دقیقاً یادم نیست که غرور و تعصب را کِی خریدم. شاید یک زمانی در زندگی که تصمیم گرفته‌بودم کتاب‌های فاخر بخوانم و مشغول خرید کتاب‌های فاخر جهان شدم که هیچ کدامشان را نخوانم. احتمالاً همان ایام بوده که با ذوق غرور و تعصب را باز کردم، چند صفحه‌ای خواندم و بعد از شدت کسالت کنارش گذاشتم. غرور و تعصب در 20 سالگی جزو اولین مواجهه‌های من با رمان کلاسیک بود و گمان نمی‌کردم هیچ‌وقت بتوانم تمامش کنم و این گزاره که کتاب‌های کلاسیک الکی معروف می‌شوند در ذهنم پررنگ و پررنگ‌تر شد. (پیش از آن «بلندی‌های بادگیر» را خوانده‌بودم و دوستش نداشتم. هنوز هم دوست ندارم)
اما بالاخره یک روز تمامش کردم، در کمال ناباوری در نتیجه اصرار بی‌پایان چند دانش‌آموز کلاس هشتم. نمی‌فهمیدم چرا نوجوان‌های متولد دهه 80 باید از چنین کتاب کسالت‌باری خوششان بیاید. اما هر چه که بود مجبورم کردند کتاب را تا انتها دنبال کنم و بعد از تحمل صحنه‌های کشدار طولانی، میلیون‌ها بار پیاده‌روی و صرف چای، هزاران مهمانی و صفحه‌ها دیالوگ تمام نشدنی تمامش کردم. نکته تعجب‌برانگیز این بود که دوستش داشتم! آن‌قدر دوستش داشتم که بعد از آن دانه دانه سراغ باقی کتاب‌های جین آستین هم رفتم و امروز در آغازین روزهای 24 سالگی فقط دو تا از کتاب‌های او را نخوانده‌ام که آن را هم نگه داشته‌ام برای روز مبادا. چون آستین دیگر زنده نمی‌شود و از او در این جهان فقط 6 رمان وجود دارد.
داستان مواجهه ما و آثار کلاسیک، در اینجا به طور خاص رمان‌های جین آستین، ماجرای مفصل و تاحدی پیچیده است. ما آدم‌های عصر تکنولوژی گاهی به نظر می‌رسد میلیون‌ها سال از سکون و سکوت قرن هجدهم دور شده‌ایم. به همین خاطر کتاب‌های آن دوره برای همه‌مان آثاری کسالت‌بارند که به سختی تمامشان می‌کنیم. اما عجیب‌تر آن است که خیلی‌هایمان بعد از تحمل چنین کسالتی، کتاب را دوست داریم. حین خواندن کتاب‌های آستین ممکن است از کند پیش رفتن ماجرا خیلی حرص بخورم، اما درکنارش از این کندی لذت هم می‌برم. الیزابت بنت ساعت‌ها فرصت داشت گلدوزی کند، با خواهرش به پیاده‌روی برود، و تمام روز می‌نشست و به این فکر می‌کرد که نهایتاً با چه کسی ازدواج می‌کند. من شاید این سبک زندگی‌ را هیچ‌وقت برای خودم انتخاب نکنم (اگر بخواهم هم به خاطر شرایط زمانه نمی‌توانم) اما از سرک کشیدن میان آن لذت می‌برم. برای همین وقتی «غرور و تعصب» را می‌خوانم، سراغ «عقل و احساس» می‌روم، بعد «منسفیلد پارک» را می‌خوانم، بعد میان صفحات «اِما» سرک می‌کشم و «جین آستین» خوانی برایم تبدیل به یک تفریح می‌شود. گنجینه‌ای که باید نگهش دارم تا در زمان‌های خاص سراغش بروم.
بعد از خواندن همه‌ی این آثار هنوز راز کتاب‌های آستین را کشف نکرده‌ام. هنوز نمی‌دانم چرا می‌تواند این همه سال ماندگار بماند. نمی‌فهمم مقالاتی که می‌گویند او در کتاب‌هایش نگاه انتقادی به وضعیت اجتماعی داشته دقیقاً بر چه اساس این ادعا را می‌کنند. اما هر چه که هست؛ شخصیت‌هایی که آستین خلق کرده دوستان خوب من‌اند که قریب به 300 سال قبل در کشوری دور از کشور من زندگی می‌کردند و من هم مدتی کنارشان بوده‌ام. روابط آن‌ها برایم عمیق و باورپذیر بوده. من توانسته‌ام پشیمانی الیزابت از قضاوت زودهنگام را تقریباً به انداز‌ه‌‌ی خودش درک کنم، به اندازه‌ی او از شخصیت‌های فضول حرص بخورم، و مثل او فنجان چای دستم بگیرم و خاله‌زنکی‌ترین بحث‌های تاریخ را بکنم. از طرفی آن‌ها با همه‌ی بعد زمانی و مکانی بازهم شبیه ما هستند، بازهم زود قضاوت می‌کنند، باز هم اشتباه‌های فاجعه‌بار دارند، باز هم دست به تجربه‌های عجیب در جوانی می‌زنند. ما در کنار شخصیت‌های جین آستین غریبه نیستیم، چون آن‌ها هم مشکلاتی مثل همه‌ی جوان‌های تاریخ دارند، همان مشکلاتی که ما هم با شرایط و ضوابط عصر خودمان. درگیرش هستیم.
فارغ از همه‌ توضیحات، همین که جین آستین می‌تواند من را به مکان و زمانی ببرد که هیچ‌گاه نمی‌‌توانم تجربه‌اش کنم برای خواندن کتاب‌هایش کافی است. برای همین است که چند روز پیش «ترغیب» را از کتابخانه‌ام بیرون کشیدم و با خودم گفتم:«وقت جین آستین ‌خواندن است» و دوباره از سرعت و درگیری قرن 21 به سکون و سکوت قرن هجدهم پناه بردم.
        

          این کتاب خیلی خیلی قشنگه، انقدر تصویرسازی های خوبی داره که من احساس میکردم دارم با کاراکتر ها زندگی میکنم با اینکه فرهنگ متفاوتی بود ولی میشد مثل یه فیلم تجسمش کنی. بعد هم که فیلمشو دیدم تصویر کاملی تو ذهنم شکل گرفت. داستانش گیراست و نمیشه زمین گذاشتش، ارزش چندبار خوندن رو داره به نظرم.
        

          رمانی محبوب و ماندگار 🙃

صدای خوشِ سخنِ عشق که هیچ وقت تکراری نمیشه!

اگه هدف شما از خوندن کتاب صرفا پر کردن وقتتون باشه غرور و تعصب میتونه گزینه مناسبی باشه...
غرور و تعصب رو  باید عصر جمعه خوند که متوجه گذر زمان نشی...که وقتی سرت رو از کتاب بلند کنی ببینی شب شده!
        

          تجربه خوندنِ آخرین کلاسیکی که مطالعه کردم انقدری مفتضح بود که تا چندسال سراغ اثار کلاسیک نرم 
حالا اما با خوندنِ غرور و تعصب،کمی زخمی که بلندی‌های بادگیر(آخرین کلاسیکی ک خوندم) بر پیکر روحم گذاشت ,التیام یافت.
قصه حولِ محور آدم‌ها و روابطشونه.
چطور و چرا این‌طور رفتار می‌کنند؟
آشنایی با حال و هوای فرهنگ انگلیسی‌های مبادی آدابِ قرن ۱۷ جالب‌ بود؛پایبندیشون به اخلاقیات و اهمیت"نزاکت" در برخورد که داشتن و نداشتنش مقسم نار و جنت ِچشم و دلِ ادمای داستانه.خط سیر داستان خیلی فراز و فروز نداره.القصه قصه چیز خاصی برای گفتن نداره اما همراهمی کردن با شخصیت‌ها،سرسختی‌ نشون دادن‌های لیز،غرورِ و ادعای دارسی،بلاهت خانم بنت،متانت جین،شوخ طبعی اقای بنت،سفاهت و نچسبی اقای کالینز و ...در کل همراه شدن با رودِ روونِ داستان مطبوع بود.
        

          کتاب غرور و تعصب رمانی نیست که از خوندنش پشیمون باشم، ولی در کل کتاب‌های جین آستن از جمله آثار کلاسیکی هستن که روند بسیار یکنواخت و موضوعات نه چندان دلچسب برام دارن. کتاب‌هایی که به سرعت خونده میشن به نظر من دو دسته هستن: بعضی کتاب‌ها رو آدم زود می‌خونه چون داستان نمیذاره مخاطب، کتاب رو زمین بذاره؛ ولی 1وقتایی خواننده کتاب رو سریع می‌خونه که وقتش توی روزهای آتی دستکم برای کتاب‌های دیگه آزاد باشه. غرور و تعصب دقیقا ذیل کتاب‌های دسته دوم هست. البته آثار آستن برای کتاب‌خون کردن نوجوان‌ها بسیار گزینه مناسبی هست.
بهترین ترجمه غرور و تعصب و بقیه کتاب‌های آستن رو میشه بین آثار رضا رضایی سراغ گرفت که نشر نی در مجلدهای خوش رنگ و لعابی به چاپ رسونده.
        

          اولین کتابی که از جین آستین خوندم و عاشق قلمش شدم
        

          "خودخواهی و غرور دو چیز متفاوتند، هرچند که معمولا مترادف گرفته می شوند. ممکن است کسی مغرور باشد اما خودخواه نباشد. غرور بیشتر به تصور ما از خودمان برمی گردد، خودخواهی به چیزی که دیگران درباره ما می گویند."
        

          گفتمان‌محور بودن این کتاب و بعلاوه ، شکل‌گیری بحث‌های جامعه‌شناختی و روانشناختی در جای جای این کتاب ، چیزهایی بود که مرا همراه کرد. از آموزه‌های غرور و تعصب می‌توان یادداشت‌های مفید زیادی برداشت!
        

          کتاب های قصه گو رو دوست دارم، و این کتاب بهترین و عزیزترین کتاب قصه گوی منه. :)
        

          یه سری کتاب ها هم هستن که واقعا هیچ چیز خاص و منحصر به فردی درموردشون وجود نداره اما به قدری شیرین و خوندنی هستن که نمیشه زمینشون گذاشت."غرور و تعصب" یکی از همونا بود
^^
این کتاب از اون "باید هایی" بود که مدت ها تو کتاب خونه م خاک می خورد و بهم چشمک می زد اما خب هر بار که می رفتم سراغش حجم نسبتا زیاد کتاب منصرفم می کرد. خلاصه که اصلا فکرش رو هم نمی کردم اونقدری جذاب و خوندنی باشه که 450 ص رو تو کمتر از سه روز تموم کنم
        

          اولین نکته قوت کتاب تعریف و بیان خیلی دقیق روابط انسانی هستش. اینکه آدمها تو زندگی روزمره چطوری با هم برخورد میکنن و در پس این برخوردها پیش خودشون چطوری فکر میکنن و... به نظر میرسه اینقدر توصیف دقیق جزئیات روحی و روانی فقط از یه نویسنده ی زن بر میاد. حس و حالها و دلهره ها و خوشحالی ها با دقت خوبی بیان شده، ولی به طور کلی حرف خاصی نداره رمان و خیلی معمولی شروع و تموم میشه
و باز هم همچنان حس منفی که به رمانهای انگلیسی دارم، سر جاش باقی مونده
        

          بار اول که خوندم دوسش نداشتم، شاید بار دوم نظرم عوض بشه
        

          کتاب خیلی خوبی بود واقعا داستان کتاب رو دوس داشتم و از خوندنش لذت بردم .
        

          غرور و تعصب رو بابت عشق‌شون دوست ندارم، بابت این می پسندم که سر شخصیت‌ها به سنگ خورد، غرور بیخودشون خرد شد و در نهایت عاقل تر شدن.
        

          کتاب خیلی قشنگی بود
من با قلم  چین استین اشنایی نداشتم و فکر میکردم که کتاب حوصله سربری باشه
برای همین  اول فیلمش و دیدم و واقعا خوشم اومد و تصمیم گرفتم که هرچه سریع تر شروع کنم به خواندن کتاب
و واقعا تصمیم درستی گرفتم
توصیفات زیبا و مجالس رقص شبانه و عاشقانه های کتاب دقیقا همون چیزی بود که  من رو علاقه من به خوندن کتاب کرد. 
توصیه میکنگ که حتما بخونین و لذت ببرین
        

          این کتاب رو من 25 بار PDF خوندم
 جورایی اولین کتاب عاشقانه با موضوع  enemies to lovers در تاریخ ادبیات انگلیسیه
در این کتاب ، از رسوم زیبا و دلنشین مردم روستایی در زمان ویکتوریا لذت می برید .اندیشه و باور های اونها رو مطالعه می کنید و شاهد ریشه زدن عشقی هستید که بسیار تردید برانگیز و در خطره
در این کتاب ، نظام طبقاتی را هم به تصویر کشیده شده . 
شخصیت ها در طول کتاب ، در حال رشد و تکامل هستند . تصمیمات و قضاوت های اشتباه  ، اون ها رو از مسیر اصلی منحرف می کنه . برای به دست اوردن عشق به دنبال هم می دوند و سوءتفاهم ها رو از بین می برند
 نام اصلی این کتاب pride and prejudice است . یعنی غرور و پیشداوری یا همون غرور و تعصب 
وقتی کتاب رو بخونید متوجه علت نام کتاب هم می شید
        

          من ابتدا فیلم غرور و تعصب با بازی زیبای کیرا نایتلی را دیدم و بعد شروع کردن به خواندن کتاب های جین آستین و در دنیای لطیف و زنانه ی آن غرق شدم بسیار ارزش خواندن و وقت گذاشتن دارد و با شخصیت های آن همزاد پنداری میکنید
        

          وقتی غرور و تعصب رو دستم گرفتم اولین چیزی که یکی از دوستام بهم گفت این بود که کتاب دخترونه می‌خوای بخونی؟
پیرنگ داستان شاید خیلی نزدیک به داستان‌های عامیانه‌ی عاشقانه (کتاب فارسی) باشه اما تفاوت این پیرنگ در نوع شخصیت‌پردازی‌ها و نمایش وضع اجتماعی دوران خودش هست. 
اولین حلقه‌ی شخصیت‌ها، شحصیت‌هایی‌ست که داخل خانواده‌ی بنت وجود داره. پدر یک شخصیت بذله‌گو و بی‌خیال و مادر یک شخصیت امّی و بی‌سواد و کم‌شعور که آرزویی جز شوهر دادن دخترانش نداره. امّا شخصیت‌های دخترهای خانواده جذاب‌تر و متفاوت ‌تر هست. جین یک دختر خوش‌بین و مثبت‌نگر و با فهم، الیزابت یک دختر شوخ و سرزنده و متفکر، لیدیا یک دختر سربه‌هوا و هوس‌ران و کم‌شعور، کیتی یک دختر تأثیرپذیر (که با توجه به سنی که تو کتاب داره کم و بیش قابل توجیهه) و در آخر ماری دختری که به قول زوربای یونانی موش کاغذخواره و فقط به مطالعه بی‌هدف مشغوله و از خواهران خودش هم بهره‌ی کمتری از زیبایی برده. 
دو شخصیت مهم دیگه دارسی و بینگلی هم دارای شخصیت‌های متضاد هستند. بینگلی دارای شخصیت خوش‌مشرب و فارغ از غرور کاذب و دارسی دارای شخصیت مغرور و دورتر از اجتماع که می‌شه گفت تنها شخصیتی هست که در کتاب از نظر شخصیتی دچار تغییر می‌شه. شخصیت‌های فرعی دیگه‌ای هم 
هستند مثل آقای کالینز که بعد از مرگ آقای بنت وارث خانه‌‌ی بنت‌ها می‌شه و به طرز معنی‌داری دارای عقل و شعور کمی هست و آدمی چاپلوسه. 
البته از نظر شخصیت‌پردازی انتقادهایی هم وارده. مثلاً میزانی که راوی سعی داره الیزابت رو شوخ جلوه بده الیزابت در زبان اونطور نیست. و یا شخصیت دارسی پیش از خواستگاری از الیزابت به صورت یک‌دست مغرور هست و جین در تمام کتاب شخصیت ساده‌لوح داره که راوی در ثابت کردن این شخصیت‌ها از کردار و گفتار خود شخصیت‌ها پیشی می‌گیره. شخصیت‌هایی مثل ماری هم از شخصیتی تک بعدی و یکنواخت داره .
پیرنگ اصلی درباره عدم پیش‌داوری و عشق تدریجی الیزابت و دارسی هست اما نویسنده در هیچ‌جا خواننده رو برای ابراز عشق دارسی به الیزابت، یا الیزابت به دارسی و یا حتی جین و بینگلی به هم آمده نمی‌کنه. در حقیقت ابراز عشق اونها به هم خیلی ناگهانی تو داستان سرباز می‌کنه. 
داستان‌های فرعی کوچکتری که داخل کتاب وجود داره هم به خوبی وضع اجتماعی اون موقع انگلستان رو نشون می‌ده. اشرافی‌گرایی خانواده لوکاس و خانم بنت  شخصیت‌های خرد دیگه و نگاه دارسی در نیمه‌ی نخست کتاب و نگاه لیدی کاترین به الیزابت و خانواده‌ی او نشان دهنده‌ی وضع اون موقع جامعه آستن هست. به ارث رسیدن خانه‌ی پدری الیزابت به پسرعموی او، آقای کالینز، برای اینکه خانواده بنت صاحب پسری نشده یکی از دیدهای زنانه و شاید انتقادی جین آستن به جامعه‌ی خودش هست. 
زبان کتاب با نگاه به نسخه‌ی انگلیسی زبان فاخر و شاعرانه‌ایه. سبک کتاب چیزی بین رمانتیک و رئالیسته. هر چند مثل رمانتیک‌ها دارای اتفاقات و تصادفاته برای پیش بردن داستان هست اما تصادفات در کمترین شدت ممکن رخ می‌دن. توصیفات مکان‌ها و شخصیت‌ها به حدی کم هست که تنها تصویر ذهنی خواننده توش عینیت پیدا می‌کنه. 
به هر حال این کتاب یکی از کتاب‌های خوب و زیبای کلاسیک هست و داستان (حداقل در ترجمه) به روانی پیش می‌ره که باعث می‌شه خواننده به سرعت و راحتی با الیزابت و داستان‌های او احساس نزدیکی پیدا کنه.
        

          زیبا بود