اگر اهل ادبیات باشید، گوشه و کنار کتاب پر است از ادب و معرفت. اگر داستان‌دوست باشید، کتاب قصه دارد، سیر دارد، نقطه شروع و پایان دارد، شخصیت دارد و مهم‌تر از همه، اوج دارد. اگر سفرنامه‌خوان باشید، یک سفرنامه تمام‌عیار پیش‌رویتان است. حتی اگر روان‌شناس و جامعه‌شناس هم باشید، این کتاب داده‌هایی در اختیارتان می‌گذارد که در هیچ کلاس دانشگاه و هیچ کتاب درسی و مقاله‌ای پیدایشان نمی‌کنید و در نهایت هرکه هستید و هر اندیشه‌ای که دارید، خواندنش از نخواندنش برایتان بهتر است.کتاب، شرح سفر ضریح جدید امام‌حسین (ع) است، از قم تا کربلا. ضریحی که کاملا مردمی ساخته شده و در ساخت آن ریالی از دخالت سازمان‌ها و ارگان‌ها و مسؤولان استفاده نشده و به هیچ شخص متمولی اجازه نداده‌اند بانی کلان بشوند. هیات امنای مردمی بالای سر کار بوده که فقط شرح کمک‌های مردمی برای ساخت ضریح، خودش مثنوی هفتادمن خواهد شد. ضریحی که نه با مثقال مثقال طلا و فلزات گرانبها، بلکه به معنای واقعی کلمه با ذره‌ذره عشق و ارادت مردمی ساخته شده‌ است. مردمی که خیلی‌هایشان هرگز پایشان هم به کربلا نرسیده بود و احتمالا هرگز هم نخواهد رسید!
خوش‌ذوقی هیات امنای ساخت ضریح باعث رقم خوردن این اتفاق به‌یادماندنی بوده است. همین‌که به‌جای آن‌که تمام ضریح را با هواپیما به عراق بفرستند، بخشی از آن را نگهدارند و با تریلی شهر به شهر از مقابل چشم مردم عبورش بدهند تا چشم دل‌ها سیر شود و کربلادیده‌ها تجدید خاطره کنند و کربلاندیده‌‌ها حس حضور را تجربه کنند.
اهمیت این اتفاق فقط از منظر این نیست که اتفاقی همیشگی نیست و سال‌ها از پی هم باید بیایند و بروند تا مگر تکرار شود، بخش بزرگی از اهمیت این اتفاق در این است که مردم تمام معادلات روی کاغذ را به هم زدند. مسؤولان شهری و نیروی انتظامی و حتی دشمنانی از جنس وهابیت در هیچ شهر و روستا و کوی و برزنی، نتوانستند مردم را درست پیش‌بینی کنند. از جمعیت و حضور گرفته تا حال و هوا و همکاری و مدیریت. سفر ده دوازده روزه کاروان انتقال ضریح امام حسین (ع)، کاروان سفینةالنجاة، سفر بهت و شکوه بود. شهر به شهر، روستا به روستا و آدم به آدم.
یک توصیه کوچک ولی با اهمیت هم برای شما دارم. شمایی که می‌خواهید «پنجره‌های تشنه» را بخوانید. اگر شرایطش را دارید کتاب را با وضو دست بگیرید، از من این را داشته باشید که بسته به حال و هوا و دل خودتان، به صفحات و جملاتی می‌رسید که مجلس روضه کوچکی می‌شود برایتان. بندهایی دارد که دلتان می‌شکند و جز اشک و هق‌هق راهی پیش‌پایتان نمی‌ماند. اصلا به همین دلایلی که گفتم، توصیه دومم را هم بشنوید. کتاب را وسط کارهای روزانه نخوانید. وقتی بخوانیدش که حداقل یکی دوساعتی زمان آزاد دارید، ترجیحا خلوت و تنهایی برایتان میسر است و تمرکزتان را افراد و صداها و رفت‌وآمدها برهم نخواهد زد.
مهدی قزلی را هم به‌خاطر این اشک‌ها و این بغض‌ها و این انقلاب‌هایی که در دل می‌چشید، دعا کنید و شریک ثواب و بهره احتمالی‌تان از این حس و حال.
        

          جامعه شناسی خودمانی با چاشنی اشک و معرفت
        

          با توجه به موضوع کتاب که از پیش می دانستم ماجرای حمل ضریح امام حسین از ایران به عراق است، انتظار داشتم با کتابی جذاب تر مواجه شوم. اما کمی که گذشت، اتفاقات عادی و یکنواخت شدند. به سختی می شد کتاب را ادامه داد. فکر می کنم در کتابهای تجربه نگاری یا روایت نویسی، بعضی اتفاقات که شاید برای خود نویسنده در آن لحظه جذاب بوده، لزوما برای مخاطب جذاب نباشد و ارتباطی بین خودش و آن اتفاق پیدا نکند. از این دست اتفاقات در کتاب زیاد بود.
        

          شرح انتقال ضریح امام حسین از قم به کربلا
مهدی قزلی همراه تیم انتقال میشود و سوار بر تریلی انتقال ضریح، ماجراهای مختلف در راه و هر شهر و اتفاقات گوناگون متفاوت را شرح میدهد
کتاب جذاب، پر حس و جالبی است. شرح آن اتفاقاتی که هر چند صد سال یکبار پیش می آید!
        

          برای کربلا نرفته ای مثل من، عالی ترین کتاب بود. پا به پا شون همراه شدم و حس کردم ساعتها کنار ضریح امام حسین علیه السلام زندگی کردم. شرح احساسات مردم، اتفاقات سفر، توصیف ضریح و غیره رو با جون و دل بلعیدم
دوسشت داشتم خیلی زیاد
ولی دو تا نکته:
یکی اینکه من از طاقچه خوندمش که هیچی عکس نداشت. اما مثل اینکه در نسخه ی چاپی در انتهای کتاب عکسهای رنگی خوبی از این سفر قرار داده شده. که خب دلم سوخت. چرا نسخه ی چاپی نداشتش؟
دوم اینکه سبک نوشتن نویسنده زیاد با سلیقه ی من جور نبود. مثلا کلماتی مثل شوخی قمی، شوخی شهرستانی و شوخی آخوندی چند جایی تکرار میشد که اعصاب من رو خورد کرد. این مدل توصیفات رو نمی پسندم. اما سبک نوشتنش هر طوری که هست، به خوندن محتوا می ارزه. واقعا به اندازه ی یک روضه رفتن پر و پیمون حالت رو دگرگون میکنه
        

          بسم‌الله الرحمن الرحیم
 روایت جذاب و خواندنی این کتاب باعث شد که یک‌روزه، تمامش کنم. بیش از آنکه نثر کتاب جذاب باشد، روایت و سفر منحصربه فردش، وابسته‌ات می‌کند «رونوشت های انتقال ضریح جدید امام حسین (علیه السلام) از قم به کربلا»سفری که دیگر بعید می‌دانم تکرار شود... یک تریلی اسقاطی، با 30% ضریح جدید، از قم به سمتِ کربلا، حرکت می‌کند و این مردم‌اند، که به عشق حسین، ساعت‌ها، و شاید چند روز، می‌ایستادند تا ضریح امام از راه برسد...
در هر شهر، بزرن، جاده، ده، روستا...

شاید روایت، تکرار باشد، اما پر از خنده و گریه است... گاهی بی امان گریه می کنی، و گاهی از ته دل می‌خندی و افسوس می‌خوری «کاش می‌شد من هم با این ضریح همراه می‌شدم...»

از دست ندهید این همراهی را...

* همه اینها بدین معنا نیست که  از خواندن خسته نشوی.
        

          قلابش را دیر، اما محکم انداخت. طوری که صفحات پایانی، مثل همراهان ضریح مبارک، ترس از جدایی داشتم.
اتفاقات تکراری در سفر زیاد بود، اما به نظرم نویسنده از پس روایت این تکرارها خوب برآمده.
        

          ایده همراهی نویسنده با چنین کاروانی ایده جالبی ست اما بخش زیادی از کتاب درگیر تکرار مکررات است در هر شهر و هر موقف ازدحام جمعیت، اشتیاق مردم و ممانعت شان از رفتن کاروان ضریح موضوعی طبیعی ست که این میزان از بیان آن لازم نبود. شاید به جای نوشتن سفرنامه اگر مجموعه روایت ها از این سفر جمع آوری شده بود کتاب مختصر و مفید تری به دست ما می‌رسید.

اما حکایت خود ضریح هم حکایت جالبی ست. 
ضریح مجموع چندین قطعه طلا و نقره نیست، نشان ارادت و عشق این مردم به امام و مولای شان است کسی که به قطعه ای فلز دخیل می‌بندد می‌خواهد چنگ بزند به دامن پر مهر امام، که بگوید: آقا ما با عشق شما به خدا نزدیک می‌شویم «اتقرّب الی الله بحبکم» نه تنها خودتان بلکه به هر چیزی که به شما مرتبط باشد عشق می‌ورزیم چرا که شما رحمت واسعه خدا و باب نجات امت هستید.

در حال و هوای این کتاب که روایت انتقال ضریح امام حسین علیه السلام به کربلا ست، اپیزود اول فیلم هیهات هم می‌تواند مورد توجه قرار بگیرد.
https://www.aparat.com/v/v3500l5
مستند ضریح نیز از روند ساخت این ضریح با طراحی استاد فرشچیان و روند ساخت آن است.
https://telewebion.com/episode/0x5939b27 
این برنامه هم گفت و گو با آقا رضای کتاب که راننده تریلی حامل ضریح است که دیدنش خالی از لطف نیست.
https://tv3.ir/program/77953
        

          اطناب.
        

          از آن کتاب‌هایی که باید شنید...
هم کتاب را دوست داشتم و هم نسخه صوتی کم‌نظیرش را.
        

          کتاب خوبیست در بین تجربه نگاری ها ولی ذکر جزئیات مشابه هم بعضی جاها زیاد اتفاق افتاده و همین مسئله از جذابیت کتاب برای من خواننده کم کرد.
        

          کتابی که این خاطره رو برام گذاشت : سر کلاس مدرسه داشتم میخوندمش و معلم ازم گرفت و بهم ندادش چون تنبیه بشم🤦‍♀️ از کتابخونه امانت گرفتم مجبور شدم یکجوری با تعهد و...که دیگه کتاب سرکلاس نخونم ازشون دوباره بگیرم.
روایت های کتاب من باب خلوص نیت مردمان مون نسبت به اهل بیت از ویژگی های بارز میتونه باشه🌱
        

          ماجراهای عجیب اما اثرگذار این کتاب رو ما اهوازی ها از نزدیک دیدیم...این ضریح چه ها که با دل ما نکرد...چه عاقبت هایی رو که ختم به خیر کرد و چه چشم یعقوب هایی که شفا داد و چه یوسف و زلیخایی ها را به هم رساند...ماجرای این کتاب دقیقا ماجرای پیراهن یوسف(ع) است با این تفاوت که این ضریح هنوز نرسیده ، داشت درد هارا درمان میکرد و یعقوب هارا شفا میداد...
        

          #پنجره‌های_تشنه

وقتی اسم این کتاب را دیدم که برای هم‌خوانی انتخاب شده بود اصلا برایم آشنا نبود نه اسم کتاب و نه اسم نویسنده!

چند روز بعدش که مسیرمان به کتابشهر‌ افتاد کتاب را دیدم و باید اعتراف کنم اولین دلیلی که ترغیبم کرد برای خرید، طرح جلدش بود و بعد هم قیمت مناسبش که ۶۰ هزار تومن بود و این حتی پول قابِ شیشه‌مانندی که روی جلد کتاب بود هم نمی‌شد!


اگر بخواهم راستش را بگویم اصلا قصد نوشتن یادداشت برای این کتاب را نداشتم همان‌طور که برای خیلی از کتاب‌هایی که اخیرا خواندم یادداشت ننوشتم کتاب‌هایی مثل #اربعین_طوبی #حریر #چراغ‌ها_را_من_خاموش_می‌کنم #شمّاس_شامی #انتری_که_لوطی‌اش_مرده_بود
و و و ...
 

برایشان یادداشت ننوشتم چون احساس می‌کردم وقتم و عمرم به اندازه‌ی کافی با خواندنشان تلف شده است و با نوشتن یادداشت، بیشتر از این وقتم را تلف نکنم:)

اما تعاریف دوستانِ گروهِ هم‌خوانی را که دیدم احساس کردم باید بنویسم...

از این که دوستان از کتاب لذت بردند خوشحال شدم اما به نظر من، کتاب در حدی نبود که بشود ازش تعریف کرد یا به دیگران معرفی‌اش کرد نه سفرنامه بود نه داستان بود نه جستار و نه...
نمیدانم اسمش را چه بگذارم😶

کتاب به شدت ساده و ابتدایی نوشته شده بود و ایرادات نگارشی‌ هم کم نداشت.

شروعش بد نبود و من منتظر بودم که صفحه به صفحه بهتر شود اما از نیمه‌ی کتاب به بعد فقط داشتم به خودم فشار می‌آوردم که تمامش کنم چون متاسفانه یا خوشبختانه عادت ندارم کتابی را نصفه رها کنم و امروز به لطف بیرون رفتن و مشغول شدن پدر و پسر با منقلِ کباب، موفق شدم تمامش کنم.


درصد زیادی از مطالب کتاب تکراری و حوصله سر بر بود!
نماز خواندیم، ناهار خوردیم، رفتم پشت تریلی، آمدم جلوی اتوبوس، کجا دستشویی رفتیم، چطور دستشویی رفتیم و و و ... و البته بعضی از مطالب کتاب هم شاید بهتر بود اصلا در کتاب نمی‌آمد مثلا آن‌جا که می‌گوید:
"وقتی بالگرد بلند شد از آن بالا دیدیم سعید شلوارش نشست و همان وسط بیابان خودش را از ترس خالی کرد، شانس آوردیم توی بالگرد خودش را خیس نکرد."
صرف نظر از اسم و فامیل این شخص که  کامل در کتاب آمده است اگر مثلا این بخش در کتاب نمی‌آمد قطعا به جایی برنمی‌خورد!
و چه زیادند این بخش‌ها...


بله نمی‌شود انکار کرد که بعضی وقت‌ها متن کتاب اشک آدم را در می‌آورد آن‌هم به دلیل ارادت مردم به ضریح امام حسین -علیه السلام- و ابراز این ارادت‌ها به شیوه‌هایی متفاوت.


اما به نظر من هیئت امنای ساخت ضریح با سپردنِ ثبتِ این اتفاق بزرگ و زیبا و به‌یاد‌ماندنی به آقای قزلی، فقط باعث حیف‌شدن‌ِ آن شده‌اند.😬



جای‌جایِ کتاب، این احساس را به خواننده منتقل می‌کرد که نویسنده صرفا به لحاظ کاری و من‌بابِ رفع تکلیف و وظیفه‌ی شغلی‌اش با این کاروان همراه شده است و ارزش کار را نمی‌داند و بارها از حوصله نداشتن و خستگی و بدخوابی و گرسنگی و قاشق و چنگال پلاستیکی و ... شاکی بوده و برای پایان سفر لحظه‌شماری می‌کرده‌ است.


انگار اصلا نمی‌دانسته‌ کجاست و یا چند هزار نفر آرزو دارند جای ایشان باشند و چندین برابر این سختی‌ها را هم به جان بخرند.


البته اگر بخواهم منصف باشم باید بگویم بعضی وقت‌ها تلنگری بهشان می‌خورد و برای چند دقیقه متأثر می‌شدند؛ اما در کل، ورِ بی‌حوصلگی و رفع تکلیف در کتاب قوی‌تر و برجسته‌تر بود:(



بعید می‌دانم از این‌که کتاب‌های #حسین_از_زبان_حسین و #حسین_وارث_آدم را -که می‌خواستم برای محرم بخوانم و - به‌خاطر کتاب‌های هم‌خوانی کنار گذاشتم خودم را ببخشم:)



#معرفی_کتاب
#یادداشت
#مهدی_قزلی
#پنجره‌های_تشنه
#کتاب_محرم
        

          کتاب میتوانست خلاصه تر باشد.
بعضی صحنه ها آن های  خوبی داشت.
 با اینکه سرانجام کتاب مشخص بود همراه ماجراهای کتاب می‌شدیم. پایان کتاب  حس و حال خوبی داشت.
        

          به لطف کتاب صوتی بسیار سریع در اوقات مرده ام در عراق گوش کردم، تا اینجا که خواندم بسیار کتاب جذابی بود هم باهاش گریستم و هم گاهی از طنز حاج خلج و تفکرات درونی آقای قزلی لذت بردم. درکل کتابیست که بسیار خوب از آب در آمده.
من قبلاً از آقای قزلی کتاب شریان مکران را خوانده ام. قلم ایشان را بسیار دوست دارم.
        

          یکی دو سالی از مطالعه کتاب گذشته ولی چیزی که اصلا یادم نرفته اذیت کننده بودن شخصیت آقای قزلی توی کتابه! 
این حجم غر غر و گاهی بعضی تیکه ها جاش تو این کتاب نیست
        

          سلام دوستان
این کتاب در قالب سفرنامه نوشته شده و عنوان «روزنوشت‌های انتقال ضریح امام حسین(ع) از قم به کربلا»
روی جلد آن خودنمایی می‌کند.
در چاپ دیگری دیدم که روی جلد آن طرحی شبیه شیشه کار شده که احساس ضریح پشت شیشه‌ی در حال حمل را به مخاطب انتقال می‌دهد. اما نسخه‌ای که من خواندم به عنوان پویش مطالعاتی روشنا چاپ شده بود و آن شیشه را نداشت.
نویسنده از ابتدای پیشنهاد نگارش این سفرنامه کتاب را آغاز کرده و لحظه‌ به لحظه‌های همراهی با این کاروان، دیده‌ها و شنیده‌هایش را به بند کلمات کشیده است.
احساسات و حال و هوای مردم شهرهای مختلف که با دیدن ضریح منتسب به أباعبدالله سر از پا نمی‌شناختند و به دریای عاشقان ایشان می‌پیوستند، بسیار خواندنی بود.

        

          قطرِ کتاب به ۵سانت هم نمیرسد اما هربار که کتاب را باز کردم با تمامِ قد ۱۷۰سانتی ام در جریانِ جاریِ آن غوطه ور شدم. 
 در سطری  دست هایم به سوی تریلیِ حاملِ ضریح دراز شدند، در بین کلماتی پاهایم بی اراده باازدحامِ مردم همراهند، در صفحه بعد در اتوبوسِ همراهان، میانِ جمعِ خسته اما شاداب به خاطره هایشان میخندم و نگاهم به حاج محمد است که در سکوت به امور درونی اتوبوس میپردازد، در روز دیگر درون ضریح گوشم به بحث هایِ مسئولین و.. ست و دل توی دلم نیست تا رفتنِ زمینیِ تریلی تصویب شود.میبینی هنرِ نویسنده که با روایتِ عشق ترکیب شود چه می آفریند؟!حتی باوجود تکرارِ مکررات هم تمایلم به ادامه کاسته نشد. 
صفحات پایانی کتاب جمع اضداد شد در من، ازطرفی دلم خنک شد با خنک شدن دلشان و از طرفی دلتنگی ام و.. بماند. 

کتاب و ماجرایِ انتقالِ ضریح ،مصداقی ست بر حقیقتِ"حُبُّ الحُسَینِ یَجمَعُنا".

دروغ چرا، نگاهی حرفه ای به فرم کتاب نداشتم، هربار احساساتم درگیر میشدند، اگر هم نکته قابل توجهی بود،من سرم جای دیگر گرم بود. 

        

          حرف و حدیث‌های آن سال را یادم است. حکومت بر جهل مردم سوار شده و این‌ها. اما مهم نبود ضریح هنوز روی مزار حضرت نصب نشده. همه چیزِ حسین (ع) برای این مردم جدی‌ست. آن‌ها حسین (ع) را و هرچه مربوط به حسین (ع) باشد را دوست دارند. حتی اگر توی چشم‌شان نگاه کنی و بگویی «تو یک مشرکِ خرافاتی هستی.»

مهدی قزلی توی این کتاب در توصیف موفق بود. نماهنگ تولید شده از انتقال ضریح را یکی دو هفته بعد از تمام کردن کتاب دیدم. تمام صحنه‌ها همانی بود که قزلی نوشته بود و من در ذهنم تصور کرده بودم.
ریتم کتاب هم مناسب بود و کمتر پیش آمد که حوصله‌ام سر برود.

پ‌ن:
«پنجره‌های تشنه» اولین تجربه‌ی کتاب صوتی‌ام بود. یعنی آنقدر جذاب بود که اگر نسخه چاپی دم دستم نبود، هدست را می‌گذاشتم و ادامه‌اش را گوش می‌دادم.