مجموعه‌ای بسیار جالب و خواندنی که مطمئنم چند بار می‌خونمش. انقدر خوبه که تصمیم گرفتم یک قفسه با عنوان جستار روایی به قفسه‌های گودریدزم اضافه کنم تا کتاب‌های بیشتری از این جنس بخونم. 
و چقدر ایده‌ی چاپ کردن یک مجموعه جستار روایی در قالب یک کتاب، خوبه. خیلی پیش اومده که مجله‌های مختلف رو دنبال یک نوشته‌ی خاص زیر و رو کنم و آخر هم پیداش نکنم. اما کتاب موندگاره و تنها خطری که تهدیدش می کنه قرض گرفته شدنه. 
و البته تمام سعی ام رو می کنم که این کتاب رو به کسی قرض ندم :)
        

          کتاب خیلی خوبی بود و ممنونم از آن آقای بوشهری که مهمان برنامه کتاب باز شبکه نسیم شد و هم خیلی حرف های خوب زد و هم این کتاب را معرفی کرد. 
دم آن آقا ، دم شبکه نسیم و دم سروش صحت گرم .
برای هر کس که سودای نویسندگی در سر دارد کتاب کاملا به درد بخور و کاربردی ست و خوبی دیگرش هم حجم کم کتاب است . یک عالمه حرف های به درد بخور بدون مزخرفات بازاری . خیلی خوب بود
اما برای من از جهت دیگری خوب بود آن هم اینکه با مقوله ای به نام جُستار روایی آشنا شدم که تا حالا چیزی از این جنس نخوانده بودم . البته خیلی شبیه مرد بی وطن ونه گات بود اما مطمئن نیستم ، اصلا نمی شود به قضاوت منی که فقط یک کتاب از نوع جُستار روایی خوانده ام اعتماد کرد . 
خودم نمی کنم ، شما هم نکنید . 
کلا خوب بود ، حال داد و خوش گذشت. 
دوست داشتید بخوانید.
        

          سلام 
چون اهل جستار خوانی هستم 
این کتاب و قلم ارتور کریستال رو پسندیم. 
به همه توصیه نمی کنم خصوصا اگر فقط رمان خوان هستید 
        

          خب بریم برا ی یادداشت دیگه
راستش نمیدونم کتابی رو که خوب خوب خوب پیش میره و یهو تو خط پایان کله پات میکنه رو چی باید اسمشو گذاشت ، هر اسمی به ذهنتون رسید رو دوست دارم بذارم رو این کتاب،

کتاب خیلی خوب پیش رفت،
حقایقی چند رو راجع به نوشتن و خواندن و کتابخوانی ارائه می‌کرد که واضح و عینی بودن ولی بخاطر ظریف بودنشون دور از نگاه و چشم می ماندند،
از فصل تنبل‌ها اونجاش به دل می‌نشست که می‌گفت آدمهای پر انرژی ممکن است شبیه هم باشند اما تنبل ها هر کدام با سرعت های مختلف ساز خودشان را می زنند.
در مورد جدایی زندگی نویسنده از کتاب‌هاشون هم مطالبی آورده شد که جدا حقایقی واضح بودند ولی بیانی شیوا داشت6

اما بگذارید کمی حق بجانب خود بگیرم و جستار پنجم رو به باد انتقاد بگیرم که یک علاقه مند به کتاب رو چرا باید به اوج بیهودگی و بی اعتمادی به کتاب و رمان کشاند؟
این که ما خودمان بنا به باور خودمان از کتاب فاصله گرفته ایم آیا درست است که دیگران را نیز از کتاب فاصله بدهیم؟!

نمی‌دانم..... 
        

          اگر دغدغه نوشتن دارید، همراه با نویسنده ی این جستار ها بنشینید، بخوانید و به سوالاتتان فکر کنید
        

          یکی از کتابهای خوبی که این اواخر خونده ام و چیزهای جالبی ازش دستگیرم شد، مطالبی بکر که شاید جای دیگری نمیدیدم و تجربه اش برایم میسور نبود
خلاصه که بی برو برگرد توصیه میکنم این کتاب رو
من کتابهای کوچیک رو از طاقچه یا فیدیبو میخونم که تو هزینه هام صرفه جویی بشه این کتاب هم جز همونها بود.
        

          چند ماه پیش توی یه بازه زمانی نیم ساعته کنار کتابخانه ای شخصی که شاید مانند آنرا در خواب هم نبینید (کتابخانه خاله‌ام) تنها و بیکار ماندم. خیلی اتفاقی این کتاب را برداشتم و جستاری که نام کتاب را از آن وام گرفته اند خواندم و به قدری جذاب بود که حسرت خواندن چهار جستار دیگرش چند ماه همراهی ام کرد. در مجموع جالب بود و پر از نکات ریزبینانه ای که برای من تازگی داشتند.
        

          من تقریبا برخلاف خیلی از افرادی که یک زمانی از زندگیشون عاشق خوندن شدن و بلافاصله بعد از اون دوست داشتن داستان خودشون رو بنویسن هیچ‌وقت به نوشتن علاقه نداشتم. 
راستش نه این یک مقدار شاید اغراق و کلی‌گویی باشه. من هیچوقت به نوشتن "داستان" علاقه نداشتم. هیچ‌وقت در خودم اون میزان از آفرینش و خالق بودن رو نمی‌دیدم که یک دنیا و چندین شخصیت جدید و متنوع بسازم. حتی انشاهایی که همیشه از زیر نوشتنشون در می‌رفتم اونایی بودن که باید آخر یک داستان رو تموم می‌کردی. 

اما برخلاف داستان نوشتن، سال دوم راهنمایی به نوعی از نوشتن علاقه‌مند شدم که اسمش رو تا چند سال پیش نمی‌دونستم. نوعی از نوشته که برای خلق اون نباید کس دیگری می‌بودم. فقط کافی بود روژان باشم و از دغدغه‌ها، تجربیات، نظرات و دیدگاه روژان حرف بزنم به امید اینکه شاید افراد دیگه‌ای که اون رو می‌خونن باهاش احساس همزادپنداری کنن. 

بعدها متوجه شدم این فرم از نوشته "جستار" نام داره. همین یاد گرفتن اسمش کافی بود تا هروقت می‌رم کتاب‌فروشی از فروشنده سراغ جستارهای محبوبش رو بگیرم، تو قفسه‌های دوستای گودریدزم دنبالش بگردم و از یوتیوبرهای موردعلاقم در موردش بشنوم. 

از شهریور 1400 که به صورت جدی وارد و درگیر دنیای نوشتن شدم، طبیعتا و شاید ناخودآگاه به سمت کتاب‌هایی کشیده شدم که از نوشتن و خوندن حرف می‌زدن. با اختلاف این 5 جستار و نظرات آرتور کریستال که قلم طناز و دلنشینی داشت، برام محبوب‌ترین کتاب در این دسته‌بندی بود!
        

          یکی از عادت های من دونستن راجع به خود نویسنده است،پس اولین چیزی که توی این کتاب منو جذب کرد خود آرتور کریستال عجیب و غریب بود و اون شیوه بانمک نوشتنش، دلیل اینکه اولین کتابی که توی اینجا پست کردم اینه که اونایی که علاقه به خوندن و نوشتن دارن بنظرم باید این کتاب رو بخونن.
        

          جستار سوم و پنجم جذبم کرد. جایی که می گوید نویسنده ای که می شناسید و دوستش دارید، لزوما نمی تواند در ملاقاتهای حضوری هم جذاب باشد. او را با نوشته هایش شناخته ایم. نویسندگی همراه با تفکر است ولی صحبت کردن همراه با تفکر نیست. و در جستار پنجم درباره من دیگر کتاب نمی خوانم صحبت می کند
        

          همه جستارهاش خوب، جستار زندگی و نویسندگی عالی.
        

          کتابی با خواندنش هم با روند جستار آشنا شدم و هم با روند جستار روایی؛ مترجم به خوبی متن های جستار را توصیف کرده و البته نباید از هنر بالای کریستال هم غافل شویم
        

          راستش را بخواهید من زیاد دوستش نداشتم و برایم کسالت بار بود. این دومین کتابی بود که از این مجموعه میخواندم و خب حالا تقریبا مطمئن شده ام جستار روایی سبک مورد علاقه ی من نیست. زیاد ارجاع دادن به اسم نویسنده ها و کتاب ها و حجم زیاد پاورقی اذیتم میکرد. 
آن جستاری که درباره حرف زدن نویسنده ها بود را دوست داشتم. انگار یک معضل بین المللی ست برای خودش. جستار دیگر کتاب نمیخوانم هم برایم عزیز بود.
        

          چند سال پیش این کتاب رو خوندم ولی هنوزم مطلبی که درباره بالزاک روایت میکنه منو به خنده و تفکر وا میداره
        

          کتابی خواندنی و مبتلابه اهل قلم و کاغذ.
        

          کتاب را خواندم، نه به خاطر این‌که آقای کریستال را می‌شناسم، نه به خاطر این‌که در شبکه نسیم و در برنامه سروش صحت معرفی شده، به خاطر این دلایل کتاب را نخریدم و همچنین بخوانم. 

فقط به یک دلیل اصلی این کتاب را ورق زدم، آن هم به‌خاطر ژانر جدید و مورد علاقه من به نام جستار روایی، من علاقه زیادی به جستار پیدا کرده‌ بودم و توی اینترنت سرچ کردم که نمونه‌اش را پیدا و آن را بخوانم. 

نمی‌دانستم که آیا واقعا ژانر جستار  جذاب هست یا نه، اما ظاهرا چونکه یک ژانر جدید بود، دوست داشتم نمونه‌ای از آن مطالعه کنم.

این کتاب را یافتم، از نشر اطراف بود، نشر اطراف هم که انگار علاقه زیادی به جستار پیدا کرده بوده، و جستارهایی خارجی را با تیم محبوبشان ترجمه می‌کند و راهی بازار می‌کند.
کتاب را خواندم، برای من خیلی جذاب بود و غرقش شدم، فهمیدم که چقدر جستار نویسی جذابه و  چقدر موضوعاتی هست که میشود در موردشان جستار نویسی کرد، چه عیبی دارد که خودمان جستار بنویسم؟ نمی‌دانم آیا جستار نویس ایرانی داریم یا نه، اگر هم‌ نداشته باشیم به خاطر این‌که این ژانر ادبی، ژانر جدیدی است، امید دارم که چند سال آینده از نویسنده‌های ایرانی جستار میخوانیم.

 اما اگر به هدف خواندن ژانر جستار کتاب را مطالعه نمیکردم یا آشنایی با شیوه جستار روایی نداشتم، همان صفحات اول آن را کنار می‌گذاشتم و دست از خواندن بر می‌داشتم، آخه این کتاب خیلی پی‌نوشت داشت، هر جستارش حداقل ۵۰تا پی‌نوشت داشت، یعنی اگر این پی‌نوشت ها را نمیفهمیدی، متن برایت گنگ می‌شود و حوصله بر. همچنین خود نویسنده هم خب بعضی مواقع در متن تناقض داشت، در مورد یک موضوع با قطعیت صحبت نمیکرد، خب این موضوع هم برای یک خواننده مسخره بود، آخه یعنی چی!

اما وقتی بفهمی این کتابی که داری ورق میزنی و مطالعه میکنی، یک جستار روایی است، از آن لذت میبری، میفهمی که نویسنده تناقض نمی‌گوید بلکه دارد روایت خودش را از یک موضوع می‌گوید.

📌در نهایت پیشنهاد میکنم قبل از اینکه این کتاب را شروع کنید به‌خواندن، اول یک سرچی در مورد ژانر جستار و اصلا جستار چی هست بزنید تا با دید باز این کتاب را بخوانید و سردرگم نشوید.

خواندن جستارهای دیگر از نشر اطراف، در برنامه کتابخوانی‌ام قرار خواهم داد.
        

          کمتر از حد انتظارم بود، چون انتظار داشتم توی نوشتن کمکم کنه، اما ربطی به نوشتن نداره، این کتاب مربوط به خواندنه 
کتاب صوتی رو عیدی گرفتم برای سال ۱۴۰۱ :))
چه ایده خوبیه بنظرم. کتاب عیدی بدید_دیم 
البته چنتا کتاب توپ دیگه ام عیدی گرفتم و قراره بگیرم. بقول خانم فرهادیان هشتگ پز
        

          نسبتاً بهتر از باقی مجموعه جستارهای روایی اطراف بود.
«سخن‌گوی تنبل‌ها» خیلی خوب. نگاه جالبی به چراییِ کارنکردن داشت. «لذت‌های گناه‌آلود» هم جالب بود. خصوصاً اینکه همه‌ی کسانی که اهل مطالعه هستن احتمالاً این احساس را در خودشان یافته اند؛ به این معنا که گاهی آدم کتابی را می‌خواند و اتفاقا خوشش هم می‌آید ولی از آنجا که این کتاب را در جامعه اصطلاحاً زرد می‌دانند، پیش کسی از آن تعریف و تمجید نمی‌کند.

در کل بد نبود.
        

          خواندن کتاب خیلی وقت شما رو نمی‌گیره ولی روزها و ساعت‌ها می‌تونه ذهن شما رو درگیر  کن
        

          اولین متنی که از این نویسنده خوندم در مجله همشهری داستان بود ، اون موقع جستار انقد شناخته شده نبود . 
نویسنده  به قواعد جستار اشراف داره و  جوری تونسته تجربه شخصی خودش را  با تجربه مشترک بقیه انسان ها پیوند بزنه که بعد خوندن کتاب با خودتون میگید انگار حرف های  خودم بود