این نازنینِ دوست نداشتنی...
با دید مثبتی با توجه به نظرات کلی درباره‌ی کتاب شروعش کردم، مخصوصا بعد از تجربه‌ی خوبی که از بازرس داشتم.
اما اوضاع خوب پیش نرفت، مرد داستان شروع به تعریف وقایعی میکند که منجر به آن لحظه‌ی آغازین داستان می‌شود.
مرد با نخوت بسیار خودش را بالا میبرد بالا میبرد و هرگز ذره‌ای فرو نمی‌افتد، حتی در آخر داستان با وجود آن تنش فوق‌العاده‌ای که تجربه کرده‌است، در حالی که غرورش ضربه خورده و در لبه‌ی پرتگاه است اما باز هم  دست برنمی‌دارد، هنوز هم معتقد است او‌ کار غلطی نکرده، هر چه کرده برای دختر کرده.
دم از عشق میزند اما حتی وقتی فهمیده اشتباه کرده، اقرار میکند که خطا رفته، در عمق وجودش باز هم آن غرور هست...
اواخر داستان دیگر داستان نبود، واگویه بود،  بی هدف و مبهم، کاملا پریشانی شخصیت در سخنانش پیدا بود اما قابل درک هم نبود...
دیگر از فضای لذت داستانی خارج شده بود...
نازنین برای من بیشتر شکنجه بود تا لذت، به لطف صدای خوب و اجرای بی نظیر تایماز رضوانی  این شکنجه را تحمل کردم و بی میل و رغبت تمامش کردم. 
اگر چه مفهوم پنهان در داستان یعنی نوع ارتباط این زن و مرد، به خوبی منتقل شد، اما نوع این انتقال برای من جذاب نبود.
منولوگ‌های مرد و قضاوت های یک طرفه‌ی او‌ بدون اشاره به درونیات زن داستان، قصه را سخت‌خوان و سرد کرده بود.
 باز هم تجربه‌ای شد تا با طناب مورد پسند اکثریت به چاه خواندن کتابی نروم...
چون ممکن است دست آخر از پنجره‌ای پایین بپرم....
      

        در طول مدت مطالعه، نمیدونستم کتاب رو دوست دارم یا نه. بعضی جستار ها واقعا درخشان بودند و هر جمله را میشد بارها خوند، لذت برد و زیرش خط کشید و منتشر کرد، اما اکثر جستار ها کمترین ارتباطی با زبان نداشتند.
یا حداقل در نظر من نداشتند، یکی دو جستار درباره کافکا، داستایوفسکی یا نویسنده‌های دیگر بود که اگر ازشان نخوانده باشی چیزی هم نمی‌فهمی...
به اواخر کتاب که رسیدم فهمیدم خواندن چه طور بوده، یک مسیر سخت بود، خیلی سخت، مثل کوهنوردی.
آدمی هست که به اجبار مسیر سختی را جلو میرود،‌ یک جایی منظره‌ای هست که بسیار لذت میبرد، به قله می‌رسد،‌خسته است درمانده است و فقط یه منظره داشته برای لذت...
نه مسیر او را سرگرم کرده، نه صعود لذت بخش بوده ، نه از رسیدن به قله شاد است، فقط یک‌ منظره...
حسم‌ به کتاب همان، همان آدم بالای قله است، این همه و فقط یه منظره...
      

        نسخه‌ی صوتی از ایران صدا رو شنیدم.
داستان خیلی خاصی نداره اما سیر قصه و سرنوشت مالوان جالب بود.
      

        راه خوندن کتاب های روسی رو پیدا کردم، کلا زیاد با ادبیات روسیه ارتباط جدی و خاصی تا حالا برقرار نکرده‌ام. اما چند تا تجربه‌ی صوتی داشتم که فارغ از خود داستان، صوتی بودن خیلی بهم چسبیده و ترجیح میدم سراغ صوتی این آثار برم.
اول اینکه اگر میشناسید حتما معرفی کنید، مخصوصا آثار کوتاه. چون هنوز تو آزمون و خطا هستم.
اما بازرس، یکی از کمدی‌ترین موقعیت ها اشتباه گرفته  شدن یک فرد به جای فردی دیگه است، بازرس هم خیلی خوب از این موقعیت استفاده کرده تا هم شخصیت های خاصی رو خلق کنه هم نقد های تند و تیز اجتماعی ارائه بده.
اسامی رو که اصلا یادم نیست، اما خدمتکار جناب بازرس از خودش عاقل تر بود. نامه‌ی پایانی هم واقعا جالب بود، جایی که هر کس سعی می‌کرد از  خواندن تعابیر بازرس که بهش نسبت داده شده بود به بهانه‌های مختلف شونه خالی کنه.
در کل شنیدنش خیلی لذت بخش بود، امیدوارم خوندنش برای شما هم لذت بخش باشه.
      

        نوشتن برای این قسمت از داستان سخت شده، کلی احساسات جریحه‌دار کرده، کلی خون و خون ریزی راه انداخته.
دو تا شخصیت زن معرفی شده تو داستان اگر چه حضور پر رنگی نداشتند اما خیلی اثر قوی‌و بزرگی روی روند قصه داشتن و من از این خوشم آمد.
این قسمت ما مقابله‌ی شخصیت های اصلی با نیرو‌های درونی بود، هر کس در سرزمین خودش قدرتش رو تثبیت کرد.
گاهی چهره‌های جدید از شخصیت های داستان دیدیم که خب زیاد بهشون نمیومد، ولی نویسنده نوشته دیگه.
اون وجه زشت جنگیدن رو دیدیم(داشتم فکر میکردم که قدر تو جنگ تریاک حالم بهم خورد از توصیف های نویسنده که سعی کرد جنگ و خشن و زشت نشون بده و این جا شاید فقط چند کلمه گفت و کافی بود، نیاز نیست یه طومار ردیف کنید تا منظورتون رو برسونید، نیاز نیست فهرستی از شریرانه ترین اعمال بشری رو تو کتابت جا کنی تا بگی طرف مقابل چه قدر وحشی بوده. گاهی فقط دو کلمه لازمه.)، مردن، درد کشیدن و تلاش برای بقا.
یکی بحث دین و خدا تو این قسمت داستان پر رنگ بود که خب کسی که خونده باشه می‌دونه جریان از چه قراره و توضیح‌دادنش برای داستانی که داستان رو نخوندن، فایده‌ای خاصی نداره، اما مثل همه‌ی عناصر دیگه دین و خدا هم رنگ‌ بوی ژاپنی داره و خب نویسنده ژاپنی‌ بوده دیگه. 
یکی هم درخواست زیگفرد، به نظرم خیلی کلیشه‌ای نویسنده توجیه کارهای آینده‌ی راینهارد رو داد دستمون، باید بگم با وجود این که شخصیت محبوب من یانگ تنبل خودمونه، اما عمیقا ناراحتم. دلشکستگی و عشق همزمان تهش همین میشه. دلم براش سوخت چون بعید بدونم راینهارد بفهممه این بشر چی تو کله‌اش داشته. اون کله‌ی طلایی جایی برای افکار قشنگ‌ کریهیایس نداره...
      

        می‌گویند قیصر امین پور برای نوجوانان به قول پرستو ها را نوشته...
اما قیصر امین پور برای روح بشر می‌نوشته...
سالها «پیش از این روز‌ها‌» رو میخوندم و  عملا حفظ  شده بودم ، حتی نمیدونستم تو این دفتر نوشته شده...
قیصر امین پور زود رفت خیلی زود...
      

        واقعا نمیدونم چه امتیازی به کتاب بدم.
این که کریستی داستانی رو در مصر باستان روایت میکرد خیلی جالب بود، اما مدام فکر‌میکردم، نمیشد قصه در جای دیگری روایت بشه...
چرا میشد.
و چه دلیلی برای روایت این داستان در مصر بود،‌جز‌ علاقه‌ی کریستی به مصر.
 و چون دلیلی براش پیدا نکردم، یعنی چیزی که باعث بشه بگم،‌خوب این داستان فقط در مصر ممکنه و نه در جای دیگه...
و همین، همین دلیل ساده و بی اهمیت فارغ از جذابیت داستان، معما و کشش قصه، من رو دلسرد کرد.  
نتونستم به اندازه‌ی کافی ازش لذت ببرم.
هوری رو خیلی دوست داشتم و‌ هنت، وااای هنت، کاش اونجوری که من فکر‌میکردم بود.‌... هر چند این چیزی که رخ داد، چیز عجیبی در دنیا نیست...زیر هر چهره‌‌ی آرامی ممکنه یه قلب سنگی پیدا کنید(امیدوارم چیزی لو‌نره)
      

        این رو از ضد هم بیشتر دوست دارم، انقدر بریده  دارم ازش و انقدر نشان کردم ابیاتش رو که حد نداره...
شاخ‌گلی برای مزار  و بیم فرو ریختن به نظرم  شاهکارن.
اول و اخرش بی نظیره...
میپندارم ماه!، خداحافظی، انار، سیب سرخ رو هم خیلی دوست داشتم...
      

        نه میتونم بگم کتاب جذابی بود، نه میتونم بگم نبود.
دلنشین بود، بی شک و آرام و گرم.
نه گرمای تند ظهر تابستان، که گرمای ظهر پاییز، دلچسب.
سارا، سام، سلما و یونس. 
عاشقانه‌های یونس برش کوتاهی بود از یک زندگی در دل سختی‌ها، از شیرینی های کوچک، تلخی‌های بزرگ، شیرینی های بزرگ و تلخی های بزرگتر...
کتابی بود که مثل خود داستان، نیاز داشت به یه سونات مهتاب، چای، بیسکوییت، غروب ملایم خورشید، آسمانی که  از پرتقالی پر رنگ به سرمه‌ای تیره میره و تو رو با خودش میبره...
داستان بیش از هر چیز قوه‌ی خیال و حس‌و‌حالم را قلقلک داد و من  رو برد به یک حال شاعرانه، مثل شاعرانه‌های یونس...
پس درست کار کرده، به‌جا کار کرده، اثرش رو گذاشته و همین برام کافیه...

پیانو را کوک میکنم
با دست‌هایی پر از نرگس شهلا
برای روزی که به یاد یونس
سونات عاشقانه‌هایش را
در دل سیاهی شب 
روی آشیانه‌ی پرنده ها
بنوازم و بگویم
آنچه شنیدید
عاشقانه‌های یونس بود
در شکم ماهی...


      

        خب اجازه بدین اول با یه کمی پز دادن شروع کنم، چون نه تنها قاتل رو‌ حدس زدم بلکه هویتش رو هم درست شناسایی کردم.
داخل پرانتز(به جای پز دادن اولین چیز شو اف به ذهنم رسید و هر چی فکر کردم معادل براش یادم نیومد، رفتم زدم تو لغت‌نامه، شرم بر من...
صاحب نظر میفرماید مغرور نشو ، آبروت نره...)پایان داخل پرانتز.
 خب میگفتم که بله قاتل رو‌ حدس زدم، البته نه از همون اول، ولی وقتی شواهد رو چیدم کنار هم به کس دیگه‌ای نمیشد فکر کرد، البته من نمیدونستم زخم و رز و گل و اینا چه ربطی به قتل داره ولی قاتل مسلما همین فرد مورد نظر بوده.
روایت داستان دو بخشه، از زمان شروع ماجرا تا دادگاه و بعد از دادگاه و تحقیقات پوآرو.
پرداخت هر دو بهش هم خوبه، شخصیت ها هم معمولی بودن، البته دکتر لرد رو دوست داشتم.
قطعا از اثار درخشان کریستی نیست،مثلا کتاب قضیه‌ی نامه‌ها عاشقانه یا چرا از ایوانز نخواستند برام جذاب تر بود، اما این حل معما خیلی من رو سر کیف آورد....
با احترام به دوست ندارن کریستی
درود بر آگاتا کریستی، ملکه‌ی جنایت(و معما)
      

        راستش زیاد کتاب ژاپنی  نخوندم،‌واگر‌ نبود پیشنهادات رفقا سمتش نمیرفتم...
دیدین بعضی کتابا یه جوری شما رو درگیر میکنه که نمیتونید ازش جدا بشید، یه جوری که انگار شما بخشی از اون دنیا هستید، قهرمانان کهکشان از اون دست کتاباس...
کتابی که شخصیت هاش آدم های معمولی هستن، هم جاه طلب، هم ترسو، هم مهربون، هم بی رحم ،هم عاشق هم شکست خورده، انقدر واقعی که دیگه شبیه داستان نیستن..
یانگ ، زیگفرد، راینهارد، یولیان، ادریان، اون دختره که اسمش یادم رفته ، همه خیلی اروم و عادی دارن زندگی‌شون رو میکنن و روایتشون رو برامون تعریف میکنن.
میجنگن، شکست میخورن، عاشق میشن، از دست میدن و دوباره به دست میارن....
دنبال ماجراهای غریب و چرخش های داستانی مبهوت کننده میگردید، دنبال آدم هایی با ویژگی‌ها و توانایی های فوق بشری، دنبال توصیفات مفصل و تصویر سازی های خاص، دنبال دنیا سازی و ترسیم نقشه های جدید، دنبال شخصیت های منحصر به فرد و یگانه....
پس این کتاب در کمال تاسف مال شما نیست، اگر هیچ کدام را ندارن چرا خوبه...
چون خود خود زندگی را نشونت میده، نه زیادی خوشگل نه زیادی زشت....
شروع که کردم میخواستم دو خط بنویسم و رد شم اما طولانی شد...
یک چیز دیگه( شاید هم دو تا) کتاب نسبتا قدیمیه، مال دهه ۸۰ میلادی با این وجود، افکار و اندیشه های نویسنده هنوز هم نو و کاربردی هستن.
 آیا نویسنده قبلا نظامی بوده، جوری از استراتژی های جنگی و تهیه و توزیع تدارکات و بازی های سیاسی پشت پرده نوشته که گمون این کاره بوده....
مثلث امپراطوری، اتحاد و فزان و دیدن جنگ از نگاه هر سه عالیه، جوری که به همه حق میدی در عین حالی به همه حق نمیدی!!!
شخصیت محبوبم، یانگ ون‌لی جان، با موهای مشکی خوشگلش(قابل توجه بعضی هااااا) ‌ از بیرون یه خرس تنبله که بعد هر جنگ‌ فقط میخواد بخوابه  ولی از درون ‌یه یوزپلنگ زرنگ و پر کار( خیلی این ویژگی‌اش رو دوست دارم)، امیدوارم سرانجامش خوب باشه...
در اخر هم کاش من سربازی بودم در ناوگان یانگ( عه قبلا این رو گفته بودم، خب خیلی دوستش دارم چه کنم....)

      

        خب شرلوک عزیزم و دکتر جان عزیزترم.
بعد از دیدن چندین باره‌ی  انواع اقتباس ها از آثار کانن دویل(از جرمی برت تا رابرت داونی و بندیکت کامپربچ و متفرقه ها)، داستان خیلی شبیه هیچ اقتباسی نبود، اصل ماجرا تقریبا یکی بود اما خب پرداخت ها فرق میکرد و انواع اقسام قصه‌های غریب و وهم انگیز رو‌ تجربه کردم، البته انقدر شرلوک دیدم که بفهمم چه نقشه‌هایی در سر داره و حضورش و داستان های فرعی اش شکه‌ام نکرد اما خب، خیلی خوب تو فضای خلنگ‌زار غرق شدم و یکی دو بار تو اتاق یه صداهایی شنیدم...
تجربه‌ی شرلوک‌خوانی و شرلوک بینی برای طرفداراش همیشه دلچسبه...
چه جرمی برت باشه چه رابرت داونی چه کامپربچ که کتابی که تو‌ذهنم مخلوطی از اینا رو ساخته بودم، یه لحظه این بود یه لحظه اون یکی
      

        خب اجازه بدید اول چند تا نفس عمیق از دست این کتاب بکشم....بعد...
۰. احتمالا تو‌ باشگاه گپ من جز معدود آدم هایی باشم که کتاب رو‌ نپسندیدم. پس یک نظر نا‌محبوب....
۱.نویسنده خیلی دوست داشته خفن به نظر بیاد، ولی خب موفق نبوده‌. با چهار تا کلمه‌ی مرتبط با دستشویی( که در شان خودم نمیبینم ازش استفاده کنم) و یه خشونت ظاهری، کار خفن نمیشه، خیلی هم تو یادداشت هام بهش اشاره کردم. بارها نویسنده تلاش های مذبوحانه و بی ثمری داره برای خفن بودن که اصلا به من نمیچسبه، در مقایسه با هرگز نمیر یا نا همتا یا مه‌زاد  خیلی دم دست دستیه، پرداخت شخصیت خوب نیست راستش...
شخصیت ها هر چیزی هستن جز انسان، همه کفری، خشن، بدون فکر کردن و سنجیدن وارد عمل میشن و از بالاتر از خودشون تایید میشن، یعنی یه شخصیت تو این کتاب نیست که درک درست داشته باشه، همه باید تحقیر شده  و آسیب دیده باشن، حتی خودشون به خودشون آسیب بزنن..
۲. خیلی تنده خیلی، و اگر این ضربآهنگ نبود، خسته کننده  میشد، قلاب های فصل ها هم خیلی خوبه، جوری که من رو دیشب بیدار نگه‌داشت، چون نمیتونستم نرم فصل بعد. اما دو تا افت بد داشت خیلی بد در این حد که قشنگ‌ گذاشتمش کنار...
۳.تو صحنه های جنگ با هرگز نمیر مقایسه میکنم.چه قدر جنگ‌ها و مبارزه های هرگز نمیر خوب بود، قشنگ قابل تصور، درست مثل صحنه‌ی فیلم جلوی چشمت بود.
۴. بخش آموزشی رو با ناهمتا مقایسه میکنم ،چه قدر گروه‌های مختلف آموزش ناهمتا قابل شناسایی و تفکیک پذیر بودن، نمادها و نشانه هر گروه و ویژگی هاشون خیلی خوب جدا شده بودن، اما اینجا یه سردرگمی داشت.
۵.جغرافیا توی اثر نمود پر‌رنگی داره، اما بعد از نصف داستان ما نمیدونیم نیکارا چیه نیکان چیه؟ نمیدونم شرق نیکان چیه؟غربش چیه؟هسپریا کجاست؟ تیکانی کجای نقشه‌ی کشوره، موگن کدوم سمته، اسپیر کدوم سمت، یعنی کتاب نتونسته درست اطلاعات منتقل کنه. بازم اینجا مقایسه میکنم با مثلا مه‌زاد یا هابیت که ارائه‌ی یه نقشه کاملا میتونست به کمکمون بیاد.
 ۶.من شیفته‌ی توصیف‌ام، اما اصلا نمیتونم تصور کنم اینجا ها دقیقا چه شکلی هستن، توصیف ها شامل مو، قد،رنگ‌پوست، رنگ‌چشم و چیزهای دیگه هست اما تصویر نمیسازه، توصیف مکان و شرایط هم زیاد چنگی به دل نمیزنه. نمادها و نشانه هایی استفاده کرده که نمیتونه به تصویر سازی کمک کنه.
۷. یه بخش بزرگ جذابیت ها به داستان های عاشقانه و مثلث ، مربع های عشقی میگذره ولی خب به قول دوستمون عاشقانه هم که پوچ،هیچی به هیچی، یه رابطه‌ی درست و حسابی که بشه ازش به عنوان عنصر عاشقانه یاد کرد نداشت.
۸. تمایل نویسنده به خشونت بی حد و حصر و صحنه‌های پر از خشونت و مشمئز کننده رو‌ نمیفهمم. چرا باید بشینم توصیف مثله شدم ادم ها رو‌بخونم، توصیف کشتن بچه ها،تشبیه های بی شرمانه، توصیف تجاوز و اهانت...
بعد هم بشم یه ادم قلب سنگی که از دیدن این چیزها تو دنیای اطرافش، نه عارش بیاد نه خم‌به ابروش...
یه توصیه‌‌ی خواهرانه، دوستانه، خودتون رو در معرض این چیزا قرار ندید، کم‌کم مغز بهش عادت میکنه، بی حس میشه، چشم و دل کور که میگن همینه، قسی القلب  که میگن همینه...
۹. اصلا کتابی نیست که بخوام به کسی توصیه کنم، که بخونه تا از چیزی لذت ببره، از شخصیت های خوبش که نداره، از توصیف های جذابش که نداره، از ماحرای عاشقانه‌ای که گم شده، از قصاوت و خشونت کتاب، از جغرافیای سر در گم، از چی، واقعا نمیدونم از چی...
۱۰. اوه راستی،جای خوبی برای پایان یک‌جلد نبود، هیچ قلابی برای جلد بعد نداره، عملا میتونه پایان ِ پایان باشه، تازه پایان خوبی هم نبود. 
درود بر کریس کالفر خدای پایان های شگفت انگیز....

      

        من کتاب های قبلی رو به خاطر موضوعشون انتخاب کردم.
پیونگ یانگ برای افرادی که اطلاع چندانی از کره شمالی ندارن ، میتونه جذاب باشه، سرزمین مقدس‌ اما با وجود دانسته‌های ما جذابیت بیشتری داشت.
یانگون سفر به جای کاملا ناشناخته بود برام و جدا از روایت های کوتاه، بیشتر از پیونگ‌یانگ دوستش داشتم...
کاملا جذب کمیک های دولیل شدم و میرم که شنزن رو هم بخونم.
      

        خاطره و زندگی رو در این کتاب خیلی دوست داشتم اما در کل ضد برام جذاب تر بود....