ریویو نوشتن باشد برای بعدها.
      

        فصل‌های موردعلاقه من راجع به چیزهایی بودن که از خیلی وقت پیش بهشون فکر می‌کردم و دوست داشتم بیشتر راجع بهشون بخونم و وقتی عنوانهاشون رو هم توی فهرست دیدم هیجان‌زده شدم:
چرا به احتمال قریب به یقین خدایی نیست
ریشه‌های دین
ریشه‌های اخلاق: چرا ما خوب هستیم؟
دین چه اشکالی دارد؟ این همه دشمنی چرا؟

و این کوت از آخرای کتاب که خیلی دوستش داشتم:
“There is something infantile in the presumption that somebody else has a responsibility to give your life meaning and point… The truly adult view, by contrast, is that our life is as meaningful, as full and as wonderful as we choose to make it.”
      

        مثل بیشتر کتابهای خودیاری پرطرفدار، حرفهایی که نویسنده میزنه بر مبنای ریسرچ و مطالعات روانشناسی نیست و بیشتر بر اساس تجربه و نظر شخصی نویسنده نوشته شده. در مجموع کتاب بدی نیست ولی اورریتده و اونقدرا که ازش میگن خوب نیست.
      

        وقتی خوندمش 14 سالم بود و خیلی دوستش داشتم، چون هنوز اونقدر با دنیای فانتزی آشنا نبودم که بفهمم بیشتر عناصر داستان کپی‌شده از ارباب حلقه‌هاست.
      

        «آیا در زندگی شکست خورده‌اید؟ لااقل در مرگتان موفق باشید»

این، شعار یه مغازه‌ی فروش ابزار و وسایل خودکشیه که یه خانواده‌ی افسرده اون رو می‌گردونن. کتاب با ایده‌های درخشانی شروع شد که ضعف نویسنده باعث شد همه‌شون از دست برن. (مثل ایده‌ی بوسه‌ی مرگ که بعدا با یه ایده‌ی لوس خراب شد) از اواسط کتاب دیگه نویسنده حرف جدیدی نداشت و افتاده بود روی دور تکرار. پایان‌بندی هم غیرمنطقی بود (از شخصیت آلن انتظار نمی‌رفت در نهایت خودش رو پایین بندازه!) و کلیشه‌ای.
      

        خیلی هیجان‌انگیز شده بود این جلدهای آخرش!
      

        NO.
      

        معمولاً یکی از قسمت‌های ه.د که زودتر از بقیۀ قسمت‌ها می‌خونم، روایت‌های مستند و خصوصاً روایت‌های شغلی هستن. نثر روون و خودمونی این کتاب هم باعث شد که دوستش داشته باشم و از خوندن ش لذّت ببرم.
      

        این رو هم خیلی دوست داشتم. خیلی. عشقِ پزشکی بودنش و رفتاراش. 8)
      

        این رو از همه‌ی کتاباش بیشتر دوست داشتم!
      

        هوم...
برا من که جالب نبود حدّاقل.
      

        کتاب های قصه گو رو دوست دارم، و این کتاب بهترین و عزیزترین کتاب قصه گوی منه. :)
      

        یکی از بهترین کلاسیک‌هایی که تا به حال خونده‌م. با وجود طولانی بودن، به هیچ وجه کسل کننده یا کشدار نبود. مقادیری عنصر غافلگیری داشت. پایان ش رو هم دوست داشتم.
      

        به اندازه ی بقیه ی کتابهای آگاتا کریستی دوستش نداشتم.
      

        پایانش جدا شگفت زده ام کرد. اما روند نسبتا کشدار کتاب باعث شد آن قدرها که باید، ازش لذت نبرم.