احساس میکرد از گذشته و آنچه گم مرده، دور شده است. حال دیگر چیزی نمیخواست جز همین گرفتگی و انزوای درون و حرارت شفاف و صبورانه در چهره دنیا. او می‌خواست زندگی را مانند خمیر ورز داده و له شده در دست هایش بفشارد.

از خود و علایقش بیگانه شده و از دلش و حقیقت دور مانده بود. چیزهایی که در شرایط قبلی به هیجانش می‌آوردند، دیگر چنگی به دلش نمی‌زدند، چون بخشی از زندگی اش شده بودند.

افسانه بد نيست، بلکه اهميت حياتی هم دارد. بدون داستان های مشترکا پذيرفته شده در بارۀ چيزهايی مثل پول، دولت و شرکت تجاری، هيچ جامعــۀ پيچيدۀ انســانی کارايی نخواهد داشت. ما نمی توانيم بدون باور به قواعد تخيلی فوتبـال، فوتبـال بـازی کنيم، و نمی توانيم بدون باور بـه داسـتان های خيـالی، از مزايـای بازارهـا و دادگاه هـا بهره مند شويم. اما داستان ها تنها وسيله هستند. آن ها نبايد بـرای مـا هـدف و معيـار شوند. وقتی فراموش می کنيم که آن ها فقط خياالت هستند، ارتباط خود با واقعيت را از دست می دهيم. سپس جنگ تمام عيار راه می اندازيم تا برای شرکت تجـاری پـولهنگفتی به دست آوريم« يا »از منافع ملی دفاع کنيم. شرکت ، پــول و ملت تنهــا در تخيالت ما هستند. ما آن ها را برای اين به وجود آورده ايم تا به ما خـدمت کننـد. پس چگونه است که ما زندگی خود را برای آن ها قربانی می کنيم؟