داستان های بانمک و دوست داشتنی از دختری با قدرتی خارق العاده!
برای تنوع، از خواندن داستان دختر بچه‌ای که به جای ویژگی های دخترونه، می تونست آدم ها رو از جا بلند کنه و دیوار ها رو خراب کنه، لذت می بردم.
      

        کتاب خوبیه ولی چندان پر کشش و جذاب نیست.
داستان زندگی چند بچه، خانواده و اطرافیانشون... با همون دغدغه ها و شیطنت های خاص کودکی بعلاوه‌ی حضور یک پدر بسیار مهربان و عاقل (تنها گله‌ی من از آتیکوس این بود که چرا اجازه میداد فرزندانش با اسم کوچک صداش بزنن؟).
این کتاب، جزو مطالعات اضافه بر سازمان مدارس آمریکاست و بیشتر وقایع و توصیفات مربوط به فرهنگ آمریکاییه با این حال برای مخاطب غیر آمریکایی هم حرف های خوبی داره.
      

        ایده‌ی جالبی داشت و نسبتاً خوب بود.
      

        می تونست کتاب جذاب تر و به یاد موندنی تری باشه اگه نویسنده اینقددددددددر اصرار به طولانی کردنش نداشت!
فیلمش که تقریباً ۳۰٪ از کتاب رو در برمی گرفت، خیلی بهتر بود.
      

        جزو معدود کتبی که از روی یک فیلم و به صورت فیلمنامه نوشته شده (احتمالاً به دلیل محبوبیت شدید فیلم) و به همین دلیل بعضی بخش ها از عمق چندانی برخوردار نیست و راجع به گذشته یا علت کارهای بعضی از افراد توضیح کاملی داده نشده.
ولی به هر صورت داستانی بسیار پر مفهوم و آموزنده است. داستانی که احتمالاً تمام  دانش آموزان روزی لمسش کردن و آرزو کردن چنین معلمی داشته باشند (یادمه یک خانم معلم ریاضی ماه تو راهنمایی داشتیم که گاهی عین جمله‌ی کتاب رو می گفت : اگه دست من بود، فلان صفحه‌ی کتاب رو پاره می کردم و مینداختم دور! خدا خیرش بده.)
داستانی که کاش تمام مسئولین حوزه‌ی آموزش و پرورش مطالعه می کردن و همچنین... پدر و مادر ها!
نتیجه : کتابیه که همه باید یکبار بخونن!
      

        من که سر در نیاوردم این داستان راجع به چیه، کجاش معمائیه و چی رو میخواد برسونه!
ولی اونایی که ازش تعریف کرده بودن، ظاهراً همه‌ی این هارو متوجه شده بودن.
بنابراین فکر کنم دو تا کتاب متفاوت رو خوندیم!😂
      

        هر چقدر که "سکوت بره ها" تلاشی برای برقراری تعادل بین انسان و غیر انسان بود، این کتاب تعادل را به هم زد و با اشتیاق، غیر انسان بودن را برگزید.
واقعاً حیف از کلاریس! کلاریس برای من، همیشه همان کلاریسِ "سکوت بره ها" باقی می ماند و دوست ندارم قبول کنم که تبدیل به حیوانِ دست آموز هانیبال لکتر شده. جودی فاستر هم به همین دلیل از بازی در فیلم دوم سر باز زد و البته با این وجود هم، فیلم "هانیبال" پایان متفاوتی با کتاب دارد که من هم پایان فیلم را می پسندم.
و چه بگویم از هانیبال لکتر؟
باور کردنش برایم سخت است که نویسنده تصمیم گرفته چنین انسان نفرت انگیز، خونخوار و نامتعادلی را مثل یک قهرمان جلوه دهد. در "سکوت بره ها" این وجه تا این اندازه آزار دهنده نبود چون در مقابل، کلاریس بعد انسانی کتاب را تشکیل میداد که به طور واضحی مخالف کارهای هانیبال بود ولی در این کتاب، تماماً حق به هانیبال داده شده (از اسمش پیداست) و آدم خواری های وحشتناکش توجیه شده... چرا؟ چون قربانیانش انسان های پست و ناخوشایندی هستند؟
آیا این دلیل کافیست؟
چه کسی به هانیبال اجازه داده صورت و مغز و بدن دیگران را بخورد به صرف اینکه آدم های بدی به نظر می رسند؟ و چرا کتاب طرف هانیبال را گرفته و کلاریس را تسلیمش کرده؟ واقعاً این چه قضاوتیست؟
چقدر دلم میخواست در صحنه‌ی رو به رو شدن با گراز های وحشی، هانیبال به سرنوشتی که لایقش بود، دچار میشد و رنج و عذاب قربانیانش را برای لحظه‌ای می چشید ولی نویسنده به او اجازه داده مثل قهرمانی فرار کند و باز هم کوهی از قربانی بر جای بگذارد.
      

        "سکوت بره ها" از آن نام هاییست که محال است دوستداران فیلم یا کتاب بتوانند به سادگی از کنارش گذشته و وسوسه نشوند که سراغش بروند.
شخصاً یکبار فیلم را دیدم و یکبار کتابش را خواندم. علاقه‌ی خاصی هم به تجدید این دیدار ندارم ولی به نظرم؛ برای یکبار، تجربه ایست لازم و کمابیش ارزشش را هم دارد.
از سردی، خشونت و جو روانی کتاب نمی توان گذشت و همین، شاید به مذاق بسیاری خوش نیاید (و حق هم دارند) ولی پیچیدگی و طراحی هنرمندانه‌ای در آن به کار رفته که جالب توجه و خاص است.
البته؛ اصولاً، نوشتن در مورد یک قاتل زنجیره‌ای نمی تواند گرما یا لذتی داشته باشد چون پدیده‌ی فوق العاده غریب و هولناکیست و چنان غیر انسانی و حتی غیر حیوانیست که ممکن نیست بتوان از روایت کردنش لذت برد.
قاتل زنجیره‌ای بودن، پدیده‌ایست مختص انسان و آن هم انسانی که از جایگاه انسان بودنش خارج شده بدون اینکه متوجه این موضوع باشد یا حتی از آن لذت ببرد. چنان غریب، بی معنی و سرد است که ممکن است در تماس با آن، روحتان یخ بزند و تا آخر عمر از خود بپرسید : چرا؟
سوالی که بسیاری از خود پرسیدند ولی جواب واضح و عقلانی دریافت نکردند. پاسخِ "چرا" چنان کودکانه، ساده و وحشتناک بوده که از درک انسان عاقل و بالغ خارج است!
با این حساب، نوشتن در مورد یک قاتل زنجیره‌ای با درون مایه‌ی واقعی به اندازه‌ی همین کتاب، کار تلخ و سردی از آب درمی آید ولی نویسنده توانسته با خلق شخصیت کلاریس، امید و انسانیت را به درون داستان راه دهد و بعد از خواندنش، حقیقتاً جزو قهرمانان زن محبوبم شد.
      

        محض تفریح و استراحت، کتاب خوبی بود : نه حرص درار، نه طولانی و نه زیاد بی محتوا.
البته داستان نابی نداشت و مجموعه‌ای از چند داستان مشهور بود ولی از نکات مثبتش، شرح صحیحی از تاثیر جدایی و خراب شدن یک رابطه‌ی طولانی مدت بود و اینکه واقعاً زمان می بره تا آدم بتونه با چنین مسئله ای کنار بیاد (برعکس اکثر کتاب های مشابه که یا فوراً فراموش می کنن یا به سرعت وارد رابطه‌ی جدیدی میشن).
پ ن : چقدر روابط آزاد وحشتناک و بی اساسه. سال ها با هم زندگی می کنن و ممکنه یکی به خاطر دیگری کلی فداکاری و از خود گذشتگی کنه ولی فقط با یک جمله‌ی "میخوام بهم بزنم"، طرف مقابل می تونه بذاره و بره. نه شکایتی، نه حق و حقوقی و نه حتی همدردی. همه هم بهش میگن : ول کن دیگه! چقدر خودت رو معطل می کنی! در حالیکه طرف عمری رو به پای اون شخص گذاشته بود.
      

        یکی از بهترین کتاب های دینی که تا به حال خوانده بودم!
شب های پیشاور، روایت واقعی مناظره ی عالم شیعه، جناب سلطان الواعظین با علمای سنی در شهر پیشاور است که در ده شب انجام شد.
علاوه بر قدرت بالای مناظره، تبحر و علم و دانش بالای جناب سلطان الواعظین که فوق العاده جالب بود، پاسخ بسیاری از سوالاتم را از این کتاب گرفتم و ابهامات فراوانی برایم بر طرف شد.
البته شخصاً کتاب را به صورت صوتی و نمایشنامه‌ای خلاصه شده گوش دادم ولی باز هم مطالب کافی برای یاد گرفتن داشت و مشتاقم کرد بعداً کتاب کامل را بخوانم.
خواندن این کتاب را به همه‌ی شیعیان پیشنهاد می کنم، به خصوص کسانی که اخیراً سریال "معاویه" را دیده اند.
پ ن : خداوند جناب سلطان الواعظین را مورد رحمت و آمرزش قرار دهد.
پ پ ن : این کتاب را به پیشنهاد برادرم خواندم که خدا خیرش بدهد. واقعاً باید قدر افرادی را که کتاب های خوب به ما پیشنهاد می کنند، بدانیم.
      

        یکبار، کسی از من پرسید : نظرتان در مورد آثار جان اشتاین بک چیست؟ خوب است که بخوانم؟
جواب من : اصولاً به کسی نخواندن یک اثر - آن هم از یک نویسنده‌ی مشهور - را توصیه نمی کنم ولی حداقل با شرق بهشت شروع نکن! من خواندن آثار جان اشتاین بک را با این کتاب شروع کردم و کلاً علاقه‌ام را به خواندن تمامی آثارش از دست دادم!
شرق بهشت؛ به نظر اینجانب، کتابی فوق العاده کشدار و مملو از اضافه گوییست. داستان سه نسل از یک خانواده در دره‌ای که جزئیات زندگی و شخصیتی تمام این افراد و تمام ساکنان دره و حتی گل و درخت و بوته و معادن هم ذکر شده و از قلم نیفتاده است.
متاسفانه این همه اضافه گویی (تقریباً از هر ده صفحه، نه صفحه اضافه است) را به حساب فضا سازی نمی توانم بگذارم چون در مقابل، صحنه‌های بسیار حساسی (مثل رویارویی مادر و پسر یا مردن برادر) ذکر نشده است. حتی برخی تصمیمات هم بدون علت و دلیل، بی سرانجام باقی می ماند مثل کیتی که تمام عمر از مردی تنفر داشت و حتی قسم خورده بود که او را پیدا کرده و انتقامش را بگیرد ولی هیچ کار خاصی در این زمینه انجام نداد.
      

        بیشتر از اینکه در مورد دیه‌گو باشه، در مورد سایر افراد بود. به نوعی، تصوراتم از افسانه‌ی زورو رو خراب کرد بنابراین نپسندیدم.
پ ن : فقط منم که از مادر دیه‌گو بشدت بدم اومد؟ اون همه حرف های لاف و گزاف در مورد جنگجو بودنش زده شد ولی در مقابل حمله‌ای که به خونه‌اش صورت گرفت، کاملاً ناکارآمد بود و عملاً دچار حمله‌ی عصبی شد. آخرش هم که آلخاندروی بیچاره رو ول کرده بود به امان خدا!😐🙄
      

        واقعاً هنر میخواد تا آدم بتونه داستانی از جنگ جهانی دوم رو که در دل آلمان اتفاق میفته و چنین اسم جذابی داره... اینققققققدر کسالت بار بنویسه!😐😐😐
شیوه‌ی روایت شدیداً شبیه "کشتن مرغ مقلد" بود یعنی روایت خاطرات روزانه‌ی چند تا بچه و خانواده‌هاشون در طی چند سال با این تفاوت که اینجا حتی خبری از محاکمه‌ی بزرگ سفید علیه سیاه هم نبود و داستان عملاً هیچ نقطه‌ی عطفی نداشت.
تمام عناصر داستان جذابن ولی اینقدر دچار روزمرگی میشن که کل جذابیتشون رو از دست میدن : جنگ، به فرزندی پذیرفته شدن، پناه دادن یک یهودی (این قسمت واقعاً جای هیجان انگیز شدن داشت ولی دریغ از ذره‌ای فراز و نشیب!) و از همه بدتر، عنوان کتاب دزد! در هر صفحه، ده بار این عنوان تکرار میشد... چرا؟ چون نقش اول چهار تا دونه کتاب از گوشه و کنار پیدا کرده!
انصافاً ازش نا امید شدم! اگه امتیاز کمتری ندادم اولاً به خاطر راوی قصه بود و ثانیاً به خاطر بیان دیدگاه آلمانی ها به جنگ.
      

        عالی بود! واقعاً لازم است که همه؛ چه در زمان تجرد و چه در زمان تاهل، این کتاب را مطالعه کنند.
نکات بسیار ارزشمندی را بیان می کند که با جدی گرفتنشان، از بروز مشکلات فراوانی جلوگیری می شود.
      

        کتابی فوق العاده در مورد تبعیض نژادی بین سیاه پوست ها و سفید پوست ها در آمریکا، بخصوص ایالت می سی سی پی.
داستان مربوط به زمان دوری نیست! بعد از سال ۱۹۵۰ اتفاق میفته و آدم با خواندنش، تازه متوجه میشه که چطور نژاد پرستی در وجود آمریکایی ها ریشه دوانده و غلبه کردن بهش، چقدر براشون دشواره (البته تلاش چندانی هم برای غلبه کردن نمی کنن، حتی با وجود تلاش های مضحک اخیر هالیوود که عملاً از سمت دیگر بام افتادند و نوع جدیدی از نژاد پرستی رو آغاز کردند).
علاوه بر تمام نکات مثبتی که داستان داشت، یک نکته‌ی بسیار جالب در نحوه‌ی روایت کردن رعایت شده بود که اثرش رو نه با صدای بلند، بلکه به طور پنهان در هر صفحه‌ای که ورق می خورد، نشون می داد : تغییر دیدگاه شخصیت اصلی (اسکیتر)!
در ابتدای کتاب، اسکیتر علیرغم تصمیم خطرناک و جسورانه‌ای که می گیره، تصوری از شدت خطر نداره و میگه : مگه میخوان با ما چه کار کنن؟ با چوب بریزن سرمون و کتکمون بزنن؟
ولی تا پایان داستان به چنان درک واضحی از وضعیت سیاه پوست ها میرسه که در هر قدم؛ از ترس، دچار لرزش میشه و احتیاط می کنه که کسی حقیقت رو نفهمه.
پ ن : از این کتاب، فیلمی بسیار دوست داشتنی و خوش ساخت هم تولید شد.
پ پ ن : اخیراً تحقیق مختصری در مورد مسئله‌ی برده داری کردم و نکته‌ی جالب - و البته حرص درار - این بود که تو صفحات وب مثل ویکی پدیا، تمام نقاشی های ارائه شده مربوط به بازار های شرقی و حرم سرای سلاطین بود در حالیکه برده داری و نژاد پرستی هیچ وقت با شقاوتی که در غرب اجرا شد، در شرق وجود نداشت.