«کی بود؟ کی بود؟»

با فاطمه با هم خواندیمش، شعرها که از شاعر برجسته‌ی حوزه کودک بودند مرا یاد کتاب‌های درسی دبستانم انداخت‌. سعی کردم آهنگین بخوانمش طوری که دوست داشته باشد، گاهاً نمی‌شد و آهنگِ بعضی قافیه‌ها به هم نمی‌آمد، یک ستاره کمتر را هم به خاطر همین دادم. تصویرگری بسیار زیبایی هم داشت. برای کودکان کتاب جالبی است و  به کودکان گروه سنی الف و ب پیشنهاد می‌شود.
      

        «بر او صلوات»
راستش را بخواهید نام و جلدزیبایش مرا ترغیب کرد بخوانمش. لحن روان و جذابی داشت. انگار همراه عبدالمطلب در کوچه پس کوچه های مکه قدم می‌زدم، انگاری همراه عبدالمطلب سوره‌ی فیل می‌خواندیم بر سپاه ابرهه، انگاری مثل حلیمه تازه فهمیدیم محمد این جان گرانبها چه برکاتی داشته برای‌ما. انگاری در حجره‌ی بانو خدیجه بودیم، انگاری همراه آمنه بودیم آن لحظه که کعبه شکافته و خلقت با به دنیا آمدن علی نو شد..
اینکه فصل به فصل به روایت عبدالمطلب و ابوطالب و.. پرداخته بود داستان را بهتر می‌کرد. من به صورت صوتی از ایران صدا آن را گوش کردم و از همه لحاظ عالی بود.
دست در دست مادربزرگ تمامش کردم وقتی داشتیم با تسبیح‌های سبزش بر او سلام و صلوات می‌فرستادیم‌.
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم.
      

        «روزهای دهه‌ی نود»

اگر روزی فرزندم از من پرسید دهه‌ی نود چگونه گذشت، به این کتاب اشاره می‌کنم. کتابی که آن روزهای تلخ را طنز روایت کند. کتاب خیلی خوبی است، کمی می‌خندید کمی به فکر دهه‌ی نود و آن "رئیس مصبر" می‌افتید. سی دلار را به نرخ روز حساب می‌کنید. با شوخی‌های میمندیان می‌خندید و می‌خندید.
ایده‌ی جلد را هم بسیار دوست داشتم، اینکه داستان‌ها کوتاه و طبقه‌بندی شده بودند جذابترش می‌کرد.
      

        🖇 | منتشر شده در شماره یازدهم نشریه احیا «ایران جوان بمان» | پاییز 1403 
«باش تا صبح دولتت بدمد» 
«علت اینکه من به مرحوم سعید کاظمی اینقدر علاقه داشتم و الان هم در دلم و در ذهنم برای آن جوان عزیز، ارزش و جایگاه قائلم، همین است. حرکت او، نحوه‌ی کار او، مدیریت او، پیگیری او، یک مجموعه‌ی کاملی بود از آن چیزی که آدم دوست میدارد و آرزو دارد. اگر بخواهم این الگوی مطلوب را در یک جمله معرفی کنم، عبارت است از: ترکیب علم، ایمان، تلاش. هم علم را جدی گرفتند، هم ایمان و پایبندی و تقوا را؛ نه به صورت یک سربار، بلکه به شکل یک عنصر اصلی در بافت مجموعه و در بافت کار. و هم خستگی را فراموش کردند، که به گمان من مرحوم کاظمی جان و سلامت خودش را هم سر همین کار گذاشت؛ یعنی این دنبالگیری و این اهتمامها و خسته نشدنها. » 
رهبر معظم انقلاب در دیدار با دانشمندان و پژوهشگران رویان ۱۳۸۶ 
زمانی می‌گفتند ایرانی بدون کمک غرب لوله هنگ (آفتابهٔ گلی) هم نمی‌تواند بسازد، اما روزهای سخت و غرور آفرینِ تاریخ جمهوری اسلامی را که ورق می‎زنیم، جوانانی می‌یابیم که چون آرش مرزهای علم را به روی ایران گشودند. همان جوانان از جنگ برگشته‌ای که با همت بلند، ایمان و پشتکار یک به یک به سراغ مشکلات کشور آمدند و نگذاشتند ایران از دنیا عقب بماند.  
شاید بارها نام دکتر سعید کاظمی آشتیانی را در سخنرانی‌های رهبر معظم انقلاب شنیده باشید. کتاب «داستان رویان»، روایت تاریخ شفاهی از جهاد مؤمنانه‌ی ایشان و همکارانش در پژوهشگاه رویان از تأسیس تا تثبیت و پیشرفت به قلم محمدعلی زمانیان است. این کتاب اولین کتاب از دسته‌ی تاریخ شفاهی پیشرفت در انتشارات راه‌یار است که در سال ۱۳۹۸ چاپ و اینک به چاپ هشتم رسیده است.  
روایتِ رویان به شما دلیل افتخار برای ایرانی بودنتان می‌دهد. در این کتاب با پستی بلندی‌های راه رویان همراه شده و سربلندی ایران را در اوج ناباوری خواهید دید، آنگاه با روایت‌ها و آدم‌هایی واقعی امیدی برای ادامه دادن خواهید داشت.  
 کتاب به طور کامل به شرح وقایع شکل‌گیری رویان پرداخته و خواننده را نسبت به تاریخ شفاهی رویان قانع می‌کند، اما پس از اتمام کتاب شما هنوز قدری راجع به زندگی و زمانه‌ی دکتر کاظمی کنجکاوید و هنوز جای پرداخت بیشتری به زندگی ایشان در کتاب وجود داشت. 
شهید دکتر سعید کاظمی آشتیانی بنیان‌گذار پژوهشکده رویان و پدر علم سلول‌های بنیادی ایران، متولد اول فروردین ۱۳۴۰ است. 
در دهه شصت «ناباروری» رتبه دوم مراجعه به خارج از کشور برای درمان را به خود اختصاص داده بود. این مسئله هزینه‌های زیادی را به دولت تحمیل کرده بود و مسائل فرهنگی‌ای نیز در پی داشت. در آن زمان بود که جرقه‌ی ابتدایی رویان در ذهن کاظمی جوان شکل گرفت.  
پژوهشگاه رویان، فعالیتش را از سال ۱۳۷۰ آغاز کرد، این پژوهشگاه به همت دانشمندان تراز اول و خوش‌فکر ایران‌زمین، توانست در دنیا، انقلابی علمی به پا کند. آغاز فعالیت رویان به همین سادگی نبود و رویان کنونی حاصل روحیه جهادی و خستگی‌ناپذیر چند جوان دانشجو با کمک رهبر انقلاب و بدون هیچ پشتوانه‌ی قبلی بود که با هر مشکل و سختی که وجود داشت، ساختمان رویان را مجهز و کارشان را آغاز می‌کنند. 
پژوهشگاه رویان هم‌اکنون فعالیت‌های پژوهشی خود را در قالب سه پژوهشکده علوم تولیدمثل، زیست‌شناسی و فناوری سلول‌های بنیادی و زیست‌فناوری دنبال کرده است. 
دانشمندان و پژوهشگران رویان، این حرکت و تلاش جهادی را نوعی ادای تکلیف دینی می‌دانستند و اثر این نوع نگاه اعتقادی در پیشرفت علمی‌شان کاملاً قابل مشاهده بود. این ایمان و اعتقاد عمیق و درکنار آن باور عمیقی که به توانمندی‌های خودی داشتند، بنای اصلی جهش عظیم علمی و تولید، تکثیر و انجماد سلول‌های بنیادی جنینی بودکه ایران را در جمع ده کشور برتر جهان در زمینه‌ی سلول‌های بنیادی قرار می‌داد. 
نیت پاک دکتر کاظمی و اخلاصی که در این کار داشت، خیلی از مشکلات رویان را حل می‌کرد. همیشه دلش می‌خواست رویان در قله باشد، هیچ‌وقت نمی‌گذاشت قد و قواره‌ی مجموعه کوتاه بماند. 
پس از درگذشت مشکوک دکتر کاظمی آشتیانی بر اثر سکته قلبی در ۱۴ دی ۱۳۸۴، رهبر معظم انقلاب در پیام تسلیتی، ایشان را «دانشمند مؤمن و جهادگر»، «شخصیت ارزشمند»، «کانون امید و ابتکار و نوآوری»، «از فرزندان صالح انقلاب» و «از رویش‌های مبارکی که آینده درخشان علمی در کشور را نوید می‌دهند»، توصیف کردند و «فقدان این عنصر خدوم و باارزش» را «ضایعه‌ای دردناک» خواندند.
فعالیت‌های رویان پس از درگذشت پایان نیافت بلکه باقدرت پیش‌رفت. به پاس خدمات و گرامیداشت او جایزه‌ای در کنگره‌ی هر ساله‌ی رویان به نام جایزه‌ی دکتر کاظمی قرار داده‌شد که پژوهشگران برتر علوم زیستی دنیا آن را دریافت می‌کنند.  دکتر کاظمی دغدغه‌ی گسترش علم را داشت و می‌گفت:«ما باید جمهوری اسلامی را برسانیم به مرتبه‌ای که در یک تکنولوژی پیشرفته بتواند به جای نفت علم بفروشد.»
گرچه اکنون صدای تپش قلبِ او برای همیشه خاموش شده‌است اما صدای تپشِ قلب‌های بسیاری‌است که از دل رویان شنیده می‌شود، فرزندِ او رویان حالا مادرِ نسل‌های آینده خواهد بود.
بخش‌هایی از کتاب داستان رویان :  
… ایشان علاقه‌مند بود واقعا کشورمان را در سطح جهانی مطرح بکند. به ‌این ترتیب که همیشه در زمینه علمی حرف نو برای گفتن داشته باشیم، نه اینکه کارهای تکراری انجام بشود. همیشه اصطلاحی را به‌کار می‌برد. چون اصلیت ایشان آشتیانی بود، به‌ قول خودشان می‌گفتند: «عسلک‌بازی نکنید.» دیدید بچه‌ها می‌آیند گِل‌بازی می‌کنند؟ می‌گفت از این کارها نکنید. به کارهای بزرگ فکر بکنید و جلو بروید؛ من حمایت می‌کنم…  
… اگر داستان آرش کمانگیر واقعیت دارد، این آدم، آرش بود. آرش، جان خودش را توی تیر کرد که تیر کوتاه ننشیند تا مرزهای ایران کوچک نشود. این آدم هم جان خودش را در مجموعه‌هایی کرد که داشت آن‌ها را بزرگ می‌کرد.
      

        .
بسم اللّٰه 
«تیتری ندارم»
کاش قبل از خریدش یک سر به بهخوان میزدم.. از این کتاب همچین انتظاری نداشتم. همان ورق های اول متوجه شدم که کتاب کتابِ من نیست و باید بگذارمش کنار. به رمان های مذهبی ایتایی می‌مانست. نتوانست برای خواندنش قانعم کند.
در یک کلمه بگویم که به سلیقه‌ی من نخورد همان طور که «چایت را من شیرین میکنم» با آن همه تعریف را دوست نداشتم.
این‌ها باعث نمیشوند که نگویم برایم جلدش بسیار دوست داشتنی بود و کار کار جلدش بود.
      

        .
بسم اللّٰه 
«التیام روزهای خاکستری دبیرستان»
خواندن این کتاب برمی‌گردد به روزهای شانزده سالگی ام. نمیدانم چرا این‌قدر اتفاقی یادم افتاد که آن موقع ها همچین کتابی خواندم و باید به بهخوان اضافه‌اش کنم..
حاصل نمایشگاه کتاب کوچکی که در مدرسه برپا شده بود برای من شد دو جلد از این کتاب‌. یک جلد برای خودم یک جلد هم برای بابای نسترن..
ساده و روان نوشته شده. خیلی کوتاه است، اما برای نوجوان ها شیرین. انگار خودشان را می‌خوانند.
اگر هنوز داشتمش جملاتی که صفحه اول یادداشت کرده بودم را اینجا برایان می‌نوشتم. اما حیف که نه دیگر آن کتاب را دارم نه جمله‌ای که ابتدای کتاب یقیناً برای بابای نسترن نوشته‌ام و نه بابای نسترن را...
      

        .
«شیرینی روزهای نوجوانی ام.»
سیزده چهارده ساله که بودم برای خاطر جلد رنگ رنگی اش از نمایشگاهی خریدمش‌. «مسیح کردستان» را نمی‌شناختم، هنوز با دیدن «غریب» هم درست آن طور که باید نمی‌شناسمش.
حوالی دوازدهم بهمن ها به یاد آن تصاویر زیبا از آن روز شگرف برای منِ نسلِ چهارمی که انقلاب و امام ندیده، از دوازده بهمن تنها جشن های دوران ابتدایی اش را به یاد دارد و غوغای جمعیت آن روز نمی‌داند چیست، برای خواندن همچین کتابی خدارا شکر و نویسنده را دعا میکنم.
شهید بروجردی قبل از این کتاب برای من فقط حکایت های کوتاهی از زبان بابا بود یا دُر شناسی که در «ایستاده در غبار» شنیده بودم. حال با تجسم «غریب» جلدهای بعدی را خواهم خواند.

آن مرد
دوازدهم بهمن
.
      

        بسم اللّٰه الرحمن الرحیم .

بهارِ جان

نشستم کتاب بهاروند را خواندم... کیف کردم،رویا بافتم،حسرت خوردم،اشک ریختم،ناراحت شدم،با شادی هایش شاد شدم،ذوق کردم...

بهاروند آدم عجیبی بود؛

داستان زندگی اش از این داستانهای خواندنی ست...از آلاسکا آلاسکا رسیده بود به سلولهای بنیادی!!!

باورم نمیشد در کودکی همچین کارهایی میکرده؛بدون اینکه نیازی به آن پول داشته باشند می رفته کار میکرده،از دست فروشی گرفته تا آلاسکا و  کار های جمع و جور دوران دانشجویی اش.

برای همین که دستشش پیش آقا(به بابایش میگفت آقا)دراز نباشد..

اینجایی که تعریف میکرد میرفتم دو سه کیلومتر دور از خانه درس میخواندم برایم بسیار جالب بود،یا از برکت کتابخوانه ها میگفت؛کتابخوانۀ کانون پرورش فکری.

دانشگاه قبول که شد،شیراز که رفت...عشقِ جنین شناسی.عطش یادگرفتن.خیلی دلم می خواست جای بهاروند بودم...

ارشد و دنگ و فنگ هایش و در آخر مقصدِ دلنشین رویان...

بهتر است بگویم هویتش رویان.دلم می خواست برای من هم یک همچین جایی می‌بود که تمام وقتم را برایش می‌گذاشتم..خودم را وقفش میکردم..در مسیرِ «رساندن جمهوری اسلامی به جایی که بتواند علم بفروشد»...

نماز استغاثه به حضرت زهرا آن هم در حرم امام‌رئوف برای سه‌خواسته :پروانه،رویان،دفاع پایان نامه!

این علقه های دینی اش مرا مجذوب او میکند،بهاروند برایم ملموس تر شد،از رفیق و همراه بابا سعید رسید به بهارِ بابا سعید!

آن ده هزار صلوات!!و سجده هایِ شکر .

بگذارید بقیه اش را در خودِ کتاب بخوانید.

مربوط به اوایل بهمن ۱۴۰۱ :)

*بابا سعید:شهید سعید کاظمی آشتیانی

#سلولهای_بهاری