همه آدمها حرف هایی (از دید خودشان منطقی) دارند که هیچگاه به پدرانشان نگفته اند. حرف هایی فروخورده که حالا دیگر برای گفتن آنها دیر است. حرف هایی که همیشه آنقدر برای گفتنشان دو دل بوده ایم که در انتهای نامه هم، با پیش بینی جواب هایی از طرف پدر برای آنچه که در کل نامه گفته ایم، پسشان بگیریم و انگار که باز هم از اول، چیزی نگفته باشیم.
        

          پدر؟ چه کلمه مزخرفی...
        

          ملموس و مغموم.
        

          به این کتاب هیچ امتیازی نمی‌دم. راستش کلا از نامه خوندن نویسنده‌ها خوشم نمیاد.  فکر می‌کنم انگار دارم فوضولی می‌کنم و شخصی ترین بخش‌های زندگی اون آدم رو می‌خونم...اگرم خود نویسنده با میل خودش منتشر کنه که به نظرم کار لوسیه.

اما چون می‌خواستم وارد فضای کافکا بشم، یکی از محترمین اینجا برای قبل از خوندن مسخ این اثر رو بهم پیشنهاد داد...هنوزم با اون حس اولیه‌ام که نامه خوندن دیگران رو کار درستی نمی‌دونم همراهم، ولی اگر این حس رو سرکوب و خفه کنم، باید بگم خیلی خوشم اومد و باید بارها و بارها بازم بخونمش چون اطمینان دارم هر باری که بخونم بیش از بار قبلی میتونم فضای فکری کافکا رو درک کنم.

من این کتاب رو با چاپ انتشارات خوارزمی سال 87 خوندم و چه‌قدر از نظر فاصله گذاری بین کلمات افتضاح بود.انگار اسپیس کیبورد کار نمی‌کرده و همینطوری تایپ کردند..امیدوارم در چاپ‌های بعد از اون اصلاح کرده باشند.
        

          وقتی زخم‌های کودکی دست به قلم می‌شوند: نگاهی به نامه‌ای به پدر از کافکا

این نامه را اکثر کسانی که کافکا را میشناسند خوانده اند اما این نامه هی وقت به دست مخاطب اصلی آن یعنی پدر نرسیده است.

این نامه شاید کافکا را بزرگ تر، جسور تر و دوست داشتنی تر کرده است. درچه ای جدید را به مقوله ای به اسم پدر و خانواده باز میکند. 
من این کتاب را دوبار خواندم اولین بار در این کتاب کافکا بودم و به گذشته نگاه کردم، خود را در آغوش کشیدم و همراه کافکا صدای کودکی ام را شنیدم.
بار دوم پدر کافکا بودم، به آینده نگاه کردم و صدای فرزندم را شنیدم و او را در آغوش کشیدم.

کافکا در این کتاب دستی بر قلم دارد و دستی بر سر کودک درونش که زخم های سرخوردگی تمام وجودش را فرا گرفته است ،
این نامه صرفا انتقاد به پدر نیست بلکه تلاش برای فهمیدن و کنار آمدن با گذشته است که پشت سر گذاشته. او به خوبی اثر آنچه در کودکی از سر گذرانده است را با خودش در میان میگذارد .

نامه ای به پدر یک فرهنگ و یک فهم جدید به شما هدیه میدهد
        

          کتابی‌ست که شاید خیلی از پدر و مادرها باید مطالعه کنن و ببین چه چیزهایی که حتی شاید فکر هم نمیکنن قدرت تغییر شخصیت و زندگی فرزندشان رو داره.
قطعا پیشنهاد میکنم برای بقیه تا حداقل یک شانس به این کتاب بدن.
البته نباید انتظار کتاب داستانی مانند رو داشت، این کتاب یک نامه‌ی طولانیه.
        

          بابا به من جان داد، بابا آب داد، بابا نان داد، اما،
بابا روحم را کشت و پدرم را درآورد...


گفتار اندر ستایش دوست
از این تریبون لازم می‌دانم از «عارفه»‌ی عزیز، که آشنایی با کافکای دوست‌داشتنی را مدیون دوستی و هم‌صحبتی با او، که خود حاصل زندگی در دنیای کتاب‌هاست، بابت هدیه‌ی این کتاب در روز تولدم تشکر کنم و از راه دور دستش را به گرمی بفشارم.

گفتار اندر توصیف کتاب
نامه به پدر، یک رمان یا یک داستان نیست.
نامه به پدر، صرفا یک نامه است اما نه یک نامه‌ی ساده! فریادِ حاصل از عصیانِ یکی از خلاق‌ترین، باهوش‌ترین و منحصربه‌فردترین نویسنده‌های جهان است.
فریادی که با این‌که کافکا آن را با نهایت توانش(قلمش) کشید اما هیچ‌وقت به گوش پدرش نرسید، چون مادرش آن‌را به صلاح دو طرف ندانست!
کافکا همان‌طور که در نامه‌اش نوشت، قصد سرزنشِ پدرش را نداشت و تنها می‌خواست از شخصیت خود در برابر بازخواست‌های پدرش محافظت کند و هر دو زندگی آرامی نزدیک یا دور از هم تا زمان مرگ داشته باشند. شخصیتی که با رفتارها و کردارهای پدرش از کودکی تا زمان نگارش نامه که جوانی حدودا سی و شش ساله بود، منجر به تغییرات و اختلالات شدید روحی و روانی بر او گردیده بود. این تغییرات شخصیتی صرفا به چند مورد خلاصه نمی‌شد و تمام زندگی کافکا را تحت تاثیر قرار داده بود، تمام خواسته‌ها، علایق و نیازهای دوران بلوغش سرکوب و هنرهایش توسط پدرش نفی و مورد تمسخر واقع شده بود، تا حدی که او پس از چند بار نامزدی حتی خود را شخصی نمی‌دانست که صلاحیت ازدواج و تشکیل خانواده را داشته باشد.
نامه به پدر، نامه‌ای‌ست که نه صرفا برای من که به واسطه‌ی داشتن پدری بی‌شرف با او همزاد‌پنداری کنم، بلکه برای برای تک‌تک ما انسان‌هایی که در جامعه‌ای پدرسالار بزرگ شده‌ایم می‌تواند اثری مهم باشد و با تک‌تک سطر‌های آن به شدت به فکر فرو رویم و از آن تاثیر بگیریم.
شاید... تکرار می‌کنم شاید، یاد بگیریم که بی‌جهت تشکیل خانواده ندهیم و تا زمانی‌که شعور بچه‌داری نداشتیم، تولید مثل نکنیم.

نقل‌قول نامه
"کودک عادت می‌کند چیزهایی را که باید جدی نگیرد، چراکه جنبه‌ی خطرناک‌شان را از پیش تجربه کرده است."

"همین‌که در حال ادا کردن واژه‌ها بودم، پشیمان می‌شدم، در حالی‌که تو حمله می‌کردی بی‌آن‌که هیچ رنجی متحمل شوی، هیچ کس ترحم تو را برنمی‌انگیخت نه در آن لحظه و نه بعد از آن، آدمی همیشه در برابر تو بی‌دفاع می‌ماند."

"به خاطر روش‌های اشتباه تو، هرگونه اعتماد به خویشتن را از دست دادم. در عوض احساسِ بی‌پایان مجرم بودن، نصیبم شد."

کارنامه
هیچ دلیلی برای کسر ستاره وجود نداشت و تنها برای اینکه به «مسخ» و «محاکمه» چهارستاره داده بودم، نتوانستم برای این کتاب پنج ستاره منظور کنم.

بیست و هفتم اردیبهشت‌ماه یک‌هزار و چهارصد
        

          کافکای عزیزم ، منم همینطور ..
        

          بسیار ظریف و ریزبینانه نوشته شده است
این کتاب بیانگر احساسات وسیع و سرخورده ایست که یک فرزند خانواده سنتی و اقتدارگرا ممکن است بدان دچار شود.
        

          نثر قوی ولی روان و پر عمق 

        

          خواندن این نامه‌هایی که از نویسندگان بزرگ و افراد مشهور منتشر شده خیلی به شناخت جهان بینی و طرز نگاهشان به زندگی و شناخت فضای داستان ها و نوشته‌هایشان کمک می‌کند. انگار کنارشان نشسته باشیم و از عمیق ترین دردها و زخم هایشان برایمان بگویند.
        

          رابطه ی شما با پدرتون چطوره؟ رابطه ی من با پدرم عالیه اما شخصیت اصلی این داستان برعکس منه
نویسنده ی داستان کافکا عه و راوی هم کافکا عه و درواقع ما داریم بخشی از زندگی کافکا، نویسنده ی مشهور المانی رو میخونیم که به صورت نامه وار هست و یکی از ناراحت کننده ترین داستان هایی که خوندم
ما تو این داستان میفهمم پدر مافکا چجور ادمی بوده و با تاثیرات داشتن همین پدری اشنا میشیم
به نظر من همه ی پدر و مادر ها باید این کتاب بخونن تا بدونن رفتارشون باعث چه چیز هایی میشه، حتی لازمه که فرزند ها هم این کتاب رو بخونن تا اگه پدر و مادر این مدلی ندارن بیشتر قدر پدر و مادرشون بدونن
        

          خیلی سرش دلم براش کافکا سوووخت
        

          نامه ای که هیچوقت به دست گیرنده اش نرسید ، شاید هممون به نوشتن همچین نامه ای احتیاج داشته باشیم ...
        

          این کتاب رو میشه به عنوان یکی از شخصی‌ترین کتاب ها دانست چونکه قرار نبوده کتابی باشه که دست من یا شما برسه این کتاب رو خیلیا در دنیا خوانده‌اند ولی اون کسی که باید نخوندش یعنی پدر کافکا.
درکل کتاب جالبیه و بنظرم قبل از شروع به خواندن کتاب های کافکا این کتاب رو مطالعه بکنید تا یه پیش‌زمینه‌ای درباره کافکا و زندگیش بصورت کلی داشته باشید. 
        

          واقعا متحریم که الان درباره این کتاب چ باید بنویسم...

در واقع نمیشه گفت کتابه، همون عنوانشه
یعنی یک نامه است.
شما ببینید
از لحاظ عمق ادبی و فاخر بودن متن اون واقعا بی نظیره و منکرش نمیشه شد،
در جای جای اون قلم فصیح و عمیق کافکا به چشم میخوره ولی خوندن اون مدام مث خنجری زخم بر روح و جانتون میزنه تا اونجا که شاید بگید بذار کنار بذارمش،
بذار این اولین کتابی باشه که بی خیال اون میشم ولی خب من تمامش کردم.

یک مطلب رو (از نظر من) یا بهتره بگیم که یک گلایه رو به اشکال‌ مختلف و در زمان‌های مختلفه تصویر و بیان کشانده بود و این موضوع چنان عمیق بوده در بچه ای که فرانتس باشه که در جایی از کتاب اذعان میکنه که دیگر آثارش رو برای زدن حرفهایی که رودروی پدرش نمیتونسته بزنه نوشته و خب دیگر دوستانی که باقی آثار کافکا رو خونده باشن تقریبا شاید بتونن یک ارتباط پنهان بین همه اونها و این رنجی که در کودکی و زیر تربیت پدرش متحمل شده برقرار کنند.

قلم کافکا عمیق و چشمگیر، شکی نیست
ولی موضوع نامه پر از غم و درد و شکایت و انزجار از اونچه به سرش اومده هست.
        

          سعی می‌کنم روون و محاوره‌ نظرم رو یادداشت کنم.
– شاید ما خواننده‌ها تنها بخشی از درد‌های کافکا رو از نوشته‌هاش درک کنیم چون فکر می‌کنم اگه مجبور بوده برای تخلیه‌ی اون رنج به اون عظمت همچین کتابی رو خلق کنه؛ حتما زجر فقط بین کلمات گنجونده شده و گم شده. فرانتس کافکا دیگه زنده نیست، هرمان کافکا هم همینطور. ولی اون درد عمیق همیشه بین خط به خط کتاب باقی می‌مونه، تا ابد.
– فکر می‌کنم بعد خوندن این کتاب اون جمله‌ی معروفِ "ریشه در کودکیت داره" بیشتر قابل فهم می‌شه. با این حال در نحوه‌ای که کافکا پدرش رو خطاب می‌کرد همچنان استوار بودن و محترم شمردن پدرش حفظ شده بود و سعی‌اش بر این بود  که صرفا اتفاقات گذشته رو بازگو کنه، دردهای بچگیش رو بعنوان یه بزرگسال به پدرش یاداوری کنه تا به این واسطه جدی گرفته بشه.
– دردناک بود؛ اما خوندنش به هرکسی که قصد داره انسان جدیدی رو به‌دنیا بیاره و اون رو تو جامعه رشد بده، توصیه می‌شه؛ یا به هرکسی که از قبل پدر/مادر شده. درکل خط به خط کتاب رو درک کردم، هرچند وجه اشتراکی بین منِ خواننده و کافکا نبود و این، سلیس بودن و ملموس بودن نوشته‌های کافکا رو می‌رسونه.
        

          با سلام و درود 
این کتاب در اصل نامه پسری به پدر خود است که هرگز به دست پدر نرسید!
فرانتس کافکا همواره در سایه ی ترسی از پدر خود زندگی کرد و این ترس در تمام جنبه های زندگی او موثر بود حتی در ازدواجش!
فرانتس به سبب رفتار های شدید و خاص پدرش اعتماد به نفس خود را از دست داده بود و ترس قضاوت و تحقیر پدر از تصمیمات خود همواره در شک قرار می گرفت. 
من با این کتاب ارتباط عمیقی گرفتم؛  شاید من هم روزی برای پدرم نامه بنویسم و حرف هایی را که نتوانستم به او بگویم، در نامه بنویسم.
پدر بودن و فرزند بودن هر دو در خاورمیانه سخت است! در این خاورمیانه که هر روز و هر روز جنگ است؛ بسیار سخت است زندگی کردن!
پیشنهاد می کنم شما هم کتاب مطالعه بفرمایید؛ این کتاب برای من مرهمی بود و  این نکته را داشت که شاید بتوانم با بازگو کردن زخم ها آنها را قبل از عمیق تر شدن التیام ببخشم  و پر از نکات بسیار از رابطه پدر_فرزندی، رابطه همسری، رابطه با مذهب و تجارت،  ازدواج و ...
از پر رنگ ترین نکاتی که من از نامه فرانتس دریافتم این بود که مقصر این رابطه (پدر_ فرزندی) سرد و شاید آسیب دیده تنها یک نفر نیست؛ هر دو طرف سهمی دارند که می تواند حتی ناخواسته باشد!
دلیل اینکه یک ستاره را ندادم به خاطر متن اندکی سنگین اون بود.
ممنون از توجه شما🪻💜
        

          با تک تک کلماتش همزاد پنداری کردم
        

          بابا به من جان داد، بابا آب داد، بابا نان داد، اما،
بابا روحم را کشت و پدرم را درآورد...


گفتار اندر ستایش دوست
از این تریبون لازم می‌دانم از «عارفه»‌ی عزیز، که آشنایی با کافکای دوست‌داشتنی را مدیون دوستی و هم‌صحبتی با او، که خود حاصل زندگی در دنیای کتاب‌هاست، بابت هدیه‌ی این کتاب در روز تولدم تشکر کنم و از راه دور دستش را به گرمی بفشارم.

گفتار اندر توصیف کتاب
نامه به پدر، یک رمان یا یک داستان نیست.
نامه به پدر، صرفا یک نامه است اما نه یک نامه‌ی ساده! فریادِ حاصل از عصیانِ یکی از خلاق‌ترین، باهوش‌ترین و منحصربه‌فردترین نویسنده‌های جهان است.
فریادی که با این‌که کافکا آن را با نهایت توانش(قلمش) کشید اما هیچ‌وقت به گوش پدرش نرسید، چون مادرش آن‌را به صلاح دو طرف ندانست!
کافکا همان‌طور که در نامه‌اش نوشت، قصد سرزنشِ پدرش را نداشت و تنها می‌خواست از شخصیت خود در برابر بازخواست‌های پدرش محافظت کند و هر دو زندگی آرامی نزدیک یا دور از هم تا زمان مرگ داشته باشند. شخصیتی که با رفتارها و کردارهای پدرش از کودکی تا زمان نگارش نامه که جوانی حدودا سی و شش ساله بود، منجر به تغییرات و اختلالات شدید روحی و روانی بر او گردیده بود. این تغییرات شخصیتی صرفا به چند مورد خلاصه نمی‌شد و تمام زندگی کافکا را تحت تاثیر قرار داده بود، تمام خواسته‌ها، علایق و نیازهای دوران بلوغش سرکوب و هنرهایش توسط پدرش نفی و مورد تمسخر واقع شده بود، تا حدی که او پس از چند بار نامزدی حتی خود را شخصی نمی‌دانست که صلاحیت ازدواج و تشکیل خانواده را داشته باشد.
نامه به پدر، نامه‌ای‌ست که نه صرفا برای من که به واسطه‌ی داشتن پدری بی‌شرف با او همزاد‌پنداری کنم، بلکه برای برای تک‌تک ما انسان‌هایی که در جامعه‌ای پدرسالار بزرگ شده‌ایم می‌تواند اثری مهم باشد و با تک‌تک سطر‌های آن به شدت به فکر فرو رویم و از آن تاثیر بگیریم. 
شاید... تکرار می‌کنم شاید، یاد بگیریم که بی‌جهت تشکیل خانواده ندهیم و تا زمانی‌که شعور بچه‌داری نداشتیم، تولید مثل نکنیم.

نقل‌قول نامه
"کودک عادت می‌کند چیزهایی را که باید جدی نگیرد، چراکه جنبه‌ی خطرناک‌شان را از پیش تجربه کرده است."

"همین‌که در حال ادا کردن واژه‌ها بودم، پشیمان می‌شدم، در حالی‌که تو حمله می‌کردی بی‌آن‌که هیچ رنجی متحمل شوی، هیچ کس ترحم تو را برنمی‌انگیخت نه در آن لحظه و نه بعد از آن، آدمی همیشه در برابر تو بی‌دفاع می‌ماند."

"به خاطر روش‌های اشتباه تو، هرگونه اعتماد به خویشتن را از دست دادم. در عوض احساسِ بی‌پایان مجرم بودن، نصیبم شد."

کارنامه
هیچ دلیلی برای کسر ستاره وجود نداشت و تنها برای اینکه به «مسخ» و «محاکمه» چهارستاره داده بودم، نتوانستم برای این کتاب پنج ستاره منظور کنم.

بیست و هفتم اردیبهشت‌ماه یک‌هزار و چهارصد