فناوری دیجیتال امکان بسیج مردم حوزه های گسترده را فراهم کرده است و گروه ها و شبکه های هویتی متنوع را البته شکننده تر گسترده تر و سریع تر از همیشه، به هم وصل میکند. فناوری دیجیتال بی تردید در شکل دادن انواع بسیج در بهار عربی نیز نقش داشت اما نباید نادیده گرفت که شکاف دیجیتالی وجود دارد که بهگ زیان تهیدستان، روستاییان، سالمندان و بیسوادان تمام می‌شود. در سال ۲۰۱۰ حدود ۸۵ درصد از جمعیت تونس و مصر از تلفن همراه استفاده می‌کردند، در عین حال در تونس فقط ۱۵ درصد و در مصر ۴ درصد از فیس بوک استفاده میکردند و در تونس فقط ۵۰۰ نفر و در مصر ۴۰,۰۰۰ نفر از توییتر استفاده می کردند.

مقامات مصر در سال ۲۰۱۱ مرتکب عمل شنیع تجاوز گروهی و آزمایش ننگین باکرگی شدند، اما این قرار گرفتن بدن زنان در معرض آزار و اذیت مردانه ضعفی است که به شکلی متناقض میتواند قدرت بخش باشد. وقتی بدن زنان معنایی اخلاقی به خود می‌گیرد تبدیل به وجودی مقدس می‌گردد که دست‌درازی به آن می‌تواند به جایگاه اخلاقی خطاکاران آسیب برساند هر چه باشد، در فرهنگی که زن در آن در جایگاه «مادر ملت»، منبع تغذیه، تجسم پاکی و شرافت دیده می شود چطور میتوان در ملأ عام زن/مادر را آزار داد؟ چنین مزیتی همراه با مصونیت مادری و قدرت مادران و زنان سالخورده که در جایگاه محافظان ضعیفان و آسیب‌پذیران شناخته می‌شوند به زنان نوعی آزادی عمل نسبی می دهد که برحسب تعریف [این فرهنگ] از مردان سلب شده است. از این رو وقتی مردان بحرينی معترض مورد خشونت پلیس قرار گرفتند، زنان احساس آزادی می‌کردند و به خیابان آمدند تا به تظاهرات در خیابان ادامه دهند و با این کار به خیزش جان تازه‌ای بخشیدند. خشونت جنسی در مصر بزرگترین اعتراض زنان در تاریخ این کشور را برانگیخت و سبب شد مسئله امنیت زنان در عرصه عمومی در دستور کار ملی قرار گیرد. به علاوه، این زنان به محض ورود به صحنه مبارزه کنش‌های اعتراضی را ناخواسته زنانه و متمدن کردند زیرا نمی‌توان این حقیقت را انکار کرد که زنان به طور کلی خواه از سوی طبیعت هدایت شوند، خواه این طور پرورش یافته باشند میل دارند از تاکتیک‌های خشونت‌آمیز اجتناب و از مبارزات مسالمت‌آمیز استقبال کنند و این با تصویر «زنان جهادی» یا چریک های زن که کلاشنیکف در دست دارند یا مبارزان زن کرد در سال‌های اخیر در تقابل است. بعضی می‌گویند که آنها «زنانگی جدید در خاورمیانه» را بازنمایی میکنند که در تعامل با نیروهای محلی بین المللی مذهبی و جنگ شکل گرفته است. در این فرهنگها معمولاً جنس مذکر با زنان، مادران و سالخوردگان با احترام و ادب رفتار می‌کند. پس واضح است که همین حضور زنان به طرز قابل توجهی بر پویایی‌های انقلابی تأثیر می‌گذارد: این حضور به عادی سازی، متمدن‌سازی، جبران غیاب مردان و در نهایت افزایش موفقیت خیزش‌ها یاری می‌رساند.

پس از سقوط مبارک بود که فمینیست‌هایی مانند نهاد ابوالقمصان می‌پرسیدند: «آیا میدان تحریر مترادف با آزادی عدالت و برابری باقی میماند یا انقلاب فرزندانش را قربانی میکند و زنان از مهمترین این قربانیان هستند؟!». این معما به تناقضی کلیدی در جنبش‌های انقلابی اشاره می‌کند. از یک سو منطق انقلاب مستلزم انگیزه‌ای تأثیرگذار و راهبردی برای برابری و اتحاد است یعنی مستلزم لحظه‌ای است که در آن مردم نه در جایگاه «من» یا «گروه من»، بلکه در جایگاه تونس، مصر یا کل کشور فکر و احساس می‌کنند و این لحظه‌ای است که مطالبات خاص فرودستان (زنان، جوانان یا اقلیت‌های اجتماعی، تحت‌الشعاع مبارزه بزرگ‌تر برای آزادی و عدالت قرار می‌گیرد. از سوی دیگر زبان یکپارچه انقلاب احتمالاً تفاوت در پنداشت‌های مردم درباره تغییر و تصورات نظم بدیل را پنهان می‌سازد؛ تنوع غربالگری می شود، تضادها ناچیز میگردند و صدای مسلط از جانب همگان سخن می‌گوید. سرکوب تفاوت‌ها از سوی صدای مسلط معمولاً علیه گفتمان فرودستان، ناتوانان تهیدستان اقلیت‌ها و زنان عمل می‌کند. مهار کردن این امر بسیار مهم است زیرا آن چیزی که وحدت انقلابی را تضمین میکند فقط تکانه عاطفی برای فراتر رفتن از منافع و هویت‌های خاص نیست؛ چیز ظریف‌تری هم وجود دارد تمایل شرکت‌کنندگان برای دیدن و تصور کردن مطالبات خاصشان در آرمانهای همگانی «آزادی» یا «عدالت». در این همبستگی تخیل شده وحدت به دست می آید و مطالبات خاص و تقسیم بندی‌های گروهی به پس زمینه میروند تا پس از سقوط دیکتاتورها، و وقتی وحدت دیگر ضروری نیست، از نو ظهور کنند.

اگر نگاه ساختاری کلان و دولت‌محور داشته باشیم، انقلاب‌ها را نومیدکننده، شکست‌خوردنی و حتی خائن به رؤیاها می‌بینیم. اما اگر از دیدگاه اجتماعی به آنچه در سطح عامهٔ مردم، در زندگی روزمره، و در لایه‌های زیرین رخ می‌دهد بنگریم، ممکن است وضعیت را متفاوت ببینیم. در انقلاب، فارغ از وقایعی که در سطح بالا روی می‌دهد، لرزه‌های شدیدی در جامعه به وجود می‌آید، که اغلب سبب برآمدن اندیشه‌ها، الهامات و شیوه‌های زندگی جدید، مناسبات جدید قدرت و مالکیت، مطالبات جدید برای بازتوزیع و خودمختاری می‌شود.