یادداشت فاطمه توکلی

سلام
سلام . اول اینکه من همه ی آثار چخوف رو نخوندم اما در مورد اونهایی که خوندم نظرم همینه. خیلی به این که کی به چی معروفه توجه نداشته باشیم، آیا واقعا نظر ما هم همون نظر معروف هست؟ خب برای من این طوری نبود. اتفاقا همین داستان اصلا به نظرم اصلا پيچيده نشد، خیلی هم ساده بود همه چی و در واقع دیلما عوض شد در طول داستان. این عوض شدن با پیچیده شدن فرق داره. نتیجه گیری داستان هم گرچه نظر درستی شاید باشه، اما به طرح مساله ی ابتدای داستان ربطی نداره، و این نتیجه گیری به نظر من روند همراه کننده ای نداشت و همون طور که گفتم خیلی شبیه ادبیات معنوی مسیحی، و کلید اسرار گونه پیش رفت. ... 

 دوم اینکه البته که سنجش هر اثر نویسنده باید در شرایط زمانی و مکانی اون نویسنده باشه ، و خب ادبیات روسیه در کل استعاره سازی های زیاد ، مقدس سازی بی تعلقی ، رهایی طلبی هایی از جنس ول کردن همه چیز و جملات شورانگیزی داره و گاهی این چنین مواردی رو به عنوان پوئن های شاهکار بودن یک اثر معرفی میکنن، که در نظر من اغراق آمیزه.  این طور که نگاه کنیم شاید در این نظام نوشتاری چخوف استاد دیلما سازی باشه، اما در نظر من نیست
البته این انتقاد، ربطی به ارزش داستان، روند و نتیجه گیری اون نداره، بحث فقط روی توان دیلماسازی هست 

سلام.  ممنون از توضیحتون. بله درسته معروف بودن که قطعاً ملاک  نیست، من هم کتاب‌هایی از بعضی نویسندگان معروف یا بعضی آثار به‌اصطلاح شاهکار رو نمی‌پسندم، ولی واقعیتش اینه که این رو یک نظر شخصی می‌دونم نه یک حکم کلی درباره توانایی‌های نویسنده. گفتن اینکه «چخوف نمی‌تونه دیلماهای خوبی طراحی کنه» یعنی نادیده گرفتن مهارت بالایی که توسط عده‌ی زیادی پذیرفته شده، نه یک نظر شخصی. مثال روشن این مهارت هم اتاق شماره‌ی ششه؛ دوراهی ساده‌ی بین دکتر و بیمار، یه سری سوال اساسی درباره‌ی اخلاق، عدالت و معنای زندگی رو پیش میکشه.  بنظر من در «شرط‌بندی» هم همین‌طوره،  از یک موقعیت به ظاهر ساده ‌ی شرط بندی، به یک پرسش عمیق درباره‌ی ارزش زندگی، دانش و لذت رسیده و این صرفاً عوض شدن نیست بلکه عمیق شدنه.
@lia.tavakoli