تصویر و فضاسازی به شدت بی نظیر و عالی
      

        خیلی اهل داستان کوتاه خوندن نیستم،‌ چون آدم رو درگیر نمی‌کنه و تموم کردن کتاب طول می‌کشه اما هر از گاهی برای تنوع هم که شده خوبه.
این کتاب رو خیلی دوست داشتم، کلاً داستان‌نویس‌های آمریکایی و کانادایی در زمینة داستان کوتاه خیلی مورد پسند من هستن چون خیلی خوب حس داستان رو به آدم منتقل می‌کنن. در کل خیلی مجموعه داستان خوبی بود.
<3
      

        نثر جمالزاده خوب و دوست‌ داشتنیه، خواننده رو همراه می‌کنه با خودش. داستان قشنگی بود
      

        فقط داستان سارتر خیلی بهم مزه داد و هنوز هم می تونم فضاش رو حس کنم و با شخصیت هاش ارتباط برقرار کنم. 
 بقیه داستان ها هم بد نبود ولی من دوستشون نداشتم.
      

        great
      

        خیلی کتاب سخت خوانی بود که درصد بالایی از آن به خاطر ترجمه بد و ویراست نادرست جملات بود.
      

        جالب بود، یک داستان کوتاه آموزنده.
      

        نوشته های گلی ترقی مثل عصرونه می مونه، حس بعدازظهر رو میده به آدم.
این کتاب کاملا سیر نزولی داشت، در ابتدا با انرژی شروع به خوندن کتاب می کنی ولی آخر کتاب رو با سختی تموم می کنی.
اعتراف میکنم که داستان آخر رو با عذاب خوندم و چندین سطر رو جا انداختم اما چیزی از داستان رو از دست ندادم.
کلا نثر گلی ترقی همین جوریه، انرژی آدم رو در انتها کم می کنه.
      

        داستان به شدت دوس داشتنی و کلاسیک شروع شد و افت و خیزهای بسیار خوبی داشت.
در میانه راه نمی دونم دچار ویروس دوست نداشتن شدم یا تکرار اتفاقات باعث شد که به سختی کتاب و تموم کنم.
از طرفی طولانی شدن مدت زمان مطالعه هم به این دوست نداشتن دامن زد.
کلا داستان هایی که خیلی ازشون تعریف میشه رو با علاقه شروع می کنم، بعد از مدتی دچار افت میشم و بعد از چند وقت تازه به خوب بودن اون پی می برم، در حالی که نظرم در نکوهش اون کتاب بود.
یك نكته كه كتاب های كلاسیك این چنینی رو یك نفس بخونید تا دچار مشكل من نشید.
      

        ان شالله که گربه است.
      

        داستان خیلی قشنگی بود، با وجود اینکه هیجان خاصی نداشت اما خواننده رو همراه خودش می کشوند.
اما بعضی قسمتها انگار داستان ناقص میشد، جمله در جایی تموم میشد که اصل مطلب رو نمی رسوند و یا انگار بخشی از متن حذف شده بود.
در کل داستان خوبی بود.
      

        غمگین بود پر درد.
      

        ادبیات روسیه رو دوست دارم،‌ یه حس خوب میده به آدم؛‌ اما به این کتاب فقط عادت کردم و دلتنگش نمیشم.
      

        عزیز نسین خیلی خودمونی می‌نویسه، احساس سادگی و صمیمیت داره داستان‌هاش.
این کتابش هم خوب بود و هم دوست داشتنی.
      

        این کتاب رو چند ماه پیش خوندم و فکر کردم که خب، از اون داستانهایی که بعد از تموم کردنش از یادت میره و همون سه ستاره براش کافیه. اما همون سادگی داستان بعد از چند وقت هنوز توی ذهن می مونه و اصلا نمی دونم چه ویژگی ای توی داستان باعث این اتفاق میشه. در کل تریسی شوالیه رگ خواب خواننده رو بلده و نویسنده خیلی خوبیه.