اگر نگاه ساختاری کلان و دولت‌محور داشته باشیم، انقلاب‌ها را نومیدکننده، شکست‌خوردنی و حتی خائن به رؤیاها می‌بینیم. اما اگر از دیدگاه اجتماعی به آنچه در سطح عامهٔ مردم، در زندگی روزمره، و در لایه‌های زیرین رخ می‌دهد بنگریم، ممکن است وضعیت را متفاوت ببینیم. در انقلاب، فارغ از وقایعی که در سطح بالا روی می‌دهد، لرزه‌های شدیدی در جامعه به وجود می‌آید، که اغلب سبب برآمدن اندیشه‌ها، الهامات و شیوه‌های زندگی جدید، مناسبات جدید قدرت و مالکیت، مطالبات جدید برای بازتوزیع و خودمختاری می‌شود.

میشل دوسرتو در کتاب کلاسیکش، «کردوکار زندگی روزمره» از ظرفیت مردم عادی در براندازی و تصاحب «راهبردهای» نخبگان در باب سلطه پرده بر می‌دارد، این کار از طریق چیزی رخ می‌دهد که «تاکتیک» می‌نامدش. برای مثال، تصور کنید حکومتی بخواهد راهبردهای هژمونی ایدئولوژیک را از طریق آیین‌های سوگواری در ماه محرم به کار گیرد ولی برخی جوانان این آیین‌ها را تصاحب و به شب‌های تفریح و معاشرت اجتماعی تبدیل کنند. این «تاکتیکی» دوسرتویی است که نامش را «سازش متمردانه» نهاده ام.

به نظر می‌رسید زنان نوعی «انقلاب انسانی»، یا رهاییِ ذهن و تخیل را تجربه می‌کردند. در این انقلاب انسانی، احتمالاً هیچ‌چیز به‌اندازهٔ کنش عصیانگرانهٔ عالیه المهدی، دختر جوان مصری ۲۰ساله، احساسات را برنینگیخت، او عکس سِلْفیِ برهنهٔ خود را در فضای مجازی منتشر کرد، آن هم در جامعه‌ای که پوشاندن بدن، گاه سر تا پا، یک هنجار بود. به تعبیر عالیهٔ جوان، برهنه‌شدن برای نگاه مردانه نبود بلکه «یکی از راه‌های انقلاب» به‌سوی «اعتراض به سرکوب» و مطالبهٔ «آزادی» بود. ... برخی تحلیلگران این زنان شورشی را از زمرهٔ شورشیان تاریخی‌ای دانستند که «در وهلهٔ اول از طریق بدن خویش برای آزادی و کرامت مبارزه کرده‌اند». مروان کریدی، محقق رسانه، استدلال کرد که ممکن است کنش‌های آنها نوعی دیوانگی به نظر برسد، «اما گاهی خِرد زیادی در جنون وجود دارد»

غرولند کردن یا ابراز نارضایتی در مکان‌های عمومی از ویژگی‌های برجسته فرهنگ عمومی در جوامع پیش از خیزش‌های عربی بود و همچون عنصری محوری در ساخت افکار عمومی عمل می‌کرد. این عمل یکی از عناصر سازنده خیابان سیاسی عربی بود، احساسات جمعی، عواطف مشترک و افکار عمومی در گفت‌وگوهای کنایه‌آمیز و تحقیرآمیز روزمره معمولاً در تاکسی‌ها، اتوبوس‌ها، مغازه‌ها، کوچه و پس کوچه‌ها یا به عمد در اجتماعات عمومی بیان می‌شد. اینکه آیا رژیم‌های خودکامه و نخبگان سیاسی می‌توانستند یا می‌خواستند این صداهای مخالف را بشنوند یا نه جای بحث دارد؛ با توجه به عملکرد اطلاعاتی رژیم‌ها این احتمال وجود داشت که نخبگان و مقامات صداهای مخالف را بشنوند، اما مخالفت‌ها را غرزدنهای روزمره عوام بدانند یا یکی از ویژگی‌های فرهنگی «تهی‌دست حیله گر» ولی «رقت انگیز» بپندارند که ربط چندانی به سیاست ندارد و به آن بی‌توجهی کنند. در واقع سیاست نه فقط دل‌مشغولی ساکنان شهر، بلکه عادت‌وارۀ فرودستان روستایی و پیرامونی هم بود.