در کل، سه‌گانه‌ی جنگ تریاک، شروع قدرتمندی داشت، ولی از جایی به بعد تبدیل شد به چرخه‌ی تکرار اشتباهات و فروپاشی اخلاقی. اگه مثل من جلد اول باعث شده باشه خیلی امیدوار شی، بهتره بدونی ادامه‌ی راه چندان رضایت‌بخش نیست.
      

        برخلاف تصور منفی ای که از کالین هوور داشتم کتاب خوبی بود .
 سبک نوشتاری خیلی ساده و روانی داشت و تونستم تو یه روز تمومش کنم. فضای داستان خیلی دلهره‌آور بود و ذهنم رو حسابی درگیر کرد. 
شخصیت وریتی هم خیلی پیچیده و مرموز بود، مثل یه راز بزرگ که کم‌کم با هر فصل بیشتر برام روشن می‌شد، ولی هیچ‌وقت کاملاً قابل پیش‌بینی نبود. حتی تا آخر داستانم حقایق درباره‌ش کامل معلوم نمی‌شه و همچنان یه حالت ابهام داره. همین موضوع باعث شد که تا آخر، داستان رو با استرس و کنجکاوی دنبال کنم.
      

        واقعا این کتاب رو دوست داشتم و بیشتر از همه با شخصیت امانوئل ارتباط گرفتم ک خوب طبیعیه چون کارکتر اصلی بود و به همین دلیل پایانش رو  دوس نداشتم 💔 و از کولن هم انتظار نداشتم در موضع قدرت اون همه تغییر کنه 💔
      

        از عالی بودن این کتاب هرچی بکم کم گفتم اولش که شروع کردم چندان جذبم نکرد و فکر نمیکردم انقد خوب پیش بره و پر از هیجان باشه ، خوشحالم که پایان خوبی داشت .
      

        وقتی جلد اول جنگ تریاک رو شروع کردم، واقعاً هیجان‌زده بودم.جلد اول قوی و جذاب بود — هم از نظر داستان و هم از نظر پرداخت شخصیت‌ها، مخصوصاً رشد رین که از یه دختر فقیر  که تونست با بهترین نمره تو سینگارد پذیرفته شه  همین شروع قوی باعث شد سطح توقعم برای ادامه‌ی داستان خیلی بره بالا. ولی متأسفانه جلد دوم و سوم اون‌جوری که باید و شاید، منو راضی نکردن.
بزرگ‌ترین مشکلم با خود شخصیت رین بود. هرچی داستان جلوتر رفت، بیشتر حس کردم داره احمقانه تصمیم می‌گیره و انگار هیچ‌وقت از اشتباهات گذشته‌اش درس نمی‌گیره. و مدام به ادم ها این فرصتو میده که ازش سواستفاده کنن،  رین به‌جای اینکه قوی‌تر و آگاه‌تر بشه، بیشتر داشت فرو می‌پاشید و لج‌بازتر می‌شد.
تنها کسی که واقعاً برام قابل احترام موند، کیتای  بود، وفادار، باهوش و دلسوز. تا آخرین لحظه هم پشت رین وایساد، حتی وقتی دیگه همه چیز از کنترل خارج شده .
      

        رمان خوبی بود و دوسش داشتم در ابتدا چون با بقیه رمان های کامو ک خونده بودم متفاوت بود و فقط یک راوی وجود داشت جذبم نکرد اما به مرور ک با اعتراف های کلمانس پیش رفتم با کتاب ارتباط گرفتم و گویی خودم شنونده ای بودم ک کلمانس داشت باهاش حرف میزد ، کلمانس برای من نماد ی فرد ریاکار بود ک حتی در اعتراف و انتقاد از خودش هم کاملا صادق نبود و اون نقش بازیگری رو همچنان حفظ کرده بود و سعی میکرد جوری مطرح کنه ک بیشتر از این که خودش رو پست جلوه بده شنونده و بقیه نوع بشر رو پایین بکشه تا برتری خودش رو حفظ کنه تا حدی برام عجیب بود ک هیچ حس گناهی نداشت و اعترافش فقط شبیه به یک بازی برای حفظ جایگاهش در یک سلسله مراتب خیالی بود نه یک توبه واقعی ، این کتاب برای من نه تنها نمایانگر یک سقوط اخلاقی بلکه نمایشگر یک حالت زوانی پیچیده و متناقض بود و حتی در صفحات اخر دیگه حرف های کلمانس حالت هزیان به خودش گرفته بود . 
اگه کامو این کتاب رو برای این نوشته باشه که کلمانس رو نمادی از همه انسان ها نشون بده و بگه همه گناهکار و ریاکارن برای من قابل قبول نیست .
      

        نسبت به بقیه آثار کامو میشه گفت دوست نداشتم این کتابو ، حس میکنم انسجام نداشت محتوا و فقط باعث سردرگمی میشد .کارکاتر ها خیلی پراکنده به محتوای داستان اضافه میشدن 
مورسو ک بعد از قتل به دنبال خوشبختی میره  و حتی تا پایان کتاب به عنوان خواننده درک نکردم و نفهمیدم ک ایا مورسو خوشبخت بود یا نه ؟! 
      

        ی کتاب معمایی و هیجانی خوب 👌🏻👌🏻 
      

        داستان راجب یک دختر یتیمه که از یک روستای فقیر به یک آکادمی نظامی می‌ره. به نظرم تحول شخصیتش از یک دختر ناامید به یک جنگجو  اولین چیزیه ک مخاطب رو جذب میکنه ک به خوندن ادامه بده. 

 
💢فعلا تا اینجای داستان سرنوشت آلتان برام قابل پذیرش نیست تا ببینیم در جلد های بعدی چی رخ میده
      

        ارزش چندبار خوندن رو داره علیرغم کوتاه بودنش اثر زیادی رو افکار و احساسات خواننده میزار ه عمیقا درد و رنج  ایوان ایلیچ رو حس میکردم و اینکه درد بی توجهی دیگران خیلی بیشتر از درد فیزیکی بود ،از همه مهم تر ،کاش هممون قبل از اینکه در  بستر مرگ باشیم به زندگیمون فکر کنیم 💔
      

        کتاب خوبی بود و در عین حال عجیب در حین خوندن نمیدونستی چه حسی باید راجب مورسو داشته باشی من دچار مه مغزی شدم ی جورایی جاهایی بود ک بی تفاوتی و بی احساس بودن مورسو عجیب به نظر می رسید و جاهایی هم بود ک به عنوان خواننده همون حس یا فکر رو داشتم  اما جدای از همه این ها درست نبود که احساسات مورسو مورد قضاوت قرار بگیره و به خاطرشون محکوم به مرگ بشه صرفا به خاطر همرنگ جماعت نبودن .


اما همه میدانند که زندگی ارزش زیستن ندارد. ته دلم کاملا میدانستم که فرقی نمیکند در سی سالگی بمیری یا در هفتاد سالگی چون در هر حال آدمهای دیگر همچنان زنده خواهند بود و زندگی خواهند کرد شاید هزاران هزار سال 
این بخش نگاه واقع گرایانه مورسو رو نشون میداد به زندگی و دوسش داشتم .
      

        ی تراژدی عاشقانه بود ،کوتاه اما غم انگیز پایانش هم غیر منتظره بود 
ی روایت متفاوت از عشق و خیانت💔🥲

      

        این کتاب درباره موضوعات مهمی مثل قدرت انتخاب و حق تصمیم‌گیری افراد در زندگی صحبت می‌کنه. به ما یادآوری می‌کنه که هر کس باید حق انتخاب داشته باشه و این حق باید مورد احترام قرار بگیره. همچنین به مرزهای علم هم اشاره می‌کنه و هشدار می‌ده که اگر علم از این مرزها عبور کنه، می‌تونه برای جهان و انسانیت خطرناک بشه.
شخصیت‌ها در این داستان با چالش‌های سختی روبه‌رو می‌شن که نشون‌دهنده عواقب نادیده‌گرفتن اصول اخلاقی و خطوط قرمز انسانی هست. این موضوع باعث می‌شه که خواننده عمیق‌تر به مسئولیت‌های انتخاب‌های خودش و نتایجش فکر کنه. 
در کل، این کتاب پیام قوی‌ای درباره اهمیت حفظ توازن بین علم و اخلاق می‌ده و به ما یادآوری می‌کنه که انتخاب‌های فردی‌مون چقدر ارزشمندند.
      

        واقعا نمی‌دونم بعد از تموم شدنش چه احساسی دارم. گیجم، غمگین و یه جورایی دچار مه مغزی شدم. این داستان چقدر غم‌انگیز تأثیر خانواده رو ترسیم کرده. مادری منفعل و پدری ظالم با اختلالات روانی، و اینکه چقدر این وضعیت می‌تونه بر کودکی و روح و روان فرزندشون تأثیر بذاره، عمیقاً تأثرآور بود. 
تأثیر عمیق خانواده بر شکل‌گیری هویت  کودکی، در این داستان به خوبی به تصویر کشیده شده. 
احساس می‌کنم نیاز دارم که کمی وقت بگذارم تا این احساسات رو هضم کنم .
      

        به نظرم این رمان واقعا جذاب بود . پایان خوش این داستان، ارزشش را برای من دوچندان می‌کنه روایت داستان جوریه که به محض شروع به خوندن، نمی‌تونی از آن دل بکنی و تا انتها با شوق ادامه می‌دی.
یکی از نقاط قوت این رمان، دیدگاه الیزابته که به عنوان یک دختر، احساسات و تفکراتش را بی‌پرده به تصویر می‌کشه. این موضوع کمک می‌کنه تا خواننده به راحتی باهاش همدلی کنه و درک عمیق‌تری از چالش‌ها و قضاوت‌های اولیه‌اش درباره دارسی داشته باشد.
از طرفی، نه تنها یک رمان عاشقانه است، بلکه نقدی شجاعانه به ساختارهای اجتماعی و انتظاراتی که زمانه بر دوش افراد میزاره، هم هست .