می تونم بگم داستانی بر اساس جریان سیال ذهن، موضوع مناسبی برای کتاب نیست؟
گرچه نیمی از شهرت ویرجینیا وولف به دلیل همین سبک نوشتاری و کلاً این کتابه ولی شخصاً نه فقط هیچ لذتی ازش نبردم، بلکه اصلاً متوجه چیز خاصی نشدم که بخوام بخاطرش ادامه بدم.
به نظرم انسان نیازی به خواندن داستان با سبک جریان سیال ذهن نداره، چون داره با همین وضعیت زندگی میکنه. مثل این می مونه که نویسنده‌ای بخواد تک تک غذاها، نوشیدنی ها و لباس هایی که کاراکترش استفاده می کنه رو در مسیر داستان با جزئیات بیاره (البته صرفاً مثال زدم!).
اصولاً نویسندگان هر از گاهی به غذا یا لباس قهرمانشون اشاره‌ای می کنن تا داستان عادی تر و ملموس تر بشه. به همین صورت، خواندن داستانی که گاه گداری جریان سیال ذهن توش روایت بشه، جالب و حتی بانمکه (مثل مجموعه‌ی شوق خرید که خواندن افکار لحظه‌ای و پراکنده‌ی ربکا؛ خودش، نیمی از نمک ماجراست) ولی نه داستانی که کلاً بر این اساس باشه.
به همین دلیله که داستان خانم دالووی برای من نه سر داشت و نه ته! یکدفعه وسط ذهن یک زن ظاهر میشیم بدون اینکه حتی اسمش رو بدونیم. بعد ایشون شروع میکنه در مورد تک تک افراد و اتفاقات پیرامونش فکر کردن و نقشه کشیدن بدون اینکه مخاطب کوچک ترین سرنخی داشته باشه که از چی حرف میزنه.
دقیقاً انگار یک نفر، تک تک افکار یک روزش رو روی کاغذ بیاره و بده به یک غریبه تا بخونه.
هر چقدر هم که روز خاصی باشه، فکر نمی کنم هیچ غریبه‌ای از نوشته‌اش سر دربیاره.
همان طور که من از داستان خانم دالووی سر درنیاوردم!
پ ن : متاسفانه و به شکل گریز ناپذیری عبارت "جریان سیال ذهن" چند بار توی یادداشتم تکرار شد!😅
پ پ ن : انصافاً چرا و با چه انگیزه‌ای این کتاب رو گذاشتن تو لیست صد کتابی که باید قبل از مرگ خواند؟ واقعاً کتاب از این واجب تر نبود؟😐
      

        امتیاز دادن به این کتاب کار مشکلیه چون نویسنده عملاً کتابی ننوشته! بلکه داستان های قدیمی رو گرد آوری کرده و خودش فقط پیام اخلاقی به پایان داستان ها اضافه کرده.
محتوای کتاب به طنزه و واقعاً هم خواندن داستان های زیبای خفته و سیندرلا با اون اساس و چارچوب مضحکشون، به نظر منِ بزرگسال طنزآمیزه (لازم به ذکره که از بچگی عاشق داستان گربه‌ی چکمه پوش بودم).
پ ن : من کتاب رو به صورت صوتی گوش دادم که کوتاه بود و اجرای خوبی هم داشت.
      

        شروعش خیلی خوب بود ولی بعد، اینقدر روحِ داستان همه جا تردد کرد و هیچ بلایی هم سر کسی نیومد که کاربردش به حد میز و صندلی  خوابگاه نزول کرد!😂
      

        بگذریم از این نکته که کتاب هیچ رنگ و بوی ایرانی نداشت چون گرچه نویسنده ملزم نیست در مورد وطن خودش داستان بنویسه ولی شخصاً؛ به عنوان خواننده، یک کم نا امید شدم.
من فانتزی خوان نیستم - شخصی گفته بود چون فانتزی خوان نیستی، خوشت نیومد - ولی با دنیای فانتزی بیگانه هم نیستم. این روند جدید فیلم و کتاب های فانتزی که مخاطب رو در دریایی از معما و ابهام غرق می کنن و هر چه داستان جلو میره هم، نه تنها ابهامی برطرف نمیشه بلکه موج های جدید معما روی سر مخاطب آوار میشه... نمی پسندم!
چه کتاب ایرانی باشه، چه خارجی!
      

        چه کتاب خوبی بود! واقعاً چاقی یک عادت غلط و یک بیماری روحیه.
      

        داستان های بانمک و دوست داشتنی از دختری با قدرتی خارق العاده!
برای تنوع، از خواندن داستان دختر بچه‌ای که به جای ویژگی های دخترونه، می تونست آدم ها رو از جا بلند کنه و دیوار ها رو خراب کنه، لذت می بردم.
      

        کتاب خوبیه ولی چندان پر کشش و جذاب نیست.
داستان زندگی چند بچه، خانواده و اطرافیانشون... با همون دغدغه ها و شیطنت های خاص کودکی بعلاوه‌ی حضور یک پدر بسیار مهربان و عاقل (تنها گله‌ی من از آتیکوس این بود که چرا اجازه میداد فرزندانش با اسم کوچک صداش بزنن؟).
این کتاب، جزو مطالعات اضافه بر سازمان مدارس آمریکاست و بیشتر وقایع و توصیفات مربوط به فرهنگ آمریکاییه با این حال برای مخاطب غیر آمریکایی هم حرف های خوبی داره.
      

        ایده‌ی جالبی داشت و نسبتاً خوب بود.
      

        می تونست کتاب جذاب تر و به یاد موندنی تری باشه اگه نویسنده اینقددددددددر اصرار به طولانی کردنش نداشت!
فیلمش که تقریباً ۳۰٪ از کتاب رو در برمی گرفت، خیلی بهتر بود.
      

        جزو معدود کتبی که از روی یک فیلم و به صورت فیلمنامه نوشته شده (احتمالاً به دلیل محبوبیت شدید فیلم) و به همین دلیل بعضی بخش ها از عمق چندانی برخوردار نیست و راجع به گذشته یا علت کارهای بعضی از افراد توضیح کاملی داده نشده.
ولی به هر صورت داستانی بسیار پر مفهوم و آموزنده است. داستانی که احتمالاً تمام  دانش آموزان روزی لمسش کردن و آرزو کردن چنین معلمی داشته باشند (یادمه یک خانم معلم ریاضی ماه تو راهنمایی داشتیم که گاهی عین جمله‌ی کتاب رو می گفت : اگه دست من بود، فلان صفحه‌ی کتاب رو پاره می کردم و مینداختم دور! خدا خیرش بده.)
داستانی که کاش تمام مسئولین حوزه‌ی آموزش و پرورش مطالعه می کردن و همچنین... پدر و مادر ها!
نتیجه : کتابیه که همه باید یکبار بخونن!
      

        من که سر در نیاوردم این داستان راجع به چیه، کجاش معمائیه و چی رو میخواد برسونه!
ولی اونایی که ازش تعریف کرده بودن، ظاهراً همه‌ی این هارو متوجه شده بودن.
بنابراین فکر کنم دو تا کتاب متفاوت رو خوندیم!😂
      

        هر چقدر که "سکوت بره ها" تلاشی برای برقراری تعادل بین انسان و غیر انسان بود، این کتاب تعادل را به هم زد و با اشتیاق، غیر انسان بودن را برگزید.
واقعاً حیف از کلاریس! کلاریس برای من، همیشه همان کلاریسِ "سکوت بره ها" باقی می ماند و دوست ندارم قبول کنم که تبدیل به حیوانِ دست آموز هانیبال لکتر شده. جودی فاستر هم به همین دلیل از بازی در فیلم دوم سر باز زد و البته با این وجود هم، فیلم "هانیبال" پایان متفاوتی با کتاب دارد که من هم پایان فیلم را می پسندم.
و چه بگویم از هانیبال لکتر؟
باور کردنش برایم سخت است که نویسنده تصمیم گرفته چنین انسان نفرت انگیز، خونخوار و نامتعادلی را مثل یک قهرمان جلوه دهد. در "سکوت بره ها" این وجه تا این اندازه آزار دهنده نبود چون در مقابل، کلاریس بعد انسانی کتاب را تشکیل میداد که به طور واضحی مخالف کارهای هانیبال بود ولی در این کتاب، تماماً حق به هانیبال داده شده (از اسمش پیداست) و آدم خواری های وحشتناکش توجیه شده... چرا؟ چون قربانیانش انسان های پست و ناخوشایندی هستند؟
آیا این دلیل کافیست؟
چه کسی به هانیبال اجازه داده صورت و مغز و بدن دیگران را بخورد به صرف اینکه آدم های بدی به نظر می رسند؟ و چرا کتاب طرف هانیبال را گرفته و کلاریس را تسلیمش کرده؟ واقعاً این چه قضاوتیست؟
چقدر دلم میخواست در صحنه‌ی رو به رو شدن با گراز های وحشی، هانیبال به سرنوشتی که لایقش بود، دچار میشد و رنج و عذاب قربانیانش را برای لحظه‌ای می چشید ولی نویسنده به او اجازه داده مثل قهرمانی فرار کند و باز هم کوهی از قربانی بر جای بگذارد.
      

        "سکوت بره ها" از آن نام هاییست که محال است دوستداران فیلم یا کتاب بتوانند به سادگی از کنارش گذشته و وسوسه نشوند که سراغش بروند.
شخصاً یکبار فیلم را دیدم و یکبار کتابش را خواندم. علاقه‌ی خاصی هم به تجدید این دیدار ندارم ولی به نظرم؛ برای یکبار، تجربه ایست لازم و کمابیش ارزشش را هم دارد.
از سردی، خشونت و جو روانی کتاب نمی توان گذشت و همین، شاید به مذاق بسیاری خوش نیاید (و حق هم دارند) ولی پیچیدگی و طراحی هنرمندانه‌ای در آن به کار رفته که جالب توجه و خاص است.
البته؛ اصولاً، نوشتن در مورد یک قاتل زنجیره‌ای نمی تواند گرما یا لذتی داشته باشد چون پدیده‌ی فوق العاده غریب و هولناکیست و چنان غیر انسانی و حتی غیر حیوانیست که ممکن نیست بتوان از روایت کردنش لذت برد.
قاتل زنجیره‌ای بودن، پدیده‌ایست مختص انسان و آن هم انسانی که از جایگاه انسان بودنش خارج شده بدون اینکه متوجه این موضوع باشد یا حتی از آن لذت ببرد. چنان غریب، بی معنی و سرد است که ممکن است در تماس با آن، روحتان یخ بزند و تا آخر عمر از خود بپرسید : چرا؟
سوالی که بسیاری از خود پرسیدند ولی جواب واضح و عقلانی دریافت نکردند. پاسخِ "چرا" چنان کودکانه، ساده و وحشتناک بوده که از درک انسان عاقل و بالغ خارج است!
با این حساب، نوشتن در مورد یک قاتل زنجیره‌ای با درون مایه‌ی واقعی به اندازه‌ی همین کتاب، کار تلخ و سردی از آب درمی آید ولی نویسنده توانسته با خلق شخصیت کلاریس، امید و انسانیت را به درون داستان راه دهد و بعد از خواندنش، حقیقتاً جزو قهرمانان زن محبوبم شد.
      

        محض تفریح و استراحت، کتاب خوبی بود : نه حرص درار، نه طولانی و نه زیاد بی محتوا.
البته داستان نابی نداشت و مجموعه‌ای از چند داستان مشهور بود ولی از نکات مثبتش، شرح صحیحی از تاثیر جدایی و خراب شدن یک رابطه‌ی طولانی مدت بود و اینکه واقعاً زمان می بره تا آدم بتونه با چنین مسئله ای کنار بیاد (برعکس اکثر کتاب های مشابه که یا فوراً فراموش می کنن یا به سرعت وارد رابطه‌ی جدیدی میشن).
پ ن : چقدر روابط آزاد وحشتناک و بی اساسه. سال ها با هم زندگی می کنن و ممکنه یکی به خاطر دیگری کلی فداکاری و از خود گذشتگی کنه ولی فقط با یک جمله‌ی "میخوام بهم بزنم"، طرف مقابل می تونه بذاره و بره. نه شکایتی، نه حق و حقوقی و نه حتی همدردی. همه هم بهش میگن : ول کن دیگه! چقدر خودت رو معطل می کنی! در حالیکه طرف عمری رو به پای اون شخص گذاشته بود.
      

        یکی از بهترین کتاب های دینی که تا به حال خوانده بودم!
شب های پیشاور، روایت واقعی مناظره ی عالم شیعه، جناب سلطان الواعظین با علمای سنی در شهر پیشاور است که در ده شب انجام شد.
علاوه بر قدرت بالای مناظره، تبحر و علم و دانش بالای جناب سلطان الواعظین که فوق العاده جالب بود، پاسخ بسیاری از سوالاتم را از این کتاب گرفتم و ابهامات فراوانی برایم بر طرف شد.
البته شخصاً کتاب را به صورت صوتی و نمایشنامه‌ای خلاصه شده گوش دادم ولی باز هم مطالب کافی برای یاد گرفتن داشت و مشتاقم کرد بعداً کتاب کامل را بخوانم.
خواندن این کتاب را به همه‌ی شیعیان پیشنهاد می کنم، به خصوص کسانی که اخیراً سریال "معاویه" را دیده اند.
پ ن : خداوند جناب سلطان الواعظین را مورد رحمت و آمرزش قرار دهد.
پ پ ن : این کتاب را به پیشنهاد برادرم خواندم که خدا خیرش بدهد. واقعاً باید قدر افرادی را که کتاب های خوب به ما پیشنهاد می کنند، بدانیم.