دقیقاً یادم نیست که غرور و تعصب را کِی خریدم. شاید یک زمانی در زندگی که تصمیم گرفته‌بودم کتاب‌های فاخر بخوانم و مشغول خرید کتاب‌های فاخر جهان شدم که هیچ کدامشان را نخوانم. احتمالاً همان ایام بوده که با ذوق غرور و تعصب را باز کردم، چند صفحه‌ای خواندم و بعد از شدت کسالت کنارش گذاشتم. غرور و تعصب در 20 سالگی جزو اولین مواجهه‌های من با رمان کلاسیک بود و گمان نمی‌کردم هیچ‌وقت بتوانم تمامش کنم و این گزاره که کتاب‌های کلاسیک الکی معروف می‌شوند در ذهنم پررنگ و پررنگ‌تر شد. (پیش از آن «بلندی‌های بادگیر» را خوانده‌بودم و دوستش نداشتم. هنوز هم دوست ندارم)
اما بالاخره یک روز تمامش کردم، در کمال ناباوری در نتیجه اصرار بی‌پایان چند دانش‌آموز کلاس هشتم. نمی‌فهمیدم چرا نوجوان‌های متولد دهه 80 باید از چنین کتاب کسالت‌باری خوششان بیاید. اما هر چه که بود مجبورم کردند کتاب را تا انتها دنبال کنم و بعد از تحمل صحنه‌های کشدار طولانی، میلیون‌ها بار پیاده‌روی و صرف چای، هزاران مهمانی و صفحه‌ها دیالوگ تمام نشدنی تمامش کردم. نکته تعجب‌برانگیز این بود که دوستش داشتم! آن‌قدر دوستش داشتم که بعد از آن دانه دانه سراغ باقی کتاب‌های جین آستین هم رفتم و امروز در آغازین روزهای 24 سالگی فقط دو تا از کتاب‌های او را نخوانده‌ام که آن را هم نگه داشته‌ام برای روز مبادا. چون آستین دیگر زنده نمی‌شود و از او در این جهان فقط 6 رمان وجود دارد.
داستان مواجهه ما و آثار کلاسیک، در اینجا به طور خاص رمان‌های جین آستین، ماجرای مفصل و تاحدی پیچیده است. ما آدم‌های عصر تکنولوژی گاهی به نظر می‌رسد میلیون‌ها سال از سکون و سکوت قرن هجدهم دور شده‌ایم. به همین خاطر کتاب‌های آن دوره برای همه‌مان آثاری کسالت‌بارند که به سختی تمامشان می‌کنیم. اما عجیب‌تر آن است که خیلی‌هایمان بعد از تحمل چنین کسالتی، کتاب را دوست داریم. حین خواندن کتاب‌های آستین ممکن است از کند پیش رفتن ماجرا خیلی حرص بخورم، اما درکنارش از این کندی لذت هم می‌برم. الیزابت بنت ساعت‌ها فرصت داشت گلدوزی کند، با خواهرش به پیاده‌روی برود، و تمام روز می‌نشست و به این فکر می‌کرد که نهایتاً با چه کسی ازدواج می‌کند. من شاید این سبک زندگی‌ را هیچ‌وقت برای خودم انتخاب نکنم (اگر بخواهم هم به خاطر شرایط زمانه نمی‌توانم) اما از سرک کشیدن میان آن لذت می‌برم. برای همین وقتی «غرور و تعصب» را می‌خوانم، سراغ «عقل و احساس» می‌روم، بعد «منسفیلد پارک» را می‌خوانم، بعد میان صفحات «اِما» سرک می‌کشم و «جین آستین» خوانی برایم تبدیل به یک تفریح می‌شود. گنجینه‌ای که باید نگهش دارم تا در زمان‌های خاص سراغش بروم.
بعد از خواندن همه‌ی این آثار هنوز راز کتاب‌های آستین را کشف نکرده‌ام. هنوز نمی‌دانم چرا می‌تواند این همه سال ماندگار بماند. نمی‌فهمم مقالاتی که می‌گویند او در کتاب‌هایش نگاه انتقادی به وضعیت اجتماعی داشته دقیقاً بر چه اساس این ادعا را می‌کنند. اما هر چه که هست؛ شخصیت‌هایی که آستین خلق کرده دوستان خوب من‌اند که قریب به 300 سال قبل در کشوری دور از کشور من زندگی می‌کردند و من هم مدتی کنارشان بوده‌ام. روابط آن‌ها برایم عمیق و باورپذیر بوده. من توانسته‌ام پشیمانی الیزابت از قضاوت زودهنگام را تقریباً به انداز‌ه‌‌ی خودش درک کنم، به اندازه‌ی او از شخصیت‌های فضول حرص بخورم، و مثل او فنجان چای دستم بگیرم و خاله‌زنکی‌ترین بحث‌های تاریخ را بکنم. از طرفی آن‌ها با همه‌ی بعد زمانی و مکانی بازهم شبیه ما هستند، بازهم زود قضاوت می‌کنند، باز هم اشتباه‌های فاجعه‌بار دارند، باز هم دست به تجربه‌های عجیب در جوانی می‌زنند. ما در کنار شخصیت‌های جین آستین غریبه نیستیم، چون آن‌ها هم مشکلاتی مثل همه‌ی جوان‌های تاریخ دارند، همان مشکلاتی که ما هم با شرایط و ضوابط عصر خودمان. درگیرش هستیم.
فارغ از همه‌ توضیحات، همین که جین آستین می‌تواند من را به مکان و زمانی ببرد که هیچ‌گاه نمی‌‌توانم تجربه‌اش کنم برای خواندن کتاب‌هایش کافی است. برای همین است که چند روز پیش «ترغیب» را از کتابخانه‌ام بیرون کشیدم و با خودم گفتم:«وقت جین آستین ‌خواندن است» و دوباره از سرعت و درگیری قرن 21 به سکون و سکوت قرن هجدهم پناه بردم.
        

          تجربه خوندنِ آخرین کلاسیکی که مطالعه کردم انقدری مفتضح بود که تا چندسال سراغ اثار کلاسیک نرم 
حالا اما با خوندنِ غرور و تعصب،کمی زخمی که بلندی‌های بادگیر(آخرین کلاسیکی ک خوندم) بر پیکر روحم گذاشت ,التیام یافت.
قصه حولِ محور آدم‌ها و روابطشونه.
چطور و چرا این‌طور رفتار می‌کنند؟
آشنایی با حال و هوای فرهنگ انگلیسی‌های مبادی آدابِ قرن ۱۷ جالب‌ بود؛پایبندیشون به اخلاقیات و اهمیت"نزاکت" در برخورد که داشتن و نداشتنش مقسم نار و جنت ِچشم و دلِ ادمای داستانه.خط سیر داستان خیلی فراز و فروز نداره.القصه قصه چیز خاصی برای گفتن نداره اما همراهمی کردن با شخصیت‌ها،سرسختی‌ نشون دادن‌های لیز،غرورِ و ادعای دارسی،بلاهت خانم بنت،متانت جین،شوخ طبعی اقای بنت،سفاهت و نچسبی اقای کالینز و ...در کل همراه شدن با رودِ روونِ داستان مطبوع بود.
        

          این کتاب خیلی خیلی قشنگه، انقدر تصویرسازی های خوبی داره که من احساس میکردم دارم با کاراکتر ها زندگی میکنم با اینکه فرهنگ متفاوتی بود ولی میشد مثل یه فیلم تجسمش کنی. بعد هم که فیلمشو دیدم تصویر کاملی تو ذهنم شکل گرفت. داستانش گیراست و نمیشه زمین گذاشتش، ارزش چندبار خوندن رو داره به نظرم.
        

          رمانی محبوب و ماندگار 🙃

صدای خوشِ سخنِ عشق که هیچ وقت تکراری نمیشه!

اگه هدف شما از خوندن کتاب صرفا پر کردن وقتتون باشه غرور و تعصب میتونه گزینه مناسبی باشه...
غرور و تعصب رو  باید عصر جمعه خوند که متوجه گذر زمان نشی...که وقتی سرت رو از کتاب بلند کنی ببینی شب شده!
        

          کتاب غرور و تعصب رمانی نیست که از خوندنش پشیمون باشم، ولی در کل کتاب‌های جین آستن از جمله آثار کلاسیکی هستن که روند بسیار یکنواخت و موضوعات نه چندان دلچسب برام دارن. کتاب‌هایی که به سرعت خونده میشن به نظر من دو دسته هستن: بعضی کتاب‌ها رو آدم زود می‌خونه چون داستان نمیذاره مخاطب، کتاب رو زمین بذاره؛ ولی 1وقتایی خواننده کتاب رو سریع می‌خونه که وقتش توی روزهای آتی دستکم برای کتاب‌های دیگه آزاد باشه. غرور و تعصب دقیقا ذیل کتاب‌های دسته دوم هست. البته آثار آستن برای کتاب‌خون کردن نوجوان‌ها بسیار گزینه مناسبی هست.
بهترین ترجمه غرور و تعصب و بقیه کتاب‌های آستن رو میشه بین آثار رضا رضایی سراغ گرفت که نشر نی در مجلدهای خوش رنگ و لعابی به چاپ رسونده.
        

          "خودخواهی و غرور دو چیز متفاوتند، هرچند که معمولا مترادف گرفته می شوند. ممکن است کسی مغرور باشد اما خودخواه نباشد. غرور بیشتر به تصور ما از خودمان برمی گردد، خودخواهی به چیزی که دیگران درباره ما می گویند."
        

          اولین کتابی که از جین آستین خوندم و عاشق قلمش شدم
        

          گفتمان‌محور بودن این کتاب و بعلاوه ، شکل‌گیری بحث‌های جامعه‌شناختی و روانشناختی در جای جای این کتاب ، چیزهایی بود که مرا همراه کرد. از آموزه‌های غرور و تعصب می‌توان یادداشت‌های مفید زیادی برداشت!
        

          کتاب های قصه گو رو دوست دارم، و این کتاب بهترین و عزیزترین کتاب قصه گوی منه. :)
        

          اولین نکته قوت کتاب تعریف و بیان خیلی دقیق روابط انسانی هستش. اینکه آدمها تو زندگی روزمره چطوری با هم برخورد میکنن و در پس این برخوردها پیش خودشون چطوری فکر میکنن و... به نظر میرسه اینقدر توصیف دقیق جزئیات روحی و روانی فقط از یه نویسنده ی زن بر میاد. حس و حالها و دلهره ها و خوشحالی ها با دقت خوبی بیان شده، ولی به طور کلی حرف خاصی نداره رمان و خیلی معمولی شروع و تموم میشه
و باز هم همچنان حس منفی که به رمانهای انگلیسی دارم، سر جاش باقی مونده
        

          یه سری کتاب ها هم هستن که واقعا هیچ چیز خاص و منحصر به فردی درموردشون وجود نداره اما به قدری شیرین و خوندنی هستن که نمیشه زمینشون گذاشت."غرور و تعصب" یکی از همونا بود
^^
این کتاب از اون "باید هایی" بود که مدت ها تو کتاب خونه م خاک می خورد و بهم چشمک می زد اما خب هر بار که می رفتم سراغش حجم نسبتا زیاد کتاب منصرفم می کرد. خلاصه که اصلا فکرش رو هم نمی کردم اونقدری جذاب و خوندنی باشه که 450 ص رو تو کمتر از سه روز تموم کنم
        

          درود، من نسخه ی قدیمی با ترجمه داریوش شاهین  از کتاب غرور و تعصب رو خوندم 
        

          این کتاب خیلی عالیه. اصلا به چشم داستان بهش نگاه نکنید در هر گفت و گو داره چیز های جدید یاد میده. توصیه میکنم چندبار بخونیدش، هربار که دوباره بخونید یه چیز جدید یاد میگیرید که دفعات قبل متوجه نشدید.
این کتاب اونقدر آموزندس که توی دبیرستان های کشور های دیگه تدریس میشه.
        

          من عاشق این سبک کتاب و این کتابم برای من متفاوت و خاصه ۴ بار خوندمش و هر بار کلی لذت بردم 
حتی فیلمی که از روی این کتاب ساخته شده چندین بار دیدم پس ممکنه انقدر که من دوستش دارم خارق العاده نباشه برای شما ، اما قول میدم لذت میبرید و موضوعات اجتماعی زیادی رو باهاشون رو به رو میشین 

مامان من این سبک کتاب هارو از حدود ۱۴ سالگی بهم میدادن بخونم و من کلی یادگرفتم چون خودشونم اینجوری با کلی از مسائل آشنا شده بودن 

روش تربیتی مناسبیه اگر دوستدارین غیرمستقیم با یک نوجون صحبت کنید 
۱۷ آذر ۱۴۰۱
۲۲:۰۹
        

          آقای بینگلی به مراد خود رسید،
جین خوشحال شد ،
الیزابت غرور را کنار گذاشت ،
لیدی کاترین کاری نکرد ،
لیدیا به آرزو خود رسید،
و آقای دارسی منتظر ماند 
و تمامی این ها دلیلی جز عشق نیست و اینگونه بود که عشق همه چیز 
را تغییر داد و بانو جین آستین به ظرافت تمام می نویسد که شاید جرعه ای 
عشق دوای تمام درد هایی باشد که ما از آنان شرم داریم .همان گونه که آقای دارسی لیزی را دید و نه خانواده او را و همان گونه که لیزی ،دارسی مغرور و خشک را ندید و او را مردی دید فداکار که برای عشق خود چه ها که نمی کند.
        

          تجربه جدیدی در مطالعاتم بود و ازش راضی بودم :)
اگه امروز کسی همچین کتابی بنویسه تحویلش نمی‌گیرن ولی موقع خوندن این کتاب‌ها باید در زمان سفر کنی و خودت رو به سال‌های زیستن نویسنده برسونی. بعد قصه‌پردازی‌ها و دقت نظر نویسنده و حرف‌هایی که در قالب قصه به گوش جامعه خودش می‌رسونده تو رو به تحسین وا می‌داره.
        

          بسم الله.
با کراهت و تردید صفحات ابتدایی را خواندم. به هیچ وجه موضوعش جذبم نمی‌کرد. ولی تا به خودم آمدم، دیدم هم‌قدم شخصیت‌ها شده‌ام و نمی‌توانم شخصیت‌ها را رها کنم، مگر زمانی که مدتی را در کنارشان سپری کرده‌باشم و بفهمم عاقبت‌شان چه می‌شود.
جین آستین در خلق شخصیت‌ها چنان ماهرانه عمل کرده که بارها وادار شدم به اظهار شگفتی؛ شگفتی از این‌که چه‌قدر همه چیز واقعی‌ست و چه‌قدر همه چیز دقیق است. دقت و ظرافت این نویسنده در تراشکاری شخصیت‌ها ستودنی‌ست، بسیار ستودنی...
او سعی کرده گوشه‌ها و کنج‌های روحی-اخلاقی شخصیت‌ها را با ظرافت طراحی کند. یاد نگارگری‌های پرجزئیات و پرظرافات شرقی می‌افتادم و لذت می‌بردم..
جین آستین نه تنها در کسوت یک نویسنده، بل‌که -شاید بیش‌تر- در کسوت یک روان‌شناس یا مردم‌شناس ظاهر شده‌است و چه این لباس به او می‌آید.
از هم‌راهی با شخصیت‌ها بیش از هر چیز دیگر لذت بردم و از ظرافت‌ها، از دقت به جزئیات...

چه‌قدر روح شرقی کنکاش‌گرم کیف کرد. :)))
        

          دو مورد برام جالب توجه بود؛ نامه‌‌ای که دارسی به الیزابت نوشت و خودش رو از اتهام‌ها تبرئه کرد، و شخصیت‌پردازی آقای بنت.
        

          این کتاب رو یکی از دوستانم به من هدیه داده بود 
به نظرم کتابیه که احتمالا نوجوون ها بیشتر دوسش دارن