به طور کلی مهاجران روستایی تازه وارد، افراد بسیار تهی‌دست (محرومیت «مطلق» در برابر محرومیت «نسبی») و آنهایی که شناختشان از وقایع محدود باقی می‌ماند، اغلب نسبت به پیشگامی در اعتراضات عمومی‌ای با این عظمت و ماهیت بی‌میلی نشان می‌دهند. بسیاری از آنها تصوری از پویایی، اهداف و عواقب چنین تحولات سیاسی‌ای ندارند بنابراین ترجیح می‌دهند منتظر بمانند و ببینند چه اتفاقی می‌افتد. برای بسیاری از تهیدستان و بیسوادان، انقلاب‌ها رویدادهایی بس انتزاعی باقی می‌مانند؛ رویدادهایی که نمی‌توانند آنها را در زندگی بی‌ثبات روزمره‌شان بگنجانند آنها تمایل دارند در مبارزات محلی و ملموس‌تر درگیر شوند مبارزاتی که برایشان معنادار و قابل مدیریت است.

«حکومتی مستبد، دو نفر را که هیچ امیدی به فردا نداشتند از دوست داشتن یکدیگر منع می‌کرد».

فناوری دیجیتال امکان بسیج مردم حوزه های گسترده را فراهم کرده است و گروه ها و شبکه های هویتی متنوع را البته شکننده تر گسترده تر و سریع تر از همیشه، به هم وصل میکند. فناوری دیجیتال بی تردید در شکل دادن انواع بسیج در بهار عربی نیز نقش داشت اما نباید نادیده گرفت که شکاف دیجیتالی وجود دارد که بهگ زیان تهیدستان، روستاییان، سالمندان و بیسوادان تمام می‌شود. در سال ۲۰۱۰ حدود ۸۵ درصد از جمعیت تونس و مصر از تلفن همراه استفاده می‌کردند، در عین حال در تونس فقط ۱۵ درصد و در مصر ۴ درصد از فیس بوک استفاده میکردند و در تونس فقط ۵۰۰ نفر و در مصر ۴۰,۰۰۰ نفر از توییتر استفاده می کردند.

مقامات مصر در سال ۲۰۱۱ مرتکب عمل شنیع تجاوز گروهی و آزمایش ننگین باکرگی شدند، اما این قرار گرفتن بدن زنان در معرض آزار و اذیت مردانه ضعفی است که به شکلی متناقض میتواند قدرت بخش باشد. وقتی بدن زنان معنایی اخلاقی به خود می‌گیرد تبدیل به وجودی مقدس می‌گردد که دست‌درازی به آن می‌تواند به جایگاه اخلاقی خطاکاران آسیب برساند هر چه باشد، در فرهنگی که زن در آن در جایگاه «مادر ملت»، منبع تغذیه، تجسم پاکی و شرافت دیده می شود چطور میتوان در ملأ عام زن/مادر را آزار داد؟ چنین مزیتی همراه با مصونیت مادری و قدرت مادران و زنان سالخورده که در جایگاه محافظان ضعیفان و آسیب‌پذیران شناخته می‌شوند به زنان نوعی آزادی عمل نسبی می دهد که برحسب تعریف [این فرهنگ] از مردان سلب شده است. از این رو وقتی مردان بحرينی معترض مورد خشونت پلیس قرار گرفتند، زنان احساس آزادی می‌کردند و به خیابان آمدند تا به تظاهرات در خیابان ادامه دهند و با این کار به خیزش جان تازه‌ای بخشیدند. خشونت جنسی در مصر بزرگترین اعتراض زنان در تاریخ این کشور را برانگیخت و سبب شد مسئله امنیت زنان در عرصه عمومی در دستور کار ملی قرار گیرد. به علاوه، این زنان به محض ورود به صحنه مبارزه کنش‌های اعتراضی را ناخواسته زنانه و متمدن کردند زیرا نمی‌توان این حقیقت را انکار کرد که زنان به طور کلی خواه از سوی طبیعت هدایت شوند، خواه این طور پرورش یافته باشند میل دارند از تاکتیک‌های خشونت‌آمیز اجتناب و از مبارزات مسالمت‌آمیز استقبال کنند و این با تصویر «زنان جهادی» یا چریک های زن که کلاشنیکف در دست دارند یا مبارزان زن کرد در سال‌های اخیر در تقابل است. بعضی می‌گویند که آنها «زنانگی جدید در خاورمیانه» را بازنمایی میکنند که در تعامل با نیروهای محلی بین المللی مذهبی و جنگ شکل گرفته است. در این فرهنگها معمولاً جنس مذکر با زنان، مادران و سالخوردگان با احترام و ادب رفتار می‌کند. پس واضح است که همین حضور زنان به طرز قابل توجهی بر پویایی‌های انقلابی تأثیر می‌گذارد: این حضور به عادی سازی، متمدن‌سازی، جبران غیاب مردان و در نهایت افزایش موفقیت خیزش‌ها یاری می‌رساند.