فقط چند ساعت فرصت داشتم . بعد از چند روز حبس در خانه ، بالاخره مي توانستم بيرون بروم  سريع تكاليف نصف و نيمه ام را جمع كردم و روانه ي مدرسه شدم . هيچ كس در خانه نماند ، هر كس سراغ كار خودش رفت . وضعمان به گونه اي است كه واقعا از فردايمان خبر نداريم . پس شايد اين فرصت طلايي ديگر پيش نيايد . در راه جاني را ديدم . مشغول گفت و گو شديم . اما همين كه به خود جنبيديم ، صداي غرش تانك ها در آمد و صاحبان شهر فرياد مي زدند : بيرون ، ممنوع ! 
كتاب ، در اصل ماجراي زندگي كريم عبودي ، خانواده و دوستانش ، در شرايط اشغال فسلطين توسط اسرائيلي ها بود . در اين بين خود كريم ، برادرش جمال ، هوپر و جاني از شخصيت هاي پررنگ داستان بودند . آنها در رام الله زندگي مي كردند و هر يك دغدغه ها و داستان خاص خود را داشتند . 
موضوع كتاب ، جديد و غير كليشه اي بود . نويسنده سراغ چهره ي ديگري از جنگ رفته بود كه كمتر در كتاب هايي كه ديده و خوانده بودم ، مشاهده كردم . نه فقط از سختي و رنج ها گفته بود ، و نه سراغ عده اي خاص كه پشت سنگر ها مي جنگند ؛ بلكه درباره ي خانواده اي نوشته بود كه غير نظامي بودند و دخالتي در جنگ نداشتند و حتي ماجراهايي هم كه برايشان پيش مي آمد ، پر از ابتكار و ايده هاي نوين بود . در اين كتاب همين كه جنگ محوريت نبود و به عنوان همه چيز ، قرار داده نشده بود ؛ نكته ي قابل توجهي است . اينكه در اين بين عشق جمال و ويولت ، علاقه ي كريم به فوتبال و ماجراي درست كردن زمين با هوپر و جاني ، روابط دوستانه شان با هم و... چاشني كار شده بودند ، قصه را پر كشش تر و زيبا تر كرده بود . 
مهم ترين چيزي كه در اين كتاب به چشم مي خورد ، توصيف دقيق فضا و مكان است . من به عنوان كسي فلسطين را نديدم و تصوري هم از جنگ ، به خصوص چنين جنگ هايي كه شهري هستند ، نداشتم ، مي توانستم خيلي خوب خودم را در موقعيت داستان فرض كنم و همچنين اطلاعات جالبي هم درباره ي اوضاع . شرايطي كه در اثر جنگ به وجود آمده ، تاثيراتي كه روي زندگي ها گذاشته و برخورد صهيونيست ها با مردم ، خوب نوشته شده بود . مثلا اينكه حكومت نظامي برقرار مي شود و مردم نمي توانند جز ساعتي كه اسرائيلي كه اعلام مي كنند ، از خانه بيرون بيايند . يا اينكه اسرائيلي به آبروي مردان هم رحم نمي كنند و مجبورشان مي كنند كه جلوي خانواده هايشان ، لباس هايشان را در بياورند . البته بعضي جاها هم نويسنده در توصيف ها افراط كرده بود و چيزهايي را گفته بود كه اطلاعات خاصي نمي دادند و موجب كسل شدن خواننده مي شود كه البته تعدادشان كم است . 
علاوه بر اين برخي اتفاقات هم خيلي خوب نوشته شده بودند . مثلا زماني كه كريم تير خورد و گلوله وارد بدنش شد ، هم شرايط مكاني و هم حس و حال او به خوبي بيان شده بودند . 
شخصيت پردازي هاي داستان هم خوب بود . اما جاي قوي تر شدن داشت . خصوصيات باطني شخصيت ها بهتر وصف شده بودند ولي از نظر ظاهري ، همه ي افراد كامل و دقيق توصيف نشده بودند . مثلا اينكه كريم پسري رويا پرداز است و آرزوهاي بزرگ دارد ، هوپر با وجود اينكه با وضعي خراب و ژوليده در اردوگاه پناهندگان است ، مهربان است و ايده هاي بكري دارد . ويولت كمي بي ادب است ، جمال گاهي خودخواهي مي كند و زورگو مي شود . اما مثلا همين ها به خوبي از نظر ظاهري پردازش نشدند ، مثلا مادر و پدر كريم ، فرح ، عزيزه ، ويولت و... . 
احساسات شخصيت ها هم در برخي قسمت ها ، مي توانست زيباتر و بهتر گفته شود تا خواننده بتواند بيشتر با آنها همراه شود و دركشان كند . مثلا زماني كه سر جمال به كولر خورد و خون مي آمد ، كريم به عنوان برادر نگرانش نبود و ويولت حتي اين قضيه برايش بيشتر مهم بود ! يا صحنه اي كه حسن عبودي مي خواست لباس هايش را در بياورد و سربازهاي اسرائيلي او را به زور از ماشين بيرون آوردند ، احساسات بي تفاوت كريم و مادر خانواده برايم قابل درك نبود . بهتر بود كمي نگران و دلسوزانه تر جلوه داده مي شدند . 
قوت قلم نويسنده خوب بود و متني روان و ساده را مقابل چشم خوانندگان قرار مي داد . پيچيدگي خاصي وجود نداشت و به نحوي بود كه آدم دلش بخواهد به خواندن ادامه دهد ، يعني پركشش بود . در كنار اين مورد ، چاشني طنز گونه اي هم كه وجود داشت ، ارتباط گيري خواننده را راحت تر مي كرد . به خصوص در صحبت هاي كريم و جمال كه معمولا با هم دعوا ها و كلكل هاي طنز آميزي داشتند و ديالوگ هاي رد و بدل شده بينشان جذاب بود . از زاويه ي ديگري هم اگر بخواهيم نگاه كنيم ، در ميان تلخي هاي داستان و ماجراهاي جنگ و تاثيراتش ، اين قسمت هاي طنز گونه ، كتاب را متعادل مي كرد . 
از ساختار كه بگذريم ، از نظر ظاهري هم جلد كتاب جالب بود . عكسي ساده و در عين حال پيچيده . داستان را بيان مي كند ؛ اما به گونه اي نهفته كه خواندن كتاب ، كشفش مي كند . همچنين در دست خيلي سبك و راحت به نظر مي رسيد . نام انتخابي هم هوشمندانه و مثل خود داستان ، به دور از كليشه بود . 
در كل داستاني فوق العاده توصيفش مي كنم . اينكه زاويه ديد نويسنده ، زاويه اي جديد بود را از هر چيزي بيشتر دوست داشتم و مي توانم بگويم جزو تنها داستان هاي مربوط به جنگي بود كه با وجود اين قضيه ، آرام و دلنشين باشد . 
" ناگهان روحيه ي كريم به كلي عوض شد ! احساس غرور كرد و اعتماد به نفسش بالا رفت . آن ها در آن تكه زمين كوچك كاري كرده بودند ، كارستان ! آن ها راستي راستي زمين را از آن خود كرده بودند ..."
        

          اولین کلماتی که با شنیدن فلسطین به ذهن ما می آید ، جنگ ، آزار، بمب، رژیم اشغالگر ….
اما در بین این کلمات انسان ها و خانواده هایی زندگی می کنند که ما کمتر به آنها می پردازیم!  الیزابت لرد با نگاهی بی طرفی به این مبارزه ما را وارد داستان یک پسر دوازده ساله می کند که در میان بمب، جنگ…. زندگی می کند .پسر بچه ه ای که آرزوهای بسیاری دارد . آرزوهایی کودکانه ولی در میان انها مبارز بودنش موج میزند مثلا ساخت چیزی که تانک ها را آب کند یا آرزوی آزادی که شاید برای ما یک چیزی عادی است برای ان پسران یک آرزو است .  . در این جمله  ما میتوانیم خیلی از شخصیت پسر را به سادگی متوجه شویم یا اینکه دوست دارد قد اش از برادرش هم بلند تر شود . نکته های ریزی که در ذهن ما پس از خواندن پاراگراف جمع بندی خیلی خوبی را میتواند بکند .
ما  به خاطر دو نکته می توانستیم  در بعضی مواقع از داستان خیلی خوب پسر را درک کنیم. اول اینکه فضا برای ما به خوبی توصیف شده بود و ما خیلی خوب می توانستیم مکان های مختلف را تصور کنیم . نکته دوم این است که ما با شخصیت ها خیلی خوب اشنا شده بودیم و فاصله سنی نزدیک ما با شخصیت اصلی به ما در درک اتفاقات بسیار کمک می کرد . مثلا زمانی که پسر به بزرگتر های خود برای اینکه از نظر خودش کوتاه آمدند اعتراض داشت ، من در نگاه اول غرور نوجوانیم کاری میکرد که من کاملا تایید اش کنم و از حرف او دفاع کنم . نکته جالب دیگر شیطنت ها بود که در بعضی مواقع به کتاب هیجان می داد و در بعضی مواقع دیگر باعث لبخند و حال خوب شدن خواننده می شد و  این  نکته قوتی بود چرا چون ما می توانستیم متوجه شویم که در اوج گرفتاری یا دستگیری هم فقط و همیشه غصه و ناراحتی نیست و به نظرم همه اینا اثر عالی نشان دادن احساسات مختلف است.
نکته بعدی این است که ما می توانستیم با چند شخصیت در سن و سال هم ،کاملا مواجه شویم و این باعث می شد کمی به جذابیت داستان بیافزاید و ما در اینجا می توانستیم مهارت قلم نویسنده آشنا شویم . بازگو کردن آرزوها باعث میشد احساسات زیادی را در خواننده به جریان بیاندازد و کمی ما را در فکر فرو ببرد. از نظر من قوت داستان آنجایی بود که خیلی غیر مستقیم و با روایت مشکلات می توانستیم جنگ بین ظالم و مظلوم را خیلی خوب متوجه شویم و این غیر مستقیم بودن تاثیر بیشتری در ذهن خواننده دارد .
روند داستان بسیار خوب پیش می رفت و به خاطر موضوع نویسنده می توانست به خوبی روندداستان را بالا و پایین کن و این باعث ترغیب شدن خواننده به ادامه کتاب بود. من در اوایل کتاب اصلا توقع این روند را نداشتم و می خواستم کتاب را کنار بگذارم یا حداقل ته ته نخوانم اما در اواسط کتاب آنقدر ترغیب شدم که دلم نیامد کتاب را نصفه کاره تمام کنم .
من  کتاب را از آسمان سرخ در سپیده دم بیشتر دوست داشتم ، چون کمی با قلم ایشون آشنا بودم خواندن کتاب برایم خیلی راحت و خوب بود و کتاب بسیار روان بود.                 
خیلی برای من نوشتن چندین کتاب با چنین موضوعی جالب بود و دوست دارم دلیل نوشتن این کتاب توسط «الیزابت لرد» را بدانم .
        

          با این رمان،  مدتی در رام الله زندگی می کنی و با نگرانی ها، دردها، آرزوها، امیدها،  یاس ها،  شجاعت ها،  مقاومت ها،  تسلیم شدن ها،  تحقیر شدن ها، نداشتن ها، 
 مظلومیت ها و...  همراه می شوی.
        

          هوپر هنوز میخواست ادامه بدهد، که هر سه ناگهان صدایی شنیند؛ صدایی ششبیهغوم غوم موتور هواپیما، که هرآن بلندتر میشد.
کریم نفس نفس زنان گفت:" هلی کوپتره ! دارن منطقه رو میگردن حتما ما رو دیدنن الانه که گیر بیوفتیم." 
هوپر بدون تلف کردن وقت، نگاهی به سراسر بام وسیع انداخت و گفت:" اونجا، زیر مخزن های آب. باید قایم شیم."
بعد فکری به ذهن کریم رسید. گفت :" نه! اونجا خطرناکه. اگر دماسنج داشته باشن، از روی درجه حرارت پیدامون میکنن. باید بریم توی ساختمون." 
هوپر گفت:" دیگه دیر شده. بجنبین. دارن می آن." و در همان حال که به سرعت به آن سو میدوید، فریاد زد:" جا هست! بیاین!"
جانی و کریم به زحمت خو را کنار او جا دادند. زیر سکوی مخزن ها (که مدت ها قبل، شهرک نشین ها با گلوله سوراخ سوراخشان کرده بودند ولی هنوز سرپا بودند)، جای چندانی نبود. اما پسرها، هر طور شده که شده بود، به زور کنار هم چپیدند و سعی کردند دست و پا یا هیچ تکه از لباسشان از بیرون دیده نشود. 
حالا هلیکوپتر دقیقا بالای سرشان رسیده، در هوا ایستاده و صای گوشخراش ملخش گوش فلک را کر کرده بود. هلی کوپتر به قدری نزدیک بود که انگار اگر کسی دست دراز میکرد، میتوانست به ان دست بزند. 
کریم فکر کرد :" حتما مارو دیده. میخواد درست همینجا فرود بیاد. اون ها مسلسل دارن. دیگه کارمون ساختس."
چشمانش را محکم بست. دست هایش را به طرف نزدیک ترین چیز دراز کرد و بی اختیار محکم آن را گرفت. 
صدای در ذهنش تکرار میکرد:" تمومه! تمومه! تمومه!" و این صدا، به صدای چرخش پره های بالای سرش اضافه شدند و 
ثانیه ها به کندی میگذشتند. کریم یکهو به سرش زد که هرچه زودتر کار را یکسره کند. مثل برق از زیر سکو بپرد بیرون برود، به هوا بپرد و فریاد بزند بیاین، مارو بکشین!گ
سپس ناگهان همه چیز به پایان رسید. غرش سرسام اور هلی کوپتر از فضای آسمان دور شد، و چند لحظه بعد، هلی کوپتر در آن سوی بلندای تپه ناپدید شد!

جنگ. وقتی به این کلمه فکر میکنی صدای بمب و تفنگ و تیر و زخم و خون و دود و... در ذهن نقش میبندد . هیچ وقت وسط جنگ دوستی نیست ، همیشه دشنمی ای دیرینه ای است که چشمان فرد مقابل که اگثرا ریاست جمهوری چایی را برعهده دارد را به رنگ قرمز خون میکند . جنگ هرچه هست دوستی و خنده و شادی ندارد .
کریم پسرکی دوازده سیزده ساله است که در ابتدای داستان با غرولند های او مبنی بر مدت طولانی ای که حکومت نظامی شدیدی در محل زندگی اش برقرار است مواجه میشویم . احساس ترس و نگرنی ای که مبادا تانک ها هوس شکار کنند و او نزدیک پناجر شود، اینکه درس هایش را نمیفهمید و دلش برای جانی دوست صمیمی اش تنگ شده بود 
کریم عاشق فوتبال بود ، همه ی رویا پردازی ها و غرولند ها و عصبانیت هایش در نهایت به فوتبال میرسید . از اسرائیلی ها عصبانی بود چون نمیتوانست برود و با توپش به دیوار خانه شان از توی حیاط شوت کند ، دلش میخواست برود بیرون و میخواست که حکومت نظام به پایان برسد چون دلش میخواست با جانی فوتبال بازی کند . تا اینکه بالاخره یک روز حکومت نظامی رام الله _ محل زندگی کریم _ تمامم شد و کریم توانست بیرون برود . توانست با خوشحالی به دیوار شوت بزند و اسرائیلی ها را به گوشه ذهنش فرستاد اما فقط همین نبود . پسرکی که کنارش روی مغداری سنگ و خاک نشسته بود او را دید ؛ کریم را قانع کرد که زمین بزرگ تری دارد ولی زمین پسرک توی ممنوعه ترین بخش شهر توی ذهن کریم بود ... 
یک تکه زمین کوچک روایت روایت زندگی و سختی هایی که فلسطینی ها در دورن جنگ داخلیشان میکشند را از زبان پسری رویا پرداز و عاشق فوتبال بیان کرده بود. سطح هیجان داستان مناسب بود و تقریبا هر یکی دو فصل یکبار ، نویسنده یک هیجان نسبتا زیادی را به خواننده القا میکرد ؛ مثل انجایی که روی پشت بام بودند و هلیکوپتر نزدیکشان شد ، استرس و ترس زیادی که در ان لحظه محتمل شدند به خوبی بیان شده بود ه حدی که باعث شد از حالت دراز کشیده بنشینم تا از شدت نگرانی خود بکاهم ! 
توصیف مکان در این کتاب به خوبی انجام شده بود و من میتوانم به خوبی زمین هوپر یا خونه و اتاق کریم را تصور کنم حتی به خاطر شخصیت پردازی قوی ای که انجام شده بود تصویر شخصیت ها را هم در ذهنم تا حدی تصور میکنم ولی مثل خانه و زمین هوپر دقیق نیست و به نظرم این میتواند یک نقص جزئی باشد ولی انقدر هم نکته حائز اهمیتی نیست . 
یکی از بخش هایی ک من خیلی دوستش داشتم انجایی بود که به روستا رفته بودند و میخواستند زیتون بچینند اما اسرائیلی ها حمله کردند و انها از لا به لای درختان زیتون به سمت ماشین حرکت کردند . با اینکه توصیف خیلی دقیق و جزئی ای از ان جا نشده بود ولی حس عصبانیت و تنفر کریم نسبت به اسرائیلی ها و دویدن انها به سمت ماشین مثل یک صحنه فیلم از جلوی چشمم هر بار عبور میکند. یا انجا که ماشین را پیدا میکنند و تصمیم به مستقر شدن در ان میکنند . حتی ان لحظه که پسران دیگری به زمینشان می ایند تا فوتبال بازی کنند ، من هم مثل کریم دلم نمیخواست و میخواستم این زمین فقط مختص انها باشد ، همش نگران بودم نکند انها دیگر نروند و انجا مثل کریم و هوپر و جانی نیز پاتوقشان شود ؟ انگاه دیگر این زمین زمین هوپر نیست زمینی است که همه می ایند و در ان بازی میکنند ، در واقع توصیح احساسات نویسنده به قدری خوب بود که من هنیز مانند کریم میتوانستم هر انچه پسرک حس میکرد را حس کنم . 
از طرفی دیگر حس همزاد پنداری زیادی که با کریم داشتم ، کریم به خاطر حکومت نظامی بیرون نمی امد من به خاطر کرونا، کریم مدرسه نمی رفت و مجبور بود از دور در خانه درس بخواند فقط بخاطر جنگ و حکومت نظامی و من به خاطر کرونا . در کل همزاد پنداری های زیادی با پسرک میکردم و همین باعث شد به شدت از این کتاب خوشم بیاید و به نظرم کتابی بود که دید ادم را نسبت به مسائل نسبتا زیادی تغییر میداد ، اینکه در جنگ دوستی هم هست ، در جنگ خوشحالی هم پیدا میشود و در جنگ مهربانی هم هست .
        

          گاهی فکر میکنم اگر فلسطینی‌ها، لبنانی‌ها یا کلا اهالی خاورمیانه به اندازه مثلا آمریکایی ها فیلم و رمان از زندگی خودشان تولید کرده‌بودند، واکنش جامعه جهانی نسبت به اتفاقات وحشتناک این منطقه چقدر با الان تفاوت داشت؟ 

آدمی که صدا ندارد، از نگاه بیرونی با عدد تفاوتی ندارد و مرگش تنها کم شدن یک عدد از سرنشینان کره زمین است. 

وقتی کسی را نمیشناسی، زندگی و عواطف و آرزوهایش را لمس نکرده‌ای، برایت تبدیل به  «شخص» نمی‌شود.

داستان آدمها را از صرفا یک عدد از میلیاردها سرنشینان کره زمین، تبدیل به انسان می‌کند‌؛ به همنوع، همنفس، عضوی از پیکر انسانیِ من، که رنج و اندوهش، رنج و اندوهِ من می‌شود.
«یک تکه زمین کوچک» داستان چندماه از زندگی کریمِ دوازده ساله و دوستانش در رام الله فلسطین و زیر سلطه‌ی اسرائیلی هاست.
با خواندن این داستان فلسطینی‌ها از مشتی عدد، تبدیل به آدمهایی می‌شوند که گوشت و پوست و عاطفه و رنج دارند. کسانی مثل خود ما، در شرایطی پیچیده، دشوار و متفاوت. 

بعد از خواندن این کتاب، هربار بعد از اخبار دردناک جنگ از خودتان می‌پرسید نکند کریم، هوپر یا جمال هم آسیبی دیده باشند. ناخودآگاه برای آزادی و آرامش شان دعا میکنید و آرزو میکنید کاش دستی برای کمک به آنها داشتید. و این معجزه داستان است. 

این کتاب برای دوازده سال به بالا مناسب است، اما با توجه به اطلاعات بسیار کمی که از زندگی اهالی فلسطین داریم، خواندنش برای همه ما لازم است.

💢 غم انگیزِ ماجرا آن جاست که حتی این رمان هم که جزو آثار انگشت شمار ادبیات مربوط به فلسطین است، توسط یک نویسنده انگلیسی نوشته شده. انگار اهالی این منطقه زیر سایه شوم جنگِ این سالها نا و توان داستان پردازی ندارند، یا صدایشان به گوش مردم دنیا نمی‌رسد.

💢 ما چقدر دغدغه رساندن صدایمان به گوش مردم دنیا را داریم؟ 

💢 مسئولی که دستت را از دکمه فیلترینگ برنمیداری، حواست هست با به حاشیه راندن این ملت از عرصه شناخت جهانی، ایرانی ها را تبدیل به مشتی عدد میکنی؟
        

          من خیلی دیدگاه افراطی به فلسطین ندارم
به حرفایی که درمورد مظلومیتش هم می‌زنن کاری ندارم و به‌نظرم تو هر دعوایی، هر دو طرف مقصرن
ولی این کتاب دیدگاه خوب و منطقی درمورد وضعیت مردم فلسطین داد، نه لزوما تو مواقع جنگ بلکه تو زندگی روزمره
داستان تو تار و پود روزمرگی می‌گذره؛ درمورد بازی‌های کامپیوتری، مدرسه، فوتبال و هرچیزی که به زندگی یه نوجوون مربوطِ حرف می‌زنه منتهی با سایه جنگ و اشغال
برای یکبار خوندن خوبه

        

          این کتاب را اواخر سال ۱۴۰۳ شروع کردم و اوایل ۱۴۰۴ یعنی امروز تمام شد. کتاب یک رمان نوجوان است اگر خیلی بزرگسال هستید و نوجوان درون ندارید و مثل یک انسان پنجاه و پنج ساله دوست دارید یک رمان اگزیستانس و معناگرایانه بخوانید و سیگاری دودکنید و ...اصلا به درد شما نمی خورد، از قیدش بگذرید
اما اگرنوجوان هستید یا مثل من با نوجوان ها زیاد می پلکید و می خواهید در فضایشان باشید، به نظرم انتخاب خوبی است. و این تعریف فارغ از موضوع است. چون فلسطین سریع رگ های غیرت و حمیت را به جوش می آورد و نمی گذارد با مغزی سرد و قلبی گرم، کتاب انتخاب کنید. پس فارغ از قضیه موضوع کتاب، ما با یک رمان خوب و استاندارد نوجوان سر و کار داریم. درست است که ریتم ابتدایی کتاب کند است و یک سوم انتهایی کتاب اوج کشمکش ها است، اما توصیفات و شخصیت پردازی های خوب این خلا را تا حدودی جبران می کند. 
رمان قصه کریم عبودی است نوجوانی عشق فوتبال که در گوشه ای از شهر رام الله و کرانه باختری زندگی می کند و دو دوست دارد به نام هوپر و ....(بیش از این بگویم اسپویل می شود)
و اما حالا رمان را با موضوع اش مورد بررسی قرار دهیم.
به نظرم خوب نتوانسته بود فلسطین را شرح دهد، از طرفی هم خوب توانسته بود، یعنی چی این جمله، یعنی نوشتن داستان درباره فلسطین یک امر سهل و ممتنع است، صعب مستعصب است. شما از یک بریتانیایی چه انتظاری داری، تازه با آن نگاه های نژاد پرستانه و مستشرقی شان که ادوارد سعید در کتاب اورینتالیسم خود آورده
این ها نه‌ فلسطین را، مای شرقی توسعه نیافته را، کلا از بالا به پایین نگاه می کنند. با این حال، من می گویم خانم الیزابت لرد انگلستانی نسبت به جبر جغرافیایی و هزاران مایل دور بودنش از فلسطین خیلی خوب نوشته لااقل از ما که خیلی نزدیک تریم و پنجاه سال است که روز قدس داریم و فلسطین یکی از اولویت های حاکمیتی است، خیلی خیلی بهتر نوشته است. تقریبا من قصه و داستان خوبی در ایران ندیدم که راجع به فلسطین نوشته شده باشد
پس از این بابت خوب است. و از بابت همان نگاه های شرق شناسانه و تجربه نزیسته های نویسنده(البته انتهای کتاب ، ناشر محترم نوشته هیچ کس جز الیزابت لرد که مدتی در خاورمیانه زیسته لایق نوشتن چنین اثری نبود، اولا برادر من هومر که نیست، ایلیاد و هومر سروده باشد، ثانیا کجای خاور میانه زیسته که اوضایش مثل فلسطین است حتی لبنان هم شبیه فلسطین نیست، البته اگر مدتی در قطر یا امارات بوده که آنجا خیلی شبیه است!) که یک جاهایی توی ذوق می زد و انگار یک جاهایی بچه های دروازه‌ ری دارند فوتبال بازی می کنند. اما در کل می گویم رمان خوبی است. در این نبود اثر هنری راجع به فلسطین( اثر زیاد است اثر هنری!)‌کتاب قابل توجهی است. با توجه به بعد مسافت و تجربه نزیسته، نویسنده به خوبی توانسته آن خفقان آمیخته با درد و رنج و ترسی که در کرانه باختری جا خوش کرده را به ما یادآوری کند. به ما یادآوری کند که چرا انسان فلسطینی ۷ اکتبر را رقم زد. به اینکه به مزخرفات امثال مهدی تدینی گوش ندهیم که هفت اکتبر  تله اسرائیل بود. هفت اکتبر یک امر طبیعی و فیزیولوژیک است. ترکیدن دملی چرکین که پر است از تنفر و صداهای فروخفته...ای کاش این کتاب را در نوجوانی ام می خواندم. اساسا ج.ا که فلسطین در اوج اولویت هایش است هیچ طرح آموزشی ای برای بچه هایش ندارد که این امر را بیشتر بدانند. من هنوز با این سنم نمی دانم اردن در کدام قسمت فلسطین است. اما می دانم مکزیک کجای آمریکا است یا کشورهای شمال اسکاندیناوی....در این نبود برنامه ها و اولویت های آموزشی در مدارس، به نظرم این کتاب را بدهید بخوانند دانش آموزان
تا کمی با فلسطین و رنج هایش، با نوجوانان فلسطینی و وسعت وجودیشان بیشتر آشنا شوند که یادشان برود درد های کوچک و فانتزی و صورتی و پفکی خودشان که در برابر دردهای آنها میکروسکوپی است و هیچ است.
یک نکته دیگر که این کتاب داشت قصه خودش را روی عشق های تینیجری بنا نکرده بود. برادر کریم یعنی جمال،  عاشق ویولت بود اما داستان روی این بنا نشده بود. کل تعلیق قصه روی یک چیز دیگر بود و این در حد یک برگ بود از کل درخت داستان. بعدشم طرف انگلیسیه، انتظار دارید مثلا چی بنویسه...اما من آخوند ملبس داستان نویس می شناسم که هر وقت قصه برای نوجوان می نویسه حتما یک عشق تینیجری را محور پیرنگ داستان می گذارد. حالا این خوبه بزرگوار داستان صدر اسلام رو با پیرنگ تینیجری می نویسه...بابا این عشق تینیجری اون زمان نبوده، یک مفهوم آناکرونیزم هستش قوربونت برم...حداقل یک شخصیت تاریخی رو برای فروش بیشتر کتابت عاشق دخترعمه اش نکن برادر، این فوله حداقل از شما که طلبه هستی انتظار نداریم برادر، استاد، از ریش سفیدت انتظار نداریم
این کتاب رو به آن دسته از عزیزان خصوصا طلاب دست به قلم نوجوان نویس که فکر می کنند تنها روش تعلیق، آوردن یک عشق آبکی تینیجری است که نه منتهی به ازدواج میشه نه منتهی به.... می خواهند داستان خود را بفروش کنند توصیه می کنم که بخوانند 
که ببینند می شود انگلیسی بود و یک داستان نوشت که بنای اصلی فرویدیجات نباشد و جذاب باشد و بفروش
نکته آخر ترجمه فوق العاده کتاب بود که واقعا باید به خانم علی پور دست مریزاد گفت


        

          رمانی جذاب حول شخصیت پسری دوازده ساله به نام کریم، ساکن سرزمین‌های اشغالی، که عاشق فوتبال است.

الیزابت لرد، نویسنده‌ی نیوزلندی این رمان جذاب، توانسته است به خوبی در کنار نمایش بحران‌های دوران نوجوانی شخصیت اصلی داستان، حس اشغال و تجاوز را به مخاطب منتقل کند. او از آرزوهای پسر بچه‌ای نوشته است که مانعی بزرگ به نام اشغالگران را در پیش روی خود دارد؛ کسانی که حتی زمین بازی ساده را از کودکان این سرزمین دریغ می‌کنند.
اما نوجوانان رمان منفعل نیستند، برای آرزوهایشان می‌جنگند، مقاومت می‌کنند، تیر می‌‌خورند، اما امیدشان را از دست نمی‌دهند.

رمان ابعاد مختلف زندگی در سرزمین‌های اشغالی را به تصویر می‌کشد، از زندگی در اردوگاه‌ها، تا روستاها و شهرها، از مقاومت تا مهاجرت اجباری. از عاشق شدن تا جنگ با دست خالی.

تکه زمین کوچک استعاره‌ای زیبا از کل سرزمین اشغال شده است و تلاش برای حفظ و امید به آبادی آن، می‌تواند نشان‌دهنده‌ی امید مردم این کشور باشد؛ همان‌طور که ساکنان اردوگاه‌ها هنوز کلیدهای بزرگ فلزی خانه‌هایشان را نگه داشته‌اند و از دیوار خانه آویزان کرده‌اند؛ هر چند حالا برخی از آن خانه‌ها تخریب شده و ممکن است حاشیه‌ای از شهرهای جعلی رژیم اشغالگر باشند.

پ.ن: خواندن این رمان در زیر موشک‌باران تهران توسط رژیم متجاوز صهیونیستی و همراه شدن با کریم، از اتفاقات خاص زندگی‌ام بود. من در تهران، تجاوز، ترس، موج انفجار، صداهای مهیب، خوابیدن زیر شلیک پدافند و ... را زندگی کردم و شاید بتوان گفت این روزها، ذره‌ای از رنج مردم آن سرزمین را درک کردم؛ البته فقط ذره‌ای از آن را.

به امید روزی که اشغالگرها از صفحه‌ی روزگار محو شوند و قانون جنگل برچیده شود.
        

          کتاب عالی بود و من واقعا حس می کردم که همراهشون دارم زندگی می کنم


        

          «فرزندِ فلسطین »

رمان با فضای جذابی آغاز می‌شود، کریم  قهرمانِ قصه شما را شیفته‌ی خودش می‌کند. شخصیت‌ها خیلی خوب و جذاب توصیف می‌شوند، مخصوصاً خواهرهای کریم. جریان داستان به روانی و زیبایی در حرکت است. فلسطین را در این رمان به شکل دیگری روایت خواهند کرد از دید این پسر شجاع. کریم که عاشق فوتبال است، پر دل و جرئت است‌ و مقاوم برای دفاع از فلسطین.
من نسخه‌ی صوتی کتاب را از ایران صدا شنیدم. نسخه‌ی ترجمه را نیز مطالعه می‌کنم. نسخه‌ی صوتی خیلی خوب اجرا شده بود و جذابیت کتاب را دوچندان می‌کرد.
        

          کتاب یک تکه زمین کوچک را خانم مصطفی زاده به من معرفی کردند و اولین کتابی بود که در مورد فلسطین خواندم . در آن روزها ، موضوع داغ همه جا فلسطین بود و موشک هایی که اسرائیل از فلسطین و مردمان فلسطینی دریغ نمیکرد . وقتی فیلم و تصاویر خانه های ویران در غزه و شهادت بچه هایی همسن و سال خودم را میدیدم فقط یک سوال برایم ایجاد می شد : زندگی یک نوجوان فلسطینی همسن و سال من الان در این شرایط چجوریه؟ 
کتاب یک تکه زمین کوچک تا حدودی کنجکاوی ام را برطرف کرد . فهمیدم زندگی واقعی آنها با تصور من تفاوتش از زمین تا آسمان است! با خواندن این کتاب فهمیدم انها بخاطر جنگ روال عادی زندگیشان را ترک نکردند. فهمیدم کریم در این شرایط هم تمام تلاشش را میکند تا زمین فوتبالی آماده کند تا با دوستانش فوتبال بازی کند . فهمیدم بچه های فلسطینی اینقدر ناامید نیستند که من   فکر میکردم و امید در انها موج میزند.
در کل این کتاب را به تمامی نوجوان های دنیا پیشنهاد می‌کنم!
پ.ن: نویسندش انگلیسیه ، جلل خالق!
        

          کتاب قشنگیه که با جادوی قلم ما رو میبره به قلب سرزمین های اشغالی 
        

          هيچ كدام از مايي كه در اين دوره و اين كشور زندگي مي كنيم تصويري از جنگ نداريم. جنگ مي تواند زندگي انسان ها را نابود كند. مي تواند عزيز ترين چيز هایشان را بگیرد و آنها را به فلاکت کشاند. فقط آدم هاي شجاع و قوي هستند كه جان سالم به در مي برند. و علاوه بر آن، مبارزه مي كنند.

كريم، پسر نوجواني بود كه همراه خانواده و دوستانش در فلسطين زندگي مي كرد. زندگی خانواده ي كريم و باقي دوستانش، به خاطر جنگ فلسطين و سوريه سخت شده بود. در اين ميان اتفاقات زيادي برايش مي افتاد و داستان هاي زندگيشان روايت مي شد. اتفاقاتي كه حال و هواي زندگيشان در آن اوضاع را به خواننده ها نشان مي داد.

موضوع کتاب بسیار جالب و جدید بود. تا به حال کتابی با این موضوع و با این طرز نگاه به جنگ نخوانده بودم. اینکه حال و هوای خانواده های فلسطینی در جنگ را گفته بود خیلی جالب بود. چون اکثر ما تصوری از وضع آنها ندارم و دوست داریم راجع به زندگیشان بیشتر بدانیم. و به نظرم این کتاب برای جواب دادن به سوال هایمان راجع به فلسطین گزینه ی مناسبی بود.همچنین اطلاعاتی که کتاب به خواننده، راجع به جنگ فلسطین و اسرائیل و نظام صهیونیست می داد بسیار جالب و مفید بودند.

کتاب از نظر توصیف مکان ها بسیار قوی بود و به تمام جزئیات یک مکان کاملا می پرداخت. بیشتر ما از فضا و ظاهر فلسطین تصوری نداریم و این کتاب آن را برای خواننده شفاف می کرد. اما بعضی اوقات نویسنده زیاد به جزئیات می پرداخت و باعث خسته شدن خواننده می شد. گاهی هم توصیف بدون حرکت می شد و کمی اذیت کننده بود.

یکی از نقاط ضعف کتاب این بود که شخصیت های داستان از نظر ظاهری توصیف ضعیفی داشتند و نویسنده زیاد به ظاهرشان نپرداخته بود و خواننده مجبور بود خودش آنها را تخیل کند. کاش بیشتر به ظاهر می پرداخت تا گیجی خواننده هم برطرف شود. اما از لحاظ رفتاری و نوع کاراکتر، شخصیت ها به خوبی توصیف شده بودند و این باعث شده بود که خواننده بتواند واکنش هر شخصیت را نسبت به اتفاقات حدث بزند. خواننده با شخصیت اصلی همزاد پنداری می کرد و نویسنده هم شخصیت کریم را دلنشین توصیف کرده بود. رویاپرداز بودن و امیدش به آینده، به نظرم او را در دل خواننده جا می کرد. در بعضی قسمت ها احساسات شخصیت ها مبهم بودند و نمی دانستی الان دقیقا چه احساسی دارند. یا اینکه گاهی در وسط یک اتفاق مهم و نگران کننده هیچ احساسی نداشتند و بی تفاوت بودند.
نویسنده به زندگی عادی شخصیت اصلی بسیار زیاد پرداخته بود و انگار هر روزش را برای خواننده تعریف می کرد. دوست داشتم زود تر به آشفتگی و تغییر در زندگی شخصیت برسم و طولانی بودن زندگی عادی، کتاب را خسته کننده کرده بود. اما نقطه اوج داستان بسیار خوب توصیف شده بود و هیجان اتفاق به خواننده منتقل می شد.هدف شخصیت برای خواننده بسیار دیر معلوم می د و در ابتدا خواننده نمی دانست کریم چه هدفی در داستان دارد. انگار که داشتیم زندگی کریم را می خواندیم. زندگی ای معمولی اما در وسط جنگ و اتفاقاتش.
توپ و تانک و تفنگ بیشتر از آن که فکرش را می کنیم می تواند در زندگی افراد نقش داشته باشد. می تواند استقلال مردم را نابود کند، ترس را به جانشان بیندازد و آزادیشان را بگیرد.     برای همیشه


        

          مرگ بر اسرائیل
        

          کتاب های واقع گرا یا رئالیسم  کتاب هایی هستند که بالا و پایین زندگی را نشان می دهند. شخصیت های داستان نقاط ضعف و قوت دارند اما بعضا در یک جریانی سختی می کشند تلاش می کنند و به رشد می رسند. 
 از سوی ديگر نوجوانی که تازه سر از لاک خود میخواهد بیرون بیاورد باید واقعیت های زندگی را بشناسد تا کمتر ورجلا بزند! پس خواندن این کتاب و این سبک را به ویژه به نوجوان ها پیشنهاد میکنم 
        

          کتاب  زندگی روزمره ی نوجوانی فلسطینی است که لطیف، موجز و در عین حال ظریف خواننده را با ترس ها و محدودیت های فلسطینیان آشنا می کند. اما چندان دردناک نیست و عمیق به زجر و درد آنها اشاره نمی کند که برای نوجوانان قابل تحمل نباشد .  برای آشنایی  مختصر جذاب و خواندنی است.
        

          نباید وقتی بچه ای از خونه بیرون می ره ،مادرش نگران باشه که یا کشته میشه و یا اسیر دست اسرائیل...
وقتی این کتاب رو میخونی به بهترین شکل ممکن میتونی با یک فلسطینی که کشورش اشغال شده ارتباط بگیری،تصویر سازی کتاب عالیه.توصیف ها بسیار خوب ،تر کیب  نا کامی و امید و تلاش بی وقفه برای دیدن به آرزو نهایی.....
بهترین قسمت داستان زمانی بود که کرین دوستانش رو زمین فوتبال با سنگ های رنگی پرچم فلسطین رو درست کردن.

        

          روایتی از  زندگی روزمره یک نوجوان فلسطینی در رام الله که او را مثل غالب هم‌نسلانش در دنیا با دغدغه‌های خاص خود نشان می‌دهد که شرایط اشغالگری زندگی او را مختل کرده است اما همچنان رویای آزادی را سرلوحه آرزوهای خود قرار داده، حس غریبی مثل ناتور دشت برای من داشت.
        

          چند سال پیش در مسیر بازگشت از سفری اتوبوسی، تصادف وحشتناکی را تجربه کردم. چند روز بعد گزارش تصادف را در برنامه‌ی خبری دیدم.   آن‌جا بود که فاصله‌ی بین "شنیدن یک گزارش خبر" و "جزئی از خبر بودن" را حس کردم.
همیشه برایم سوال بود که چطور میتوان این فاصله را بدون تجربه‌ی مستقیم، کاهش داد.  امروز فکر میکنم که این کار به دست یک نویسنده محقق میشود.

از زندگی یک فلسطینی پیش از این گزارش‌های خبری زیاد دیده‌‌بودم یا چیزهایی جسته‌گریخته شنیده؛ اما به لطف این کتاب برای اولین بار همراه یک فلسطینی به روزهای عادی‌اش(بخوانید غیرعادی) سرک کشیدم و کمی احساس "جزئی از خبر بودن" را تجربه کردم.

چقدر پرداخت شخصیت‌ها را دوست داشتم و چه‌قدر حس میکنم همانی که در واقعیت هست را سعی کرد نشان دهد.

پ.ن : خوشحالم که با وجود برچسب رمان نوجوان، از خواندن کتاب منصرف نشدم.
پ.ن۲ : اینکه نویسنده اینقدر مسلط به جزئیات زیست یک فلسطینی در سرزمین‌های اشغالی است_با وجود انگلیسی بودنش_برایم خیلی جالب بود.
        

          
این روزها ما زیاد اسم فلسطین و غزه را میشنویم. اما از میان کلیپ ها و عکس ها و فیلم ها چقدر کم از آنجا میدانیم. هر چقدر که کتاب های سیاسی بخوانیم و دلایل استعمار را بفهمیم ولی هیچ وقت نمی‌توانیم از دل آن ها زندگی مردم فلسطین را بفهمیم. 
اسم حکومت نظامی را میشنویم اما نمی‌دانیم حکومت نظامی برای مردم یعنی چه. وقتی چند روز پشت سر هم باید توی خانه بمانی و از ترس تانک ها حتی نتوانی جلوی پنجره های خانه ات بایستی زندگی چطور است.
کتاب یک تکه زمین کوچک داستان پسری به اسم کریم است که در رام الله زندگی میکند. 
ریتم داستان در تمام حدود سیصد صفحه افت نمیکند. من با دنیای کریم و دوستانش همراه شدم. و امیدی را که در کتاب بود در کنار تلخی هاش دوست داشتم