خوشبخت مردن(مرگ خوش) اثر البر کامو
.
.
ماجرا همان ماجرای همیشگی کاموست!
مرگ یا زندگی؟ و دست و پنجه نرم کردن با این دو!
هرچند داستان ناتمام مانده ولی شخصیت داستان به دنبال خوشبختی در زندگیست!
خوشبختی در زندگی زمانی معنا پیدا میکند که به فراقت برسیم...چه بسا این فراقت پول زیادی می خواهد،پس ما از فراقت خود برای پول میزنیم و در نتیجه از خوشبختی خود برای به دست اوردن پول دست میکشیم تا یک روز با آن پول فراقت و در نتیجه خوشبختی را دریابیم!
دایره ای بی انتها از رنج و هدف که به نیستی میرسد! *اما گاهی زندگی کردن بیشتر از این که انسان به خودش شلیک کند، شهامت لازم دارد صفحه(64)*
        

          ما با ۲ شخصیت مواجه ایم  که هر کدام 
شور و شوقی برای زندگی ندارند.
زاگرو بخاطر معلولیت با سرمایه بلند خود نمی تواند زندگی کند
و
مرسو که پول چندانی ندارد اما زمان استفاده از پول را دارد.
مرسو  با وجود کسب پول زیاد حتی هتل ۱۸ کرونی را به ۳۰ کرونی ترجیح میدهد.
شخصی که طبیعی میمیرد
شخصی که عمدی میمیرد
به امید پیدا کردن خوشبختی...

        

          این دومین تجربه من از قلم کامو بود ، قبلی بیگانه بود
نمیدونم چرا
اما این کتاب جور دیگه ای به دلم نشست
شاید فقط بخاطر سلیقه ست
شاید بخاطر شباهت  محتوا به افکار و عقایدم
شاید هم بخاطر حس و حال سنی که دارم
کتاب بیگانه رو هم دوست داشتم
اما نه در این حد ، احساس میکنم شخصیت پردازی توی این کتاب خیلی قوی تر بود
با اینکه گاهی زیادی از روند داستان فاصله میگرفت اما باز هم برام دوست داشتنی بود
تلخی و بی حسی ای که توی کتاب بیگانه از قلم کامو دیدم ، کمی من رو به شک انداخت که شاید کامو اصلا سبک من نیست
اما این کتاب خیلی به دلم نشست و نظرم رو تغییر داد
گرچه شنیدم این تنها کتاب کاموست که شخصیت داستان به خوشبختی ای که دنبالشه میرسه
اما به هر حال ،
علاقه مند شدم باقی اثارش رو هم بخونم و بعد تصمیم بگیرم که واقعا سبک کامو رو دوست دارم یا نه


        

          برای شروع آثار کامو
        

          بعضی جاها  از توضیح زیادی خسته میشه آدم .
کتاب راجع به مردی هست که از زندگیش و کارش ناراضیه تا جایی که با کشتن یک آدم همه چی عوض میشه
در کل داستان قشنگی داره بخونید حتما
        

          • چرک نویس‌های بیگانه 

• کتاب داستان فردی به اسم مورسو را روایت می‌کنه که به دنبال پیدا کردن خوشبختی در زندگیه حتی اگه هزینه‌اش کشتن یک فرد معلول باشه.

• اولین چیزی که بعد از خواندن صفحه اول توجهم را به خودش جلب کرد اسم شخصیت اصلی یعنی مورسو بود و این فکر رو در ذهنم ایجاد کرد که نکنه این همون مورسو کتاب بیگانه باشه ، اما خیر اینطور نیست ،آلبر کامو این کتاب را که بعد از مرگش منتشر شده در واقع در سن ۲۵ سالگی وقتی که هنوز خام بوده و تحت تاثیر تفکرات نیچه و داستایوفسکی بوده نوشته و یک جورایی این کتاب چک نویس شاهکارش یعنی بیگانه حساب میشه و این ارتباط اسمیم به همین دلیل است.

• کتاب شروع فوق العاده جذابی داره و نوید یک کتاب فوق العاده رو میده اما بزارید بهتون بگم که اینطور نیست ، داستان کتاب به هم ریخته است شخصیت‌ها بدون هیچ پیش زمینه‌ای به صحنه وارد و خارج می‌شدند و جز شخصیت اصلی دیگر شخصیت‌ها چیز جذابی برای ارائه ندارند اما با همه این نکات نقطه قوت کتاب تصویر سازی فوق العاده‌اش است که بهترین شکل ممکن صحنه‌های کتاب را در ذهن مخاطب زنده می‌کند. 

• برعکس دیگر کتاب‌های کامو که شخصیت در آخر به پوچی می‌رسد در این کتاب مورسو در پوچی زندگی می‌کند و به دنبال خوشبختی است ، آیا موفق می‌شود؟ میزارم خودتون به جواب این سوال برسید. 

• آیا این کتاب را باید خواند؟ به خوبی قابل دیدنه که کامو  ۲۵ ساله در این کتاب به دنبال سبک خودش است و هنوز قلمش به پختگی آثار معروفش نرسیده پس اگر به طور جدی دنبال خوندن از کامو نیستید چیزی از دست نداده اید اما اگر از عاشقان این نویسنده هستید بهترین زمان خواندن این کتاب بعد از شاهکار بیگانه است.
        

          با خواندن آثار کامو یه حس بیخیالی بهم دست میده  و این  برای من که اغلب اوقات همه چیزو جدی میگیرم  وسخت بیخیال میشم میتونه یه مسکن کوچولو باشه.
بعلهههه اقای کامو خلاصه ی حرفاتون تو اکثر رمان هاتون( چندتایی رو هنوز نخوندم)  این جمله س: چرا استرس داری آروم باش بیخیال دنیا و قانوناش.😊

        

          نقطه مقابل مرگ، انتهای کوچه ی تاریک رفتن؛ کورسویی از نور خوشبختی بی رمق جان می دهد. گوشه ای از زندگی همان که تمام عمر در پی آن دویده ایم، میان واپسین نفس ها؛ و اما تو ناغافل در ژرفای نادانی ها کز کرده ای. آنگاه که فرشته مرگ ایستاده و با قیافه ای خود به جانب به شعله ی لرزان شمع زندگی خیره شده؛ تا هر وقت که میلش کشید یا تا هر وقت که باید، با یک فوت ناچیز آن را خاموش کند. فوتی ناچیز که جانی نمی گیرد، اصلا اگر جانی هم داشته باشد. 
اما آن چند ثانیه اخر، آن نگاه بی رحم،
شاید دریچه خوشبختی را به روی دیده های ما بگشاید. چیزی که در چشم های مورسو، در آن واپسین جرقه نور، برای نخستین بار درخشید.


        

          نسبت به بقیه آثار کامو میشه گفت دوست نداشتم این کتابو ، حس میکنم انسجام نداشت محتوا و فقط باعث سردرگمی میشد .کارکاتر ها خیلی پراکنده به محتوای داستان اضافه میشدن 
مورسو ک بعد از قتل به دنبال خوشبختی میره  و حتی تا پایان کتاب به عنوان خواننده درک نکردم و نفهمیدم ک ایا مورسو خوشبخت بود یا نه ؟! 
        

          این کتاب اصلا انتظارش از کامو نداشتم، معلوم نبود داستان به کجا داشت پیش میر‌رفت، ، متوجه مفهموم و دیدگاه های شخصیت اصلی از خوشبختی نشدم.
        

          مرگ خوش را که شروع کردم، فکر نمی‌کردم با کتابی روبه‌رو باشم که شبیه راه رفتن در مه باشد؛ مهی که نه آن‌قدر غلیظ است که چیزی نبینی، نه آن‌قدر روشن که راحت رد شوی. هر قدم در این داستان، انگار نزدیکی با پرسشی‌ست بی‌جواب. نه داستانی پرکشش دارد، نه قهرمانی که بشود دوستش داشت، اما در سکوت و آرامشِ جملاتش، چیزی هست که می‌مانَد . انگار کتابی‌ست برای کسانی که زندگی را نه فقط می‌خواهند، بلکه زیر و رو می‌کنند تا بفهمند چرا.

پاتریس مورسو، با آن ذهنیتِ جست‌وجوگرش، آدمی‌ست که گاهی حس می‌کنی شاید ردّی از خودِ نویسنده را هم در او می‌بینی؛ کسی که در مسیر رهایی از رنج و "زندگی ناخودآگاه"، تصمیماتی می‌گیرد که هم خونسردانه‌اند و هم عمیقاً انسانی.
او مثل ماست ؛ کسی که نمی‌خواهد فقط زنده باشد، بلکه می‌خواهد 《خوش》 بمیرد؛ انگار مرگِ خوش، نقطهٔ اوج یک زندگیِ زیسته با آگاهی‌ست. تضاد بین «زندگی روزمره» و «زندگی با اختیار»، بین «بودن» و «شدن»، بارها در ذهنش تکرار می‌شود.

کتاب برایم یادآور این بود که گاهی برای رهایی، باید دست به کارهایی زد که دیگران آن‌ها را گناه می‌دانند ؛ اما آیا می‌شود برای خوش‌بختی، اجازه گرفت؟
آیا حق داریم «زمان مرگ» را انتخاب کنیم؟
آیا خوشبختی، آن‌قدر مهم است که بخاطرش مرز اخلاق را جابه‌جا کنیم؟

جملاتی در کتاب بود که انگار دقیقاً برای روزهایی مثل امروز نوشته شده بود؛ روزهایی که در آن، ما هم میان مرگ و زندگی معلق مانده‌ایم و مدام می‌پرسیم: آیا این همان زندگی‌ست که می‌خواستم؟

"مرگ خوش" را نمی‌شود فقط خواند؛ باید با آن مدتی زندگی کرد.
همان‌طور که با سکوت یک غروب، یا با بوی خاک بعد از باران.
بی‌آنکه لزوماً جواب‌ها را داشته باشی، اما دست‌کم بدانی که پرسیدن، هنوز ممکن است.