همه آدمها حرف هایی (از دید خودشان منطقی) دارند که هیچگاه به پدرانشان نگفته اند. حرف هایی فروخورده که حالا دیگر برای گفتن آنها دیر است. حرف هایی که همیشه آنقدر برای گفتنشان دو دل بوده ایم که در انتهای نامه هم، با پیش بینی جواب هایی از طرف پدر برای آنچه که در کل نامه گفته ایم، پسشان بگیریم و انگار که باز هم از اول، چیزی نگفته باشیم.
        

          نامه ای بلند از زبان کافکا برای پدرش که اختلافات زیادی با هم داشتند. کافکا در این نامه درونیات خود و تمام آنچه را در رابطه‌ی خود با پدرش مشکل ایجاد می کرده را مطرح مرده و تلاش نموده برای او احساسات گاه متناقض خود را توضیح دهد. که البته مادر هیچ گاه نگذاشت دست پدر کافکا به نامه برسد.
        

          در روز هایی تصمیم به خواندن این کتاب گرفتم که از پدر عصبانی بودم و گفتم شاید خود را لا به لای صفحات کتاب بازیابم و شاید توانستم مرحمی برای روح زخم خورده ام بیابم .
صادقانه پدرم به وحشتناکی پدر کافکا نبود
اما خصایص مشابهی با او داشت که برای من به عنوان یک دختر جانکاه بود 
و سال ها با مصائب حاصل از آن رفتار ها در پیکار بودم بدون آنکه خود بدانم
و اما چند صباحی از عمرم است که فهمیده ام ریشه ی بسیاری از مشکلاتم در همان رفتار ها خوابیده بوده .
ایرادی ندارد درستش می کنم
درستش می کنم .

۲۹ اسفند ۴۰۳
        

          
یک بار یک دوستی به شوخی یا جدی می‌گفت که به نظرش وظیفه آدم در زندگی اینه که خلاف تمام امیال و گفته‌های پدر مادرش رفتار کنه. به نظرم این سخت‌ترین و تاریک‌ترین راهیه که میشه برا زیستن انتخاب کرد و انقدر سخت هست که همه راه به کاملا قطع کردنش فکر کنی. مسیری از این مبهم‌تر و نامطمئن‌تر وجود نداره.
کافکا یه جایی به پدرش میگه:« گاهی زمینی را تصور می‌کنم باز و پهناور که تو به تمامی خویش را بر آن گسترده‌ای، به طوری که جسمت همه سطحش را پوشانده و احساس می‌کنم فقط زمین‌هایی که هنوز نپوشانده‌ای یا در دسترس تو نیست برای زیستن من مناسب است.«
احتمالا برای هر کس به فراخور شخصیت والدینش، این زمین‌ها فرق کنه. فکر کنم باید یه روزی یه نامه‌‌ای به پدر مادرم بنویسم شاید بتونم کشف کنم زمین‌های زیستنم کجاست که اونا قرقش نکردن. 

جزییات رفتارها و گفته‌ها و خاطراتی که کافکا توشون دقیق میشه و بازشون می‌کنه شگفت‌انگیزه. هر بار متعجب میشی از ذهنی که این قدر شفاف و مستقیم می‌تونه کنه موضوعات رو بشکافه، در تمام صفحات کتاب داره به ترس، ناتوانی‌اش در زیستن، سستی و تزلزلش اعتراف می‌کنه. این نامه برای هر کسی که با مشکلات جدی عزت نفس و اضطراب دست و پنجه نرم می‌کنه می‌تونه به عنوان یه داروی مسکن جالب تجویز بشه. 
        

          عزیزمممم چقدر غم انگیز...
گاهی اوقات یاد زندگی های خودمون می فتم...
دوستش داشتم :)♡
        

          نامه ای از فرزندی درهم شکسته و پر از عقده ها و تلخ کامی ها به پدری که رفتار و برخوردش چه خواسته و چه ناخواسته باعث شکل گیری شخصیت گوشه گیر و سرخورده ی فرزندش شده است این فرزند نویسنده ای بزرگ به نام کافکا است.
به نظرم تمام کسانی که قصد دارند به موجودی دیگر زندگی ببخشند و بچه ای به دنیا بیاورند باید این کتاب رو بخوانند و باید نسبت به مسئولیت بزرگ تربیت و شکل دهی به شخصیت این بچه توجه زیادی کنند .
        

          پدر؟ چه کلمه مزخرفی...
        

          به این کتاب هیچ امتیازی نمی‌دم. راستش کلا از نامه خوندن نویسنده‌ها خوشم نمیاد.  فکر می‌کنم انگار دارم فوضولی می‌کنم و شخصی ترین بخش‌های زندگی اون آدم رو می‌خونم...اگرم خود نویسنده با میل خودش منتشر کنه که به نظرم کار لوسیه.

اما چون می‌خواستم وارد فضای کافکا بشم، یکی از محترمین اینجا برای قبل از خوندن مسخ این اثر رو بهم پیشنهاد داد...هنوزم با اون حس اولیه‌ام که نامه خوندن دیگران رو کار درستی نمی‌دونم همراهم، ولی اگر این حس رو سرکوب و خفه کنم، باید بگم خیلی خوشم اومد و باید بارها و بارها بازم بخونمش چون اطمینان دارم هر باری که بخونم بیش از بار قبلی میتونم فضای فکری کافکا رو درک کنم.

من این کتاب رو با چاپ انتشارات خوارزمی سال 87 خوندم و چه‌قدر از نظر فاصله گذاری بین کلمات افتضاح بود.انگار اسپیس کیبورد کار نمی‌کرده و همینطوری تایپ کردند..امیدوارم در چاپ‌های بعد از اون اصلاح کرده باشند.
        

          نثر قوی ولی روان و پر عمق 

        

          کتابی‌ست که شاید خیلی از پدر و مادرها باید مطالعه کنن و ببین چه چیزهایی که حتی شاید فکر هم نمیکنن قدرت تغییر شخصیت و زندگی فرزندشان رو داره.
قطعا پیشنهاد میکنم برای بقیه تا حداقل یک شانس به این کتاب بدن.
البته نباید انتظار کتاب داستانی مانند رو داشت، این کتاب یک نامه‌ی طولانیه.
        

          ملموس و مغموم.
        

          کافکای عزیزم ، منم همینطور ..
        

          وقتی زخم‌های کودکی دست به قلم می‌شوند: نگاهی به نامه‌ای به پدر از کافکا

این نامه را اکثر کسانی که کافکا را میشناسند خوانده اند اما این نامه هی وقت به دست مخاطب اصلی آن یعنی پدر نرسیده است.

این نامه شاید کافکا را بزرگ تر، جسور تر و دوست داشتنی تر کرده است. درچه ای جدید را به مقوله ای به اسم پدر و خانواده باز میکند. 
من این کتاب را دوبار خواندم اولین بار در این کتاب کافکا بودم و به گذشته نگاه کردم، خود را در آغوش کشیدم و همراه کافکا صدای کودکی ام را شنیدم.
بار دوم پدر کافکا بودم، به آینده نگاه کردم و صدای فرزندم را شنیدم و او را در آغوش کشیدم.

کافکا در این کتاب دستی بر قلم دارد و دستی بر سر کودک درونش که زخم های سرخوردگی تمام وجودش را فرا گرفته است ،
این نامه صرفا انتقاد به پدر نیست بلکه تلاش برای فهمیدن و کنار آمدن با گذشته است که پشت سر گذاشته. او به خوبی اثر آنچه در کودکی از سر گذرانده است را با خودش در میان میگذارد .

نامه ای به پدر یک فرهنگ و یک فهم جدید به شما هدیه میدهد
        

          بسیار ظریف و ریزبینانه نوشته شده است
این کتاب بیانگر احساسات وسیع و سرخورده ایست که یک فرزند خانواده سنتی و اقتدارگرا ممکن است بدان دچار شود.
        

          بابا به من جان داد، بابا آب داد، بابا نان داد، اما،
بابا روحم را کشت و پدرم را درآورد...


گفتار اندر ستایش دوست
از این تریبون لازم می‌دانم از «عارفه»‌ی عزیز، که آشنایی با کافکای دوست‌داشتنی را مدیون دوستی و هم‌صحبتی با او، که خود حاصل زندگی در دنیای کتاب‌هاست، بابت هدیه‌ی این کتاب در روز تولدم تشکر کنم و از راه دور دستش را به گرمی بفشارم.

گفتار اندر توصیف کتاب
نامه به پدر، یک رمان یا یک داستان نیست.
نامه به پدر، صرفا یک نامه است اما نه یک نامه‌ی ساده! فریادِ حاصل از عصیانِ یکی از خلاق‌ترین، باهوش‌ترین و منحصربه‌فردترین نویسنده‌های جهان است.
فریادی که با این‌که کافکا آن را با نهایت توانش(قلمش) کشید اما هیچ‌وقت به گوش پدرش نرسید، چون مادرش آن‌را به صلاح دو طرف ندانست!
کافکا همان‌طور که در نامه‌اش نوشت، قصد سرزنشِ پدرش را نداشت و تنها می‌خواست از شخصیت خود در برابر بازخواست‌های پدرش محافظت کند و هر دو زندگی آرامی نزدیک یا دور از هم تا زمان مرگ داشته باشند. شخصیتی که با رفتارها و کردارهای پدرش از کودکی تا زمان نگارش نامه که جوانی حدودا سی و شش ساله بود، منجر به تغییرات و اختلالات شدید روحی و روانی بر او گردیده بود. این تغییرات شخصیتی صرفا به چند مورد خلاصه نمی‌شد و تمام زندگی کافکا را تحت تاثیر قرار داده بود، تمام خواسته‌ها، علایق و نیازهای دوران بلوغش سرکوب و هنرهایش توسط پدرش نفی و مورد تمسخر واقع شده بود، تا حدی که او پس از چند بار نامزدی حتی خود را شخصی نمی‌دانست که صلاحیت ازدواج و تشکیل خانواده را داشته باشد.
نامه به پدر، نامه‌ای‌ست که نه صرفا برای من که به واسطه‌ی داشتن پدری بی‌شرف با او همزاد‌پنداری کنم، بلکه برای برای تک‌تک ما انسان‌هایی که در جامعه‌ای پدرسالار بزرگ شده‌ایم می‌تواند اثری مهم باشد و با تک‌تک سطر‌های آن به شدت به فکر فرو رویم و از آن تاثیر بگیریم.
شاید... تکرار می‌کنم شاید، یاد بگیریم که بی‌جهت تشکیل خانواده ندهیم و تا زمانی‌که شعور بچه‌داری نداشتیم، تولید مثل نکنیم.

نقل‌قول نامه
"کودک عادت می‌کند چیزهایی را که باید جدی نگیرد، چراکه جنبه‌ی خطرناک‌شان را از پیش تجربه کرده است."

"همین‌که در حال ادا کردن واژه‌ها بودم، پشیمان می‌شدم، در حالی‌که تو حمله می‌کردی بی‌آن‌که هیچ رنجی متحمل شوی، هیچ کس ترحم تو را برنمی‌انگیخت نه در آن لحظه و نه بعد از آن، آدمی همیشه در برابر تو بی‌دفاع می‌ماند."

"به خاطر روش‌های اشتباه تو، هرگونه اعتماد به خویشتن را از دست دادم. در عوض احساسِ بی‌پایان مجرم بودن، نصیبم شد."

کارنامه
هیچ دلیلی برای کسر ستاره وجود نداشت و تنها برای اینکه به «مسخ» و «محاکمه» چهارستاره داده بودم، نتوانستم برای این کتاب پنج ستاره منظور کنم.

بیست و هفتم اردیبهشت‌ماه یک‌هزار و چهارصد
        

          خواندن این نامه‌هایی که از نویسندگان بزرگ و افراد مشهور منتشر شده خیلی به شناخت جهان بینی و طرز نگاهشان به زندگی و شناخت فضای داستان ها و نوشته‌هایشان کمک می‌کند. انگار کنارشان نشسته باشیم و از عمیق ترین دردها و زخم هایشان برایمان بگویند.
        

          نامه ای که هیچوقت به دست گیرنده اش نرسید ، شاید هممون به نوشتن همچین نامه ای احتیاج داشته باشیم ...
        

          واقعا متحریم که الان درباره این کتاب چ باید بنویسم...

در واقع نمیشه گفت کتابه، همون عنوانشه
یعنی یک نامه است.
شما ببینید
از لحاظ عمق ادبی و فاخر بودن متن اون واقعا بی نظیره و منکرش نمیشه شد،
در جای جای اون قلم فصیح و عمیق کافکا به چشم میخوره ولی خوندن اون مدام مث خنجری زخم بر روح و جانتون میزنه تا اونجا که شاید بگید بذار کنار بذارمش،
بذار این اولین کتابی باشه که بی خیال اون میشم ولی خب من تمامش کردم.

یک مطلب رو (از نظر من) یا بهتره بگیم که یک گلایه رو به اشکال‌ مختلف و در زمان‌های مختلفه تصویر و بیان کشانده بود و این موضوع چنان عمیق بوده در بچه ای که فرانتس باشه که در جایی از کتاب اذعان میکنه که دیگر آثارش رو برای زدن حرفهایی که رودروی پدرش نمیتونسته بزنه نوشته و خب دیگر دوستانی که باقی آثار کافکا رو خونده باشن تقریبا شاید بتونن یک ارتباط پنهان بین همه اونها و این رنجی که در کودکی و زیر تربیت پدرش متحمل شده برقرار کنند.

قلم کافکا عمیق و چشمگیر، شکی نیست
ولی موضوع نامه پر از غم و درد و شکایت و انزجار از اونچه به سرش اومده هست.
        

          با سلام و درود 
این کتاب در اصل نامه پسری به پدر خود است که هرگز به دست پدر نرسید!
فرانتس کافکا همواره در سایه ی ترسی از پدر خود زندگی کرد و این ترس در تمام جنبه های زندگی او موثر بود حتی در ازدواجش!
فرانتس به سبب رفتار های شدید و خاص پدرش اعتماد به نفس خود را از دست داده بود و ترس قضاوت و تحقیر پدر از تصمیمات خود همواره در شک قرار می گرفت. 
من با این کتاب ارتباط عمیقی گرفتم؛  شاید من هم روزی برای پدرم نامه بنویسم و حرف هایی را که نتوانستم به او بگویم، در نامه بنویسم.
پدر بودن و فرزند بودن هر دو در خاورمیانه سخت است! در این خاورمیانه که هر روز و هر روز جنگ است؛ بسیار سخت است زندگی کردن!
پیشنهاد می کنم شما هم کتاب مطالعه بفرمایید؛ این کتاب برای من مرهمی بود و  این نکته را داشت که شاید بتوانم با بازگو کردن زخم ها آنها را قبل از عمیق تر شدن التیام ببخشم  و پر از نکات بسیار از رابطه پدر_فرزندی، رابطه همسری، رابطه با مذهب و تجارت،  ازدواج و ...
از پر رنگ ترین نکاتی که من از نامه فرانتس دریافتم این بود که مقصر این رابطه (پدر_ فرزندی) سرد و شاید آسیب دیده تنها یک نفر نیست؛ هر دو طرف سهمی دارند که می تواند حتی ناخواسته باشد!
دلیل اینکه یک ستاره را ندادم به خاطر متن اندکی سنگین اون بود.
ممنون از توجه شما🪻💜
        

          چقدر زیبا رابطشو با پدرش به تصویر کشیده بود ...
 با احترام و ارجی که به پدرش داشت تمام رفتارها و کارهایی که باعث شده بود روی زندگیش تاثیر بذاره و از او بترسه یا از بعضی کارها زده بشه و دوری کنه رو توی نامه ای براش نوشته بود.
از اون کتابهاست که با خوندنش یه جاهایی حس می کنیم دقیقا  زندگی خودمونه و این حرفا همیناست که هردفعه از اطرافیان میشنویم! 
شاید بعضی از رفتارهاش و حرفهایی که زده بود به چشم بقیه کوچک بیاد و بگیم مگه چی گفته بود که اینقدر روش تاثیر گذاشت یا بهش بگیم  زودرنج و حساس !! ولی ممکنه روی زندگی اون فرد تاثیر عمیقی بذاره و تا سالها یادش بمونه...
خودماهم بدون اینکه توجه و تاملی روی رفتارها و حرفامون بکنیم خیلی وقتا باعث شدیم طرف مقابلمون یه حس بدی بگیره  و روی عملکرد و رابطه هاش یا هرجنبه ی دیگه ای از زندگیش تاثیر بذاره.
و وای به حال نسلی که قراره با همین سبک تربیتی بزرگ بشوند و یه کشورو تشکیل بدند و اداره کنند و با این مشکلات سلامت روانشون بخواهند یه نسل دیگه رو پرورش بدهند و این دور همینطوری ادامه پیدا کنه بدونه اینکه هیچکدومشون تلاشی برای تغییر بکنند...