خیلی بد بود. فقط خواندم تمام بشه.  کاراکترها که مثل خط صاف قابل پیش‌بینی و بدون جزییات و یکنواخت. هیچ قسمتی  از تخیل آدم رو برنمی‌انگیخت. بعد هم ضعف و زبونی و عواطف جوشان  احمقانه می‌تونه درونمایه جالبی برای پرداختن باشه و همذات پنداری آدمو جلب کنه اما با داستان پردازی درست، نه اینطوری فلسفه بافی‌های پراکنده و جملات قصار بی‌سروته و تلاش برای تئوریزه کردن و عقلانی نشون دادن چیزی که از بیخ و فی ذاته از بلاهته. 
      

        دوست بازیافته رو سال‌های دبیرستان به پیشنهاد یکی از دوست‌های نزدیک اون زمانم خوندم. الان چیز زیادی ازش یادم نیست. ولی چیزی که باعث شد یادش بیفتم این بود که اون دوست قدیمی رو بعد چندین سال ارتباط منقطع دوباره بازیافتم، در حالی که مهاجرت کرده ، تغییر کرده و  زندگی و مهاجرت تحت فشارش گذاشته بود بهم پیام داد و ازم کمک خواست. چند بار از پشت وب‌کم با هم حرف زدیم. درباره اون دوستی‌های قدیمی و نسبتش با امروزمون. همه‌ی خوشی‌ها و ناکامی‌هاش. برام یک مرحله‌ی جدیدی از دوستی رو روشن کرد که تا به حال تجربه نکرده بودم، نه اون مرحله پیداکردن دوست، دوست شدن  و مراقبت ازش، نه ادامه دادن کژ دار و مریز دوستی با خبرگرفتن‌های کوتاه و گاه گدار از همه دیگه، «بازیافتن دوستی» خیلی برام عمیق‌تر از همه اینا بود. یک جور بازگشت به ریشه‌ها و نور انداختن روی هزارتوهای تاریک گذشته‌ای که امروزمون رو‌ معنادارتر می‌کنه. 
حالا یادم نمیاد داستان این کتاب چی بود، ولی فکر می‌کنم دوباره باید بخونمش.
      

        فکر کنم هر بار ازم می‌پرسن رمان مورد علاقه‌ت چیه اولین گزینه این میاد به ذهنم. 
      

        هدیه ش دادم و احساس میکنم خیلی جاش توی کتاب خونه م خالیه. دوست داشتم صفحه‌هاش رو قاب کنم بزنم دیوار
      

        برای دو تا بچه چار ساله و شش ساله خوندمش و احساس کردم زیادی براشون فلسفی بود. برای خودم ولی خیلی الهام بخش و تاثیرگذار بود
      

        جمله‌های توصیفی کوتاه و منقطع و بدون روح. نثرش خیلی برام خسته کننده و مصنوعی بود، شبیه تمرین‌های کلاس اصول داستان‌نویسی رو قاعده ولی کسالت آور. نصفه نیمه خوندم 
      

        اینو اگه دوباره بخونم پنج ستاره کامل میدم. چون برای این که قشنگ به جون آدم بشینه دوباره خوندنش نیازه 
      

        آدم فکر می‌کنه چون کتابش کوچیکه و نویسنده‌ش کلی کتاب‌های مهم‌تر و بهتر هم داره پنج تا ستاره براش زیاده. ولی کجا دیگه میتونم همچین مواجهه صادقانه 
   شفاف و نکته سنجی با یک تجربه عادی و طبیعی انسانی بخونم؟ قرار هم نیست دوبوار چون نقش فیلسوف و روشنفکر داره موقع نوشتن این کتاب احساسات  بی دلیلش رو مخفی کنه. در مواجهه با مرگ مادرش دنبال ریشه احساساتش در رابطه با مادرش طی تمام سالهای زندگی‌ش میگرده ولی اگر پاسخی پیدا نکرد راحت و نرم می‌گذره از موضوع.