاس خدمات و گرامیداشت او جایزه‌ای در کنگره‌ی هر ساله‌ی رویان به نام جایزه‌ی دکتر کاظمی قرار داده‌شد که پژوهشگران برتر علوم زیستی دنیا آن را دریافت می‌کنند.  دکتر کاظمی دغدغه‌ی گسترش علم را داشت و می‌گفت:«ما باید جمهوری اسلامی را برسانیم به مرتبه‌ای که در یک تکنولوژی پیشرفته بتواند به جای نفت علم بفروشد.»
گرچه اکنون صدای تپش قلبِ او برای همیشه خاموش شده‌است اما صدای تپشِ قلب‌های بسیاری‌است که از دل رویان شنیده می‌شود، فرزندِ او رویان حالا مادرِ نسل‌های آینده خواهد بود.
بخش‌هایی از کتاب داستان رویان :  
… ایشان علاقه‌مند بود واقعا کشورمان را در سطح جهانی مطرح بکند. به ‌این ترتیب که همیشه در زمینه علمی حرف نو برای گفتن داشته باشیم، نه اینکه کارهای تکراری انجام بشود. همیشه اصطلاحی را به‌کار می‌برد. چون اصلیت ایشان آشتیانی بود، به‌ قول خودشان می‌گفتند: «عسلک‌بازی نکنید.» دیدید بچه‌ها می‌آیند گِل‌بازی می‌کنند؟ می‌گفت از این کارها نکنید. به کارهای بزرگ فکر بکنید و جلو بروید؛ من حمایت می‌کنم…  
… اگر داستان آرش کمانگیر واقعیت دارد، این آدم، آرش بود. آرش، جان خودش را توی تیر کرد که تیر کوتاه ننشیند تا مرزهای ایران کوچک نشود. این آدم هم جان خودش را در مجموعه‌هایی کرد که داشت آن‌ها را بزرگ می‌کرد.