آدم فکر می‌کنه چون کتابش کوچیکه و نویسنده‌ش کلی کتاب‌های مهم‌تر و بهتر هم داره پنج تا ستاره براش زیاده. ولی کجا دیگه میتونم همچین مواجهه صادقانه 
   شفاف و نکته سنجی با یک تجربه عادی و طبیعی انسانی بخونم؟ قرار هم نیست دوبوار چون نقش فیلسوف و روشنفکر داره موقع نوشتن این کتاب احساسات  بی دلیلش رو مخفی کنه. در مواجهه با مرگ مادرش دنبال ریشه احساساتش در رابطه با مادرش طی تمام سالهای زندگی‌ش میگرده ولی اگر پاسخی پیدا نکرد راحت و نرم می‌گذره از موضوع.
        

          مرگی بسیار آرام هیچ داستانی نداره، خاطراتیه از آخرین روزهای زندگی مادر. از زمین خوردن مادر توی خونه شروع میشه تا آرام آرام رفتن از دنیا. متن ساده و صمیمی و بی تکلف نوشته شده و اگر کسی در این موقعیت قرار گرفته باشه، یعنی با بیماری مادر یا مادربزرگ و بیمارستان سر و کله زدن باشه احتمالا نمیتونه بدون اشک کتاب رو به پایان ببره و احتمالا برای کسی که این موضوعات رو عملاً درک نکرده باشه یک خاطره گویی معمولی و تلخه.ه
پیشنهاد میکنم که در صورتی که در این موقعیت بودید این کتاب و کتاب سوگ مادر رو در فاصله‌ی کوتاه نخونید چون که خیلی حال بدی خواهید داشت.ه
        

          عقده ام این است که کتاب بیش از اینکه رمان باشد، بخشی از خاطرات نویسنده بود . داستان مواجهه او با مرگ مادرش. به همراه فلسفه ها و تفاسیری که میشد از این صفحه از زندگی او آموخت.
ما در بسیاری از کتاب ها و جستار ها درباره اضطراب وجودی، مرگ، فقدان و سوگواری  فرضیات و نظریاتی میشنویم در حالی که این کتاب که خود افشایی کم نظیری از نویسنده است، چیزی بیش از نظریه درباره مرگ است. چیزی مانند نظریه های اگزیستانسیال در باره مرگ در کاربست اجرایی.
خواندن این کتاب می تواند بسیار درباره مرگ و زندگی بیاموزد.
        

          🔸 مرگی بسیار آرام

کاش شهادت نصیب ما شود. زندگی بی شهادت، رياضت تدریجی تا رسیدنِ به مرگ است. مرگ تدریجی و در بستر، خودش اولِ عذاب است! 
کتاب مرگی بسیار آرام را خانم سیمون دو بووار برای ایام مریضی و مرگ مادرش و روزهای منتهی به مرگ او با شرحی از جوانی و روحیات و  زندگی گذشته ی مادر، بهمراه احساسات و عواطفِ خشک و بی روح فرزندان و.... به رشته ی تحریر درآورده است. خیلی فرق است بین ماها و فرهنگ خانوادگی ما با فرهنگ غربی ها در مواجهه با مرگ و مریضی عزیزان. القصه که این کتاب از نظر نوع مواجهه با مریضِ رو به موت جالب است و بیش از این چیز دیگری ندارد. کتابی کم حجم از انتشارات ماهی.

#معرفی_کتاب 
#مرگی_بسیار_آرام
#مرگ_و_مریضی
#آخرین_کتابی_که_خواندم


        

          مرگی بسیار آرام از آن دست کتاب‌هایی‌ست که خواندنش را با احتیاط به دیگران و قاعدتا نه به همه، پیشنهاد می‌کنم. نه که بگویم ارزش خواندن ندارد بلکه این یادداشت‌ها دست روی نقطه ضعف آدمی می‌گذارند؛ مرگ! 
همه با این کتاب به نوعی و به نسبت خودشان ارتباط برقرار می‌کنند.
خاطرات دوبووار، انسان را به فکر وا می‌دارد، به عمق خاطرات می‌کشاند، احساسات قدیمی را زنده می‌کند و شاید تا بازنگری به دیدگاه‌مان به برخی وقایع پیش برود. 
مرگی بسیار آرام یک رمان نیست؛ خاطرات است. لحظاتی‌ست که زندگی شده‌اند و احساساتی‌ست که رقم خورده‌اند. پس اگر صرفا به دنبال یک رمان هستید شاید بهتر باشد دیگر آثار دوبووار را بخوانید.

        

          سراسر درد و رنج و مریضی و مرگ.
برای کسانی که تجربه ی مشابه دارند، بسیار دردناک تر و منزجر کننده است. مثل من.
نخوندنش واجبه.
3 ستاره به خاطر قدرت توصیف نویسنده است. 
        

          اشک چشمش را دیدم و رنج بردم.
کاش می‌شد بدون ناراحتی نفس تمام شود.

کتاب به این کوچکی چه دردی داشت!
اضطراب از مرگ تنها به مربوط به ترس از مرگ خود نمی‌شود. گاهی طبق نظریه اپیکور به این حد از آگاهی می‌رسیم که پس از مرگ دیگر چیزی نیست که نگران‌مان کند و تنها اضطراب‌مان مربوط می‌شود به مرگ عزیزان‌مان.
خانم دوبوار در این کتاب کم‌حجم، چه داستان عمیقی نوشت! داستان از رنج خود، خواهرش، صد البته مادرش، پزشکان و اطرافیانش...
او پژمرده شدن مادر عزیزش را هر روز می‌بیند، تا جایی‌که عقل از قلب می‌پرسد آیا کشیدن این همه رنج برای یک انسان خوب است یا بد؟!
تقلا و عتش مادرش را برای حتی یک نفس بیشتر می‌بیند و به راستی این زندگی چرا ما را انقدر شیفته‌ی خود می‌کند؟
در کتاب «خیره به خورشید»، یالوم می‌گوید اگر ما خوب و کامل زندگی کرده باشیم و همه چیز را تجربه کرده باشیم، هنگام مرگ آماده‌ایم و انقدر برای زندگی که می‌دانیم گذراست تقلا نمی‌کنیم، و خانم دبوار در این کتاب اشاره‌ای می‌کند از حسرت‌های مادرش که از دید من تقلاها و عتشش برای زندگی بیشتر به این موارد معطوف بود.
همه‌ی ما می‌توانیم جای خانم دبوار در داستانش باشیم... دیشب قلبم در حال انفجار بود و متلاشی شدم، شب خواب دیدم با زنی که نمی‌شناختم ازدواج کرده‌ام و در عروسی‌مان هیچ‌کس حضور نداشت! اگر الان یالوم روبروی من بود می‌گفت: تو مرده بودی و دمی مرگ را در خوابت تجربه کردی... خوابت به این معنی بود که تو جایی بودی که کسی از اطرافیانت نبود چون آن‌ها زنده هستند و تو در میان‌شان نبودی.
مدتی‌ست که برای تقلیل اضطرابم از مرگ چند کتاب خوب خوانده‌ام تا به این کتاب رسیدم، ترسی که من از مرگ خودم نداشتم و تنها اضطراب و نگرانی‌ام به خاطر ۱-نگرانی‌هایم پس از مرگ خودم هست که مادرم بدون من چه می‌کند ۲-اگر روزی مادرم که بدون هیچ تعارفی تمام زندگی من است و ضمنا او هم جز من هیچ‌کس را در دنیا ندارد، حالا که حدود ۵۰۰۰ کیلومتر با او فاصله دارم، چه به روزگار من خواهد آمد؟ آیا من می‌توانم همانند خانم دوبوار با خوردن چند آرامش‌بخش به زندگی عادی برگردم یا کار خودم را تمام خواهم کرد؟
هرچه هست، فعلا آینده را به آینده حواله می‌دهم و مطالعه در مورد مرگ را به اتمام می‌رسانم تا از متلاشی شدن روحم جلوگیری کنم.

توجه:
فایل پی‌دی‌اف کتاب را در کانال تلگرام آپلود نموده‌ام، در صورت نیاز می‌توانید آن‌را از لینک زیر دانلود نمایید:
https://t.me/reviewsbysoheil/480

هفتم آذرماه یک‌هزار و چهارصد و یک
        

          بیشتر از اینکه احساس کنم داشتم «کتابی» از سیمون دوبوورار می‌خوندم، احساس می‌کردم دارم نوشته‌ای از دفتر خاطرات یا حتی شاید اگه زمان ما بود، توی وبلاگ شخصی‌اش می‌خوندم. ماجرای این کتاب بسیار کوتاه، برمی‌گرده به یک ماهی که مادر بووار در بیمارستان بستری می‌شه، متوجه می‌شن سرطان داره، عملش می‌کنن و بعد از یه ماه درد کشیدن می‌میره. واقعه‌ای که در زندگی هر یک از ما احتمالِ تجربه کردنش در افراد نزدیک و دورمون خیلی ملموسه. پروسه‌ی بیهوده‌ای که بدون شک به مرگی شاید «نه چندان آرام» می‌انجامه. اوایل کتاب احساس می‌کردم بووار با کمی فاصله داره ماجرا رو تعریف می‌کنه. انگار نه انگار که این اتفاق برای مادرِ خودشه که داره می‌افته. انگار چندان براش فرقی نداشت. اما هرچی جلوتر رفت هم شیوه‌ی نگارش قابل‌درک‌تر شد و هم حتی دلایلی که سیمون از این نوع نحوه‌ی برخورد با ماجرا داشت. تمام مدتی که این کتاب رو می‌خوندم قلبم سنگین بود و خیلی عجیبه برام واقعه‌ای تا این حد معمولی و پیش‌پاافتاده (از این لحاظ که زیاد باهاش مواجه شدیم و برامون دیگه چندان عجیب نیست) می‌تونه همچنان انقدر برامون تکان‌دهنده باشه و آزارمون بده. مرگ هیچ‌وقت تکراری نمی‌شه انگار - حالا می‌خواد به هر شکل که باشه.
        

          نوشتن درباره ی مرگ جرئت میخواد؛
نوشتن درباره ی مرگ مادر شجاعت میخواد.
چون تو مجبوری همه ی اتفاق‌هایی رو مرور کنی که دوست داری فراموششون کنی.
نه تنها صحنه‌هایی از مریضی رو بلکه صحنه‌هایی از کودکی، نوجوانی و جوونی‌ت. تو باید تمام چیزهایی که سعی بر فراموش کردنشون داشتی رو به یاد بیاری. و به نظرم به یاد آوردن نوعی تلاش برای درمان شدن هست.
        

          برای من، مرگی بسیار آرام، تجسم این ایده بود که کلمه ها، این موجودات کوچک، وقتی محمل اندیشه یک نویسنده می شوند و با آن نظم جادویی کنار هم قرار می گیرند، از چه قدرت رعب آمیزی برخوردار می شوند.