.
بسم اللّٰه 
«تیتری ندارم»
کاش قبل از خریدش یک سر به بهخوان میزدم.. از این کتاب همچین انتظاری نداشتم. همان ورق های اول متوجه شدم که کتاب کتابِ من نیست و باید بگذارمش کنار. به رمان های مذهبی ایتایی می‌مانست. نتوانست برای خواندنش قانعم کند.
در یک کلمه بگویم که به سلیقه‌ی من نخورد همان طور که «چایت را من شیرین میکنم» با آن همه تعریف را دوست نداشتم.
این‌ها باعث نمیشوند که نگویم برایم جلدش بسیار دوست داشتنی بود و کار کار جلدش بود.
        

                .
بسم اللّٰه 
«التیام روزهای خاکستری دبیرستان»
خواندن این کتاب برمی‌گردد به روزهای شانزده سالگی ام. نمیدانم چرا این‌قدر اتفاقی یادم افتاد که آن موقع ها همچین کتابی خواندم و باید به بهخوان اصافه‌اش کنم..
حاصل نمایشگاه کتاب کوچکی که در مدرسه برپا شده بود برای من شد دو جلد از این کتاب‌. یک جلد برای خودم یک جلد هم برای بابای نسترن..
ساده و روان نوشته شده. خیلی کوتاه است، اما برای نوجوان ها شیرین. انگار خودشان را می‌خوانند.
اگر هنوز داشتمش جملاتی که صفحه اول یادداشت کرده بودم را اینجا برایان می‌نوشتم. اما حیف که نه دیگر آن کتاب را دارم نه جمله‌ای که یقیناً برای بابای نسترن نوشته‌ام و نه بابای نسترن را...
        

                .
«شیرینی روزهای نوجوانی ام.»
سیزده چهارده ساله که بودم برای خاطر جلد رنگ رنگی اش از نمایشگاهی خریدمش‌. «مسیح کردستان» را نمی‌شناختم، هنوز با دیدن «غریب» هم درست آن طور که باید نمی‌شناسمش.
حوالی دوازدهم بهمن ها به یاد آن تصاویر زیبا از آن روز شگرف برای منِ نسلِ چهارمی که انقلاب و امام ندیده، از دوازده بهمن تنها جشن های دوران ابتدایی اش را به یاد دارد و غوغای جمعیت آن روز نمی‌داند چیست، برای خواندن همچین کتابی خدارا شکر و نویسنده را دعا میکنم.
شهید بروجردی قبل از این کتاب برای من فقط حکایت های کوتاهی از زبان بابا بود یا دُر شناسی که در «ایستاده در غبار» شنیده بودم. حال با تجسم «غریب» جلدهای بعدی را خواهم خواند.

آن مرد
دوازدهم بهمن
.
        

                بسم اللّٰه الرحمن الرحیم .

بهارِ جان

نشستم کتاب بهاروند را خواندم... کیف کردم،رویا بافتم،حسرت خوردم،اشک ریختم،ناراحت شدم،با شادی هایش شاد شدم،ذوق کردم...

بهاروند آدم عجیبی بود؛

داستان زندگی اش از این داستانهای خواندنی ست...از آلاسکا آلاسکا رسیده بود به سلولهای بنیادی!!!

باورم نمیشد در کودکی همچین کارهایی میکرده؛بدون اینکه نیازی به آن پول داشته باشند می رفته کار میکرده،از دست فروشی گرفته تا آلاسکا و  کار های جمع و جور دوران دانشجویی اش.

برای همین که دستشش پیش آقا(به بابایش میگفت آقا)دراز نباشد..

اینجایی که تعریف میکرد میرفتم دو سه کیلومتر دور از خانه درس میخواندم برایم بسیار جالب بود،یا از برکت کتابخوانه ها میگفت؛کتابخوانۀ کانون پرورش فکری.

دانشگاه قبول که شد،شیراز که رفت...عشقِ جنین شناسی.عطش یادگرفتن.خیلی دلم می خواست جای بهاروند بودم...

ارشد و دنگ و فنگ هایش و در آخر مقصدِ دلنشین رویان...

بهتر است بگویم هویتش رویان.دلم می خواست برای من هم یک همچین جایی می‌بود که تمام وقتم را برایش می‌گذاشتم..خودم را وقفش میکردم..در مسیرِ «رساندن جمهوری اسلامی به جایی که بتواند علم بفروشد»...

نماز استغاثه به حضرت زهرا آن هم در حرم امام‌رئوف برای سه‌خواسته :پروانه،رویان،دفاع پایان نامه!

این علقه های دینی اش مرا مجذوب او میکند،بهاروند برایم ملموس تر شد،از رفیق و همراه بابا سعید رسید به بهارِ بابا سعید!

آن ده هزار صلوات!!و سجده هایِ شکر .

بگذارید بقیه اش را در خودِ کتاب بخوانید.

مربوط به اوایل بهمن ۱۴۰۱ :)

*بابا سعید:شهید سعید کاظمی آشتیانی

#سلولهای_بهاری