ه«همه‌ی ما بی‌تابانه در انتظار طلوع خورشیدیم.»ه

یک نامه‌ی شعر گونه برای کودکی که در میان مهاجرت اجباری طعمه‌ی دریا شد. متن و ترجمه نه چندان جالب، نقاشی‌ها بسیار جالب
        

          ... 😔
        

          کتاب رو دوست داشتم، بعد از خوندن بادبادک باز با اختلاف تبدیل به محبوب ترین نویسنده شد برام.
حالا بعد از حدود چهار سال سراغ این کتاب اومدم.
بعد از خوندن چند تا مرور به مرور یکی از دوستان برخوردم و اون نقدی بود به آقای حسینی. حرفشون هم این بود، چرا ایشون که انقدر زیبا از درد و رنج و آثار مخربی که به سر قربانیان که در این کتاب پناهنده ها هستند اومده، از اینکه چه کسی این بلا رو سر اونها آورده حرفی زده نشده؟ 
حالا حرف من هم همینه. آقای نویسنده که این کتاب رو برای تمام سنین نوشتند و حتما تعداد زیادی از کودکان هم اون رو میخونند، چرا از سکوت جهانیان نگفته؟ چرا نگفته که سازمان ملل چقدر بی خاصیت ومزخرفه، و چه کسی در واقع پشت این جنایت هاست. درسته تونسته منظوری که داشته رو با قلم قوی و تصاویر چشم انگیزش برسونه، اما این کافیه؟ آیا نباید همانطور که روضه‌خوانی میکنه و از رنج میگه، همونطور هم خشمش رو نسبت به دشمن که اینجا چیزیست فرضی نشون بده؟ پس تاریخ به چه درد میخوره؟
خواننده باید بدونه چه چیزی و چه کسانی باعث رنج این انسان های بی پناه شدند تا همونطور که براشون دل میسوزونه نسبت به دشمنانش هم آگاه باشه تا نتونن با فریبکاری چهره خوبی از خودشون نشون بدن
        

          به نام او...

برای آلان کردی سه ساله کودک سوری آواره که در دریا همراه با تمام رویاها و آرزوهایش، معصومانه غرق شد...
        

          همون‌طور که از چکیده‌ای که راجع به کتاب نوشته‌شده معلومه، داستان غم داره و الهام‌بخش پسربچه سه‌ساله‌ی مهاجر سوری‌ه که موقع تلاشش برای رسیدن به اروپا در دریای مدیترانه غرق شده‌.
مختصره، نوشته‌هاش نسبت به تصاویرش کم هستن و غالب کتاب رو تصویرهاش تشکیل داده که سبک خاصی دارن و جالبن.
ولی از نظر داستانی، ناراحت‌کننده‌ست و با این‌که کم‌حجم و سبکه در ظاهر، حقیقت دردناکی رو پشت خودش داره. ولی درکل جدای از داستانِ پشتش، معمولی و کوتاه بود.
        

          یک نامه از یک پدر به پسرش
خانواده ای که آواره شده اند در اثر ظلم
شاید تنها ضعف کتاب این باشد که میشد چند نامه به همین شکل کنار هم جمع شوند و از زوایای گوناگون سخن برانند
        

          اگه خالد حسینی باشی، 24 صفحه هم برای نوشتن از تلخی و آوارگی جنگ کافیه...
        

          غمگین بود
        

          فوق العاده بود
        

          خیلی قشنگ بود😭🇯🇴